Το τελευταίο της ζωής μου ταξείδιον (Θ' - Τα μαστάρια της Πιτσίλως)

Σιγκαπούρη, αν δεν κάνω λάθος, σημαίνει "πόλη των λεόντων". Στην πραγματικότητα είναι μια πόλη-κράτος. Ή, καλύτερα, ένα νησάκι-κράτος. Φανταστείτε κάτι σαν τη δική μας Εύβοια. 

Η Σιγκαπούρη συνδέεται με τη Μαλαισία με δυο γέφυρες, όπως κι η Εύβοια με την υπόλοιπη Ελλάδα. Η μόνη διαφορά είναι πως η Σιγκαπούρη είναι στρογγύλω ενώ η δόλια η Εύβοια είναι μακρουτσολή...

Το 1824 η Μαλαισία παραχώρησε το μικρό αυτό νησάκι στους Εγγλέζους. Και το 1965 κηρύχθηκε ανεξάρτητο κράτος και από τότε αναπτύχθηκε ραγδαία.

Εδώ όλες οι φυλές και οι θρησκείες του κόσμου συμβιώνουν ειρηνικά και δημιουργικά. Χωρίς φανατισμούς και ανταγωνισμούς. Ίσως αυτό να είναι το μυστικό που αυτό το παλιό ψαροχώρι δεν έχει σε τίποτα να ζηλέψει πόλεις όπως η Νέα Υόρκη, το Λονδίνο και το Παρίσι. 

Εννοείται πως πίσω απ' τη φανταχτερή βιτρίνα με τους τεράστιους ουρανοξύστες και τα απίστευτα εμπορικά κέντρα κρύβεται και πολύ φτώχεια και δυστυχία. Αλλά μήπως το ίδιο δεν συμβαίνει και στις μεγάλες μητροπόλεις της Δύσης?

Κάνω μια βόλτα απ' την κινεζική και μετά την ινδική συνοικία. Εδώ να φέρεις τον Χαρδαλιά να δει τι θα πει συνωστισμός. Κάποιες στιγμές το πλήθος πυκνώνει τόσο πολύ που νιώθεις πως δεν πατάς στη γη. Σε παρασέρνει το ανθρώπινο ποτάμι...

Προς το απόγευμα κατεβαίνω στο λιμάνι. Μιλάμε τώρα για άλλη διάσταση. Βλέπεις καράβια απ' όλο τον κόσμο. Ακούς να μιλάνε όλες τις γλώσσες και τις διαλέκτους. Τα εστιατόρια και τα μπαρ συναγωνίζονται ποιο θα βάλει τη δυνατότερη μουσική. Η Τρούμπα του Πειραιά μας μπροστά σ' αυτό εδώ είναι παρθεναγωγείον! 
Κι οι ναυτικοί, μπουλούκια-μπουλούκια, γυρνάν από δω κι από κει ψάχνωντας τι? Κυρίως ανήλικα παιδάκια για να ικανοποιήσουν τις σεξουαλικές τους ανάγκες. 

Βλέπεις κάτι άντρακλες δυο μέτρα, με ξυρισμένα κεφάλια και γεμάτοι τατουάζ να πηγαίνουν με κοριτσάκια που δεν τα κάνεις ούτε δέκα ετών. Με κορμάκια αδύνατα, που ζυγίζουν όσο το ένα πόδι αυτών των τεράτων.

Ειλικρινά ρε φίλε ναυτικέ, δεν μπορώ να σε καταλάβω. Τόσον καιρό βολόδερνες στις θάλασσες και στην τελική αυτό ονειρευόσουν να γευτείς? Ένα παιδάκι άκωλο και άβυζο?

Τι να σας πω... εγώ έχω άλλα γούστα. Μικρός στο χωριό μου είχα συνδεθεί συναισθηματικά με μια αγελαδίτσα του θείου μου, που την λέγαμε Πιτσίλω. Ώρες ολόκληρες της χάιδευα την πλατούλα. Κι εκείνη έγλειφε τα χέρια μου και τα μαγουλάκια μου μ' αυτή τη γλώσσα που γρατσουνάει σαν σμυριδόπανο. 

Ο ψυχαναλυτής μου λέει πως αυτή η πρώιμη συναισθηματική σχέση σημάδεψε ανεξίτηλα τις ενήλικες ερωτικές μου προτιμήσεις. Κι έτσι είναι. Γυναίκα που δεν διαθέτει τα κωλομέρια και τα μαστάρια της Πιτσίλως, ούτε που γυρίζω να την κοιτάξω...