Ένας μούτσος απ’ το Καρπενήσι! (Ι’ - Αλλόφυλες νεράιδες!)

"Το χειρότερο λιμάνι είναι προτιμότερο απ' το καλύτερο πέλαγος"! Έτσι δε λεν οι ναυτικοί?

Η Τζαμάικα είν' το "νησί των πειρατών" και το Κίνγκστον ένα απ' τα πιο επικίνδυνα μέρη του κόσμου. Ο ξένος, αν δεν συνοδεύεται από ντόπιο σωματοφύλακα, κινδυνεύει να βρεθεί μαχαιρωμένος για το τίποτα σε κάποιο απ' τα στενά σοκάκια του.

Αν ξεχάσεις πως δεν είσαι στον Περαία και χαλαρώσεις λίγο, σίγουρα σε κάποια γωνιά και του πιο πολυσύχναστου δρόμου θα βρεθούν δυο-τρεις αραπάδες να σου κολλήσουν ένα στιλέτο στην πλάτη και να σου πουν "δώσε όλα όσα έχεις πάνω σου, και με το χαμόγελο, γιατί θα βγεις μαχαιρωμένος"...

Το Κανάλι του Παναμά αν δεν το δεις δεν μπορείς να καταλάβεις για τι θαύμα μιλάμε. Κόβει στα δύο την Αμερική και ενώσει δυο ωκεανούς.

Δεν είν' ένα απλό πέρασμα όπως το Σουέζ ή το Γιβραλτάρ. Εδώ, τα καράβια ανεβοκατεβαίνουν πολλές δεξαμενές που τις τροφοδοτούν ποταμοί, φράγματα και λίμνες. Είναι το θρυλικό πέρασμα που κάθε πλήρωμα ονειρεύεται.

Στις προβλήτες βλέπεις χαραγμένα ονόματα και λέξεις απ' όλες τις γλώσσες του κόσμου. Χωρίς καμιά υπερβολή οι ελληνικές κυριαρχούν. Δεν υπάρχει λιμάνι χωρίς Αθήνα, Παρθενώνα, Λευκό Πύργο, Όλυμπο, Ζορμπά...

Σα βγεις στον Ειρηνικό, σου φαίνεται καλοτάξιδος και γαληνεμένος. Αλλ' αυτή είναι η "αλήθεια" μόνο των ποιητών και των ερωτευμένων. Δεν υπάρχει πιο μοβόρα και πρόστυχη θάλασσα!

Το αίσθημα της στέρησης κι η απουσία γυναίκας φέρνουν νεύρα και ξεσπάσματα.

Τ' αφροδίσια δίνουν και παίρνουν. Έρχονται και περνούν σαν το βήχα, αρκεί να τα προλάβεις. Είναι παράδοση για τους θαλασσινούς των μεγάλων ταξιδιών. Κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει. Και μπορεί να συμβεί στον καθέναν.

Η μοναξιά δένει τις ζωές πολλών ναυτικών με αλλόφυλες νεράιδες. 

Στις φτωχογειτονιές της Πειραϊκής βλέπεις πολλές από δαύτες. Γυναίκες απ' όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Οι περισσότερες ανακάλυψαν τον ελληνικό παράδεισο, ξέφυγαν απ' τη μιζέρια του Τρίτου Κόσμου, και δείχνουν την ευγνωμοσύνη τους με την απίστευτη υποτακτικότητά τους.

Οι βόρειες, απ' τις κρύες πατρίδες, είναι πιο ανεξάρτητες. Ο μεσογειακός ήλιος ζεσταίνει τις καρδιές τους και τις μεταμορφώνει σε πιστές κυράδες...

Και στις αλάνες βλέπεις να παίζουν παιδιά όμορφα, από σπάνιες ράτσες και συνδυασμούς. Έλληνες με τα όλα τους δηλαδή...

Πώς έζησα τις ακροαριστερές σέκτες (Δ’ - Ούτε 100 Φρόυδ δεν τους φτάνουν για ψυχοθεραπεία!)

Δεν θέλω να το παίξω Φρόυδ, αλλά όποιος ψυχαναλύσει σωστά την ελληνική ακρο-αριστερά σίγουρα θα πάρει βραβείο Νόμπελ.

Βλέπεις κάτι ανθρώπους μέσα στην, υποτίθεται, ανιδιοτέλεια, στην ανωτερότητα, στους ανοιχτούς ορίζοντες. Κι όταν τους πιάσεις κουβέντα διαπιστώνεις πως δεν τους χρωστάει ο Θεός καλή κουβέντα. 

Περνάνε όλον τον κόσμο γενεές δεκατέσσερις, ακούς βρισιές λιμανίσιες, φράσεις και λέξεις χυδαίες που σε κατεβάζουν επίπεδα. Το "κωλοτρυπίδας" είν’ το πιο αθώο και παιδικό που μπορεί να βγάλει ο στόμας τους!

Μοιάζουν με κάτι παπάδες που κηρύττουν αγάπη αλλά ξερνούν διαρκώς μίσος και καταριούνται τους πάντες και τα πάντα.

Όπως το ξανάπαμε, το Μπινγκ-μπανγκ της ευρωπαϊκής Αριστεράς ήταν ο Μάης του ’68 στο Παρίσι. Από κει ξεπήδησαν όλων των ειδών τα αριστερά κινήματα. Εκεί βρίσκονται και οι ρίζες του δικούς μας Πολυτεχνείου και της δημιουργίας όλων αυτών των σεχτών που συγκροτούν τον αριστερό μας αστερισμό...

Με την μεταπολίτευση οι άνθρωποι αυτοί πέρασαν κάποια φάση υπαρξιακής κρίσης. 

Μετά την πτώση της Χούντας έπρεπε να βρουν κάτι να δικαιολογήσουν την ύπαρξή τους, να διατηρήσουν τις παρεούλες τους και τα "μικρομαγαζάκια" τους. Αρκετοί ιδιώτευσαν. Οι περισσότεροι όμως έψαξαν για άλλα λαμπρά πεδία επαναστατικής αυτοεπιβεβαίωσης.

Ήθελαν κάπου να ακουμπήσουν το όραμά τους, κάνοντας τα στραβά μάτια σε κραυγαλέους ανορθολογισμούς, εξιδανικεύοντας εγκληματίες δικτάτορες, φορώντας παρωπίδες, επιδεικνύοντας ασυγχώρητη ευπιστία και εθελοτυφλία...

