Ωδή στο ελληνικό καλοκαίρι! (Σύντομο διάλειμμα απ’ την αγιονορείτικη μαυρίλα...)

Τα καλοκαίρια απεχθάνομαι το μαρτύριο της βαλίτσας και των μεγάλων προσδοκιών.

Γουστάρω να πηγαίνω κάπου κοντά. Εύκολα να φτάνεις κι εύκολα να φεύγεις.

Χωρίς ερ κοντίσιον.

Παρέα με κορίτσια που βγαίνουν βόλτα με βρεγμένα μαλλιά και καλοκαιρινές φακίδες.

Κλειστά λάπτοπ και κινητά, ύπνος μέχρι αργά το μεσημέρι, γυμνοί στο δωμάτιο με τα παράθυρα ολάνοιχτα.

Καμιά πρόζα ή γκλαμουριά. Να παίρνουμε και 2-3 κιλάκια. Μόνο οι ψυχανώμαλοι κάνουν δίαιτες τον Αύγουστο.

Ακόμα και τώρα, λίγο πριν τα πενήντα μου, νιώθω το πυρακτωμένο μέταλλο της εφηβείας: μπίρες, φλερτ, φίλοι, γέλοια, διάθεση για περιπέτεια...

Τα καλοκαίρια πρέπει να ξεκινάνε αξημέρωτα, χωρίς προειδοποίηση: "Σήκω, φεύγουμε για διακοπές!":

Δειλινά του Ιούνη, λιοπύρια του Ιούλη, μελτέμια τ’ Αυγούστου.

Απ’ όλα τα καλοκαίρια της ζωής μου θυμάμαι το πιο εφηβικό, το πιο αθώο.

Είχα ξαναπάει βόλτες με συμμαθήτριες και φίλες. Αλλά αυτή που ’χα δίπλα μου δεν ήταν φίλη, ήταν γκόμενα!

Μαλλιά ξανθά, κερασένια χείλη, έμοιαζε με μυθική θεά των Βίγκιγκς.

Μου ’δωσε ένα φιλί! Έστω... φιλάκι.

Αν πέθαινα κείνη την ώρα, τα δεκατέσσερα χρόνια μου δεν θα ’χαν κυλήσει άσκοπα. Θ’ αποκτούσαν μεγάλη αξία μόνο και μόνο γι’ αυτή τη στιγμή...