Ένας μούτσος απ’ το Καρπενήσι! (IΕ’ - Η ζωή μου καρφωμένοι λεπτοδείχτες...)

Όταν πρωτομπάρκαρε ήταν πολύ μικρός. Μικρός κι άβγαλτος.

Οι ξένες πολιτείες ήταν σα να μην υπήρχαν. Τις διέσχιζε αδιάφορος. Τις έβλεπε μόνο σαν έναν σορό από μπαρ, μπουάτ και πορνεία.

Αυτές τις παράξενες γυναίκες, που με την ψυχρότητα του επαγγελματία έκαναν τους άντρες να λιώνουν και να πληρώνουν, δεν μπορούσε με τίποτα να τις διαχειριστεί. Κι εκείνες τον έβλεπαν σαν το "τέλειο ψάρι". Σαν το ... ιδανικό θύμα.

Μπροστά τους αισθανόταν άοπλος, γυμνός. Αλλά τα μάτια του δεν ξεκολλούσαν απ' τα μπούτια τους. Τα κρατούσαν επίτηδες ελαφρώς ανοιχτά. Χωρίς ντροπές κι αναστολές.

Στην καθημερινή ζωή οι νόμοι της θάλασσας διαφέρουν απ' τους στεριανούς. Εδώ αισθάνεσαι πολύ πιο γρήγορα τη ζωή σου να ξεχαρβαλώνεται. Το έβλεπε παντού γύρω του. Σαραντάρηδες ναυτικοί έμοιαζαν εντελώς "καμένοι" απ' τις πουτάνες, το αλκοόλ, τα ναρκωτικά.

Όμως δεν πρέπει ν' απελπίζεται κανείς. Το μέλλον είναι ένας ολάκερος κόσμος που περιλαμβάνει τα πάντα...

Ήταν ορεσίβιος και δυσκολεύτηκε να μάθει τα θαλασσινά κόλπα. Ο Χιώτης λοστρόμος τον μούτζωνε και του ’λεγε: "Από κάτι σαν κι εσένα βγήκε η παροιμία πως οι Αϊτινοί έχουν τα χειρότερα καράβια κι η Ελλάδα τους χειρότερους ναυτικούς"!

Πιάστηκαν στα χέρια. Ο Καρπενησιώτης είχε το πάνω χέρι για μερικά λεπτά. Όχι πολλά. Μόνο για τα δύο πρώτα. Μετά τις έφαγε κανονικά...

Σιγά-σιγά άρχιζε να μαθαίνει και τις γυναίκες. Δεν γούσταρε τις μη μου άπτου. Παραήταν παθητικές στο κρεβάτι. Αυτός φτιαχνόταν με αντιπάλεμα των κορμιών. Το κρυμμένο μίσος εκτόξευε την ηδονή στα ουράνια...

Οι παλιοί τον έμαθαν πως τις γυναίκες τις διακρίνουμε σε δυο κατηγορίες: σ' αυτές που είναι καλές για πήδημα και σ' αυτές που είναι ένα μάτσο χάλια. Οι τελευταίες είναι σα να μην υπάρχουν.

Εκείνο όμως που τον έκανε πραγματικά να δραπετεύει ήταν η αγάπη. Και τι είν' αγάπη? Αυτό που μένει όταν έχουμε τελειώσει με το πήδημα...

Τα νησάκια του Ειρηνικού είναι γεμάτα πειρατές. Στα απόμερα λιμάνια πάντα σε περιμένουν καμιά δεκαριά πιρόγες με μηχανές και καμιά κατοσταριά τύποι έτοιμοι να σου την πέσουν. Σου βάζουν ένα τσεκούρι στο λαρύγγι και ξεπουπουλιάζουν το πλοίο. Ο καπετάνιος μοιράζει όπλα στο πλήρωμα. Αλλά το σημαντικό είναι να την κάνεις από κει χωρίς απώλειες...

Ποτέ δεν μπόρεσε να θυμηθεί το όνομα του παράξενου αυτού νησιού. Του έφτανε να το λέει ... "Μαργαριτάρι του Ειρηνικού".

Είναι γεμάτο εκπληκτικές μιγάδες με βλέμματα που ανασταίνουν και νεκρούς. Οι ναύτες ξεχύνονται στα στενά δρομάκια με τσέπες γεμάτες δολάρια και προφυλακτικά.

Μιλάμε για τον "παράδεισο των γυναικών"! Εκπληκτικές, ψηλόλιγνες, καβλωτικές, φοράνε μόνο ένα μαγιό σε χρώμα φιστικί. Σου πετάν ένα χαμόγελο που σκοτώνει, το βλέμμα τους γλιστράει ανάμεσα στα σκέλια σου κι η πούτσα σου σηκώνεται αμέσως λες κι είναι η κόμπρα με τον φακίρη...

Στο μπαρ γινόταν της τρελής. Παντού κωλόχερα, βυζόχερα, φευγαλέα φιλιά, ποτά και δεκαδόλαρα άλλαζαν χέρια με ιλιγγιώδη ταχύτητα.

Η μουσική εκκωφαντική.

Μια "θεά" με πλησιάζει, σηκώνει το ποτήρι της προς το μέρος μου, πετάει ένα "Κρίμα!" και γυρνάει να φύγει.

Την αρπάζω απ' τον καρπό και την στρέφω προς το μέρος μου.

"Κρίμα τι?", τη ρωτάω.

Για είκοσι δολάρια γάμησα ένα κορμί παγωμένο, σαν πεθαμένο. Ούτε μια λέξη τρυφερή. Δεν προσποιήθηκε καν την ηδονή όπως μια οποιαδήποτε πουτάνα.

Ξαναφόρεσε το μαγιό της, μου έριξε ένα σκληρό βλέμμα και ξανάπε "Κρίμα!".

Τι σημαίνει "κρίμα" γαμώ το μου?