Κόκα στην κλειτορίδα...

Ο ήρωας της ιστορίας μας μπορεί να είναι φανταστικό πρόσωπο. 

Αλλά μπορεί και να μην είναι. 

Τίποτα δεν αποκλείεται. 

Μπορεί να είμαι κι εγώ, μπορεί να ’σαι κι εσύ κολλητέ μου...

Κρατούσε στο χέρι τ’ αποφυλακιστήριο. 

Ούτε θυμάται πόσα χρόνια έκανε φυλακή. 

Θα το’ χεις ακούσει πως είναι νόμος της φυλακής: ποτέ δεν ρωτάς τον άλλον γιατί είναι μέσα χωμένος. Δεν το συζητάς ούτε με τον εαυτό σου. Γι’ αυτό μετά από λίγα χρόνια ξεχνάς κι εσύ την αιτία που σε μπουζούριασαν. Απλώς, το δέχεσαι σαν μια δυσάρεστη πραγματικότητα.

Λένε πως όποιος βγαίνει απ’ τη φυλακή είναι "σκληρός". 

Πως "δεν μασάει τίποτα". 

Εγώ ένα ξέρω: Ο άνθρωπος που επιβιώνει στα δύσκολα είναι ευάλωτος. Έχει μια αχίλλειο πτέρνα...

Αποφάσισε να φύγει γι’ Αμερική. Για την ανατολική ακτή. Για το Λος Άντζελες. 

Εκεί δεν σε ρωτάνε ποιος είσαι, από πού είσαι, τι έκανες πριν έρθεις. Στην Πόλη των Αγγέλων η οσμή του χρήματος καλύπτει την οσμή των πτωμάτων.

Οι αυτοκινητόδρομοι του Λ.Α. είναι πολύ επικίνδυνα μέρη. Φοβάσαι να ζεις και ζεις για να φοβάσαι.

Αλλά εκείνος αναζητούσε μια δεύτερη ευκαιρία. 

Κι ήταν αποφασισμένος να ρισκάρει. 

Να ψάξει να βρει τα σωστά κονέ, τα σωστά μέρη, τους σωστούς ανθρώπους.

Στο ταξίδι ένας στίχος του Καβάφη στροβίλιζε στο μυαλό του. Τον είχε διαβάσει κάπου στη βιβλιοθήκη της φυλακής: "Τι φριχτή η μέρα που ενδίδεις και φεύγεις οδοιπόρος για τα Σούσα".

Στο μυαλό του κατάστρωνε διάφορα σχέδια για το μέλλον του. Ήξερε πως το κρεβάτι είν το καλύτερο διαβατήριο για μια καλύτερη ζωή. 

Πως δεν πρέπει να κάνει το λάθος να το παίξει "ωραίος μαλάκας". Σαν αυτούς τους γελοίους που προσπαθούν να εντυπωσιάσουν τόσο επίμονα που καταντάν βαρετοί.

Γι’ αρχή, θα την έπεφτε σε γυναίκες απελπισμένες, που χουν χρόνια να δουν χαρά στα σκέλια τους, που ζουν λειψά, περιμένοντας κάτι ξαφνικό ν’ απογειώσει τις ζωές τους.

Δεν φιλοδοξούσε απλά να επιβιώσει. Ήθελα να ζήσει με μεγαλοπρέπεια. Δεν τον ένοιαζε το τίμημα. Ούτε η αξιοπρέπειά του.

Αλήθεια, τι είναι αξιοπρέπεια; Αυτό που σου αναγνωρίζουν οι άλλοι όταν δεν σου έχει μείνει τίποτα! Στο διάολο η αξιοπρέπεια. Αυτή αφορά κάτι μίζερες θείτσες με τα μπικουτί στο κεφάλι...

Ο φίλος μας, σαν όλους τους Έλληνες, κουβαλούσε μαζί του όλους τους οιωνούς της ελληνικής δυστυχίας. 

Ένιωθε διαρκώς το κακό να παραμονεύει. 

Το μυαλό του ήταν προγραμματισμένο γονιδιακά να πηγαίνει πάντα στο κακό! 

"Πάσχεις απ’ το σύνδρομο της σαγήνης του κακού", του ’χε πει μια ψυχαναλύτρια...

Τελικά κατέληξε. Δεν θα παριστάνει ούτε τον κλασικό ωραίο ούτε τον μοιραίο. Θα εμφανίζεται σαν ο άντρας που χει το "κάτι άλλο", το απροσδιόριστο, που υπόσχεται την υποψία μιας άλλης ζωής.

Τα σαλόνια του Λ.Α. είναι τίγκα στην κόκα. Σιγά το πρωτότυπο. Και πού δεν είναι. 

Το θέμα δικέ μου δεν είναι πόση κόκα έχεις. Ούτε αν ποιοτικά είναι κι απ’ την "πρώτη". Η μαγεία είναι ο τρόπος που την χρησιμοποιείς. 

Κι ο φίλος μας ήξερα πολλά κόλπα. Π.χ. άλειφε με κόκα την κλειτορίδα της γκόμενας και την έγλειφε μέχρι λιποθυμίας! Αλλά ας μη συνεχίσουμε αυτή την ιστορία...