"Ημερολόγιο λιποταξίας" (56) - Έβαλα στο μάτι μια αντάρτισσα!

Ούτε που κατάλαβα πότε περάσαμε τα τούρκικα σύνορα και μπήκαμε στο Ιράκ.

Η πορεία γίνεται στο σκοτάδι χωρίς φεγγάρι, σε εδάφη με άγνωστη μορφολογία, τα πόδια έχουν πρηστεί.

Συχνά προχωράμε ψηλαφώντας το έδαφος ή κρατώντας την άκρη του όπλου εκείνου που βαδίζει μπροστά μας.

Βαδίζουμε συνεχώς μέσα από χαράδρες ώσπου βλέπουμε μπροστά μας ένα τεράστιο ποτάμι. Μου λένε πως είναι ο Τίγρης. Πρέπει να τον διασχίσουμε. Είναι το πιο δύσκολο σημείο της πορείας μας. Την άνοιξη λιώνουν τα χιόνια και τα νερά του ποταμού γίνονται ορμητικά.

Θα τον διασχίσουμε απ’ το στενότερο σημείο του. Εκεί που η απέναντι ακτή απέχει περίπου 150 μέτρα.

Κατεβαίνουμε με μεγάλη δυσκολία την απόκρημνη όχθη. Από το σημείο αυτό είμαστε εντελώς ακάλυπτοι. Άνετα μπορούν να μας θερίσουν. Πρέπει να κάνουμε πολύ γρήγορα.

Περνάμε κατά ομάδες με φουσκωτές βάρκες που οι αντάρτες έχουν κρυμμένες σε διάφορα σημεία της όχθης. Το παραμικρό λάθος πληρώνεται ακριβά.

Επιτέλους περάσαμε όλοι χωρίς απρόοπτα. 

Πατάμε στον απέραντο κάμπο της Μεσοποταμίας. Τσαλαβουτάμε στο μαλακό αργιλώδες έδαφος. Η περιβόητη λάσπη της περιοχής αναφέρεται ακόμα και στην εβραϊκή Βίβλο!

Μόλις σταματάμε για ανάπαυση, για πρώτη φορά χαλαρώνω και παρατηρώ πως τουλάχιστον ένας στους τέσσερις αντάρτες ήταν γυναίκα! 

Ορισμένες πολύ μικρές, ίσως και 14 ετών. Έχουν σφιχτά πρόσωπα παρά την ηλικία τους. Μοιάζουν σκληροτράχηλες αλλά η θηλυκότητά τους ξεχειλίζει απ’ τα φαρδιά παντελόνια και την κλασική μαντίλα που κρύβει τα μαλλιά τους. 

Κάποιος με ενημερώνει πως στο αντάρτικο είναι αδιανόητες οι σεξουαλικές σχέσεις. 

Είναι ένα απ’ τα σοβαρότερα πειθαρχικά παραπτώματα. Ακόμα και παντρεμένα ζευγάρια που πολεμούν δίπλα-δίπλα, πρέπει να συμπεριφέρονται σαν ξένοι...

Μωρέ κάτσε να βρεθούμε σε ασφαλέστερο μέρος και θα σου την περιποιηθώ εκείνη τη χαμηλοβλεπούσα μελαχρινούλα με το ΑΚ-47 καλάσνικωφ...