Τι διάολο ήταν τελικά αυτό το "1821";

Το τι πραγματικά ήταν αυτό που σήμερα λέμε "επανάσταση του 1821" είναι πολύ νωρίς να το κρίνουμε! 

Πρέπει πρώτα ν’ απαλλαγούμε απ’ τους κυρίαρχους ιδεολογικούς και εθνικούς μύθους, να βρεθούν νέα, πιο επιστημονικά, ερμηνευτικά κλειδιά και τότε βλέπουμε...

Προς το παρόν ας αρκεστούμε σε μερικά συμπεράσματα, που δεν είναι καθόλου τυχαία. 

Και πρώτ’ απ’ όλα, να τονίσουμε το "κακό τέλος" που είχαν οι περισσότεροι πρωταγωνιστές.

Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης, μετά την ήττα του στο Δραγατσάνι, φυλακίστηκε απ’ τους Αυστριακούς μέχρι τα τέλη του 1827. Η υγεία του είχε κλονιστεί και πέθανε τρεις μήνες αργότερα στη Βιέννη εντελώς μόνος και ξεχασμένος.

Ο αδελφός του Δημήτριος Υψηλάντης καθαιρέθηκε από αρχιστράτηγος με ατιμωτικό ψήφισμα το 1826.

Ο Θόδωρος Κολοκοτρώνης φυλακίστηκε δυο φορές. Την πρώτη στο Ναύπλιο κατά τη διάρκεια των εμφυλίων πολέμων και τη δεύτερη στο Παλαμήδι το 1833 για εσχάτη προδοσία. Ελευθερώθηκε με χάρη του Όθωνα το 1835.

Η Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα, υποστηρίχτρια του Κολοκοτρώνη, επίσης φυλακίσθηκε και εξορίστηκε στις Σπέτσες. Δολοφονήθηκε απ’ τους συμπεθέρους της Κουτσαίους που δεν υπέστησαν καμία τιμωρία ή δίωξη.

Η Μαντώ Μαυρογένους, διωγμένη κι αυτή απ’ τον Κωλέττη, πέθανε πάμφτωχη και παραγκωνισμένη στη Μύκονο.

Ο Νικηταράς ο Τουρκοφάγος, μέλος του ρωσικού κόμματος, φυλακίσθηκε το 1839 στην Αίγινα γιατί ετοίμαζε, λέει, πραξικόπημα για ν’ ανεβάσει στο θρόνο έναν Ρώσσο πρίγκιπα.

Ο Δυσσεάς Ανδρούτσος συνελήφθη με εντολή της κυβέρνησης Κωλέττη-Κουντουριώτη και δολοφονήθηκε τον Ιούνη του 1825 από τον Γκούρα στην Ακρόπολη.

Στο Ναύπλιο φυλακίσθηκε και ταπεινώθηκε ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης ως ηγέτης του αντικαποδιστριακού κινήματος στη Μάνη απ’ τον αδελφό του Τζανή.

Ο Καραϊσκάκης ήταν τρεις μήνες υπόδικος για εσχάτη προδοσία με την κατηγορία πως είχε υποσχεθεί στον Ομέρ Βρυώνη να του παραδώσει το Μεσολόγγι και το Αιτωλικό. Τελικά σκοτώθηκε στο Κερατσίνι, ίσως κι από ελληνικό βόλι.

Ακόμα κι ο Μακρυγιάννης καταδικάσθηκε σε θάνατο το 1852 με την κατηγορία ότι σχεδίαζε τη δολοφονία του Όθωνα.

Ένα δεύτερο, εξίσου σημαντικό συμπέρασμα, είναι πως η ιδεολογία του ραγιαδισμού είχε και έχει μεγάλη απήχηση στο λαό μας. Η μοιρολατρία, το αίσθημα κατωτερότητας, η υποστήριξη του ισχυρού είναι γραμμένη στο ντι-εν-έι μας.

Η "επίσημη" ιστορία προσπαθεί να το αποκρύψει προβάλλοντας σελίδες δήθεν μεγαλείου και αφάνταστου ηρωισμού.

Η παροιμία "σφάξε με αγά μ’ ν’ αγιάσω", το δημοτικό τραγούδι "Βασίλη κάτσε φρόνιμα να γίνεις νοικοκύρης", η περίπτωση του Νενέκου και των "προσκηνόχαρτων" κ.λπ. κάτι λένε. 

Ο συμβιβασμός με τους ξένους κατακτητές, ο δωσιλογισμός, η δουλικότητα, κυρίως των κοινωνικά ανώτερων τάξεων, δεν είναι δυστυχώς η εξαίρεση.

Το "ελευθερία ή θάνατος" είναι μύθος. 

Ακόμα και η "επίσημη" ιστορία αναφέρει πως οι "επαναστάτες" ήταν ουσιαστικά μισθοφόροι, αμειβόμενοι αρχικά με τα λάφυρα κι αργότερα με τα ξένα δάνεια. Και κάθε φορά που καθυστερούσε το "σιτηρέσιον" απειλούσαν να εγκαταλείψουν το στρατόπεδο και να επιστρέψουν στα χωριά και στα χωράφια τους...