Προσεύχομαι στην Παναγιά να μου φέρει στο πιάτο ένα "πουρναρόψαρο"!

Χθες βράδυ άκουγα τα καλογέρια της Σκήτης να ψέλνουν τον Ακάθιστο Ύμνο.

Για πρώτη φορά στη ζωή μου έκατσα κι ανέλυσα κάθε στίχο χωριστά!

Η Θεοτόκος παρουσιάζεται ως "στρατηγός" που έχει υπό τη σκέπη της την πρωτεύουσα του βυζαντινού κράτους. Κάτι σαν την αρχαία Αθήνα που είχε ως πολιούχο την Αθηνά.

Ο ύμνος παρομοιάζει την Παναγία με "ασάλευτο πύργο", με βροντή που κατατρομάζει τους εχθρούς. Περιγράφει μια γυναίκα μαχητική, αγέρωχη, πολεμοχαρή, εντελώς διαφορετική απ’ αυτή που βλέπουμε στα εικονίσματα.

Έχω την εντύπωση πως ο ύμνος αναφέρεται περισσότερο στη δορυφορούσα Αθηνά παρά σ’ ένα μικρό και συνεσταλμένο κοριτσάκι του Ισραήλ.

Ο ύμνος δεν λέει να τελειώσει.

Η Θεοτόκος δεν είναι μόνο γενναία. Είναι και σοφή! Κατέχει την αλήθεια, το φως που "καταυγάζει τας φρένας".

Αποκαλύπτει τις απάτες των Αθηναίων φιλοσόφων, διαλύει τους μύθους τους, θριαμβεύει εις βάρος των δεινών συζητητών. Όλα τα σφάζει κι όλα τα μαχαιρώνει...

Είμαι σίγουρος πως η απλή κι αγράμματη γυναικούλα της Γαλιλαίας θα δυσκολευόταν ν’ αναγνωρίσει τον εαυτό της σ’ αυτό το εγκώμιο!

Η Παναγία έχει όλες τις αρετές.

Είναι κι απειρόγαμη!

Τι σημαίνει άραγε "απειρόγαμη"; Μάλλον πως έχει ενωθεί με το άπειρο...

Υπάρχει και μια ακόμα λεπτομέρεια που με εντυπωσιάζει: Γενικώς επικρατεί η άποψη πως ο Θεός δε λησμονεί μεν αλλά αργεί να επέμβει.

Η Παναγία, αντίθετα, δεν καθυστερεί καθόλου! Παρακολουθεί τους ανθρώπους από πολύ κοντά. Είναι η μόνη "ταχέως προστατεύουσα".

Τις προάλλες είδα ένα αγριογούρουνο στο λόγγο. Αυτά τα ζώα αφθονούν στον Άθω.

Το κρέας τους είναι ιδιαίτερα νόστιμο το φθινόπωρο που τρέφονται με βελανίδια.

Πολλοί καλόγεροι τα κυνηγούν και τα τρώνε.

Θεωρητικά στ’ Αγιονόρος απαγορεύεται η κρεατοφαγία. 

Γι’ αυτό και τ’ αγριογούρουνα τα βαφτίζουν "πουρναρόψαρα"! Απ’ το πουρνάρι που παράγει τα βελανίδια, την εκλεκτή τροφή των αγριογούρουνων...