Αναζητώντας τους "αόρατους ερημίτες" του Άθωνα (ΙΒ΄ - Βαρέθηκα τα "Κύριε ελέησον" και επιστρέφω Αθήνα!)

Ο καιρός στον Άθωνα έχει πλέον αγριέψει. Δεν με σηκώνει άλλο το κλίμα. Τελικά "αόρατοι ερημίτες" δεν υπάρχουν. Το ήξερα απ' την πρώτη στιγμή αλλά ήταν μια καλή πρόφαση για να κάνω μερικά πράγματα που χωρίς ένα ισχυρό κίνητρο μάλλον θα τ' απέφευγα στην ηλικία μου...

Έχω ήδη αρχίσει να βαριέμαι. Ουσιαστικά οι εικόνες και οι εμπειρίες επαναλαμβάνονται, όλα δείχνουν πως έκλεισε κι αυτός ο μικρός κύκλος της ζωής μου. Αύριο γυρίζω Αθήνα.

Ανακεφαλαιώνω επιστρέφοντας από κει που ξεκίνησα: στο Άγιο Όρος μπορείς να δεις σχεδόν τα πάντα. Και αγίους και κολασμένους, και Βούδες και Κούδες. Οι συνθήκες ευνοούν τις ακραίες καταστάσεις. Ή του ύψους ή του βάθους.

Διαβάζω στο "Γεροντικό του Αγίου Όρους" μια παράξενη ιστορία. Κάποτε, σε μια αγρυπνία της Μονής Ιβήρων προς τιμήν της Παναγίας Πορταϊτισσας είχαν καλέσει ως πρωτοψάλτη έναν Ρουμάνο μοναχό, τον πατέρα Νεκτάριο. Όμως οι άλλοι ψάλτες-μοναχοί, από ζήλια και φθόνο έριξαν δηλητήριο στο νερό του. Ο π. Νεκτάριος, με τους πρώτους πόνους που ένιωσε, κατάλαβε τι είχε συμβεί, πήγε στο κανδήλι της Παναγίας και ήπιε όλο το περιεχόμενό του λέγοντας "Παναγία μου σώσε με, με δηλητηρίασαν!".

Τελικά ο μοναχός γλύτωσε, μάλλον επειδή το δηλητήριο δεν ήταν ισχυρό ή η ποσότητα ήταν ελάχιστη. Εννοείται πως η σωτηρία του αποδόθηκε σε θαύμα της Παναγίας.

Αλλά δεν είναι μόνο "μαύρα" τα πράγματα στον Άθωνα. Βλέπεις και γεροντάκια με μια απίστευτη παιδικότητα και αγαθότητα που ανατριχιάζεις. 

Χθες ένας απ' αυτούς, με μια αθώα έκφραση, με ρώτησε αν οι γυναίκες στον κόσμο είναι όπως η Παναγία που είχε στο εικονοστάσι του. Είχε τόσα χρόνια να βγει απ' το Όρος που ξέχασε πώς είναι οι γυναίκες...

Προσωπικά φεύγω απ' τ' Αγιονόρος έχοντας αποκτήσει δύο νέες δεξιότητες:

Του "κυριελεϊστή", δηλαδή αυτού που στις ιερές ακολουθίες αναλαμβάνει να λέει τα "Κύριε ελέησον", που σας πληροφορώ πως δεν είναι καθόλου λίγα. 

Και του "καντηλοσβήστη"! Δεν είναι και τόσο απλό διακόνημα όσο ακούγεται! Πρέπει με άκρα σεμνοπρέπεια και τάξη, στο τέλος των ακολουθιών, να σβήνεις τις λαμπάδες, τα κεριά, τα αιωρούμενα καντήλια και τους διάφορους πολυελαίους κάνοντας ταυτόχρονα νοερά προσευχή...