Η Άθη η Ρεμπέτισσα με τους μαυροσκούφηδες του Βελουχιώτη!

Η ζωή στην Αθήνα επί Κατοχής δεν ήταν εύκολη υπόθεση.

Κι όταν άρχισαν να την κυνηγούν θεοί και δαίμονες, ταγματασφαλίτες και γερμανοτσολιάδες, η Αθούλα το πήρε απόφαση. Έφυγε για το βουνό. Στην αρχή ως απλή κλαρίτισσα και μετά δίπλα στον καπετάν-Άρη, τον Βελουχιώτη.

Το φυσικό τοπίο, οι ατμοσφαιρικές καταστάσεις, η χλωρίδα κι η πανίδα των βουνών, οι ανοιχτοί ορίζοντες, όλ' αυτά συγκινούσαν την Άθη που γεννήθηκε καλλιτεχνική φύση.

Όμως υπήρχε ένα προβληματάκι. Η Άθη ήταν ρεμπέτισσα, και το ρεμπέτικο ήταν μουσικό είδος καταδικασμένο από το Κόμμα. Οι διανοούμενοι αντάρτες το σιχαίνονταν κι οι αγρότες-κτηνοτρόφοι δεν το καταλάβαιναν.

Οι πολυήμερες αντάρτικες πορείες χρειάζονταν τραγούδια βροντερά, με ρυθμό εμβατηρίου. Οι μεγάλες μάχες έπρεπε να υμνηθούν αλλά με μουσικές δανεισμένες από τραγούδια του ευρωπαϊκού και παγκόσμιου εργατικού κινήματος. Και το ρεμπέτικο ήταν δημιούργημα του λούμπεν προλεταριάτου...

Η πρώτη μάχη που συμμετείχε η Άθη η Ρεμπέτισσα ήταν στις 18 Δεκέμβρη του 1942, στο Μικρό Χωριό Ευρυτανίας.

Ένα ιταλικό σύνταγμα ξεκίνησε απ' το Καρπενήσι για εκκαθαριστικές επιχειρήσεις. Κοντά στο Μικρό Χωριό οι ΕΛΑΣίτες έστησαν ενέδρα κι αποδεκάτισαν την ιταλική εμπροσθοφυλακή.

Εκεί η Άθη γνώρισε και τον παππού του Ψόνθω. Αλλά δεν τον πολυκαταλάβαινε. Μιλούσε μια περίεργη διάλεκτο χωρίς φωνήεντα!

Ο καημενούλης ο Ψόνθω! Τα τελευταία χρόνια δεν πολυπηγαίνει στα ευρυτανικά λημέρια του. Έχουν ανοίξει παντού δρόμους, κι αν χρειαστεί να κάνουμε κανένα αντάρτικο θα ζοριστούμε πολύ, λέει...

Πάντως, τη μάχη του Μικρού Χωριού η Άθη την τίμησε γράφοντας ένα τραγουδάκι:

Το δόλιο το Μικρό Χωριό και πάλι ανταριάζει,

ο Άρης κάνει πόλεμο μ' αντάρτες παλικάρια.

Έλα βρε άπιστε Ιταλέ, μαζί να μετρηθούμε

δεν έχεις γέρους κι άρρωστους, μικρά παιδιά να σφάξεις

έχεις μπροστά σου σήμερα τ' αντάρτικο του Άρη

που γρήγορος σαν αητός, σαν το γοργό τ' αγέρι

προδότες έσφαξε πολλούς με δίκοπο μαχαίρι.

Βέβαια, ο Άρης κάθε άλλο παρά "άνεμος" ήταν! Χοντρός και δυσκίνητος ήταν, αλλά δεν το κάνουμε και θέμα...

Το Μάη του '43 ιδρύθηκε και το Γενικό Στρατηγείο του ΕΛΑΣ με τρεις ηγέτες: το Στέφανο Σαράφη, ως στρατιωτικό διοικητή, τον πρωτο-καπετάνιο Άρη Βελουχιώτη και τον Ανδρέα Τζίμα, γνωστό ως Σαμαρινιώτη, για  πολιτικό καθοδηγητή.

Η Αθούλα τους αφιέρωσε ένα ακόμα τραγούδι της:

Σαν ατσάλινο τείχος που αλύγιστο ορμάει

στα πεδία των τίμιων αγώνων

με αρχηγούς τον Σαμαρνιώτη, τον Σαράφη και τον Άρη

που 'ναι οι μάνες του Λαϊκού Στρατού

Δίχως τανκς αεροπλάνα

μόνο φλόγα για Ελλάδα

ούτε αφεντικά και θρόνους

μόνο δόξα από προγόνους.