Δύο (όχι και τόσο υποθετικά) σενάρια...

 

ΣΕΝΑΡΙΟ Α'

Στο σαλονάκι της γκαρσονιέρας.

- Αγαπούλα, πάω στο σπίτι του Γιόχαν. Θα μαζευτεί η παρέα να δούμε ματσάκι.

- Τι ώρα υπολογίζεις να γυρίσεις;

- Μπορεί να έχει και παράταση. Αλλά το αργότερο δωδεκάμισι θα είμαι πίσω...

Προσποιείται την κουλ και στενάζοντας πετάει ένα ... "καλά να περάσεις".

Η ώρα είναι έντεκα και είκοσι. Ανοίγω την εξώπορτα. Είναι ξαπλωμένη στον καναπέ και βλέπει τηλεόραση.

Την πλησιάζω, σκύβω να τη φιλήσω αλλά μου γυρίζει το κεφάλι της αλλού.

- Τι έχεις;

(Μουτρωμένη) - Τίποτα.

- Πώς τίποτα; Αφού κατέβασες πλερέζες.

- Νύσταξα.

- Και γιατί δεν πήγες για ύπνο;

- Σε περίμενα.

- Μα σου είπα πως θα έρθω το αργότερο στις δωδεκάμισι και τελικά ήρθα μια ώρα νωρίτερα.

- Η ανόητη πίστεψα πως τελικά δεν θα πήγαινες. Θα έδειχνες ευαισθησία και δεν θα με άφηνες μόνη.

- Μα μου είπες "καλά να περάσεις"!

- Αν μ' αγαπούσες αληθινά θα είχες προσέξει το ύφος μου.

 

ΣΕΝΑΡΙΟ Β'

 Όπως το σενάριο Α', ως το σημείο που εκείνη λέει μουτρωμένη "καλά να περάσεις".

- Βλέπω αγαπούλα μου πως δεν είσαι και πολύ καλά απόψε. Τελικά δεν θα πάω για τον αγώνα. Θα κάτσω εδώ μαζί σου να κάνουμε παρέα.

Το ρολόι δείχνει δέκα το βράδυ. Εκείνη παρακολουθεί φυτεμένη τηλεόραση. Εγώ σε αναμμένα κάρβουνα. Διαβάζω "Κόκκινο πρωταθλητή" και παρακολουθώ απ' το κινητό μου την εξέλιξη του ματς.

- Αν είναι να είσαι έτσι, καλύτερα να πήγαινες με τους φίλους σου.

- Τώρα είναι αργά πλέον...

- Α, ώστε το ήθελες πολύ δηλαδή.

- Φυσικά και το ήθελα. Δεν στο έκρυψα.

- Κι εγώ τι σου είπα;

- Κατέβασες μούτρα.

- Σου είπα εγώ να μην πας χριστιανέ μου;

- Με τον τρόπο σου αυτό μού είπες.

- Εσύ χριστιανέ μου έχεις παραισθήσεις. Απεναντίας, εγώ σου ευχήθηκα καλά να περάσεις!

 

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Με τις γυναίκες ό,τι και να κάνεις είσαι χαμένος....