Τελευταία συχνάζω σ’ ένα μπαράκι της περιοχής Χίλτον. Εκεί κυκλοφορούν κάτι παράξενες γκομενίτσες και κάτι ξοφλημένα ναυάγια εξηντάρηδες.
Εγώ δεν έχω κλείσει ακόμα τα πενήντα, οπότε νομίζω πως διαθέτω το συγκριτικό πλεονέκτημα!
Απόψε έχει ξεπέσει μια πιτσιρίκα μούρλια.
Την πλησιάζω με θάρρος και θράσος.
"Εδώ δεν κυκλοφορούν ωραία αγόρια να τους το παίξεις αδιάφορη, ούτε τύποι που θα σου γνωρίσουν τους ελεύθερους και γοητευτικούς φίλους τους. Θες δε θες θα φας στη μάπα εμάς τους μεσόκοπους!".
Με κοιτάζει γεμάτη απορία.
"Μη με κοιτάζεις έτσι εμένα, δεν ψαρώνω. Και ναι! Είμαι απ’ τους τύπους που συνεχίζω να συμπεριφέρομαι σαν παιδάκι του Δημοτικού, διπλαρώνω τα κοριτσάκια και τους λέω... θες να γίνουμε φίλοι;".
Ο μπάρμαν κατάλαβε πως κάτι παίζεται μεταξύ μας και έστελνε διαρκώς σφυνάκια. Εκείνη δεν τα έπινε και τα κατέβασα όλα μόνος μου.
Της πρότεινα να πάμε στην πλατεία Μεσολογγίου στο Παγκράτι. Αυτός ο τόπος για μένα είναι ιστορικός. Μόλις γεννήθηκα στο μαιευτήριο Αλεξάνδρα, εδώ ήταν το πρώτο σπίτι που έμεινα στην Αθήνα. Στην οδό Αστυδάμαντος.
Κάτσαμε σε ένα μεζεδοπωλείο. Συνέχισα να πίνω μπυρόνια.
Η γκομενίτσα αποδείχθηκε κουλτουριάρα. Μου πρότεινε κι ένα κουλτουριάρικο παιχνίδι. Ο ένας θα έλεγε τον τίτλο ενός βιβλίου παραλλαγμένο κι ο άλλος θα προσπαθούσε να βρει το συγγραφέα.
Ξεκίνησε πρώτη. "Ο γέρος και τα χάλασα!".
"Χέμινγουεϊ!", φώναξα θριαμβευτικά.
"Μπράβο! Η σειρά σου τώρα".
"Τα λόγια της ψώλης!"
Ξερόβηξε κι άλλαξε κουβέντα. Μάλλον το είχα παρακάνει. Αλλά είχα ήδη πει τη δέκατη μπύρα κι άρχιζα να χάνω τον έλεγχο.
Τελευταία, διαπίστωσα πως όταν αρχίζω να χάνω τον έλεγχο απ’ το πιοτί, γυρίζω τουλάχιστον ογδόντα χρόνια πίσω.
Άρχισα, που λέτε, τα τρελά μου. Να της λέω πως η περιοχή αυτή του Παγκρατίου ήταν η έδρα, επί Κατοχής, της χίτικης οργάνωσης του Παπαγεωργίου, του "κομαντάτε Παπατζώρτζ" όπως τον έλεγαν οι Γερμανοί. Και της διηγήθηκα λεπτομερώς πώς τους εξολόθρευσαν οι ΕΛΑΣίτες της Καισαριανής.
ΕΑΜ, ΕΛΑΣ, ΟΠΛΑ, Χίτες, Ταγματασφαλίτες, Βουρλιώτες της Καισαριανής, ήταν εντελώς άγνωστες λέξεις για την κοπελίτσα.
Αδίστακτα της πρότεινα να πάμε να πηδηχτούμε στο ξενοδοχείο Πρίαμος. Με ρώτησε πού ακριβώς είναι. Η σωστή απάντηση ήταν "κοντά στο Καλλιμάρμαρο". Αλλά εγώ, λόγω του πιοτιού, ζούσα ήδη 80 χρόνια παλιότερα, οπότε της απάντησα "στο βατραχονήσι" και μάλλον την ξενέρωσα!
