Το τελευταίο της ζωής μου ταξείδιον (ΚΣΤ' - Χρειάζομαι αγρανάπαυση!)

Κανονικά, σύμφωνα με τον προγραμματισμό, δεν είμαι ούτε καν στα μισά του ταξιδιού μου. Έχουν μείνει πίσω οι τρεις μεγαλύτεροι και σημαντικότεροι προορισμοί: Κίνα, Θιβέτ και Ινδία. Τα υπόλοιπα είναι μόνο μαϊντανός και ορεκτικά.

Αλλά μου συμβαίνει κάτι το παράξενο. Αισθάνομαι ήδη "γεμάτος" από εικόνες, εμπειρίες, σκέψεις και συζητήσεις. Χρειάζομαι χρόνο για να τ' αφομοιώσω όλ' αυτά που έζησα, να τα επεξεργαστώ, να κατακάτσει στο μυαλό μου η "σκόνη", να αποθηκευτούν όσα είναι αξιόλογα στα αντίστοιχα "κουτάκια" ώστε να δημιουργηθεί χώρος για νέα πράγματα.

Υπάρχει σχετικά ένας πολύ ωραίος μύθος:

Κάποιος ψαγμένος νεαρός, αφού πέρασε από πολλούς δασκάλους και γκουρού, έφτασε και σ' ένα γερο-σοφό για να τον παρακαλέσει να τον δεχτεί ως μαθητή του. "Πολλά έχω μάθει από άλλους δασκάλους", του είπε, "αλλά από δω και πέρα μόνο εσύ μπορείς να μου ανοίξεις το δρόμο"!

Ο γερο-σοφός σηκώθηκε κι έφερε δυο πανέμορφα πορσελάνινα φλιτζάνια με τσάι και μια χάλκινη κανατούλα όπου άχνιζε το αρωματικό αφέψημα.

Ο μαθητής πήρε το ένα φλιτζάνι και ήπιε μερικές γουλίτσες. Αμέσως ο δάσκαλος σήκωσε την τσαγιέρα κι άρχισε να προσθέτει τσάι στο φλιτζάνι του μαθητή. Το υγρό έφτασε ως το χείλος της πορσελάνης, αλλά εκείνος συνέχιζε να ρίχνει.

Τότε ο μαθητής πήρε το θάρρος να επιστήσει την προσοχή του δασκάλου. "Μη ρίχνεις άλλο τσάι Δάσκαλε, το φλιτζάνι γέμισε, δεν χωράει άλλο!".

"Χαίρομαι που το πρόσεξες", είπε ο Δάσκαλος. "Το φλιτζάνι δεν έχει άλλο χώρο για τσάι, το δικό σου μυαλό έχει χώρο γι' αυτά που ζητάς να μάθεις από μένα?"...

Έτσι είναι. Πρέπει να δίνεις χρόνο στον εαυτό σου να επεξεργαστεί όσα είδε κι έμαθε. Να τα ταξινομήσει, να απορρίψει τα άχρηστα και ανούσια και να δημιουργήσει χώρο για τη νέα γνώση!

Αισθάνομαι πως αν συνεχίσω το ταξίδι θα ενεργώ κάπως σα ρομποτάκι. Θα περιφέρομαι δω κι εκεί άσκοπα και χωρίς καμία ωφέλεια. Οπότε αποφασίζω να επιστρέψω στην Αθήνα. Κι όταν με το καλό δημιουργήσω χώρους στο μυαλό μου, ξαναπέρνω το δισάκι του ταξιδευτή...