Βαδίζω στα τέσσερα.
Βαριανασαίνω.
Περιφερόμενο παράπονο.
Στα σπίτια του ο κόσμος κοιμάται.
Καιρός βροχερός.
Στη γωνιά ένας καφενές.
Ανάσες, χνότα, θολούρα.
Λυγίζω.
Δεν αντέχω άλλο σου λέω...
Μου 'παν να ζω πολιτισμένα.
Να λέω ό,τι πρέπει, όταν πρέπει.
Και τις νύχτες να ροχαλίζω
σαν αθώο προβατάκι...
Η βροχή δυνάμωσε.
Ρίχνει καρεκλοπόδαρα.
Ψευδαισθήσεις.
Μου φωνάζεις "Φυλάξου!".
Ο σπόρος ήταν σάπιος.
Κι ο αγρός χέρσος.
Χαμένα όνειρα.
Ελπίδες στ' απυρόβλητο.
Το "μέτρο" των σοφών μ' αηδιάζει.
Τώρα είμαι του "όλα ή τίποτα"...
Αποφάσισα ν' αντικαταστήσω
τα θαυμαστικά με ερωτηματικά.
Κι αμέσως έπαψα να πιστεύω.
Κι άρχισα να νομίζω...
5 σχόλια:
Τι ωραίο καλό μου...μ'αυτή την τόοοσο όμορφη μελαχολία..που α ν και μελαχολία όμως είναι όμορφη αν και λυπημένη...και νομίζω εκφράζει πολύ (πάνω-κάτω) και τη ψυχική κατάσταση ό-λων όσων βρισκόμαστε στην ηλικία των τριάντα-κάτι,ή σαράντα κάτι?....έτσι είναι...πάντως είναι πολύ ωραίο...έτσι νιώθουμε κι εμείς αρκετές φορές στη ζωή μας...βγάζει πο-λύ συναίσθημα (λύπη κυρίως)...αλλά είναι ωραίο..μπράβο...καλησπέρες...
μπορεί στην Άθη να αρέσει η γλυκιά μελαγχολία, αλλά εμένα μου αρέσαν περισσότερο κάποια παλιά "σκληρά" ποιήματα
Αθούλα και Μαράκι... ασυμφωνία χαρακτήρων!
Γιατί τόση μελαγχολια ??? δεν σου ανέβασε ακόμη τον μισθό με τους δανεικούς παράδες?
Ευούλα, τις μελαγχωλικές τους φάσεις έχουν κι οι πιο εξωστρεφείς και γελαδεροί άνθρωποι...
Κι αυτό το στερεότυπο με τους "δανεικούς παράδες" θα σε παρακαλούσα να μην το αναπαράγεις ούτε για πλάκα.
Εδώ και τρία χρόνια τουλάχιστον δεν χρησιμοποιούμε ούτε ένα δανεικό ευρώ για μισθούς και συντάξεις.
Απλά δανειζόμαστε για να ξεπληρώσουμε τα παλιά χρέη. Δηλαδή φαύλος κύκλος...
Δημοσίευση σχολίου