Αύγουστο μήνα μόνος στην Αθήνα! (29η μέρα: Πώς χωρίζουν οι Αναρχικοί;)

Σας έγραφα χθες για την ισόγεια "γκαρσονιέρα των οργασμών" στην οδό Καλλιδρομίου στα Εξάρχεια. Αξίζει όμως να σας περιγράψω και το επεισοδιακό τέλος αυτής της θυελλώδους σχέσης.

Για να μην τα πολυλογώ, την γκαρσονιέρα την είχε νοικιασμένη μια ωραία γκομένισα αλλά χωμένη μέχρι τα μπούνια στον αναρχισμό. Ήταν περισσότερο θεωρητική παρά πρακτική κι αυτό με έκανε να πλήττω αφόρητα...

Νομίζω ήταν Πάσχα και για κάποιο λόγο έπρεπε να επισκεφτεί τους δικούς της στην επαρχεία. Η γκαρσονιέρα έμεινε στην αποκλειστική κατοχή μου αφού, εννοείται, είχα από πολύ καιρό πάρει κλειδιά. 

Δεν ξέρω τι πήγε στραβά, αλλά η τύπισσα επέστρεψε νωρίτερα του αναμενόμενου και μ’ έπιασε επ’ αυτοφώρω να κυλιέμαι στο πάτωμα με μιαν άλλη.

Αμέσως κατάλαβα πως η ιστορία μαζί της είχε τελειώσει, αλλά αποφάσισα να πάρω την εκδίκησή μου για τις ατέλειωτες βαρετές ώρες που είχα σπαταλήσει ακούγοντας τις αναρχικές της αρλούμπες. Οπότε, της τη βγήκα από αριστερά:

"Έλα μωρέ, δεν έγινε και τίποτα. Μια γνωστή μου ήταν, ήρθε να μου φέρει ένα σι-ντι, αρχίσαμε τα ούζα, μεθύσαμε και κάναμε ένα φάσωμα. Ένα γαμήσι ήταν, τίποτα περισσότερο. Και στο κάτω της γραφής, ανοιχτή σχέση δεν έχουμε; Τι μικροαστικά σύνδρομα είν’ αυτά; Ιδιοκτησιακό καθεστώς στο κορμί του άλλου; Αυτή ήταν η ελευθερία που είχαμε κατακτήσει στη σχέση μας; Αυστηρή μονογαμία; Εγκλεισμός; Τέτοια σχέση είχε ο Σαρτρ με την Μποβουάρ; Αυτά έλεγαν οι υπαρξιστές; Η αναρχική και ελευθεριακή κουλτούρα μας δεν θα έπρεπε να μας είχε κάνει πιο ανεκτικούς και χαλαρούς σε τέτοια ζητήματα; Η θεωρία δεν θα έπρεπε να αντιστοιχεί στην πράξη;".

Ουφ, τα είπα και ξαλάφρωσα! 

Και έτρεξα να βγω στο δρόμο για ν’ αποφύγω τα τηγάνια και λοιπά μεταλλικά σκεύη που άρχισαν να εκτοξεύονται κατά πάνω μου...