Καλοκαιρινές αναμνήσεις (Δ' - Μόνο το φρέντο καπουτσίνο μπορώ να θυμηθώ!)

 

Ήμουν περίπου 20 χρονών όταν πρωτοσυνειδητοποίησα πόσο παράξενα τραίνα είναι οι γυναίκες. Βλέπεις την άλλη να ζει μετρημένα, σχεδόν φτωχικά, να μην έχει ιδιαίτερες απαιτήσεις, θα την έλεγες καλόβολη και προσαρμοστική.

Όταν όμως πάει μαζί σου διακοπές, και εφόσον εσύ καλύπτεις ολόκληρο ή το μεγαλύτερο μέρος των δαπανών, μεταμορφώνεται σε Μαρία Αντουανέτα! Θέλει να ζήσει σαν βασίλισσα!

Εκείνη τη χρονιά είχα πολλές δουλειές και σκοτούρες και ανέθεσα (μέγα λάθος) στην κοπέλα μου να κλείσει δωμάτιο για τις διακοπές μας. Της είχα απόλυτη εμπιστοσύνη και ούτε πέρασε απ' το μυαλό μου το ενδεχόμενο να κάνει κάτι πολύ εξτρίμ.

Για να μην τα πολυλογώ, όταν φτάσαμε στο δωμάτιο, μου έπεσε το σαγόνι. Σας έχω πει πως είμαι εχθρός της περιττής πολυτέλειας. Οκ, διακοπές είναι, μπορούμε να κάνουμε κάποιες υποχωρήσεις στην καλοπέραση, αλλά μέχρι ενός ορίου.

Προσπαθώ να περιγράψω το "δωμάτιο", όπως το θυμάμαι: Μπάνιο τεράστιο, μπανιέρα με αντιολισθητικό δάπεδο, νιπτήρας μαρμάρινος, προφυλακτικά, ένα σορό μπουκαλάκια με σαμπουάν και κάτι διαόλους τζελς που ούτε καν θυμάμαι. Ειδική πρίζα για ξυριστικές μηχανές, πιστολάκι για μαλλιά, μέχρι και ειδικά σακουλάκια για να βάζεις τις χρησιμοποιημένες σερβιέτες.

Ξέρω, ίσως σήμερα αυτά δεν θεωρούνται μεγάλες πολυτέλειες, αλλά πριν 25 χρόνια σίγουρα ήταν. Κι αυτό αποδείχθηκε και με την υψηλή τιμή του.

Εγώ ο καημένος τι ήθελα; Ό,τι πιο απλό και λιτό υπάρχει. Ούτε μπαρίστες, ούτε μπουφέδες, ούτε πι-αρτζούδες, ούτε τίποτα. Μια αμμουδερή παραλία, ένα ταπεινό ταβερνάκι πάνω στο κύμα, μπόλικες μπύρες και πολύ αγάπη....

Την πρώτη μέρα φάγαμε μεσημεριανό στο εστιατόριο του ξενοδοχείου. Είχα πλακωθεί και στα μπυρόνια και ήμουν τάβλα. 

"Για πες, τι θα κάνουμε τώρα;", μου λέει.

Μα τι άλλο απ' το να αράξουμε για ύπνο μπορούσαμε να κάνουμε το καταμεσήμερο με καύσωνα;

Έδειξε κατανόηση. "Καλά, πάμε πρώτα  στο δωμάτιο. Μπορείς να μου πάρεις απ' το μπαρ όπως ανεβαίνεις ένα φρέντο καπουτσίνο μέτριο προς γλυκό, με καστανή ζάχαρη λίγο αφρόγαλα και χοντρό καλαμάκι;"

Έλεος ρε παιδιά. Ήταν δυνατόν να συγκρατήσω στο μπυρωμένο μυαλό μου ένα τέτοιο μακρυνάρι παραγγελιά;