Η μοναξιά στήνει παγίδες! (Ημερολόγιο χωρισμού - Γ')

Απ' τη στιγμή που με σούταρε η Μ., και κυρίως απ' τη μέρα που έμαθα πως τα Χριστούγεννα παντρεύεται, πέρασαν διάφορες παράλογες σκέψεις απ' το μυαλό μου.

Ίσως θα μπορούσα να κάνω κάτι που ν' αποδείκνυε την υπεροχή μου απ' τον μέλλοντα γαμπρό! Που θα 'κανε τη Μ. να με δει με άλλη ματιά. Πιο ερωτευμένη. Άλλωστε στους άντρες μετράει κυρίως η προσωπικότητα. Αν κατάφερνα να πλήξω το γόητρο του αντιζήλου μου θ' αποκτούσα ένα καθοριστικό προβάδισμα...

Θα μπορούσα ίσως να την ικετεύσω να γυρίσει σε μένα μέχρι τελικής ταπεινώσεως! Αλλά αυτή η μέθοδος δεν φτουράει. Κι εγώ θα γελοιοποιηθώ κι η Μ., ως σοβαρή γκόμενα που είναι, αηδιάζει με άντρες που ικετεύουν.

Μπαίνω σε ένα πορνοσάιτ στο ίντερνετ και φοράω προφυλακτικό. Μ' αρέσει αυτή η ψευδαίσθηση του εικονικού οργασμού. 

Το ξέρω πως όλοι οι Έλληνες είμαστε μαλάκες. Αλλά εγώ είμαι ο μόνος μαλάκας με βούλα.

Όταν υπηρετούσα στο στρατό με έπιασαν στη σκοπιά να αυνανίζομαι. Κι ο διοικητής μού έριξε 10 μέρες κράτηση. Στο επίσημο βιβλίο της Μονάδας γράφτηκε η αιτία της ποινής μου... "συνελήφθη σε κατάσταση πεοχειρομαλαξίας"! Κι από κάτω η επίσημη σφραγίδα του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας. Είμαι, δηλαδή, μαλάκας με εθνόσημο!

Σήμερα έμαθα πως κι ο φίλος μου ο Ν. χώρισε. Και θέλει λέει παρηγοριά. Δεν μπορώ να του την προσφέρω.

Στη φάση που είμαι δεν μπορώ να γίνω καλός Σαμαρείτης. Ο καλός Σαμαρείτης δεν θα είχε γκομενικά προβλήματα και γι' αυτό γύριζε από δω κι από κει βοηθώντας τον κόσμο.

Άλλωστε ο Ν. είναι σε πολύ καλύτερη θέση απ' τη δική μου. Είναι ωραίος κι αρρενωπός τύπος, με καλό επάγγελμα, γεμάτο πορτοφόλι, πάντα ξενοπηδούσε τακτικά. Δε βρίσκω για ποιο λόγο πρέπει να τον παρηγορήσω...

Οι χωρισμένοι σαν κι εμένα βλέπουν σαν μάνα εξ ουρανού κάτι πάρτι σαν αυτά που οργανώνει ο Β. Ευτυχώς με κάλεσε αυθόρμητα χωρίς να χρειαστεί να τον παρακαλέσω.

Η μουσική είναι δυνατή, και πάνω απ' τους μισούς άντρες γύρω μου χρησιμοποιούν εκφράσεις όπως "χρυσή μου" και "μωρή τσούγδω". Αυτό με κάνει λίγο πιο αισιόδοξο. Μειώνεται ο ανταγωνισμός.

Η πρέζα κι η κόκα δίνουν και παίρνουν. Αλλά κι αυτό δε με νοιάζει. Αρκεί να μην μπουκάρει ξαφνικά η μπατσαρία.

Κυκλοφορούν πανέμορφες γυναίκες. Αλλά έχουν μια διαολεμένη διαίσθηση που τις κρατάει χιλιόμετρα μακριά μου! Πώς διάολο καταλαβαίνουν όλες τους πως είμαι φτωχομπινές και πως η μόνη έξοδος που μπορούν να απολαύσουν μαζί μου είναι στο μαγαζί του Σπύρου, Σατωμβριάνου 29 στην Ομόνοια?

Έτσι όπως είμαι γκολ απ' τα ουίσκια κατεβαίνω ξημερώματα Ομόνοια. Όχι και η καλύτερη ιδέα.

Ένα πρεζόνι μετεωρίζεται για ώρα, αλλά στο τέλος υποκύπτει στους φυσικούς νόμους. Κάνει δυο πλάγια βήματα και σωριάζεται στο πεζοδρόμιο.

Μια κουκλάρα βγαίνει μόνη της απ' του Βενέτη. Σίγουρα κάποιος τρόπος θα υπάρχει να τη "ρίξω". 

Αλλά μάλλον δεν είμαι σε θέση να τον ανακαλύψω. Πόσο μάλλον να τον εφαρμόσω...