Αρχικά το γύρισαν στον εργατικό συνδικαλισμό. Την εποχή εκείνη τα εργοστάσια ζητούσαν εργάτες, κι οι  λεβέντες μας έσπευσαν να προσληφθούν. Αλλά δεν είχαν σκοπό να δουλέψουν. Στόχος τους ήταν να οργανώσουν συνδικάτα, ν’ αρχίσουν τις απεργίες, να νιώσουν προλετάριοι, να ζήσουν την επαναστατική τους φαντασίωση.

Ήταν η εποχή των μεγάλων απεργιακών αγώνων. Πολλοί κράτησαν αρκετούς μήνες. Τα περισσότερα εργοστάσια έκλεισαν, άνθρωποι έχασαν τη δουλειά τους, οικογένειες έμειναν στο δρόμο...

Η δεξιά βρήκε ευκαιρία να συκοφαντήσει το συνδικαλισμό και τους εργατικούς αγώνες "που κλείνουν τα εργοστάσια και χάνονται θέσεις εργασίες". Η προπαγάνδα αυτή έπιασε. Η αλήθεια βέβαια ήταν άλλη: η ελληνική βιομηχανία ήταν δασμο-δίαιτη και βούλιαξε ή θα βούλιαζε ούτως ή άλλως 

Αλλά της Δεξιάς της έκατσε καλά η φάση. Το κλείσιμο των επιχειρήσεων φάνηκε να οφείλεται στους απεργούς κι όχι στην ΕΟΚ που καταργούσε τους δασμολογικούς φραγμούς...

Όσο για τους "φίλους" μας τους αριστεριστές, και μετά το κλείσιμο των εργοστασίων δεν έμειναν "άνεργοι". Έστρεψαν το ενδιαφέρον τους στις γειτονιές και έσπευσαν να υιοθετήσουν κάθε τοπικό παράπονο ή αίτημα, ελπίζοντας πως θα αύξαναν την επιρροή τους και θα εδραίωναν την πολιτική τους παρουσία. 

Η πλάκα είναι πως οι τοπικές κοινωνίες χρησιμοποίησαν τους Αριστεριστές για να πετύχουν τους σκοπούς τους και μετά τους γύρισαν την πλάτη. Θυμάστε τα καθημερινά επεισόδια στην Κερατέα για το ΧΥΤΑ; Οι καημένοι οι αναρχικοί και τα γκρουπούσκουλα έδωσαν τα ρέστα τους, αλλά δεν κέρδισαν ούτε έναν οπαδό που λέει κι ο λόγος!

Έτσι είναι η ζωή. Ο καθένας εκμεταλλεύεται τον άλλον, και πάμε παρακάτω...

Μετά τη στροφή στις γειτονιές, ακολούθησε η "φάση της οικολογίας" και απ’ το 2010 έχουμε τη γνωστή αντι-μνημονιακή έξαρση. Αλλά αυτά τα ξέρουμε και δεν χρειάζεται να σας ζαλίζω...

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (79) - Οι Ρωμιοί Μικρασιάτες γύριζαν την πλάτη στον ελληνικό στρατό!

 

Όταν επισκέπτεσαι μια πόλη για δεύτερη φορά, τη βλέπεις με διαφορετικό μάτι. Κάτι τέτοιο παθαίνω και τώρα που ξαναπάω το ποδάρι μου στη Σμύρνη. Η σκέψη μου ξεκολλάει απ’ τα γεγονότα του 1922 και βλέπει τα πράγματα με μια άλλη ευρύτητα.

Η ιστορία λέει πως τη Σμύρνη την ίδρυσαν Αιολείς άποικοι γύρω στο 1.000 π.Χ. Και πως 300 χρόνια αργότερα η πόλη έγινε ιωνική καθώς κάποιοι εξόριστοι απ’ τον Κολοφώνα κατέλαβαν την εξουσία με μπαμπεσιά και έδιωξαν τους Αιολείς κατοίκους της. 

Δεν ξέρω κατά πόσο αυτά θεωρούναι σοβαρά πράγματα, αλλά δεν είναι και τα μόνα παραμυθάκια κάτι δήθεν σπουδαίων ιστορικών όπως ο Ηρόδοτος...

Η ιστορία συνεχίζει να μας λέει πως γύρω στα 600 π.Χ. κατέλαβαν την πόλη οι Λύδοι και 50 χρόνια αργότερα οι Πέρσες που την κατέστραψαν εντελώς, για να την επανιδρύσει ο Μεγαλέξανδρος μετά από θεϊκό δήθεν όνειρο, όπου οι Νεμέσεις, που λάτρευαν οι αρχαίοι Σμυρνιοί, του υπέδειξαν να ξαναχτίσει την πόλη. 

Το έργο ολοκλήρωσαν οι διάδοχοι του Αλέξανδρου, ο Αντίγονος ο Μονόφθαλμος κι ο Λυσίμαχος, που έδωσε στην πόλη το όνομα της κόρης του Ευρυδίκης...

Η Σμύρνη πέρασε διαδοχικά απ’ τα χέρια των Σελευκιδών στους Ατταλίδες, στο βασίλειο της Περγάμου, στο Μιθριδάτη και μετά στους Ρωμαίους. 

Ήταν η πρώτη μικρασιατική πόλη που ίδρυσε ναό για τη λατρεία της Ρώμης, της ρωμαϊκής συγκλήτου και των Ρωμαίων αυτοκρατόρων!

Το 178 μ.Χ. το μεγαλύτερο μέρος της καταστράφηκε από σεισμό. Επανοικοδομήθηκε χάρη στις γενναίες δωρεές του αυτοκράτορα Μάρκου Αυρήλιου.

Τον 7ο αιώνα η Σμύρνη άλλαξε πολλές φορές χέρια μεταξύ των Αράβων και των Ρωμαίων. Τους επόμενους αιώνες πέρασαν απ’ τη ράχη της πολλοί κατακτητές: Σελτζούκοι, Κομνηνοί, Μογγόλοι, Παλαιολόγοι, μέχρι που κατακτήθηκε οριστικά απ’ τους Οθωμανούς το 1425 μ.Χ.

Το 1770 μ.Χ., μετά την αποτυχημένη επανάσταση στο Μωριά (τα γνωστά ως "Ορλοφικά"), η Σμύρνη δέχεται το πρώτο μεγάλο κύμα προσφύγων απ’ την Πελοπόννησο. 

