Ένα εσώρουχο στο χολ!

Ανέκαθεν στα μετόπισθεν,

άκαπνος,

αρκούμουν, πού και πού,

να ξενυχτάω μέσα μου.

Όλη νύχτα ψήνομαι 

στη μοναξιά,

ένα εσώρουχό σου

ξεχασμένο στο χολ,

το ξέφτι παλιού φιλιού

στον τοίχο...

Τη βγάζω 

με σάρκα δανική,

πληρωμένη,

ανατριχίλες ψεύτικες,

η ψυχή μου ορυχείο

όλο στοές ερημικές...

Κάθε παράθυρο ακοίμητο

δώμα αχνόφεγγο.

Μου λείπουν

τα φιτίλια των χεριών σου

τα φουρνέλα των φιλιών σου...

Μα τι κάνω ακίνητος

στο κινητό μου;

Ποια τρυφεράδα αναζητώ

σ’ απόκρυφα σχολεία;