Είμαι ο πρώτος εν Ελλάδι κομμουνιστής! Θα σέβεστε! (Β’) - Ήρθε ο Λειβαδίτης στον ύπνο μου!

Διάβασε την προηγούμενη ανάρτηση ο μακαρίτης ο Τάσος Λειβαδίτης, κι όσο να ’ναι φρίκαρε το άτομο. "Πώς είναι δυνατόν ένας άνθρωπος, και μάλιστα κομμουνιστής σαν κι εσένα, να ζει 250 χρόνια;".

Ήρθε, λοιπόν, στον ύπνο μου γεμάτος περιέργεια αλλά και με κάποια επιτιμητική διάθεση. Κι άρχισε να μιλάει ποιητικά, όπως έγραφε...

- Ήλθα να μιλήσουμε απλά,

όπως ξεκουμπώνει κανείς το πουκάμισό του

και δείχνει ένα παλιό σημάδι.

Όπως κρυώνει ο αγκώνας σου, 

γυρίζεις και βλέπεις ότι είναι τρύπιος.

Όπως κάθεται στην πέτρα ένας σύντροφος

και μπαλώνει την φανέλα του.

- Κοίτα, Τάσο, δεν το ’χω το ποιητικό αλλά δεν πρόκειται να κομπλάρω. Είμαι κωλοπετσωμένος και δεν μασάω από μελό και τουπέ. Και δεν φταίω σε τίποτα αν εσύ πέθανες στα 65 σου κι εγώ ζω ακόμα. Είμαι φαίνεται γερή κράση!

- Εμάς η ζωή μας ήταν ένα τσόφλι αυγού

κάτω απ’ τις αρβύλες τους.

Η πίκρα έριχνε στα μάτια μας

μια χούφτα καρφιά.

- Ωχ, εσύ έμεινες κολλημένος στη Μακρόνησο. Οκ, πέρασα κι εγώ κάτι φεγγάρια από κει αλλά έκανα τη δηλωσούλα μου και τη σκαπούλαρα. Σιγά μη γινόμουν τσόφλι να με πετάει ο κάθε κομπλεξικός.

- Και πώς αρνήθηκες το ξεροκόμματο που μοιράσατε είκοσι άνθρωποι;

Πώς αρνήθηκες το Νικόλα; 

(τραγουδούσε μάθαμε καθώς τον πυροβολούσαν).

Εσύ έφυγες, αλλά δεν είχες λάμπα,

δεν είχες που ν’ ακουμπήσεις τ’ όνειρό σου,

ένα σύννεφο σκέπαζε τα μάτια σου.

- Το έκανα όμως με εντολή της Καθοδήγησης και συνέχισα τον αγώνα έξω, στην κοινωνία, ενώ εσείς οι "αμετανόητοι" απλά χτυπάγατε το κεφάλι σας στον τοίχο. Έτσι δεν είναι σύντροφε;

- Μη με λες σύντροφο,

έχω έναν σταχτί ουρανό μέσα μου.

Ένας σύντροφος πρέπει να ζήσει μιαν άλλη ζωή,

και να πεθάνει απλά...

Αυτά είπε ο Τάσος, έσβησε το τσιγάρο του στη μύτη του παπουτσιού του και φεύγοντας άφησε δυο χνάρια που σε λίγο τα ’σβησε η βροχή...