Ζωή είναι αυτό που συμβαίνει τη στιγμή που εσύ ψάχνεις για κάτι άλλο...

Ερειπωμένο σπίτι το κορμί μου

σα ρημαγμένο από παλιές γιορτές

που άφησαν πίσω τους μονάχ’ αποτσίγαρα

κι άδεια μπουκάλια μπύρας στα πατώματα

που μάταια περιμένουν ν’ ανακυκλωθούν.

Ερειπωμένο σπίτι το κορμί μου

βαμμένο με το γκρίζο της παραίτησης

κι οι μοκέτες του

βρομισμένες απ’ τη χυδαιότητα του χρόνου...

Χάδια πολλά,

έρωτες κι αγκαλιές περαστικές.

Μα μια μου μένει αξέχαστη, σημαδιακή.

Χειμώνας ήτανε θαρρώ, 

στα μπουρδέλα της Φυλής, δεκαεξάρης,

στη μέση το μαγκάλι -ίσως και να χιόνιζε-

κι η ζέστη ρόδιζε τα μπούτια της Κικής.

Μου ’πιασε το χέρι -στο ύψος του καρπού-

και το ’τριβε στα μπούτια της -όλο και πιο ψηλά-

ωσπού ’φτασε και στ’ "απαγορευμένο".

Έγειρα το κεφάλι μου στα πόδια της

κι αυτή -με τ’ ακροδάχτυλα-

μου ’δωκε το τρυφερότερο χάδι της ζωής μου!

(Μην παίρνεις -φίλε-

στα σοβαρά το παιχνίδι της ζωής.

Άλλωστε,

κανένας δεν βγαίνει ζωντανός

απ’ αυτό!)