Καλοκαιρινές αναμνήσεις (Ε' - Το Δημοψήφισμα του Παπαδόπουλου!)

 

Παραδόξως θυμάμαι τις πρώτες διακοπές της ζωής μου. Ήταν καλοκαίρι του 1973, τον Σεπτέμβρη θα γραφόμουν στην πρώτη Δημοτικού, και πήγαμε οικογενειακώς σε μια παραλία της Φθιώτιδας, Αχλάδι το έλεγαν.

Θυμάμαι πως φτάσαμε Σάββατο, και την επόμενη μέρα, Κυριακή 29 Ιουλίου, γινόταν το δημοψήφισμα της Χούντας για την κατάργηση της Βασιλείας και την εγκαθίδρυση Προεδρικής Δημοκρατίας. Οι πολίτες μπορούσαν να ψηφίσουν στον τόπο που βρίσκονταν, οπότε οι γονείς μου ψήφισαν στο Αχλάδι...

Τα καλοκαιρινά μπάνια για μια μικροαστική οικογένεια εκείνη την εποχή δεν ήταν ούτε μικρή ούτε εύκολη υπόθεση. Εμπεριείχαν έναν μυστικισμό, ήταν μια ιεροτελεστία. 

Φυσικά υπήρχε και το ιατρικό γαρνίρισμα. Πηγαίναμε στη θάλασσα "για να πάρουμε ιώδιο" και "για να μην αρρωστήσουμε τον χειμώνα". Εννοείται πως μετρούσαμε τα μπάνια μας, όπως και τα παγωτά που τρώγαμε...

Με θυμάμαι να παίζω με τις ώρες στην παραλία. Μου είχαν πάρει ένα μεγάλο κόκκινο κουβαδάκι, μια τσουγκράνα κι ένα φτυάρι. Κι όλη τη μέρα έσκαβα πηγάδια για να βρω νερό και έχτιζα πύργους για να τα προστατέψω.

Τις πρωινές ώρες, όταν δεν έπαιζα με τα κουβαδάκια μου, κυνηγούσα για να χτυπήσω κορίτσια. Δεν ξέρω γιατί, αλλά εκείνη την περίοδο τα θηλυκά μού έβγαζαν τον κακό εαυτό μου. Και τα απογεύματα πήγαινα στο διπλανό οικόπεδο που κάποιοι είχαν ένα κοτέτσι και κυνηγούσα τα κοτόπουλα με βέργες να τα ξεκεφαλιάσω...

Η χειρότερη ώρα μου ήταν τα μεσημέρια μετά το φαγητό. Έπρεπε να κάτσουμε στα κρεβατάκια μας κάνοντας απόλυτη ησυχία για να κοιμηθεί ο μπαμπάς. 

Όμως εμείς είχαμε τεράστια αποθέματα ενέργειας, θέλαμε να βγούμε έξω να φωνάξουμε και να παίξουμε. Αυτή την υποχρεωτική κλεισούρα τη βιώναμε σαν φυλακή.

Δεν θυμάμαι άλλες λεπτομέρειες. Απλά ότι ο καιρός πέρασε πολύ γρήγορα, σαν αέρας. Μέχρι να ανοιγοκλείσουμε τα μάτια μας ήρθε η στιγμή να τα μαζέψουμε και να γυρίσουμε στη βάση μας...