Το τραίνο μας μπαίνει στην απέραντη πεδιάδα της Βοϊβοδίνας. Είναι το πρώην κομμάτι της παλιάς Αυστροουγγαρίας που πλέον αποτελεί το βόρειο τμήμα της Γιουγκοσλαβίας. Απ’ τα μεσαιωνικά χρόνια ζούσαν εδώ πολλές εθνικές μειονότητες: Ούγγροι, Αυστριακοί, Γερμανοί, Ιταλοί, Ρουμάνοι...
Η ατμόσφαιρα είναι βαριά και υγρή. Βουνά δεν αντικρίζεις γύρω σου. Κατεβαίνουμε σε κάποιον σιδηροδρομικό σταθμό και με έκπληξη διαπιστώνουμε πως μας έχουν οργανώσει τιμητική υποδοχή.
Εκατοντάδες συναγωνιστές που είχαν ήδη εγκατασταθεί στο στρατόπεδο Μπούλκες μάς καλωσορίζουν με θερμούς χαιρετισμούς και αγωνιστικά τραγούδια: "Ζήτω το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, Ζήτω το ΚΚΕ, Ζήτω οι Στάλιν-Τίτο-Δημητρώφ-Ζαχαριάδης-Χότζα"!
Το Μπούλκες είναι ένα κεφαλοχώρι, μερικές δεκάδες χιλιόμετρα απ’ τα ουγγρικά σύνορα και τον χιλιοτραγουδισμένο Δούναβη. Εδώ ζούσε για πολλές γενιές ευτυχισμένα μια γερμανική μειονότητα.
Διατήρησε τα προνόμιά της και μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και διακρινόταν για την άψογη "γερμανική" της οργάνωση: τέλεια ρυμοτομία, πεζοδρόμια, δεντροστοιχίες, σύγχρονες αποθήκες και γεωργικά εργαλεία...
Αλλά στο Β’ Παγκόσμιο έγινε το "μεγάλο κακό". Οι Γερμανοί Μπουλκιώτες εντάχθηκαν στα Ες-Ες και διέπραξαν πολλά εγκλήματα και αρπαγές σε όλες τις βαλκανικές χώρες, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας. Κάποιοι σύντροφοι ανέφεραν πως όταν πρωτόλθαν βρήκαν πλατσικολογήματα κι απ’ την Ελλάδα, αλλά προσωπικά δεν το εξακρίβωσα.
Όταν προέλαυνε ο Κόκκινος Στρατός οι Μπουλκιώτες έστησαν πολλές ενέδρες και προξένησαν μεγάλες απώλειες στους Σοβιετικούς. Φυσικό ήταν να τιμωρηθούν με τον πλέον σκληρό τρόπο.
Γι’ αυτό κι οι Έλληνες πρόσφυγες βρήκαμε το χωριό τελείως άδειο! Εγκατασταθήκαμε στα αρχοντικά αγροτόσπιτα όλοι εμείς οι μετά τη Βάρκιζα καταδιωγμένοι αγωνιστές που αρχικά βρήκαμε καταφύγιο στα Σκόπια, στο Τέτοβο και στο Ρούμπικ.
Πρόβλημα στέγης δεν είχαμε. Βολευτήκαμε άνετα 2-3 άτομα σε κάθε δωμάτιο και... φυσικά... ρημάξαμε τις κότες και τις χήνες που έβοσκαν αμέριμνες μετά την εξολόθρευση των πρώην ιδιοκτητών τους.
5 σχόλια:
Ούτε Ελληνική ιστορία να έχεις σπουδάσει, να ούμε. Από τα άλλα τα πιπεράτα που γράφεις έχεις κάτι πολύ πρόστυχο να προτείνεις; Γράψε το ή τα λινκ των άρθρων.
Ρωτάω γιατί έχω χάσει επεισόδια. Ανοίγω ένα μπλογκ, μετά από ένα διάστημα το κλείνω και μετά πάλι από καιρό ανοίγω άλλο. Δεν ξέρω, μάλλον δεν είμαι σαν τον Τύριον ή τον Τζον Σνόου από το game of thrones που ασχέτως τι κάνουν έχουν την επίγνωση και την δύναμη να υπενθυμίζουν διαρκώς στον εαυτό τους ότι είναι μπάσταρδοι. Έτσι, απορώ με σένα και με άλλους «μπάσταρδους» που αντέχετε με το ίδιο μπλογκ.
Υστερόγραφο: ΑΝ... πέρνα να ακούσεις και το δικό μου τραγούδι μου... αλλιώς προσπέρασε...
Φιλάκια
ρε συ, εγώ είμαι ο παλιότερος εν ενεργεία μπλογκάκιας!
αν θυμάμαι καλά πρέπει να είχα συνολικά γύρω στα 10 ιστολόγια.
Τώρα πλέον διατηρώ μόνο 2.
Καλά το πας! Το άλλο σου δεν το ξέρω. Εγώ είχα τα μισά περίπου. Στην αρχή είχα κάτι «σοβαρά» αλλά σταμάτησα να γράφω - «δίνουμε ένα μέρος στο κοινό γιατί είμαστε καλές ψυχές (και κάνουμε κανένα γουστόζικο μπλογκ να περνάει για την τάβλα μας) - τα υπόλοιπα τα κρατάμε για τα βιβλία μας, όταν εκδοθούν». Με εξαίρεση μία διάκριση είμαι επτά χρόνια στο περίμενε, με άλλα τόσα βιβλία... εκτός αν τα «σκάσεις» στους μικρότερους εκδοτικούς (αλλά εγώ δεν έχω φράγκο). Τώρα άλλαξα φιλοσοφία: «Θα περιμένουν αυτοί εμένα». Δεν είμαστε ζητιάνοι. Τέλος πάντων, είναι μεγάλη αυτή η συζήτηση και περισσότερο αρμόζει σε forum που δεν μπαίνω ποτέ. Εσύ το κατάφερες;
- Ο Πάνας θα ευχαριστηθεί να γίνει μέλος στο μπλογκ.
Ελπίζω να μην δουλεύεις σε εκδοτικό οίκο και παρεξηγηθούμε. :)
έχω κάβλα με το βιβλίο, την ανάγνωση και το γράψιμο. Μη φανταστείς τίποτα σπουδαία πράγματα... κάτι μικροδοκίμια και μικροδιηγήματα γράφω. Κι όσα δεν κρατάω για τον εαυτό μου τα ανεβάζω στο νετ με διάφορους τρόπους. Δεν γουστάρω να μπλέξω με το βρωμοσύστημα των εκδοτών...
Δημοσίευση σχολίου