Ανέστιος αλήτης στις γειτονιές του κόσμου! (Α‘ - Ψειροκτονία στη Βουδαπέστη)

"Λίλιομ" στη μαγιάρικη αργκό σημαίνει τη "μάρκα", το "μούτρο", το "μπουμπούκι". Με κάτι τέτοιους τύπους έκανα παρέα απ’ τη στιγμή που πάτησα το πόδι μου στη Βουδαπέστη.

Εδώ πρέπει να μάθω τη ζωή απ’ την αρχή. Και πρώτα-πρώτα τις γυναίκες. Όσα ήξερα στη βλαχοελλαδίτσα δεν ισχύουν.

Όσο ήμουν στην Αθήνα είχα κάποιες σταθερές. Όπως, ας πούμε, πως οι μικρές θέλουν πάθος, να τους πουλήσεις έρωτα, πως έρχονται σε σένα να δοκιμάσουν, να χαρούν, να μάθουν και να φύγουν. 

Και πως οι μεγάλες θέλουν στοργή, να τις κάνεις να νιώσουν λίγο μαμάδες, προστατευτικές, πως ψάχνουν για επιβεβαίωση. Εδώ αυτά κομμένα. Άλλος κόσμος...

Στην αρχή με φιλοξένησε μια ντόπια που τη γνώρισα το καλοκαίρι στη Τζιά. Είχε έναν κατάξανθο καταρράχτη μαλλιών που της έφταναν μέχρι τον πισινό. Ήταν η μόνη τουρίστρια που δεν ταξίδευε με σλίπινγκ μπαγκ. Τύλιγε το κορμί της με την αλογοουρά και κοιμόταν χύμα στην παραλία.

Τα βυζιά της ήταν αφράτα και λαστιχωτά. Αν και δεν ήταν παρθένα, γούσταρε περισσότερο απ’ τον κώλο.

Με φιλοξένησε λίγες μέρες στην πατρίδα της. Απ’ το πρώτο απόγευμα άνοιξε μπροστά μου μια κασετίνα, έβγαλε ένα κάτι σα βαμβάκι, το ’φερε στα ρουθούνια της και τράβηξε δυο-τρεις βαθιές ρουφιξιές.

"Έλα κι εσύ αγόρι μου, τράβα μια τζίνα!".

Ήταν ένα εισπνεόμενο ναρκωτικό, μια μίξη ουσιών που προκαλούσε μέθη, διέγερση, παραισθήσεις. Αν τον ξεκινούσα αυτόν τον διάολο γρήγορα θα ’καιγα φλάντζα.

Το δεύτερο βράδυ τσακωθήκαμε δι’ ασήμαντον αφορμή, που ’λεγαν κι οι παλιοί καθαρευουσιάνοι. 

Πάνω στην πράξη έκανα μια άτσαλη κίνηση και της λέρωσα με σπέρμα τα μαλλιά. Στρίτζωσε γιατί έπρεπε να τα λούσει και το σπίτι δεν είχε ζεστό νερό. 
Μάταια προσπαθούσα να την πείσω πως δεν ήταν ανάγκη γιατί το ψωλόχυμα στα μαλλιά ξεραίνεται και μετά πέφτει σαν πιτυρίδα...

Με σούταρε, αλλά δεν χωλόσκασα. Ως γνωστόν η μια γυναίκα φέρνει την άλλη, σαν σκυταλοδρομία. Και ήδη είχα γνωρίσει μια κολλητή της που περνούσε δύσκολη εμμηνόπαυση κι ανέλαβα να τη σενιάρω. Ζούσε στο νοίκι, σε μια σοφίτα ενός σχεδόν εγκαταλειμμένου κτιρίου. 

Απ’ το πρώτο βράδυ που κοιμήθηκα εκεί κόλλησα ψείρες. Κατέβηκα αξημέρωτα στον έρημο δρόμο, άνοιξα το ντεπόζιτο ενός αυτοκινήτου, ρούφηξα μ’ ένα λάστιχο τη βενζίνη του, γέμησα ένα πλαστικό μπουκαλάκι του νερού, ανέβηκα στο δωμάτιο, λούστηκα με το καύσιμο και παρακολουθούσα χαιρέκακα τις βρομόψειρες να ψωφολογούν...