Ένας μούτσος απ’ το Καρπενήσι! (ΙΑ’ - Μήπως έπρεπε να ’χα γίνει παπάς;)

Μόλις πρωτανέβει στο βαπόρι ένας στεριανός αμέσως καταλαβαίνει πως πρέπει ν’ αποκτηνωθεί για να επιβιώσει εκεί μέσα!

Ακούς επί μονίμου βάσεως γαμοσταυρίδια, προστυχόλογα, αισχρολογίες. Παθαίνεις πολιτισμικό σοκ. Είναι αδύνατο να μην επηρεαστείς αρνητικά απ’ αυτή τη βρομοκατάσταση.

Στην τραπεζαρία οι πάντες καταπίνουν σχεδόν αμάσητες τις μπουκιές τους, και ταυτόχρονα χαχανίζουν, καθαρίζουν το λαιμό τους απ’ τις ροχάλες και μπινελικώνουν. 

Τ’ αυτία μου βουίζουν απ’ το "πούστη", "μουνί", "ξεκωλιάρη", "καριόλη", "σκατοσπρώχτη", "μουνί της θάλασσας"... 

Φρίκη!

Κι όλοι το παίζουν, ή είναι, συνεχώς καυλωμένοι. Οι γαμησοκουβέντες δίνουν και παίρνουν. Έχεις την εντύπωση πως όλοι πάσχουν από μόνιμο πριαπισμό. 

Πάντως τα σεντόνια και τα στρώματα είναι γεμάτα ξερά σπέρματα απ’ τους νυχτερινούς αυνανισμούς και τις ρεύσεις τους...

Αρπάζονται όλοι με το πρώτο, έτοιμοι να τσαμπουκαλευτούν, ακόμα και να χειροδικήσουν. Αλλά ο θυμός τους έχει μια αγνότητα. Δεν υπάρχει κακία ούτε δηλητήριο εκδίκησης. 

Ο μόνος που κάπως με τρόμαζε ήταν ένας αχαμνός αλλά πολύ νευρώδης Κινέζος, που ’μοιαζε με πατημένη γόπα μαριχουάνας...

Στις κουκέτες μας, δίπλα στα μικρά εικονίσματα, είχαμε κολλήσει ό,τι μπορείς να φανταστείς από πορνοπεριοδικά. Όλες οι διεθνείς στάσεις γαμικής ήταν εκεί, φόρα παρτίδα. Σκέτο μπουρδελομωσαϊκό...

Ο διπλανός μου είχε τεντώσει ένα σχοινάκι στα πόδια του κρεβατιού του κι είχε μονίμως απλωμένα τέσσερα γυναικεία βρακάκια!

Σε τούτο το βόρειο λιμάνι δεν βλέπεις ούτε μέρα ούτε νύχτα. Πούσι και μόνο πούσι! Λες κι έχουμε βουλιάξει σε άσπρα τούλια. 

Να το ξέρετε: στα λιμάνια όλου του κόσμου οι πουτάνες μιλάν κι ελληνικά. Κι οι πιο πατσαβούρες περιμένουν το μαλάκα τον Έλληνα να σουρώσει ως το μεδούλι των κοκάλων του για να του την πέσουν. Τότε αυτός τις βλέπει σαν τρυφερές δεκαοχτούρες!

Τα "κακά χαμπέρια" δεν άργησαν να ’ρθούν. Στην αρχή ένοιωσα μια έντονη φαγούρα στην ουρήθρα. Και το βράδυ έβαλα το χέρι μου στο σώβρακο να ξυθώ κι έπιασα ένα γλοιώδες υγρό. Το ’φερα στη μύτη μου και βρομούσε σαν ψοφίμι! 

Το ’πα σ’ έναν κολλητό. Γέλασε. "Ναυτικός που δεν πήρε βλεννόρροια δεν είν’ ναυτικός"!

Τι ήθελα εγώ ν’ αλλάξω τη ζωή μου; Μια χαρά ήμουν στη θεόσταλτη φτώχεια μου.

Καλά λογάριαζε η μάνα μου να με κάνει παπά!

Αλλά στις εκκλησιές, που από μικρό παιδάκι με γυρόφερνε η μανούλα, ένιωθα να δηλητηριάζεται η χαρά μου, να στεγνώνουν τα χείλη μου, να ρυτιδιάζει πρόωρα η σάρκα μου! Συχαινόμουν τα κακομοιριασμένα κλαψουρίσματα των παπάδων. Είχα ασπαστεί χιλιάδες εικονίσματα και χέρια παπάδων, τόσο πολύ που μου ’ρχόταν να τα δαγκώσω.

Η μάνα μου με ξύπναγε άγρια χαράματα και τρέχαμε να προφτάσουμε τους όρθρους. Μαύριζε το παιδικό ματάκι μου από σκοτάδια, ράσα, μαυροντυμένες γριές. 

Τα κηρύγματα ήταν γεμάτα απειλές, φοβίες, κατάρες. Οι άντρες στην κόλαση θα ήταν κρεμασμένοι απ’ τ’ αρχίδια τους κι οι σατανάδες θα έχωναν στα μουνιά των γυναικών πυρακτωμένα σίδερα, γιατί... λέει... γαμιόντουσαν για γούστο κι όχι για τεκνοποίηση.

Εμένα δεν μου άρεσαν οι ύμνοι κι οι ψαλμουδιές τους. Με τράβαγαν τα γαμησοτράγουδα και τα διονυσιακά ξεφαντώματα. Ένιωθα αποστροφή για κάθε τι το εκκλησιαστικό και το παπαδίστικο...