Νομίζω πως ο Λυκαβηττός είν' το καλύτερο μέρος να πιείς το πρώτο πρωινό καφεδάκι του νέου έτους.
Κάνει ψοφόκρυο κι εγώ τυλιγμένος στο αδιάβροχο μπουφανάκι κάθομαι σ' ένα παγκάκι και χτυπάω το φραπεδάκι που πήρα απ' το Λιντλ. Κι αγναντεύω στο βάθος τη Σαλαμίνα και την Αίγινα...
Ο μύθος λέει πως η θεά Αθηνά μετέφερε απ' την Πεντέλη έναν μεγάλο βράχο στην Ακρόπολη ώστε ο ναός της να γίνει ακόμα πιο ψηλός κι επιβλητικός. Αλλά στο δρόμο η θεά κουράστηκε, ο βράχος της έπεσε κι έτσι προέκυψε ο Λυκαβηττός, το δίδυμο αδελφάκι της Ακρόπολης. Οι δυο αυτοί βράχοι αποτελούν τα "βυζιά της Αθήνας"!
Πάνω απ' το κεφάλι μου ο άι-Γιώργης και πίσω μου το παλιό λατομείο που η μακαρίτισσα η Άννα Συνοδινού το μετέτρεψε σε ανοιχτό θέατρο.
Κατηφορίζω με τα πόδια προς τη Βασιλίσσης Σοφίας. Παράξενος δρόμος. Η μια της πλευρά, προς το Κολωνάκι, γεμάτη από παλιά αρχοντικά και μέγαρα που μετατράπηκαν σε πρεσβείες. Κι η απέναντι, προς του Ζωγράφου, θυμίζει ακόμα λίγο απ' τις όχθες του Ιλισού.
Στη διασταύρωση με τη Βασιλέως Κωνσταντίνου το Χίλτον. Το εγκαινίασε το 1963 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, το βλαχαδερό που το 'παιζε Ευρωπαίος. Είναι ένα τερατούργημα που υψώνεται με αναίδεια απέναντι στον Παρθενώνα...
Παρηγοριέμαι όμως με τη σκέψη πως στο "Βυζαντινόν", το μπαρ του ξενοδοχείου, έπινε τα ποτάκια του ο Φρανκ Σινάτρα.
Μπαίνω στον Εθνικό Κήπο. Ένα δάσος που κρύβει δροσιές, αρχαία, ιστορίες, μυστικά κι έρωτες.
Τον Κήπο τον έκανε η βασίλισσα Αμαλία. Πριν ήταν ένα βραχώδες κι άγονο μέρος. Αλλά η Αμαλία έφερε φυτά και δέντρα απ΄όλο τον κόσμο. Μέχρι και μια ιτιά κλαίουσα απ' τον τάφο του Μεγάλου Ναπολέοντα, στο νησί της Αγίας Ελένης. Εννοείται πως ο κήπος έγινε για να τον απολαμβάνουν αποκλειστικά η βασιλική οικογένεια κι οι επίσημοι προσκαλεσμένοι της...
Απ' τη Σταδίου κόβω στην Ευριπίδου, το δρόμο των μπαχαρικών. Παλιότερα εδώ στεγάζονταν τα σημαντικότερα λογοτεχνικά και ποιητικά στέκια. Εδώ ήταν και το σπίτι του Ξενόπουλου και τα γραφεία της "Διάπλασης των Παίδων".
Φτάνω στην Πειραιώς και στους δρόμους που περικλείουν την αθηναϊκή τσάινα τάουν: Μολιέρου, Κεραμικού, Αγησιλάου, Λεωνιδίου.
Οι Κινέζοι ζουν με αξιοπρέπεια αλλά και εσωστρέφεια. Δεν συμμετέχουν στην κοινωνική και πολιτική ζωή της πόλης.
Προσπαθώ να μπω στο υπόγειο καραόκε στέκι τους. Με εμποδίζουν ευγενικά. Με προσκαλούν να έρθω το Φλεβάρη στην πλατεία Κοτζιά που θα γιορτάσουν τη δική τους πρωτοχρονιά.
Απ' τον Κεραμικό ανεβαίνω στο Θησείο και στο Μοναστηράκι. Όταν η Αθήνα έγινε πρωτεύουσα το 1834, εδώ ήταν η καρδιά της καινούργιας πόλης.
Η σύνθεση των θαμώνων της περιοχής δε νομίζω να 'χει και πολύ αλλάξει: παπατζήδες, ντίλερς, διασκεδαστές, ακροβάτες, πλανόδιοι έμποροι...
Στο λόφο του Φιλοπάππου τελειώνει η πρωτοχρονιάτικη βόλτα μου. Εδώ στρατοπέδευσε το 297 π.Χ. ο μακεδονικός στρατός κατοχής.
Η Αθήνα υπέφερε πολύ απ' τους Μακεδόνες κατακτητές. Γι' αυτό και δεν πρόκειται να υψωθεί ποτέ στην πόλη μας άγαλμα του Αλέξανδρου. Ούτε φυσικά του Ξέρξη ή του Σπαρτιάτη ναύαρχου Λύσανδρου...
6 σχόλια:
Καλή χρονιά Ασκαρούλη!
Ευχαριστίες για την Αθηναϊκή βολτίτσα!
Καλή χρονιά, υγεία, δύναμη, δημιουργία και πολλά πολλά χαμόγελα !!!
Καλή Χρονιά παίδες, σε όλες και όλους!
Καιτούλα, ακόμα στον "Ασκαρδαμυκτί" είσαι;
Ευούλα, εσύ σίγουρα, ως "παλιά Αθηναία", συγκινήθηκες...
Καλή χρονιά βρε αθεόφοβε!
Πρώτη φορά ακούω άνθρωπο να λέει την Ακρόπολη και τον Λυκαβηττό βυζιά της αθήνας
Ρε φίλε, έφαγες πόρτα απ’ τους Κινέζους πρωτοχρονιάτικα;
Και πώς τα λέει αυτά ο κόσμος βρε Μαράκι;
Λόφους;
Αν είναι δυνατόν! Πόσο αντιερωτικοί είμαστε...
Ανώνυμε, στ’ ορκίζομαι, έκανα τα πάντα για να μπω. Μέχρι και τα μάτια μου τέντωσα να φαίνονται σχιστόμορφα!
Αλλά δεν...
Δημοσίευση σχολίου