Η Άθη η Ρεμπέτισσα μπαίνει στο Καρπενήσι, δίπλα στο Χαρίλαο Φλωράκη!

Τα χρόνια του Εμφύλιου ήταν τα πιο μαύρα στη ζωή της Άθης της Ρεμπέτισσας.

Για να μη χάσουν την Ελλάδα, οι Άγγλοι έπρεπε να ξαναφέρουν στο θρόνο τον πιστό τους Βασιλιά Γεώργιο Β’ και να βγάλουν από τη μέση τη γιγαντωμένη Αριστερά σπρώχνοντάς την σε στρατιωτική ήττα.

Μετά τη Βάρκιζα αρχίζει η λεγόμενη "λευκή τρομοκρατία", ο μονόπλευρος εμφύλιος με θύματα τα στελέχη, τα μέλη και τους φίλους του ΕΑΜ. Στόχος να εξωθηθεί η Αριστερά να πάρει τα όπλα ώστε να μπορέσουν να τη συντρίψουν οριστικά.

Η Άθη συλλαμβάνεται το Μάη του 1946 και οδηγείται με πολλούς άλλους στα ξερονήσια της εξορίας.

Στον Πειραιά τους τσουβαλιάζουν σ’ έναν σκυλοπνίχτη αλυσοδεμένους. Στο κατάστρωμα ή Άθη σκαρώνει ένα τραγουδάκι που διακωμωδεί τις χειροπέδες ("βραχιόλια") που τους φοράνε:

Κίνησε η γερακίνα

για νερό κρύο να φέρει

ντουμ ντουμ ντουμ

τα "βραχιόλια" της βροντούν...

Το Κόμμα κηρύσσει το Φλεβάρη του ’46 τον ένοπλο αγώνα. Ήταν περισσότερο μια μπλόφα. Ένα ισχυρό μέσο πίεσης στην κυβέρνηση για να δεχθεί τον εκδημοκρατισμό και τη συμφιλίωση.

Όμως η μπλόφα δεν πιάνει. Ο πρώην βενιζελικός Στυλιανός Γονατάς, αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης, δίνει την απάντηση: "Τώρα που σας έχουμε κλείσει από παντού κι απειλείστε με ολοκληρωτική καταστροφή ζητάτε συμφιλίωση. Τώρα συμφιλίωση δεν έχει!".

Η καθυστέρηση του ΚΚΕ να κλιμακώσει τον ένοπλο αγώνα, του στοίχισε ακριβά. Αν ο Δημοκρατικός Στρατός συγκροτούνταν το 1946 θα μπορούσε να μαζέψει 80.000 πολεμιστές.  Όταν το έκανε, μετά βίας βρήκε 30.000. Κι απ’ αυτούς σχεδόν οι μισοί ήταν Σλαβομακεδόνες...

Αλλά κι ο κυβερνητικός Στρατός είχε τα χάλια του. Οι Αμερικάνοι τραβούσαν τα μαλλιά τους: "Σας εξασφαλίσαμε υπεροπλία 10 προς 1. Και δεν μπορείτε να εξοντώσετε μερικές χιλιάδες ρακένδυτων ανταρτών"!

Την εποχή αυτή η Άθη γνώρισε τον ενταγμένο στο αριστερό κίνημα Βασίλη Τσιτσάνη. Μαζί έγραψαν πολλά τραγούδια με πολιτικό περιεχόμενο αλλά καμουφλαρισμένα ως ερωτικά για να αποφύγουν τη λογοκρισία και τις διώξεις.

Και ποιος δεν έχει ακούσει το τραγούδι που ακολουθεί στο βιντεάκι.

Οι χωροφύλακες όπου έβρισκαν το δίσκο τον έσπαγαν με μίσος. 

Οι λέξεις-κλειδιά του τραγουδιού είναι η "υπομονή" κι η "χαραυγή". Γιατί πράγματι ο λαός έπρεπε να δείξει μεγάλη υπομονή περιμένοντας την ελευθερία.

Δύο στοιχεία πρωταγωνιστούν στο άσμα: Ένα παθητικό-θηλυκό, που περιμένει. Κι ένα αρσενικό-μαχητικό που έρχεται. Το "θηλυκό" είναι οι πόλεις που περιμένουν τους αντάρτες των βουνών (το "αρσενικό") να ’ρθει να τις λεφτερώσει.

Όπως έγινε στα τέλη του ’48, αρχές ’49, με τις πόλεις της Καρδίτσας και του Καρπενησίου...