Παρόλ’ αυτά κατεβήκαμε την Ευτυχίδου, περάσαμε το Άλσος Παγκρατίου, τις πλατείες Πλαστήρα και Βαρνάβα, κατεβήκαμε τα σκαλάκια της οδού Άγρα και φτάσαμε στο Καλλιμάρμαρο.
"Εδώ", της λέω, "ήμασταν οι ΕΛΑΣσίτες, κι απέναντι στο Ζάππειο τα Αγγλάκια"! Ζούσα κυριολεκτικά τα Δεκεμβριανά του 1944.
Σπάω ένα κλαδί, το κάνω σαν πολυβόλο κι αρχίζω να ουρλιάζω προς το άγαλμα του Καραΐσκάκη στο Ζάππειο... "φάτε μολύβι φασίστες!".
"Εσύ είσαι εντελώς ψυχάκιας!", σχολίασε η δικιά μου.
Προχωράμε παρακάτω και κατεβαίνουνε στην εκκλησούλα της Αγίας Φωτεινής στην Καλλιρόης.
Εδώ, της λέω, ήταν αρχαίος ναός της Εκάτης, της σκοτεινής θεάς, της χθόνιας κι ανώμαλης!
Και της χώνω τη γλώσσα μου μέχρι το λαρύγγι της.
"Πάμε σπίτι σου!", μου λέει.
"Πάμε!"
Ανεβαίνουμε με τα πόδια τη Βασιλέως Κωνσταντίνου και το μυαλό μου είναι στα κατοικίδιά μου.
Έχω να σφουγγαρίσω το σπίτι απ’ το 1980. Οι Τερέζες κι οι Τζέρηδες κάνουν πάρτι μόλις κλείνω τα φώτα και κλειδώνω την πόρτα.
Και δεν έχουν και κινητό να τους τηλεφωνήσω να εξαφανιστούν...
6 σχόλια:
Μέσα στη μπίχλα σου είσαι πολύ ερωτεύσιμος.
Το ξέρεις;
Ε,εμ...καλημέρες αγαπητέ...ε,εμ...ε...λογικό ήταν να τη τρελλάνεις εντελώς τη κοπελίτσα με τις ασυναρτησίες που τις έλεγες, από την ώρα που την είδες για πρώτη φορά..μέχρι την...ώρα που πήγατε σπίτι σου για...(ε,εμ...πάνω στο καλύτερο μας το κόβεις πάντα!, φφφφφ! πο-λύ σπάσιμο ρε παιδάκι μου...)...απορώ π ως δ εν σου ζήτησε, να πας να της πάρεις, κανένα κουτάκι ντεπόν, (για τον ανυπόφορο πανοκέφαλο, που ίσως να της προκάλεσες με όσα της έλεγες σε όοολο το δρόμο, ή στη χειρότερη κανένα κουτάκι ταβόρ...)...γιανά ηρεμήσει τα ίσως απίστευτα τεντωμένα (από ε σέ να φυσικά!) νευράκια της!!...ε..εμ...της τις ήθελες καλό μου τις Καισαριανές και τα Παγκράτια?...οοούυυυφ! δ εν έβαζες καμιά άλλη περιοχή από την αχανή Αττική μας?...(ε,εμ...πο-λύ σπάσιμο λέμε..με τις...Καισαριανές..εμ...μου θύμισες πάλι το..δημοσιογράφο (καθότι α υτές είναι δύο περιοχές, στις οποίες μεγάλωσε κι έζησε τα παιδικά του χρόνια....)...όσο ε γώ προσπαθώ να τον ξεχάσω τόοσο ε σύ με 'ξύνεις' και φτου κι απ' την αρχή....καλημέρες..βαριεστημένες...
Ξέκοψες απ’ τον δημοσιογράφο;
Δεν μου το είχες πει ρε Αθούλα!
