Πώς έζησα τις ακροαριστερές σέκτες (Δ’ - Ούτε 100 Φρόυδ δεν τους φτάνουν για ψυχοθεραπεία!)

Δεν θέλω να το παίξω Φρόυδ, αλλά όποιος ψυχαναλύσει σωστά την ελληνική ακρο-αριστερά σίγουρα θα πάρει βραβείο Νόμπελ.

Βλέπεις κάτι ανθρώπους μέσα στην, υποτίθεται, ανιδιοτέλεια, στην ανωτερότητα, στους ανοιχτούς ορίζοντες. Κι όταν τους πιάσεις κουβέντα διαπιστώνεις πως δεν τους χρωστάει ο Θεός καλή κουβέντα. 

Περνάνε όλον τον κόσμο γενεές δεκατέσσερις, ακούς βρισιές λιμανίσιες, φράσεις και λέξεις χυδαίες που σε κατεβάζουν επίπεδα. Το "κωλοτρυπίδας" είν’ το πιο αθώο και παιδικό που μπορεί να βγάλει ο στόμας τους!

Μοιάζουν με κάτι παπάδες που κηρύττουν αγάπη αλλά ξερνούν διαρκώς μίσος και καταριούνται τους πάντες και τα πάντα.

Όπως το ξανάπαμε, το Μπινγκ-μπανγκ της ευρωπαϊκής Αριστεράς ήταν ο Μάης του ’68 στο Παρίσι. Από κει ξεπήδησαν όλων των ειδών τα αριστερά κινήματα. Εκεί βρίσκονται και οι ρίζες του δικούς μας Πολυτεχνείου και της δημιουργίας όλων αυτών των σεχτών που συγκροτούν τον αριστερό μας αστερισμό...

Με την μεταπολίτευση οι άνθρωποι αυτοί πέρασαν κάποια φάση υπαρξιακής κρίσης. 

Μετά την πτώση της Χούντας έπρεπε να βρουν κάτι να δικαιολογήσουν την ύπαρξή τους, να διατηρήσουν τις παρεούλες τους και τα "μικρομαγαζάκια" τους. Αρκετοί ιδιώτευσαν. Οι περισσότεροι όμως έψαξαν για άλλα λαμπρά πεδία επαναστατικής αυτοεπιβεβαίωσης.

Ήθελαν κάπου να ακουμπήσουν το όραμά τους, κάνοντας τα στραβά μάτια σε κραυγαλέους ανορθολογισμούς, εξιδανικεύοντας εγκληματίες δικτάτορες, φορώντας παρωπίδες, επιδεικνύοντας ασυγχώρητη ευπιστία και εθελοτυφλία...

Αρχικά το γύρισαν στον εργατικό συνδικαλισμό. Την εποχή εκείνη τα εργοστάσια ζητούσαν εργάτες, κι οι  λεβέντες μας έσπευσαν να προσληφθούν. Αλλά δεν είχαν σκοπό να δουλέψουν. Στόχος τους ήταν να οργανώσουν συνδικάτα, ν’ αρχίσουν τις απεργίες, να νιώσουν προλετάριοι, να ζήσουν την επαναστατική τους φαντασίωση.

Ήταν η εποχή των μεγάλων απεργιακών αγώνων. Πολλοί κράτησαν αρκετούς μήνες. Τα περισσότερα εργοστάσια έκλεισαν, άνθρωποι έχασαν τη δουλειά τους, οικογένειες έμειναν στο δρόμο...

Η δεξιά βρήκε ευκαιρία να συκοφαντήσει το συνδικαλισμό και τους εργατικούς αγώνες "που κλείνουν τα εργοστάσια και χάνονται θέσεις εργασίες". Η προπαγάνδα αυτή έπιασε. Η αλήθεια βέβαια ήταν άλλη: η ελληνική βιομηχανία ήταν δασμο-δίαιτη και βούλιαξε ή θα βούλιαζε ούτως ή άλλως 

Αλλά της Δεξιάς της έκατσε καλά η φάση. Το κλείσιμο των επιχειρήσεων φάνηκε να οφείλεται στους απεργούς κι όχι στην ΕΟΚ που καταργούσε τους δασμολογικούς φραγμούς...

Όσο για τους "φίλους" μας τους αριστεριστές, και μετά το κλείσιμο των εργοστασίων δεν έμειναν "άνεργοι". Έστρεψαν το ενδιαφέρον τους στις γειτονιές και έσπευσαν να υιοθετήσουν κάθε τοπικό παράπονο ή αίτημα, ελπίζοντας πως θα αύξαναν την επιρροή τους και θα εδραίωναν την πολιτική τους παρουσία. 

Η πλάκα είναι πως οι τοπικές κοινωνίες χρησιμοποίησαν τους Αριστεριστές για να πετύχουν τους σκοπούς τους και μετά τους γύρισαν την πλάτη. Θυμάστε τα καθημερινά επεισόδια στην Κερατέα για το ΧΥΤΑ; Οι καημένοι οι αναρχικοί και τα γκρουπούσκουλα έδωσαν τα ρέστα τους, αλλά δεν κέρδισαν ούτε έναν οπαδό που λέει κι ο λόγος!

Έτσι είναι η ζωή. Ο καθένας εκμεταλλεύεται τον άλλον, και πάμε παρακάτω...

Μετά τη στροφή στις γειτονιές, ακολούθησε η "φάση της οικολογίας" και απ’ το 2010 έχουμε τη γνωστή αντι-μνημονιακή έξαρση. Αλλά αυτά τα ξέρουμε και δεν χρειάζεται να σας ζαλίζω...