"Ημερολόγιο λιποταξίας" (30) - Οι τραβεστοί και... η θαυματουργή θεραπεία!

Μέχρι πρόσφατα οι τραβεστί κυκλοφορούσαν φοβισμένα στ’ απόμερα σοκάκια της Κωνσταντινούπολης. Οι μπάτσοι όταν τους συναντούσαν τους τρυπούσαν με μαχαίρι τα ψεύτικα στήθη ή τους τα έκοβαν τελείως. Ήταν ίσως η πιο καταπιεσμένη μειονότητα της πόλης.

Ο Κεμάλ κατάργησε την Οθωμανική Αυτοκρατορία αλλά δεν μπόρεσε να εξαλείψει την ωμή και αμφισεξουαλική της παράδοση. Ούτε  και να εξοντώσει τους ευνούχους της. Λέγεται πως η Τουρκία έχει τους περισσότερους τραβεστί σε αναλογία πληθυσμού μετά τη Βραζιλία...
Τη σύγχρονη κουλτούρα των νυχτερινών κέντρων με τραβεστί τη δημιούργησαν οι Αρμένηδες, κοντά στα τέλη του 19ου αιώνα. Αρμενικής καταγωγής ήταν οι πρώτες ντραγκς κουίνς της Ανατολίας.

Οι Αρμένηδες ήταν η πολυπληθέστερη και δυναμικότερη εθνική κοινότητα τόσο του Βυζαντίου όσο και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Η πρώτη εφημερίδα στην Τουρκία τυπώθηκε από Αρμένιους. Η αρμένικη ήταν κάποτε η γλώσσα του εμπορίου στην Κωνσταντινούπολη. 

Ώσπου ήρθε ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος και τα γκρέμισε όλα. Οι Αρμένηδες επιμένουν πως οι σημερινοί Τούρκοι είναι υπεύθυνοι της γενοκτονίας τους. Σα να συνέβη χθες. 

Κι οι Τούρκοι, απ’ τη μεριά τους, ισχυρίζονται πως η λεγόμενη γενοκτονία δεν ήταν προσχεδιασμένη αλλά συνέπεια του Πολέμου.

Ο τούρκικος τύπος μισεί τους Αρμένιους. Γράφουν ακόμα για "αρμένικη συνωμοσία για την ανατροπή της Δημοκρατίας" και για "αρμένικη χρηματοδότηση τρομοκρατικών ενεργειών"...

Τα κατάλοιπα της αρμενικής κληρονομιάς είναι ακόμα ορατά στην Πόλη. Λειτουργούν κάποια παλιά σχολειά και καμιά τριανταριά εκκλησίες τους.

Ένας φίλος Αρμένης μού γίνεται φορτικός: "Πρέπει να ’ρθεις απόψε στην εκκλησία Μπαλάτ. Είναι η νύχτα του θαύματος"!

"Ποιου θαύματος;".

"Είναι παράδοση. Αυτή τη μέρα γίνεται κάθε χρόνο ένα θαύμα. Πάντα ένας άρρωστος γίνεται καλά μέσα στο ναό"! 

Μάλιστα... δεν πρόκειται να τη χάσω μια τέτοια ευκαιρία.

Η αρμένικη εκκλησία του Μπαλάτ, στο Χρυσό Κέρας, είναι ένα τεράστιο θολωτό κτίριο περιφραγμένο με ψηλούς πέτρινους τοίχους. Βρίσκεται στην Παλιά Πόλη, μέσα σ’ ένα δαίδαλο σοκακιών με φτωχά σπίτια, το ένα πάνω στο άλλο...

Μόλις φτάνω, τι να δω. Χιλιάδες κόσμος να συνωστίζεται μέχρι λιποθυμίας. Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι. Περισσότεροι οι τελευταίοι. Συνήθως ο θεραπευόμενος είναι μωαμεθανός. "Αυτοί πιστεύουν περισσότερο", μου εξηγεί ο φίλος.

Μια χορωδία υποτίθεται πως ψέλνει. Είναι ένα παράφωνο μουρμουριτό. 

Τα φώτα είναι όλα ανοιχτά. "Έτσι θα μείνουν ως το πρωί που ο Θεός θα επιλέξει αυτόν που σήμερα θα θεραπεύσει"!

Η ατμόσφαιρα είναι γεμάτη προσδοκία. Τόσους μαζεμένους ανάπηρους δεν έχω ξαναδεί στη ζωή μου.

Κάποιοι στα στασίδια βγάζουν από μικρά σακίδια λουκάνικα, γιαούρτια και ψωμί και τρώνε. 

Στο προαύλιο γίνεται κανονική σφαγή. Οι πιστοί φέρνουν ως τάματα πρόβατα και κοκόρια. Τέσσερις χασάπηδες τα σφάζουν επί τόπου πάνω σε μαρμάρινα τραπέζια. Το αίμα ρέει άφθονο...

Κάποιες χωριάτισσες, εκστασιασμένες, χτυπούν τα στήθη τους και γδέρνουν τα πρόσωπά τους. 

Δίπλα κάποιοι άλλοι, σε μια τεράστια ουρά, περιμένουν υπομονετικά να πάρουν αγίασμα.

Κάνω υπομονή μέχρι την ανατολή του ηλίου να δω το θαύμα.

Τζίφος!

"Αυτή τη φορά δεν έγινε θαύμα", μου λέει το φίλος. "Αλλά το περιμένουμε του χρόνου"...