Ο Σαίξπηρ έβριζε κι ο Ρίτσος εξυμνούσε τους ποδοσφαιριστές!

Γράψαμε στην προηγούμενη ανάρτηση για το λιμοκοντόρο τον Σαίξπηρ που απ' το 1600 έβριζε το ποδόσφαιρο και τους ποδοσφαιριστές.

Ο Ρίτσος, όμως, στο αριστούργημά του "Οι γειτονιές του κόσμου", επιστρατεύει την ευγενέστερη μορφή του ποδοσφαίρου, αυτή που εμείς ζήσαμε και γνωρίσαμε στις αλάνες τις επαρχίας.

Γιατί, τι πιο αθώο κι ευγενικό από ένα παιδί που παίζει μπάλα?

Αυτή την εικόνα δανείστηκε ο μεγάλος ποιητής μας για να περιγράψει την τραγωδία και το μεγαλείο του λαού μας ενάντια στην ιμπεριαλιστική εισβολή των Άγγλων στην Αθήνα, το Δεκέμβρη του 1944.

Εμείς, λοιπόν, με ποιον είμαστε? Με τον άμπαλο Σαίξπηρ ή με τον Ρίτσο?

«Τον είδες, Τζον, τον Παυλή; Δεν μπορεί θα τον είδες.

Μα κι αν δεν άκουσες κείνο το "ζήτω"

κι αν δεν πρόσεξες τη φλόγα των ματιών του,

θα το 'νιωσες, δεν μπορεί να μην το 'νιωσες

-καθώς περνούσαν οι ερπύστριες απάνω απ' τον Παυλή-

θα το 'νιωσες.

Κι έτσι σα να 'δα που αναπήδησε το τανκ σου Τζον.

Ξέρεις για ποιον Παυλή σου λέω,

για κείνο το παιδί - θυμάσαι?

Για τον Παυλή σου λέω -Τι θόρυβος-

για κείνο το παιδί που πούλησε τα παπούτσια του

όταν οι Γερμανοί σκότωσαν τον Γιωργάκη.

Για κείνο το παιδί σου λέω που αγόρασε τη μπάλα,

τι θόρυβο που κάνουν Τζο τα κανόνια σας - πού να τ' ακούσεις!

Για κείνο το παιδί

που ανήκε στην  ποδοσφαιρική ομάδα του Γιωργάκη.

Κι εσείς, Τζον, δεν αγαπάτε το φουτ μπώλ?

Όμορφα παίζετε - το 'δαμε κάποιο βράδυ στον κινηματόγραφο

μασουλώντας στραγάλια και πασατέμπο

και φωνάζοντας "ζήτω", Τζον, για την ομάδα σας.

Γιατί η ομάδα σας -η Άρσεναλ- έπαιζε Τζον πολύ όμορφα

κι εμείς αγαπάμε τα όμορφα Τζον, κι εκτιμάμε το δίκιο

κι εμείς χειροκροτάμε το καλό - όποιο να 'ναι

και δεν μπορούμε να μην πούμε την αλήθεια -το σωστό σωστό-

η Άρσεναλ έπαιζε πολύ όμορφα.

Θ' αγαπάς, Τζον, κι εσύ το ποδόσφαιρο

κι ο Παυλής έπαιζε όμορφα -μ' όλο που ήταν ξυπόλυτος-

Είχε γερά ποδάρια - λίγο στραβά είναι αλήθεια, απ’ το ποδόσφαιρο,

πολύ γερά ποδάρια και πλεμόνια κι εξυπνάδα

και γερά κόκαλα, Τζο, δεν μπορεί, θα το 'νιωσες!

Όμορφα που 'παιζε ο Παυλής - ονειρευόμασταν δικοί και ξένοι

όταν τον βλέπαμε τ' απόγιομα να παίζει 

στο γήπεδο της γειτονιάς

με τις αγριομολόχες

ονειρεύομασταν πως μεθαύριο θα γίνει

ο αρχηγός του κόκκινου ποδοσφαίρου 

της Λαϊκής μας Δημοκρατίας!

Γιατί ο Παυλής -αν και ξυπόλυτος- έπαιζε Τζο σ' όλες τις θέσεις

τόσο που παραξενευτήκαμε, Τζον, που δεν τα κατάφερε

στο τελευταίο παιχνίδι του να δώσει μια κλωτσιά 

από κείνες τις γνωστές του

και να τινάξει, Τζον, το τανκ σου ως το Λονδίνο

ώσμε την κούτρα, Τζον, του κ. Τσώρτσιλ σας.

Μα ήταν, βλέπεις, ξυπόλυτος. Τι να σου κάνει;

Σου μιλάω για τον Παυλή πού ‘χε πουλήσει τα παπούτσια του -

δεν αξιώθηκε από τότε, Τζον, 

να ξαναβάλει παπούτσι στα ποδάρια του

κι έτσι ξυπόλυτος σκοτώθηκε ο Παυλής το Δεκέμβρη (...)».