Σαρώσαμε στις εκλογές αλλά γω πάλι χώρησα!

Αυτή η βδομάδα πριν το δημοψήφισμα ήταν η πιο συναρπαστική της ζωής μου.

Πολύ λίγες ώρες ύπνου, συνεχές τρέξιμο, προπαγάνδα, ψηστήρι αλλά και τσαμπουκάς. Ξέρετε τι ψυχολογική πίεση τραβήξαμε και πόση τρομοκρατία δεχτήκαμε. Σιγά μην καθόμασταν σαν κοτούλες να τον πιούμε...

Γενικώς, γνώρισα εκατοντάδες ανθρώπους, ήπια σαν κτήνος, συμμετείχα σε αμέτρητα πάρτι που σχεδόν πάντα κατέληγαν σε πηδήματα με άγνωστες που ποτέ δεν θα τις ξαναδείς και κανείς δεν θα το μάθει.

Σ’ ένα απ’ αυτά τα πάρτι γνώρισα και τη Χ. απ’ τη Σενεγάλη. 

Η σχέση μας άρχισε όταν της ζήτησα να μυρίσω τη μασχάλη της...

Παραδόξως, τα καλά αποτελέσματα της Κυριακής δεν με ενθουσίασαν. Ήδη από νωρίς το μεσημέρι είχα αρχίσει να "πέφτω"! Συνειδητοποιούσα πως πρέπει να επιστρέψω στη μίζερη πραγματικότητα, την αντι-ηρωική και φθοροποιό...

Όλη τη Δευτέρα έμεινα κλεισμένος σπίτι της. Κυλιόμασταν από καναπέ σε καναπέ. "Κυλιόμασταν" είπα, όχι "γαμιόμασταν".

Η Χ. δεν είν’ απ’ τα κορίτσια που θα σου πουν "αγάπη μου, ρίξε μου άλλον έναν πούτσο σε παρακαλώ"! 

Αλλά κάνει κανονική κατάληψη στο καυλί σου και το παίζει κομπολόι. Για να μιλήσω επιστημονικά αποκτά την επικαρπία του κι εσύ παρακρατείς την ψιλή κυριότητα.

"Αν βγει ποτέ η Δεξιά, μετακομίζω στον Άρη", μου λέει στο ξεκούδουνο.

"Αν έχει μουνάκια έρχομαι κι εγώ", της απαντώ.

"Μα ο άνθρωπος δεν ζει μόνο με μουνάκια, χρειάζεται κι οξυγόνο".

"Ελπίζω να υπάρχουν οξυγονούχα μουνάκια. Να τραβάς βαθιές τζούρες και να ζεις".

Μη νομίζετε πως οι άνθρωποι χωρίζουν λόγω ασυμφωνίας χαρακτήρων.

Συνήθως χωρίζουν για μικρές λεπτομέρειες.

Μια άσχημη ατάκα σε ακατάλληλη ώρα. Επειδή κατουράει με την πόρτα ορθάνοιχτη. Ή, απλά, επειδή ξυπνάς ένα πρωί και διαπιστώνεις πως ο άλλος σου μεταδίδει νευρικότητα.

Μπαίνω στο μπάνιο της. Είμαι αρκετά άκεφος.

Κοιτάζομαι στον καθρέφτη. Άλουστος, απεριποίητος, αξύριστος. Έχω χάσει εντελώς την αίγλη μου. Έχω πέσει απ’ το υπερυψωμένο βάθρο μου με τη μούρη στο χώρα.

Κάθομαι στην τουαλέτα. 

Γαμώ το μου, δεν υπάρχει χαρτί. 

Δίπλα ένας φίκος με προκαλεί με τα υπέροχα, καταπράσινα, γυαλιστερά του φύλλα. Τον λιμπίζομαι! Αλλά μπα, άστο καλύτερα.

Τελικά σκουπίζομαι με τα βαμβακάκια για το ντεμακιγιάζ.

Η Χ. απέξω μού φωνάζει:

"Καλά, πόση ώρα θα μείνεις στο μπάνιο;"

Ήμουν ήδη εκνευρισμένος, αυτό μου την έδωσε χειρότερα. και ξέσπασα με λάθος τρόπο:

"Τουλάχιστον εγώ στην τουαλέτα δεν πάω, σαν τους κολλητούς σου, για ν’ ακουμπήσω τη μύτη μου στον κρύο νιπτήρα ρουφώντας κάτι που μοιάζει με κιμωλία"!

Ποιος είδε το Θεό και δεν τον φοβήθηκε.

Ένας μαύρος σίφουνας με πήρε και με σήκωσε και με πέταξε σε κλάσματα δευτερολέπτου στο δρόμο με το σλιπάκι...