Όταν επισκέπτεσαι μια πόλη για δεύτερη φορά, τη βλέπεις με διαφορετικό μάτι. Κάτι τέτοιο παθαίνω και τώρα που ξαναπάω το ποδάρι μου στη Σμύρνη. Η σκέψη μου ξεκολλάει απ’ τα γεγονότα του 1922 και βλέπει τα πράγματα με μια άλλη ευρύτητα.
Η ιστορία λέει πως τη Σμύρνη την ίδρυσαν Αιολείς άποικοι γύρω στο 1.000 π.Χ. Και πως 300 χρόνια αργότερα η πόλη έγινε ιωνική καθώς κάποιοι εξόριστοι απ’ τον Κολοφώνα κατέλαβαν την εξουσία με μπαμπεσιά και έδιωξαν τους Αιολείς κατοίκους της.
Δεν ξέρω κατά πόσο αυτά θεωρούναι σοβαρά πράγματα, αλλά δεν είναι και τα μόνα παραμυθάκια κάτι δήθεν σπουδαίων ιστορικών όπως ο Ηρόδοτος...
Η ιστορία συνεχίζει να μας λέει πως γύρω στα 600 π.Χ. κατέλαβαν την πόλη οι Λύδοι και 50 χρόνια αργότερα οι Πέρσες που την κατέστραψαν εντελώς, για να την επανιδρύσει ο Μεγαλέξανδρος μετά από θεϊκό δήθεν όνειρο, όπου οι Νεμέσεις, που λάτρευαν οι αρχαίοι Σμυρνιοί, του υπέδειξαν να ξαναχτίσει την πόλη.
Το έργο ολοκλήρωσαν οι διάδοχοι του Αλέξανδρου, ο Αντίγονος ο Μονόφθαλμος κι ο Λυσίμαχος, που έδωσε στην πόλη το όνομα της κόρης του Ευρυδίκης...
Η Σμύρνη πέρασε διαδοχικά απ’ τα χέρια των Σελευκιδών στους Ατταλίδες, στο βασίλειο της Περγάμου, στο Μιθριδάτη και μετά στους Ρωμαίους.
Ήταν η πρώτη μικρασιατική πόλη που ίδρυσε ναό για τη λατρεία της Ρώμης, της ρωμαϊκής συγκλήτου και των Ρωμαίων αυτοκρατόρων!
Το 178 μ.Χ. το μεγαλύτερο μέρος της καταστράφηκε από σεισμό. Επανοικοδομήθηκε χάρη στις γενναίες δωρεές του αυτοκράτορα Μάρκου Αυρήλιου.
Τον 7ο αιώνα η Σμύρνη άλλαξε πολλές φορές χέρια μεταξύ των Αράβων και των Ρωμαίων. Τους επόμενους αιώνες πέρασαν απ’ τη ράχη της πολλοί κατακτητές: Σελτζούκοι, Κομνηνοί, Μογγόλοι, Παλαιολόγοι, μέχρι που κατακτήθηκε οριστικά απ’ τους Οθωμανούς το 1425 μ.Χ.
Το 1770 μ.Χ., μετά την αποτυχημένη επανάσταση στο Μωριά (τα γνωστά ως "Ορλοφικά"), η Σμύρνη δέχεται το πρώτο μεγάλο κύμα προσφύγων απ’ την Πελοπόννησο.
Σταδιακά αρχίζει να ευημερεί οικονομικά και η μεγάλη "έκρηξη" γίνεται μετά το 1.850, οπότε και συρρέουν στην πόλη δεκάδες χιλιάδες μετανάστες όχι μόνο απ’ το Αιγαίο, την Ελλάδα, την μικρασιατική ενδοχώρα, αλλά κι απ’ όλη τη βαλκανική.
Έτσι, η Σμύρνη γίνεται μια πολυεθνική πόλη, που, δυστυχώς, μετά το 1.900 μετατρέπεται σε αρένα ανταγωνισμού μεταξύ του θνήσκοντος οθωμανισμού, του κεμαλικού κι ελληνικού εθνικισμού και των ευρωπαϊκών δυνάμεων.
Ο ελληνικός στρατός αποβιβάζεται στη Σμύρνη την πρωτομαγιά του 1919, αλλά, παρά τα ψέματα της επίσημης ιστορίας, οι ντόπιοι Ρωμιοί, και ιδίως της υπαίθρου, δεν θεωρούν πως ο πόλεμος αυτός ήταν "και δικός τους".
Γι’ αυτό, όταν λίγο αργότερα ο ήδη εξαντλημένος ελληνικός στρατός επιχειρεί να επιστρατεύει τους ντόπιους Μικρασιάτες, εκείνοι του γυρνούν επιδεικτικά την πλάτη.
Οι περισσότεροι για να αποφύγουν τη στράτευση δεν διστάζουν να τρέξουν στα προξενεία και στις πρεσβείες των ευρωπαϊκών κρατών και να δηλωθούν ως "λεβαντίνοι"!
Ούτε ένα σύνταγμα στρατού δεν μπόρεσαν να συγκροτήσουν οι επιστρατευμένοι μικρασιάτες. Κι οι περισσότεροι απ’ αυτούς ήταν απόλεμοι και καλαμαράδες...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου