"Φιλοσοφικό ημερολόγιο κλεισούρας"! (ΙΗ’ - Ό,τι φτύνεις σε κυνηγάει!)

Θυμάμαι το 2010. Όταν αρχίσαμε να μπαίνουμε στο μακρύ τούνελ των μνημονίων. Είχαμε σοκαριστεί. Μας φαινόταν σαν ένας εφιάλτης κι όλοι ελπίζαμε πως θα ξυπνούσαμε και με ανακούφιση θα διαπιστώναμε πως όλα ήταν όπως πριν. Αμ δε...

Εκείνη την εποχή οι δρόμοι της Αθήνας γέμισαν με άτομα που έκαναν τζόκινγκ. Οι ψυχολόγοι ερμήνευσαν το γεγονός. Ο άνθρωπος είναι ένα σωματικά αδύναμο ζώο. Και στα πανάρχαια χρόνια, όταν βρισκόταν σε κίνδυνο, η καλύτερη λύση ήταν να το βάλει στα πόδια. 

Κάπως έτσι λειτουργούσε το πράγμα και στα μνημόνια. Σαν τους προϊστορικούς ανθρώπους, το ρίξαμε στο τρέξιμο για να ανακουφιστούμε απ' το άγχος της καθημερινότητας.

Φέτος βρεθήκαμε αντιμέτωποι με έναν ακόμα πρωτοφανή για τη γενιά μας κίνδυνο. Μια παγκόσμια επιδημία. Που μας έκλεισε σπίτια, μείωσε στο ελάχιστο τις επαφές μας και έκοψε με το μαχαίρι σχεδόν κάθε σωματική επαφή. 

Αλλά αυτό είναι εντελώς έξω απ' τη φύση μας. Δημιούργησε ένα δυσαναπλήρωτο κενό. Και κάπως έπρεπε να το διαχειριστούμε. Κι έτσι βλέπουμε μια έξαρση της "ζωοφιλίας". Όσους ξέρω έχουν πάρει γατάκια και σκυλάκια, τα έχουν αλαλιάσει στα χαϊδέματα και στο ντάντεμα, βγάζουν πάνω τους όλη την ανάγκη που έχουν για επαφή, προσφορά, εγγύτητα, συναισθηματική ανταπόκριση.

Όλ' αυτά μου έφεραν στο μυαλό έναν Αμερικάνο φιλόσοφο, τον Τζορτζ Σανταγιάνα. Ήταν κι αυτός σαν κι εμένα, γεροντοπαλίκαρο. Κι όταν κάποιος τον ρώτησε γιατί δεν παντρεύεται, απάντησε... "δεν είμαι σίγουρος αν πρέπει να παντρευτώ ή ν' αγοράσω σκύλο"!

Ο Σανταγιάνα ήταν ειδική περίπτωση. Όταν πέθανε η μητέρα του το 1912, παραιτήθηκε απ' την έδρα του στο Χάρβαντ κι αποφάσισε να ρίξει μαύρη πέτρα πίσω του. Να μην ξαναπατήσει στις ΗΠΑ και να μην ξαναδεί Αμερικάνο. Εγκαταστάθηκε στη Ρώμη και, χωρίς να ασπαστεί τον ρωμαιοκαθολικισμό, έζησε σαν καλόγερος σε ένα μοναστήρι φραγγισκανών στον Καπιτωλίνο λόφο.

Αλλά η ζωή είναι πουτάνα. Κι ό,τι φτύνεις σε κυνηγάει! (Αυτό δεν δουλεύει μόνο στα γκομενικά!). 

Ενώ ο καημένος πίστευε πως δεν θα ξανάβλεπε ποτέ αμερικάνικες σημαίες κι Αμερικάνους στη ζωή του, έγινε το απίστευτο: ξέσπασε ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος και το 1944 οι Αμερικάνοι εισέβαλαν στην Ιταλία. 

Κάποιο πρωί ο Σανταγιάνα ανοίγει τα μάτια του και τι να δει. Εκατοντάδες Αμερικάνους στρατιώτες να έρχονται στο μοναστήρι του και να εγκαθίστανται προσωρινά. Γέμισε ο τόπος με αστερόεσσες και αμερικάνικα σύμβολα.

Έλεος πια...