Εε...εμ...ΟΧΙ ακριβώς...ΜΗ βιάζεσαι να χαρεις! αγαπητέ..ακόμη και α ν...'ξεκόψω' όπως λες (που δ ε το βλέπω) από εκείνον...ο...δημοσιογράφος θα συνεχίσει..να υπάρχει στη καρδιά μου και στο μυαλό μου...ίσως και για πάντα!...δ εν πρόκειται να τον ξεχάσω..ίσως και μέχρι το τέλος της ζωής μου! ή ίσως και για τα επόμενα 50χρόνια!....ίσως επειδή ο δημοσιογράφος ήταν το μό-νο τοόοοσο σπάνιο και τόοοοσο ισσσοροπημένο άτομο που γνώρισα στη ζωή μου..το μό-νο άτομο με τόοοσο όμορφο ψυχικό κόσμο..και με πολλάαα άλλα 'δυσεύρετα'...τη σήμερον ψυχικά χαρακτηριριστικά που πο-λύ σπάνια βρίσκει κάποιος ιδιαίτερα στο ΑΝΤΡΙΚΌ ΦΎΛΛΟ (και δ εν υπέρβάλω και καθόλου μάλιστα)..απλά...ας πούμε ότι κάνω μια...'απέλπιδα' προσπάθεια να τον ξεχάσω (που δ εν το βλέπω να το καταφέρνω, αλλά τέσπα)...αυτό μόνο...τίποτε άλλο..ο δημοσιογράφος είναι από τις πιο όμορφες και από τις σπανιότερες υπάρξεις που έχω γνωρίσει στη τόσο σύντομη ζωούλα, μου...(και που νιώθω αφάνταστα τυχερή που είχα τη χαρά, να συναντηθούν οι...'δρόμοι' μας..σ'αυτή τη ζωή επίσης!)..και που δύσκολα κάποιος τις ξεχνά..όσος χρόνος κι αν περάσει...ή καλύτερα που κάποιος ίσως να θυμάται και σε ό-λη του τη ζωή...καλό μεσημέρι...
σου χει πηδήξει το μυαλό αυτός ο δημοσιογράφος!
Εεε,εμ...πές το ψέμματα! αγαπητέ...(καλησπέρες παρεπιπτόντως!)...ε,και το μυαλό και τη ψυχή και..ό-λο μου το είναι!...αλλά ξέρεις κάτι?...νομίζω πως είναι ΜΑΓΚΙΑ ΤΟΥ...όπως το λέω...ΜΑΓΚΙΑ ΤΟΥ...σπάνια βρίσκεις έναν άντρα σήμερα..που να σου 'πηδάει' το μυαλό, και τη ψυχή (και που να σ ε π η δάει επίσης με το μυαλό, και με τη ψυχή-αλλά α υτό είναι άλλο κεφάλαιο που δε ν είναι τη παρούσης στη περίπτωσή μας)...κι ΟΧΙ με ΤΟ ΣΩΜΑ/ή με το κορμί μό-νο/) ...!!!...που να σε κάνει να ΚΟΛΗΣΕΙΣ τόοοσο άγρια μαζί του, που να σε κάνει, να ΤΟΝ ΘΕΛΕΙΣ...αλλά ό χι σαρκικά...μό-νο ή όχι απαραίτητα σαρκικά, που να σε κάνει να νιώσεις ΕΡΩΤΑ..πραγματικό όμως έ ρ ωτα οκ?, όχι παπαριές, μαλακίες,...έ ρωτα-ερωτένιο που λένε....όπως έλεγε, μια φίλη μου στο σχολείο-'ε γώ θέλω να με κάνει, αυτός που θα γνωρίσω,να νιώσω α γά πη-'αγαπένια'...έ, α υτό...που να σε κάνει, να νιώθεις σα 15χρονο κοριτσάκι (παρόλο που πια είσαι κάπου στα 'τριάντα-φέυγα σου) που και μό-νο που ακούς τη φωνή (του αγαπημένου), ή και μό-νο που τον βλέπεις να ζαλίζεσαι, να παθαίνεις 'αρρυθμίες', το κόβονται τα πόδια σου,... να ανακατέυεται το σπομάχι σου..ε, α υτά...που να νιώθεις τρελλά ερωτευμένος..κι ας ξέρεις, ότι ίσως α υτός ο έρωτας ίσως, να μείνει και για πά-ντα 'ανεκπλήρωτος'...α υτά...κι εγώ είχα να νιώσω έτσι από τα 16μου για κάποιον...ένα κάρο χρόνια πριν...καλησπέρες...
Δημοσίευση σχολίου