Οι τρεις κολλητοί...

Λένε πως οι δυνατότερες φιλίες είναι αυτές που ξεκινούν απ’ τα μαθητικά χρόνια. Δεν αμφιβάλλω. Αλλά εμείς είμαστε η εξαίρεση. Η γνωριμίας μας άρχισε πριν περίπου πέντε χρόνια. Και την τελευταία τριετία είμαστε αυτοκόλλητοι. 

Εγώ είμαι ο μεγαλύτερος. Μπαίνω στα 52. Οι άλλοι δυο είναι κάτω απ’ τα σαράντα. Δεν το παίζω αρχηγός λόγω ηλικίας. Ούτε κι ο σοφός της παρέας. Αλλά είμαι ο συνδετικός κρίκος της. Η συγκολλητική ουσία. Γιατί ο χαρακτήρας μου είναι κάπου στο ενδιάμεσο. Ο ένας είναι πολύ ορμητικός, ο άλλος μάλλον παθητικός κι εγώ ισορροπώ στη μέση...
Πολλά λεφτά δεν έχουμε. Αλλά όταν βγαίνουμε δεν υπάρχει δικό μου και δικό σου. Είναι όλα κοινά. Μπορούμε να μοιραστούμε μια μπύρα, να καπνίσουμε το ίδιο τσιγάρο, να χωρίσουμε στα τρία μια σοκοφρέτα.
Πηγαίνουμε μαζί στα γήπεδα. Μας ενώνει ο θρύλος. Γουστάρουμε κάτι ρεμπέτικα πάρτι σε καταλήψεις των Εξαρχείων. Εκεί συχνά κάποιοι μεθάνε ή μαστουρώνουν και γίνονται διάφορα τζέρτζελα. Αλλά εμείς είμαστε τρεις κι ενωμένοι. Μεγάλη αποτρεπτική ισχύς. Δύσκολο να στην πέσουν κάποιοι...
Δε νιώθουμε πως μας λείπει κάτι. Το αντίθετο. Πιστεύουμε πως περνάμε καλύτερα κι απ’ τους ωνάσηδες. Γιατί είμαστε μέλη μιας σφιχτής κι αλληλέγγυας παρέας. Το ιδανικότερο κλίμα για να γιγαντωθεί μια δυνατή και ειλικρινής φιλία...
Τις προάλλες χώρησε ο μικρότερος. Το πήρε βαρειά ο καημένος. Ανέλαβα τη δύσκολη αποστολή να κάνω την ύστατη προσπάθεια επανασύνδεσης του ζευγαριού. Συναντήθηκα σε ένα καφέ της Πλάκας με τη λεγάμενη. Δέχθηκα σφοδρή επίθεση. Και τι δεν άκουσαν τ’ αυτιά μου. Πως εμείς χαλάσαμε τον πρώην δικό της. Που με τον υπερπροστατευτισμό μας δεν τον αφήνουμε να ωριμάσει, πως τον κακομαθαίνουμε και πως όλο αυτό το κολλητιλίκι μας έχει κάτι το αδελφίστικο...
Γενικά, έκανα πολλές θυσίες γι’ αυτή την παρέα. Σαν πιο έμπειρος προσπαθούσα να μην αφήνω να δημιουργηθούν ανταγωνισμοί κι εσωτερικές έριδες. 

Είναι πολύ δύσκολο πράγμα να κρατηθούν οι ισορροπίες. Κι όλο αυτό κάπου με κούρασε. Κι άρχισαν να μου βγαίνουν κι εμένα κάποια κομπλεξάκια και καταπιεσμένοι θυμοί.
Πριν μια βδομάδα γέννησε ο μεσαίος της παρέας το δεύτερο παιδί του. Εννοείται πως ήμουν συνεχώς κοντά του. Περνούσαν και στριμόκωλα οικονομικά τα παιδιά κι ανέλαβα εγώ όλα τα έξοδα. Το κοριτσάκι ήταν ζαρωμένο όπως όλα τα νεογέννητα. Έμοιαζε με τον Εξωγήινο, το αγαθό τερατάκι του Σπίλμπεργκ.

Χθες βράδυ βρεθήκαμε σε μια ταβέρνα για να γιορτάσουμε το γεγονός. Κι εκεί έγινε η μαλακία. Ήπια και λίγο παραπάνω, είχα πολλά πράγματα που με βάραιναν κι άρχισα τις εκμυστηρεύσεις. Είπα στα κολλητάρια μου πως κάπου τα ζηλεύω που εκείνα έχουν οικογένειες κι εγώ όχι. Εντάξει, έχω αυτούς, αλλά δεν μου φτάνει. Κι όσο περνάει ο καιρός μου φτάνει όλο και λιγότερο. Τι, ψέματα να λέμε τώρα;
Τους είπα πως κι εγώ ονειρεύομαι να έχω μια κορούλα. Να της κάνω κοτσίδια τα μαλλιά, να τη μαθαίνω να κατουράει όρθια, να καπνίζουμε παρέα αργιλέδες, να πίνουμε τσίπουρα στα Εξάρχεια και να πηγαίνουμε μαζί στη Θύρα 7!
Τα κολλητάρια με άκουγαν χωρίς να μιλάνε. Αλλά ξέρω πολύ καλά τη σκέφτονταν. Με τέτοια μυαλά που κουβαλάω δεν υπήρχε περίπτωση να βρω γυναίκα να συμπράξει στο έγκλημα. Γιατί εγώ θέλω τη γλύκα της κόρης με την αληταμπουρία του γιού. Όλα στη συσκευασία του ενός...