"Φιλοσοφικό ημερολόγιο κλεισούρας"! (Ι’ - Ούτε τρελός ούτε βολεμένος!)

Δε λέω πως περνάμε και τέλεια. Αλλά, όπως έλεγε κι ο Έριχ Φρομ, το θέμα δεν είναι να αποκτήσουμε την απόλυτη ασφάλεια, αλλά να μάθουμε να συνυπάρχουμε με την ανασφάλεια.

Κακά τα ψέματα. Ούτε μια μέρα της ζωής μας δεν υπάρχει χωρίς προβλήματα, μπελάδες, άγχη, στενοχώριες, ζόρια και συγκρούσεις. Αυτό δε σημαίνει πως η ζωούλα μας είναι απαίσια και σκατά. Από μας εξαρτάται αν θα νιώσουμε δυστυχείς, θα πέσουμε σε κατάθλιψη ή θα το "πάρουμε αλλιώς" και θα τη δούμε σαν τον Ζορμπά του Καζαντάκη. 

Γιατί πρέπει να ξέρετε πως ο Καζαντζάκης ήταν μεν πολύ ταλαντούχος λογοτέχνης και δυνατό μυαλό, αλλά είχε μπλοκαριστεί απ' τις θρησκείες και φιλοσοφίες που μελετούσε και είχε ξεχάσει να ζει. Και προσπάθησε να ζήσει μέσα απ' τον ήρωά του, τον Ζορμπά. Ο Ζορμπάς ζούσε όπως θα ήθελε να ζει ο ίδιος ο Καζαντζάκης, αλλά δεν τον άφηνε η κοπριά που είχε γεμίσει το μυαλό του. Οι ιδεαλισμοί και οι ανόητες "πνευματικότητες"...

Αλλά ας επιστρέψουμε στο "μυστικό της ευτυχίας". Οι περισσότεροι σχεδόν ταυτίζουμε την ευτυχία με την οικονομική άνεση. Άρα θα έπρεπε οι πλούσιοι να είναι οι ευτυχέστεροι των ανθρώπων. Αλλά αυτό δεν συμβαίνει. Καρατσεκαρισμένο. 

Γιατί η χαρά είναι καθαρά εσωτερική κατάσταση. Δεν έχει να κάνει με εξωτερικούς παράγοντες και επιδράσεις. Αλλά με το πώς εμείς επεξεργαζόμαστε και προσεγγίζουμε αυτές τις καταστάσεις.

Αυτή την περίοδο όλα γύρω μας είναι στριμωγμένα, αγχωμένα και κατάμαυρα. Αν εμείς μπούμε στο τρυπάκι και αρχίσουμε να πλειοδοτούμε σε οργή, μιζέρια και αρνητικότητα... τη χάσαμε τη μπαλίτσα. 

Το να ακούμε τους φόβους μας δεν σημαίνει πως πρέπει και να τους παραδοθούμε. Ο γενικότερος τρόπος ζωής είναι αναστατωμένος. Γιατί πρέπει να αναστατωθούμε κι εμείς? Γιατί να παρασυρόμαστε απ' το γενικότερο αρνητικό κλίμα? Πού θα μας ωφελήσει αυτό? Πουθενά. Ούτε καν ως εκτόνωση...

Η λύση είναι να αποδεχόμαστε το παρόν, όποιο κι αν είναι. Π.χ. η διασπορά του κορωνοϊού είναι πλέον παγκόσμια και ραγδαία. Οι επιστήμονες ψάχνουν εντατικά το εμβόλιο. Γιατροί και νοσηλευτές δίνουν τη δική τους μάχη. Οι κυβερνήσεις προσπαθούν να συμβιβάσουν ένα σωρό αντίθετα συμφέροντα. Όντως δύσκολοι καιροί. Εμείς γιατί πρέπει να τα κάνουμε χειρότερα? Αν βγούμε στα κεραμίδια, ουρλιάζουμε σαν υστερικοί αριστερά και δεξιά, κάνουμε ανυπακουή κ.λπ. θα λύσουμε κανένα πρόβλημα?

Προσωπικά δίνω μάχη να παραμείνω ψύχραιμος και νυφάλιος, το κατά δύναμιν. Δεν μιλάω ούτε διαβάζω ψεκασμένους και νεο-αγανακτισμένους. Προσπαθώ να είμαι ανοιχτός σε όσα συμβαίνουν. Να βρω και τη θετική τους διάσταση. Να μην παγιδευτώ στην απογοήτευση και στην οργή. 

Καθημερινά δίνω μάχη να μην χάσω τη χαρά μου. Κι ας θεωρείται σήμερα από πολλούς η χαρά "αμάρτημα". Με βλέπουν οι άλλοι χαλαρό και χαμογελαστό και λένε πως είμαι είτε τρελός είτε βολεμένος...