Σταδιακά αρχίζει να ευημερεί οικονομικά και η μεγάλη "έκρηξη" γίνεται μετά το 1.850, οπότε και συρρέουν στην πόλη δεκάδες χιλιάδες μετανάστες όχι μόνο απ’ το Αιγαίο, την Ελλάδα, την μικρασιατική ενδοχώρα, αλλά κι απ’ όλη τη βαλκανική.

Έτσι, η Σμύρνη γίνεται μια πολυεθνική πόλη, που, δυστυχώς, μετά το 1.900 μετατρέπεται σε αρένα ανταγωνισμού μεταξύ του θνήσκοντος οθωμανισμού, του κεμαλικού κι ελληνικού εθνικισμού και των ευρωπαϊκών δυνάμεων.

Ο ελληνικός στρατός αποβιβάζεται στη Σμύρνη την πρωτομαγιά του 1919, αλλά, παρά τα ψέματα της επίσημης ιστορίας, οι ντόπιοι Ρωμιοί, και ιδίως της υπαίθρου, δεν θεωρούν πως ο πόλεμος αυτός ήταν "και δικός τους". 

Γι’ αυτό, όταν λίγο αργότερα ο ήδη εξαντλημένος ελληνικός στρατός επιχειρεί να επιστρατεύει τους ντόπιους Μικρασιάτες, εκείνοι του γυρνούν επιδεικτικά την πλάτη. 

Οι περισσότεροι για να αποφύγουν τη στράτευση δεν διστάζουν να τρέξουν στα προξενεία και στις πρεσβείες των ευρωπαϊκών κρατών και να δηλωθούν ως "λεβαντίνοι"!

Ούτε ένα σύνταγμα στρατού δεν μπόρεσαν να συγκροτήσουν οι επιστρατευμένοι μικρασιάτες. Κι οι περισσότεροι απ’ αυτούς ήταν απόλεμοι και καλαμαράδες...

Η μεγαλοπρεπέστερη πίπα της ζωής μου!

Δεν ήθελα να την κερατώσω! Ειλικρινά σας μιλάω.

Ούτε είμαι απ’ τους τύπους που κερατώνουν.

Όχι γιατί δεν το θέλω. Αλλά γιατί δεν το μπορώ. Και δεν το μπορώ γιατί ποτέ δεν είχα ιδιαίτερη πέραση στις γυναίκες...

Εντάξει... από πηδήματα σε γραφεία, τουαλέτες κι αυτοκίνητα άλλο τίποτα.

Αλλά αυτά δεν είναι "κατακτήσεις". Ειδικά όταν η τελευταία κουβέντα της άλλης είναι "δεν σε ξέρω δεν σε είδα, μην το ξεχνάς!"...

Παρ’ όλ’ αυτά, πάντα περίμενα μια καλή ευκαιρία. Ξέρετε τώρα... απ’ αυτές που δεν υπάρχουν!

Ένιωθα την κατάθλιψη να με κυνηγάει. Και είχα βρει το τέλειο ξόρκι! Φαντασιωνόμουν μια τεράστια παρτούζα...

Με τη δικιά μου τα είχα βαρεθεί όλα. Είχαμε ήδη δυο μήνες να κάνουμε σεξάκι...

Μέχρι που γνώρισα την άλλη. 

Οπίσθια όψη άκρως ενδιαφέρουσα.

Και μόνο ο τρόπος που με κοιτούσε με ερέθιζε! Για έναν που πλησιάζει τα πενήντα δεν είναι κι αυτονόητο να του "σηκώνεται" μόνο μ’ ένα βλέμμα της άλλης. 

Δεν είμαι κι εικοσάχρονος φαντάρος που μας πήγαινε το Ρέο στη σκοπιά τέσσερις η ώρα ξημερώματα κι απ’ τα σκαμπανεβάσματα του δρόμου μας σηκωνόταν και ξανάπεφτε στις δύο το μεσημέρι...

Τη γνώρισα στο Καρφούρ των Αμπελοκήπων. 

Γενικά, δεν είμαι απ’ τους τύπους που το κάνουν με άγνωστες στα δοκιμαστήρια ρούχων.

Νόμιζα πως ήθελα μια ζωή ήσυχη, ασφαλή, προβλέψιμη κι εντελώς νορμάλ. Νόμιζα...

Διάλεξα ένα ξεβαμμένο φτηνιάρικο τζινάκι και μπήκα στο δοκιμαστήριο να το δω πάνω μου. Έβγαλα το παντελόνι μου κι είδα στον καθρέφτη έναν μαλάκα ημίγυμνο!

Ώσπου εκείνη τράβηξε κατά λάθος την κουρτίνα. "Συγγνώμη!", είπε, και τράβηξε πίσω της την κουρτίνα. Έσκυψε και μου έκανε τη μεγαλοπρεπέστερη πίπα της ζωής μου...

Ένιωσα σαν κάποια ανώτερη δύναμη να προσπαθεί να μου πει κάτι. Πρέπει το σπέρμα μου να γέμιζε μισό  κρασοπότηρο. Μια παράξενη μυρουδιά, ένα μείγμα υπόξινου σπέρματος και γυναικείου αρώματος πλημμύρισε το χώρο.

Αν και άθεος, δόξασα το Θεό! Πήρα βαθιά ανάσα και σκέφτηκα πως έχουν κι οι μαλάκες ψυχή!

Γενικά, στη ζωή μου τα ΄χω κάνει σκατά κι απόσκατα!

Το παίζω ξερόλας, αλλά πάντα υποτιμώ τον αστάθμητο παράγοντα.

Δεν ξέρω πώς μου ’ρθε (ή, μάλλον, ξέρω!) και την κάλεσα στο σπίτι της δικιάς μου, σε μια ώρα και μέρα που εκείνη θα έλειπε.

Άναψα το τζάκι, έβαλα μουσική, δημιούργησα ατμόσφαιρα. Εκείνη γδύθηκε, έσκυψε, άνοιξα τα πόδια μου κι ετοιμάστηκα για μια ακόμα επική πίπα.

"Θα κάνουμε τρίο;", με ρώτησε.

Δεν είμαι ηθικολόγος μικροαστός. Και δεν θεωρώ το "τρίο" εξτρίμ. Άλλωστε δε ζούμε στη δεκαετία του ’60...

Αλλά στο δεδομένο χωροχρόνο μού αρκούσε μια μεγαλοπρεπή πίπα.

Ξαφνικά ακούω τα κλειδιά στην πόρτα και παγώνω. Σηκώνω τα παντελόνια, κουμπώνομαι και σπρώχνω την άλλη στο μπάνιο.

Η δικιά μου μπουκάρει έξαλλη. "Πού την έκρυψες μαλάκα; Το άρωμά της βρωμάει απ’ το ασανσέρ!".

Προσπαθώ να μείνω ψύχραιμος.

Η δικιά μου σταδιακά κουλάρει. "Βάλε μου ένα ποτό και πες στην άλλη να βγει απ’ τη ντουλάπα, δεν θα την ξεμαλλιάσω!"...

Πάω στο μπάνιο. Τη βρίσκω γυμνή να βάφεται.

"Θα κάνουμε τρίο;", με ρωτάει.

Τη φέρνω στο σαλονάκι και πάω στην κουζίνα και τους ετοιμάζω ποτάκια.

Έχω σχέδιο: θα τις μεθύσω και θα κρατήσω για τον εαυτό μου το πλεονέκτημα του ξενέρωτου!

Τους γεμίζω συνέχεια τα ποτήρια. 

Εκείνες στο σαλόνι ή που θα σκοτωθούν ή που θα συμμαχήσουν και θα σκοτώσουν εμένα.

Μετά από λίγη ώρα μπαίνω και τις βρίσκω να πλακομουνιάζονται.

Κάθομαι απέναντι και τις χαζεύω.

Εντάξει... όλοι το καταλάβαμε πως την όλη φάση την είχα σκηνοθετήσει μαστόρικα.

Η άλλη γυρίζει αγανακτισμένη προς το μέρος μου.

"Θα το κάνουμε επιτέλους αυτό το γαμημένο το τρίο ή να την κοπανίσω;"....

Στα στέκια της πειραιώτικης μαγκιάς (Α’ - Στα "σκληρά Μανιάτικα")

Την περασμένη Κυριακή, γιορτή των ερωτευμένων, δεν είχα καμιά διάθεση. Ήθελα να μείνω μόνος μου και να μη μου μιλήσει άνθρωπος.

Την ώρα που ’πινα τον πρωινό μου καφέ, μου τηλεφώνησε το "πρόσωπο".

"Θέλω να μου κάνεις μια χάρη. Πες μου ναι! Δεν θα μου χαλάσεις το χατίρι μέρα που ’ναι".

"Ω ρε πούστη μου", σκέφτηκα, "κακό μπελά βρήκα".

Αλλά πήγα να πέσω απ’ την καρέκλα σαν άκουσα τη "χάρη" που μου ζήτησε.

Γούσταρε να την "ξεναγήσω" στα στέκια του πειραιώτικου υπόκοσμου.

Είχα ορκιστεί να μην ξανακυκλοφορήσω με γκόμενα, και μάλιστα όμορφη, σε "σκληρά" μέρη. Έπαθα μεγάλα χουνέρια κι έμαθα. Έλα μου όμως που τα γυρεύει ο κώλος μου.

Δεν το πολυσκέφτηκα. Πετάχτηκα, ντύθηκα και βουρ για το λιμάνι.

Θα την άρχιζα απ’ τα Μανιάτικα, την περιοχή που ξεκινάει πίσω απ’ τον Άι Διονύση και φτάνει μέχρι Αγιά Σοφιά και Ταμπούρια.

Εδώ συναντάς ακόμα άντρες που δεν τους βγάζεις κουβέντα ούτε με το τσιγκέλι. 

Που σφάζονται ακόμα για την υπόληψη και την εκδίκηση. 

Που η ζωή γι’ αυτούς δεν έχει και μεγάλη αξία. Μπορούν να σου χώσουν ένα στιλέτο για το παραμικρό. Κι όχι μόνο για ολυμπιακό, νταβατζιλίκια, ναρκωτικά ή ζάρια. Απλά και μόνο γιατί νόμισαν πως τους στραβοκοίταξες...

Σε τούτα τα μέρη δε σηκώνουν χωρατά κι αστεία. Ποτέ δεν ξέρεις πώς θα το πάρει ο άλλος. Άσε που επιβιώνει ακόμα η παλιά μανιάτικη νοοτροπία που θεωρεί ντροπή για τον άντρα "να πεθάνει ασκότωτος"!

Οι βόλτες, τα πολλά σουλάτσα και τα χαζολογήματα στην Παπαφλέσσα θέλουν "να ’χεις καρύδια". Αν είσαι ξένος δεκάδες μάτια σε παρακολουθούν, η αστυνομία δεν είναι πρόθυμη να επέμβει, πρέπει να καθαρίσεις μόνος σου αν γίνει στραβή.

Ο μανιάτικος υπόκοσμος δεν έχει να ζηλέψει τίποτα απ’ τους Σικελούς μαφιόζους. Είναι αποφασισμένοι για όλα. Και κάνουν τη δουλειά χωρίς φωνές και απειλές. Συνήθως αποφεύγουν την κατά μέτωπο επίθεση. Σου στήνουν ενέδρα και είναι απίθανο να τη γλυτώσεις. Θα ’χετε ακούσει για τις "μανιάτικες χωσιές"...

Τη λεγάμενη τη γύρισα στην Αιτωλικού και στην Παλαμηδίου, της έδειξα πού ήταν οι γυναικείες φυλακές της Κάστορος και πού οι περιβόητες φυλακές των Βούρλων που πιο παλιά ήταν γκέτο-πορνείο.

Της έδειξα πού ήταν το εργοστάσιο του Παπαστράτου και την πήγα και μια βολταριά να δει τις "λαμαρίνες", τη "μαύρη πόλη", τη "μουτζούρα", εκεί που ακόμα είναι τα σιδεράδικα και τα μηχανουργεία. 

Το κορίτσι, είν’ αλήθεια, αγριεύτηκε λίγο, και για να τη συνεφέρω είπα να της κάνω το τραπέζι στην "ταβέρνα του Βασίλαινα", Αιτωλικού και Βιτωλίων γωνία.

Αυτή η ταβέρνα έχει μεγάλη ιστορία. Την ξεκίνησε γύρω στα 1920 ο παππούς Θανάσης Βασίλαινας. Αρχικά ήταν ένα μικρό μπακάλικο σ’ έναν λασπότοπο. Εκεί πάγαινε κι η μαστοράντζα να φάει κολατσιό. 

Στη συνέχεια έγινε κανονική ταβέρνα που, για έναν ανεξήγητο λόγο, τράβηξε όλη την αθηναϊκή αφρόκρεμα. Οι ντόπιοι έπαψαν να πηγαίνουν αλλά έβλεπες συχνά-πυκνά κάτι Καραμανλήδες, Χατζιδάκηδες, Σεφέρηδες, Παξινού, Κοτοπούλη, μέχρι ... Ελία Καζάν, Σοφία Λόρεν και Τσώρτσιλ!

Είχα πολύ καιρό να πάω κει κάτω, αλλά ομολογώ πως απογοητεύτηκα απ’ το μαγαζί. Έγινε ακόμα πιο κυριλέ! 

Το διευθύνει ο εγγονός Θανάσης Βασίλαινας, με νέο σεφ, κάποιον Άνταμ Κοντοβά, και σου φέρνουν ρε μάγκα μου να φας σούπα καπνιστής κολοκύθας με τσιπς φρέσκου κάστανου!

Δε λέω, πεντανόστημα τα φαγητά, αλλά εγώ το ’παιξα "Μανιάτης": οι άντρες το ’χουν ραμμένο το στόμα.

Κι έψησα και τη δικιά μου να μεταμορφωθεί σε Μανιάτισσα και να κόψει έστω για λίγη ώρα τη μόστρα και το κωλοκούνημα...

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (78) - Παρέα με τους μουεζίνηδες!)

 

Τελικά, δεν τη χορταίνω την Τουρκία. Αποφασίζω να την ξανακάνω έναν γρήγορο κύκλο: Άγκυρα, Σμύρνη, Έφεσσο, Κωνσταντινούπολη, Σαμψούντα, Τραπεζούντα. 

Κι από κει θα πάρω σύριζα τ’ ανατολικά και νοτιοανατολικά σύνορα, κι αφού χορτάσω θα φύγω για Αίγυπτο κι Αλεξάνδρεια...

Μπαίνω στην Άγκυρα απ’ την ανατολική της πλευρά.

Επισκέπτομαι το ναό του Αυγούστου, χτισμένο πάνω σ’ έναν αρχαίο ναό, τα τείχη της ακρόπολης, τη στήλη του αυτοκράτορα Ιουλιανού, που το ύψος της ξεπερνάει τα 15 μέτρα.

Απ’ το φρούριο, μακριά προς τα βουνά, αχνοφαίνεται το χωριό Πολατλί. Ως εκεί είχε φτάσει ο ελληνικός στρατός το 1922. 

Το αποτέλεσμα απεικονίζεται σ’ ένα εντυπωσιακό σύμπλεγμα μπροστά στο Εθνογραφικό Μουσείο που δείχνει τον Έλληνα αρχιστράτηγο να παραδίνει ταπεινωμένος το ξίφος του στους νικητές...

Σήμερα ο βασικός μου στόχος είναι να επισκεφτώ και να γνωρίσω από κοντά τη Θεολογική Σχολή της Άγκυρας, σ’ ένα στενάκι πίσω απ’ τη Νομική. 

Ιδρύθηκε μόλις το 1949, όταν η κεμαλική λαίλαπα που σάρωσε όλα τα θρησκευτικά ιδρύματα και ιεροδιδασκαλεία άρχισε να υποχωρεί...

Οι Τούρκοι μουσουλμάνοι θεωρούν τη σκληρή κεμαλική περίοδο ως τη δική τους "εικονομαχία"! 

Σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει πολύ. Τα παλιά τζαμιά επιδιορθώθηκαν, νέες σχολές ιμάμηδων ιδρύθηκαν, επιτράπηκε το κάλεσμα απ’ τους μιναρέδες στην αραβική γλώσσα και σε μερικές επαρχίες ξανακούστηκαν οι παραδοσιακές τυμπανοκρουσίες τις νύχτες του ραμαζανιού. 

Μέχρι και σε χριστιανικές εκκλησιές δόθηκε άδεια να λειτουργήσουν. Η Τουρκία μάλλον μπαίνει σε φάση νεοοθωμανισμού...

Συναντώ ένα φοιτητή της Θεολογικής Σχολής. Έχει διοριστεί μουεζίνης σ’ ένα τζαμί της παλιάς Άγκυρας. 

Σε τακτές ώρες ανεβαίνει τρεχάτος τα σκαλιά του μιναρέ, κι απ’ το σεριφέ, δηλαδή την κυκλική βεραντούλα, εξαπολύει το ρινόφωνο αραβικό κάλεσμα στους πιστούς. Η φωνή του είναι απίστευτη! Μου θυμίζει τον "Εθνικάρα"...

Μου λέει πως έχει και την άδεια του ιεροκήρυκα. Αποφεύγει να χρησιμοποιεί ρητά του Κορανίου. Ούτε υψώνει το δάχτυλο διδακτικά ή επικριτικά. Δεν υποχρεώνει τους πιστούς να προσεύχονται πέντε φορές τη μέρα. 

Του αρέσει να μελετά Ψυχολογία και Κοινωνιολογία της Θρησκείας.

Ο ίδιος τηρεί αυστηρά τις πέντε ημερήσιες προσευχές. Πριν από κάθε προσευχή κάνει μπάνιο! 

Ο Αλλάχ έδωσε εντολή στο Μωάμεθ για πενήντα ημερήσιες προσευχές. Ο Μωάμεθ, κατεβαίνοντας απ’ τον ουρανό συνάντησε το Μωυσή κι εκείνος τον παρακίνησε να γυρίσει πίσω στον Αλλάχ και να ζητήσει πέντε φορές. 

Ο Αλλάχ μεταπείστηκε, ο Μωάμεθ ξαναπήρε την κατηφόρα, ξανασυνάντησε το Μωυσή που τον συμβούλευσε να επιστρέψει και να ζητήσει νέα μείωση των προσευχών. Αλλά ο Μωάμεθ φοβήθηκε και ντράπηκε τον Αλλάχ, κι έτσι έμειναν οι πέντε υποχρεωτικές προσευχές...

Ο Άγιος Βαλεντίνος το ’κανε πάλι το θαύμα του!

Παρατηρώ τον εαυτό μου και εκπλήσσομαι!

Πώς άλλαξα έτσι; Πώς εκπολιτίστηκα; Να είναι άραγε της ηλικίας;

Κάποτε ήμουν σατράπης με τις γυναίκες.

Απ’ την αρχή προσπαθούσα να τις ξεκόψω απ’ τις φίλες τους.

"Αυτές σου ξεσηκώνουν το μυαλό. Δεν σου φτάνω εγώ;"

Θεωρούσα γελοίο να πετάει λεφτά μια γυναίκα στα βιβλία. Στα ρούχα το καταλαβαίνω. Αλλά σ’ αυτά τα κωλόχαρτα όχι! Αυτοί οι σατανάδες που πουλιούνται στα βιβλιοπωλεία βάζουν ιδέες στις υποτακτικές γυναίκες...

Αλλά κι όταν η γυναίκα ήταν πολύ της υποταγής, πάλι έμπαιναν ψύλλοι στ’ αυτιά μου. Υποψιαζόμουν πως κάτι κακό μαγείρευε η πουτάνα.

Ωραίος γκόμενος δεν ήμουν ποτέ. Ούτε καλλιεργημένος. Αλλά είχα μια ανεξήγητη αυτοπεποίθηση.

Ήμουν της άποψης πως δεν έχει σημασία τι είσαι. Αλλά πόσο πιστεύεις στον εαυτό σου. Και πώς πλασάρεσε στους άλλους.

Είχα ένα μοναδικό τρόπο να χειραγωγώ τις γυναίκες.

Θυμάμαι μια κοπέλα, καλή της ώρα, που δίδασκε στο πανεπιστήμιο. Δεν φαντάζεστε πόσα "Σκάσε, εσύ δεν ξέρεις" εισέπραττε καθημερινά.

Εκείνη με τόσα ντοκτορά, μάστερ και διεθνή αρθρογραφία "δεν ήξερε τίποτα", κι ήξερα εγώ, ο μελετητής του "Γαύρου"!

Αλλά τώρα δεν με αναγνωρίζω.

Ηρέμησα. 

Έχω χωνέψει τη διαφορά των δυο φύλλων. Δεν θεωρώ τις σχέσεις "πόλεμο επικράτησης", δεν θέλω ν’ αλλάξω κανέναν, αποδέχομαι τη σύντροφό μου όπως είναι, δεν την κατηγορώ, δεν έχω απαιτήσεις, σέβομαι την αυτονομία της.

Βλέπω τις σχέσεις σαν έναν κήπο που χρειάζεται συνεχώς φροντίδα και πότισμα. Αν τον αφήσεις απεριποίητο θα ρημάξει.

Αλλά κι όταν χωρίζω, αντιμετωπίζω την κατάσταση με φοβερή ψυχραιμία.

Χωρίζω με αγάπη και ευγνωμοσύνη για την πρώην σύντροφό μου. Θυμάμαι μόνο τις ωραίες στιγμές μας. 

Κρατάω την καρδιά μου ανοιχτή και αμνησίκακη. Γιατί μόνο έτσι θα μπορέσει να ξαναγαπήσει.

Γιατρέ μου, τι έχω πάθει;

Ένας μούτσος απ’ το Καρπενήσι! Θ’ - Οι μπάφοι με φέρνουν στον "κόσμο των ακυβέρνητων υγρών"!)

Γιού νόου "Κουροσίβο"; 

Είν’ το σκατόρευμα του Ειρηνικού, που στα γιαπωνέζικα σημαίνει "μαύρη παλίρροια". Κάνει το στίγμα σου να μην αντιστοιχεί σε καμιά πρόβλεψη. Σε πιάνει ένας πανικός αμφιβολίας για τη θέση σου.

Κι εκεί που νομίζεις πως ο τυφώνας θα περάσει μίλια μακριά σου, βρίσκεσαι ξαφνικά στο μάτι του!

Τα κύματα σκεπάζουν το βαπόρι, ακούς τα ψαροκάικα να καρφώνονται στην πλώρη σου κι εσύ παλεύεις με το σωσίβιο δεμένο πάνω σου...

Οι άλλοι πιάνουν τον πούστη και τον πετάνε στη θάλασσα. 

Είν’ μια παλιά ναυτική δεισιδαιμονία που θεωρεί την παρουσία πούστηδων στο πλήρωμα μεγάλη γρουσουζιά και μαγάρισμα. Ίσως γιατί προκαλεί την οργή των Θεών...

Κάποιοι το ’χουν ρίξει στις προσευχές, άλλοι πίνουν για να τους περάσει ο φόβος. 

Ένας Ρώσος μαραγκός βγάζει απ’ την κωλότσεπη μια μικρή κοκκινωπή τουφίτσα. Τη φυλάει με ευλάβεια. Είν’ απ’ τις μουνότριχες της γκόμενάς του.

Εγώ ορκίζομαι πως αν βγω από δω ζωντανός δεν θα ξαναμασουριάσω τους παράδες. Θα τα τρώω μέχρι τελευταίας δεκάρας στις πουτάνες. 

Φαντασιώνομαι τη λιγωμένη αναθυμίαση του φρεσκομπανιαρισμένου κοριτσίστικου κορμιού. 

Έχω παραισθήσεις. 

Ξελιγωμένος απ’ την αγαμησιά, κάνω μπάφους νηστικός και νιώθω τα δάχτυλά μου να εισχωρούν σε υγρούς κόλπους, να παίζουν μ’ ευαίσθητες κλειτορίδες. 

Η γλώσσα μου κοινωνεί στην ερεθισμένη "Ωραία Πύλη". Βλέπω χείλη σαρκώδικα να μη λεν να κλείσουν χωρίς να βάλουν μέσα τους το κάτι τις. 

Ζω στον κόσμο των "ακυβέρνητων υγρών"...  

Ο καβάλος μου δε λέει να ξεφουσκώσει. Χαϊδεύομαι με τρόπο αγρίμικο. Ξεχαρμανιάζω λίγο.

Δεν ξέρω κολύμπι, αλλά κι όσοι ξέρουν δεν πρόκειται να σωθούν.

Οι παραισθήσεις αγριεύουν.

Βρίσκομαι σ’ ένα λιμάνι άγνωστο. Σε μια χαμοκέλα. 

Με κερνάνε τσιγάρα πρόστυχα. Δεν θ’ αφήσω πιοτί αδοκίμαστο. Ψάχνω να βρω καμιά χαμούρα αχόρταγη. Αλλά να προσέξω να μη δεθώ μαζί της. Γιατί τότε γκρεμοί περίεργοι με καρτερούν.

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (77) - Οι "Καραμανλήδες" θύματα του ελληνικού εθνικισμού!

Εθνολογικά η Καππαδοκία του 9ου αιώνα ήταν Συριακή επαρχία. Με συνεχώς αυξανόμενο αρμενικό πληθυσμό.

Όμως, απ’ τις αρχές του 10ου αιώνα τα δεδομένα ανατρέπονται. Γίνονται οργανωμένοι αυτοκρατορικοί εποικισμοί και η Καππαδοκία γεμίζει Αρμένηδες. Είναι η περίοδος της μεγάλης άνθησης του αρμένικου στοιχείου της Αυτοκρατορίας.

Πλέον, σε όλα τα μεγάλα πόστα του Κράτους, Αυτοκράτορες, Πατριάρχες, Στρατηγοί, ανεβαίνουν Αρμένιοι. Η ανατολική ρωμαϊκή αυτοκρατορία γίνεται ουσιαστικά Αρμενική.

Το επίλεκτο στρατιωτικό σώμα της αυτοκρατορίας είναι οι βαριά οπλισμένοι ιππείς. Οι λεγόμενοι "κατάφρακτοι". Το σώμα αυτό αποτελούνταν σχεδόν αποκλειστικά από Αρμένιους. Που θεωρούνταν οι καλύτεροι ιππείς της εποχής.

Το στερεότυπο του "αντρείου και ανίκητου Αρμένιου ιππέα" διασώζεται τόσο μέσα απ’ τη χριστιανική όσο κι απ’ τη λαϊκή παράδοση. 

Ο Άι Γιώργης ο δρακοκτόνος, καππαδοκικής καταγωγής, είναι η κλασσική μορφή του Αρμένη κατάφρακτου.

Αλλά κι ο έτερος Καππαδόκης, ο μυθικός Διγενής Ακρίτας, αν και γιος Σύρου και Ρωμαίας αριστοκράτισσας, έχει όλα τα εξωτερικά χαρακτηριστικά του Αρμένη ιππέα...

Την Καππαδοκία δόξασαν  κι οι αυτοκράτορες Νικηφόρος Φωκά κι ο ανιψιός του Τσιμισκί, γόνοι κι οι δυο της μεγάλης αρμενικής οικογένειας γαιοκτημόνων των Βάρντα Φωκά...

Ας κάνουμε ένα ιστορικό άλμα κι ας βρεθούμε στο 1924. Ένα χρόνο μετά την επίσημη ανταλλαγή πληθυσμών μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας, οι Χριστιανοί της Καππαδοκίας παίρνουν εντολή να εγκαταλείψουν τις εστίες τους και να μεταφερθούν στην Ελλάδα.

Θύματα κι αυτοί των "δύο Χίτλερ προ του Χίτλερ", δηλαδή του Βενιζέλου και του Κεμάλ.

Οι καημένοι χριστιανοί Καππαδόκες, οι λεγόμενοι "Καραμανλήδες", ζούσαν αιώνες στην περιοχή. Απόλυτα ειρηνικά με τους Αρμένηδες, τους Τούρκους και τους Κούρδους. Μιλούσαν αποκλειστικά την τουρκική γλώσσα, αλλά χρησιμοποιούσαν το ελληνικό αλφάβητο (τη λεγόμενη "καραμανλήδικη γραφή").

Εδώ θα ήθελα να διατυπώσω μια σύντομη άποψη για το Βενιζέλο. 

Βέβαια, δεν δημιούργησε ο ίδιος τη Μεγάλη Ιδέα, αλλά ήταν αυτός που κυρίως προσπάθησε να την υλοποιήσει. Και κατέστρεψε τα πάντα. Τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων, χριστιανών και μουσουλμάνων, Τούρκων, Ελλήνων και Βουλγάρων.

Προκειμένου να κατακτήσει νέα εδάφη βάφτιζε Έλληνες ότι πετούσε, περπατούσε και κολυμπούσε: 

Μιλάς βουλγάρικα αλλά υπάγεσαι στο Οικουμενικό Πατριαρχείο; Έλληνας είσαι! 

Μιλάς ελληνικά αλλά υπάγεσαι στη βουλγάρικη Εξαρχεία; Πάλι Έλληνας είσαι!  

Μιλάς τούρκικα αλλά γράφεις ελληνικά; Έλληνας!

Δε μιλάς ούτε γράφεις ελληνικά αλλά είσαι χριστιανός της οθωμανικής αυτοκρατορίας; Ελληνάρας!

Και δεν φτάνει που τους βάφτιζε όλους "Έλληνες". Τελείως αυθαίρετα τους θεωρούσε "υπόδουλους αδελφούς" και από μόνος του αναλάμβανε το έργο της "απελευθέρωσής" τους. 

Με αποτέλεσμα να τους στοχοποιήσει και να τους βάλει στο στόμα του λιονταριού, δηλαδή των αντίπαλων εθνικισμών, του τούρκικου και του βουλγάρικου.

Κι αυτόν τον άνθρωπο, που κατέστρεψε εκατομμύρια ζωές, τον θεωρούμε ακόμα εθνάρχη και μέγα πολιτικό...

Πώς έζησα τις ακροαριστερές σέχτες (Γ’ - Ποιοι, στο διάολο, είν’ αυτοί οι κουκουλοφόροι;)

Κάποια μέρα που θα ’χω περισσότερη όρεξη θα σας γράψω αναλυτικά για όλες τις οργανώσεις που συγκροτούν τη λεγόμενη "εξωκοινοβουλευτική Αριστερά". Με κάποια έμφαση στους συμπαθείς Τροτσκιστές που θεωρούν όλους τους άλλους σαν "σταλινικές αποφύσεις".

Λες και δεν βλέπουν πως ο "σταλινισμός" διαπερνά κάθε οργανωμένη εκδήλωση των ανθρώπων. Όπου διαμορφώνονται εξουσιαστικές σχέσεις, εκεί ξεπηδούν και οι ... μικροί Στάλιν!

Από την μέχρι τώρα εμπειρία μου απ’ το "χώρο", διατηρώ μερικές απορίες:

α) Τους βλέπω να ξημεροβραδιάζονται σε καφέ, μπαρ και ταβέρνες, να καπνίζουν αμέτρητα πακέτα, γενικά να κάνουν αρκετά έξοδα χωρίς αυτά να ανταποκρίνονται στο εισόδημά τους. Άσε που οι περισσότεροι δεν δουλεύουν...

β) Είναι κάποιοι, πολύ συγκεκριμένοι τύποι, που στις διαδηλώσεις και στις πορείες είναι και οι πρώτες μούρες και νταήδες. Τρέπουν μόνοι τους σε φυγή ολόκληρες διμοιρίες ΜΑΤ. Για σιγά ρε παιδιά, οι σούπερμαν είστε; Οι άλλοι, δηλαδής, πώς τρώνε το ξύλο της αρκούδας κι εσείς ούτε μια μελανιά ποτέ, κι ας είσαστε στην πρώτη γραμμή του πυρός;

γ) Όσοι είναι μόνιμοι διαδηλωτές, λίγο-πολύ τους ξέρουμε με τα μικρά τους ονόματα. Οι περισσότεροι είναι σωματικώς ξοφλημένοι, δεν μπορούν να τρέξουν ούτε πενήντα μέτρα, πίνουν και καπνίζουν σαν πούστηδες, δεν μπορούν να πηδήξουν μια καρέκλα ή να καβαλήσουν ένα καγκελάκι. Ποιοι στο διάολο είναι αυτοί οι κουκουλοφόροι, οι τόσο αθλητικοί και μεθοδικοί, που ξεριζώνουν τα μάρμαρα σαν τρυφερά αγγουράκια και σπάνε τις θωρακισμένες πόρτες και βιτρίνες με τόσο επιδέξια χτυπήματα που δείχνουν υψηλή τεχνογνωσία;

Η "Ωραία Ελλάς"!

Γενική απεργία χθες, κατέβηκα με τα πόδια στο κέντρο, έκοψα κίνηση και φάτσες στις διαδηλώσεις, χαιρέτησα και δυο-τρία άτομα, κατέληξα στο Μοναστηράκι κι είπα να πιω ένα καφεδάκι ο άνθρωπος.

Επέλεξα ένα καφέ με νεαρόκοσμο. Έτσι κάνω πάντα.

Αν δω κάπου να κάθονται κουστουμάτοι μεσήλικες και να διαβάζουν "Καθημερινές" ή "Εστίες"... το βάζω στα πόδια!

Παραγγέλνω νες μέτριο με γάλα και βγάζω απ' το σακίδιο το Νίτσε.

Πριν χωθώ στις σελίδες του, λέω να ρίξω μια ματιά γύρω μου.

Μα πού πήγαν οι παρέες? 

Βλέπω παντού δύο: το άτομο και το κινητό του!

Μια σχέση λατρείας. Ένας μόνιμος και παθιασμένος μήνας του μέλιτος! Άντε, και καλά στέφανα μαλάκες...

Κάποιοι δίπλα μου, που παραδόξως δεν είχαν απορροφηθεί απ' τα κινητά τους, αποφάσισαν ν' ασχοληθούν με την ιστορία.

Κάπου μπέρδεψαν τα γεγονότα, τις χρονολογίες και τις προσωπικότητες. 

Δεν άντεξα και πέταξα κι εγώ τη μαλακία μου: "Παιδιά, ο Κιουταχής είν' από άλλον πόλεμο! Δεν συμμετείχε στο Πολυτεχνείο"...

Μπροστά μου περνάει μια μαμά με τον μικρούλη της.

Οκ, μπορεί να είχε συννεφιά στην Αθήνα χθες, αλλά κρύο δεν το 'λεγες.

Κι όμως, εκείνη το 'χε ντύσει σαν "πολυκατάστημα" το παιδί: φούτερ, πουλόβερ, μπουφάν, σκούφο...

Το καημένο διαμαρτυρόταν. Πιο πολύ θα 'λεγα πως ντρεπόταν: "Μαμά, βγάλ' το μου αυτό, μοιάζω με φλώρος"!

Όμως η μάμι ήταν ανυποχώρητη κι ετοιμόλογη: "Οι μάγκες είναι ντίρλα στην ίωση, αλλά οι φλώροι περδίκια!"...

Απ' το ημερολόγιο ενός ερωτευμένου (Α' - Άλλο σεξ κι άλλο έρωτας!)

Τις τελευταίες μέρες έσπασε η παγωνιά του χειμώνα. Ανέβηκα στον Άρειο Πάγο κι έκατσα ώρες κάτω απ' τον ήλιο. 

Ένιωσα την άνοιξη να 'ρχεται, τις αισθήσεις μου να ξυπνούν, τη φαντασία μου να βγαίνει απ' την κατάσταση νάρκης.

Κάποια εύθραυστα μπουμπούκια πετάγονται. Η αιώνια αναγέννηση της φύσης. 

Ξαφνικά νιώθω πιο έντονη την ανάγκη ν' αγαπήσω και ν' αγαπηθώ. Μου λείπει ο ενθουσιασμός της αναμονής. Θα 'θελα να 'βρισκα κάποια να της προσφέρω και να την προστατέψω. Οι αρχέγονες αντρικές ιδιότητες...

Μια σχέση για ν' ανθίσει θέλει οικειότητα αλλά όχι απόλυτη ταύτιση. 

Μοιάζει με τον κήπο που χρειάζεται συνεχή φροντίδα και καλλιέργεια. Περισσότερη κατανόηση, λιγότερες απαιτήσεις. Μη ζητάς απ' τον άλλον περισσότερα απ' όσα μπορεί και θέλει να δώσει...

Μόλις την πρωτόδα κατάλαβα πως υπάρχει "χημεία". Δηλαδή φυσική έλξη. Αλλ' αυτό ξέρω πλέον πως δεν αρκεί.

Είμαι αποφασισμένος να μην επαναλάβω τα λάθη του παρελθόντος. 

Τώρα ξέρω τον τρόπο να την κάνω να νιώσει ξεχωριστή.

Θ' αρκούμαι να την ακούω και να της δείχνω κατανόηση και συμπαράσταση. Χωρίς να βιάζομαι να της βρω λύσεις...

Δεν πρόκειται να πέσω πάνω της με τα μούτρα. 

Όλες οι σχέσεις έχουν ανάγκη μιας περιόδου προετοιμασίας και σταδιακής προσαρμογής. Το ξεδίπλωμα πρέπει να γίνεται σταδιακά. Και να χτιστεί ουσιαστική επικοινωνία. Δεν μιλάμε για απλή ανταλλαγή πληροφοριών...

Θα προσπαθήσω κάθε έξοδός μας να είναι γι' αυτή κάτι σαν μίνι διακοπές.

Έπρεπε να πενηνταρίσω για να συνειδητοποιήσω πόσο διαφορετικοί είναι οι άντρες απ' τις γυναίκες. Πόσο διαφορετικά σκέφτονται και ερωτεύονται. 

Οπότε δεν πρόκειται να ξανακάνω λάθος υποθέσεις για τις πραγματικές προθέσεις μιας γυναίκας. 

Τώρα ξέρω πως ο άντρας αναζητά λύσεις στα προβλήματα αποτραβηγμένος στη σπηλιά του. Ενώ η γυναίκα μέσα απ' τη συζήτηση.

Έχω συνειδητοποιήσει πως το σεξ μοιάζει με φαστ φουντ ενώ ο έρωτας με οικογενειακό δείπνο...