Είμαστε σε έναν μεγάλο θάλαμο δώδεκα άτομα και κοιμόμαστε στο πάτωμα, πάνω σε κάτι λεπτά στρωματάκια σαν αυτά της γιόγκα. Οι τύχοι είναι φτιαγμένοι από συμπιεσμένη κοπριά αγελάδος, που δίνει μια ελάφρα μυρωδιά χώματος. Τα πατώματα είναι πέτρινα και τα μεγάλα παράθυρα είναι πάντα μισάνοιχτα για να αερίζεται καλά ο χώρος.
Δεν υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος χώρος που να θεωρείται ¨δικός μας". Δεν έχουμε προσωπικά αντικείμενα, ούτε προσκολλήσεις σε υλικά πράγματα και πρόσωπα. Οι έννοιες της ιδιοκτησίας και της κτητικότητας είναι σχεδόν άγνωστες.
Έχουμε μόνο δυο πορτοκαλί ράσα. Ένα φοράμε και το άλλο το πλένουμε κάθε βράδυ. Ξυπνάμε κάθε πρωί στις 4, πηγαίνουμε στα αποδυτήρια και στις τουαλέτες, όπου περιμένουμε υπομονετικά τη σειρά μας.
Νομίζω πως όλο το μυστικό βρίσκεται στο πρωινό ξύπνημα. Κάποτε με ξύπναγαν οι γονείς μου, μετά ένα ξυπνητήρι. Εδώ με ξυπνάει το κελάηδισμα των πουλιών, το θρόισμα των δέντρων, το κελάρισμα του νερού. Φροντίζουμε να κοιμόμαστε νωρίς ώστε στις 4 τα ξημερώματα να έχουμε χορτάσει τον ύπνο.
Και η μέρα ξεκινάει τυποποιημένα, ήρεμα, χωρίς κανένα άγχος. Με γαλήνη και τάξη. Κάτι σαν πνευματικό ντουζ. Όσο περισσότερο απλοποιείς τη ζωή σου, τόσο πιο ουσιαστική και ποιοτική την κάνεις.
Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα μόλις ξυπνάς να ανοίγεις το κινητό σου, να βλέπεις τα μηνύματα και να μαθαίνεις τα τελευταία (κακά συνήθως) νέα. Είναι σαν να κάνεις μακροβούτι στην τοξικότηα. Σα να υφίστασαι ένα οδυνηρό ηλεκτροσόκ. Σα να βάζεις στο δωμάτιό σου πρωινιάτικα ένα τσούρμο φλύαρων κουτσομπόληδων...
Νομίζω πως εδώ έχουμε απελευθερωθεί από την πίεση, το στρες και το άγχος. Αδιαφορούμε για τον έξω περίπλοκο κόσμο. Εμείς επικεντρωνόμαστε στον διαλογισμό, στη μελέτη, στις εργασίες μας και στην προσφορά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου