Χθες βράδυ στο φεστιβάλ της νεολαίας του Σύριζα η συζήτηση άναψε στο "πηγαδάκι" μας για τη "Δημοκρατία της Βαϊμάρης".
Μη φανταστείτε τίποτα σπουδαία πράγματα, καμιά σχέση με τις συζητήσεις της δεκαετίας του ’80, αλλά στην ξεραΐλα... κάτι είναι κι αυτό.
Μου κάνει γενικώς εντύπωση η εμμονή μας στις ιστορικές αναλογίες.
Αφού του δώσαμε και κατάλαβε στις χρεοκοπίες του εθνικού μας παρελθόντος, τώρα αλλάζουμε τα φώτα στην ιστορία των άλλων λαών.
Πάντως, ό,τι και να πούμε, το 1918 δεν ήταν κι η καλύτερη χρονιά των Γερμανών.
Χάσανε τον Πρώτο Παγκόσμιο, το Αυτοκρατορικό Καθεστώς ανατράπηκε και τη θέση του πήρε μια εύθραυστη δημοκρατία, έργο των "μετριοπαθών" πολιτικών δυνάμεων (Σοσιαλδημοκρατών, Κεντρώων και Φιλελεύθερων).
Αλλά αυτή η "ασθενική Δημοκρατία" είχε και πολλούς εχθρούς: συντηρητικούς εθνικιστές, κομμουνιστές, ναζί.
Υπογράφηκε κι η ταπεινωτική Συνθήκη των Βερσαλλιών, που ο μέσος Γερμανός τη χρέωσε ως "προδοσία" των κυβερνητικών κομμάτων και ως "αποτυχία" της Δημοκρατίας.
Μέχρι το 1924 τα στρατιωτικά κινήματα κι οι ένοπλες εργατικές εξεγέρσεις έδιναν κι έπαιρναν...
Όμως η "Δημοκρατία της Βαϊμάρης" δεν ήταν μόνο αιματηρές συγκρούσεις των αντίπαλων κομματικών πολιτοφυλακών.
Ήταν και μια περίοδος μεγάλης πολιτιστικής άνθησης και μιας συνταγματικά κατοχυρωμένης φιλεργατικής νομοθεσίας.
Αλλά ήλθε η διεθνής οικονομική κρίση του 1929 και σάρωσε τα πάντα.
Ο εμφύλιος πόλεμος μπορεί ν’ αποτράπηκε αλλά στην εξουσία ανέβηκε με "δημοκρατικές διαδικασίες" το ναζιστικό κόμμα.
Τα υπόλοιπα είναι λίγο-πολύ γνωστά...