Πέμπτη 30 Ιουλίου 2020

Το τελευταίο της ζωής μου ταξείδιον (ΚΓ' - Δεν υπάρχει απάτη που να μη τη ξέρει ένας Ορθόδοξος χριστιανός!)

Στο Νεπάλ θεωρούνται "ιερά" τα σημεία που ένας ποταμός που πηγάζει στα Ιμαλάια ενώνεται με κάποιον άλλον. Γι' αυτό στη συμβολή τέτοιων ποταμών εγκαθίστανται οι ευλαβείς Σαντού, άντρες και γυναίκες που ζουν αυστηρά ασκητικά, αποτραβηγμένοι σε σπηλιές ή πρωτόγονες καλύβες. Είναι οι "άγιοι" του Νεπάλ.
Ήταν δυνατόν να φτάσω ως εδώ και να μην επισκεφτώ έναν τέτοιον "άγιο"? Δίνω λίγες ρουπίες σε έναν πιτσιρικά να με οδηγήσει σε μια απ' τις σπηλιές που ζουν αυτοί οι αναχωρητές. Περνάμε πάνω από μια τεράστια κρεμαστή γέφυρα. Είναι φτιαγμένη από ατσαλόσχοινο και ταλαντεύεται πέρα-δώθε. Αυτό την κάνει να μοιάζει αρκετά επικίνδυνη, αλλά στην πραγματικότητα είναι πολύ ανθεκτική. Κάποιες στιγμές που η ταλάντωση το παρακάνει, αρπάζομαι απ' τα διπλανά σχοινιά αλλά αυτά υποχωρούν κι ο πανικός μου αυξάνεται...
Κάτω απ' τα πόδια μας, στις όχθες του ποταμού διακρίνονται κροκόδειλοι και ρινόκεροι. Οι ασιατικοί ρινόκεροι έχουν ένα κέρατο ενώ οι αφρικάνικοι δύο. Αυτή είναι η άχρηστη πληροφορία της ημέρας. Ακούω πως στα μέρη αυτά κυκλοφορούν και τίγρεις. Αλλά αυτές καλύτερα να μην τις δω...
Κάποια στιγμή φθάνουμε στη σπηλιά ενός Σαντού. Κάθεται ακίνητος, σταυροπόδι, με τα μάτια του καρφωμένα στα πράσινα νερά του ποταμού. Ο πιτσιρικάς συνοδός μου του ρίχνει μικρές πετρούλες για να τον ξυπνήσει απ' την έκσταση.
Το σκηνικό μου θυμίζει κωμωδία. Σαν την ταινία "Πατήρ Γκομένιος"! Άλλωστε ο ασκητής Σαντού μοιάζει πολύ με τον Μουστάκα. 
Κάποια στιγμή ξυπνάει απ' τον λήθαργο και μας κοιτάζει μ' ένα παιδικό χαμόγελο. Προφανώς και ζει στην καρακοσμάρα του. Μας καλεί να μπούμε στη σπηλιά του.
Είναι χαμηλή. Αν και κοντούλης, δεν μπορώ να σταθώ όρθιος. Στο βάθος παρατηρώ μεγάλους σταλακτίτες. Αυτοί είναι μέτρο αγιότητας. Όσο πιο μεγάλους τους έχεις, τόσο πιο μεγάλος "άγιος" είσαι!
Ο Σαντού μας δείχνει μια "ιερή" πέτρα. Υποτίθεται πως την έβγαλαν απ' το ποτάμι πριν 500 χρόνια. Τότε ήταν ένα μικρό λιθαράκι. Αλλά κάθε χρόνο αυξάνεται θαυματουργικά το μέγεθός της. Κι επιπλέον μετακινείται μόνη της πέρα-δώθε, πάνω-κάτω. 
Σίγουρα κάποια βρωμοδουλειά έχει σκαρφιστεί ο καλόγερος για να εντυπωσιάζει τα πλήθη. Εμένα δεν μπορεί να με κοροϊδέψει. Έχω σπουδάσει στη Μεγάλη της Ορθοδοξίας Σχολή. Ξέρω απ' έξω κι ανακατωτά πώς μπορεί μια εικόνα να δακρύσει ή να ματώσει, πώς ένα τόσο δα ξυλαράκι-σταυρουδάκι κάνει το ψωμί να φουσκώσει χωρίς μαγιά, πώς οι καντήλες μετακινούνται χωρίς ανθρώπου χέρι κ.λπ. 
Σε τα μας ρε Σαντού?

Κυριακή 26 Ιουλίου 2020

Το τελευταίο της ζωής μου ταξείδιον (ΚΒ' - Πόσο μετράνε τα καρπενησιώτικα "προσόντα" στο Νεπάλ?)

Άλλο να το διαβάζεις στην οθόνη του υπολογιστή σου κι άλλο να το ζεις πραγματικά. Να έχουν πριστεί τα πόδια σου απ' το περπάτημα και οι πατούσες σου να έχουν γεμίσει φουσκάλες και να υποφέρεις σε κάθε βήμα. 
Κι η σκόνη να έχει ποτίσει όλη την ύπαρξή σου, να έχεις ξεχάσει πότε έκανες ντουζάκι για τελευταία φορά, και το τελευταίο σου σλιπάκι να το έχεις πετάξει και να φοράς το παντελόνι κατάσαρκα...
Οπότε μάλλον σαν δώρο εξ ουρανού βλέπεις μπροστά σου δυο θερμές πηγές, στους πρόποδες των Ιμαλαϊων. Κυριολεκτικά στην οδό Αβύσσου, αριθμός μηδέν...
Στην κάτω πηγή ήταν πολλές γυναίκες κι έτσι επιλέγω την πάνω. Είμαι εντελώς μόνος. Είναι τρεις φυσικές λεκάνες, η μια ιδιαίτερα καυτή, με νερό ως το γόνατο. Γδύνομαι και κάθομαι. Το θερμό νερό με καλύπτει ως τους ώμους. Κάτι σα σάουνα. Χαλάρωση κι ανακούφιση. 
Ξαφνικά φτάνει μια παρέα νεαρών Νεπαλέζων. Δύο άντρες και έξι γυναίκες. Γδύνονται κι αυτοί. Εντελώς χαλαροί χωρίς αναστολές. Μόνο εγώ αρχίζω να αισθάνομαι άβολα. 
Τα νεαρούδια γελούν, παίζουν, καταβρέχονται. Κάποια στιγμή βάζουν κι εμένα στο παιχνίδι τους. Σηκώνομαι όρθιος και αισθάνομαι τα μάτια τους να καρφώνονται στον πισινό μου. Τα παιδιά κυριολεκτικά έμειναν άφωνα. 
Λευκούς είχαν ασγαλώς δει πολλές φορές. Αλλά κωλαράκι λευκού πρώτη φορά έβλεπαν. Δεν φαντάζονταν πως τα οπίσθια θα ήταν πολύ πιο άσπρα απ' το πρόσωπό μου! Ήταν κάτι το πρωτόγνωρο γι' αυτούς. Μια μοναδική επιστημονική ανακάλυψη. Σίγουρα θα το έλεγαν στα εγγόνια τους, αλλά κανένα δεν θα τους πίστευε. Κωλαράκι άσπρο σαν το γάλα δεν χωράει ούτε στην πιο τρελή φαντασία του Νεπαλέζου.
Έλα όμως που τα βλέμματα των κοριτσιών αφήνουν τα πισινά του μουλαριού και στρέφονται στα μπροστινά του καλογέρου! Αρχίζουν να περιεργάζονται τα γεννητικά του όργανα και μάλλον τα συνέκριναν μ' εκείνα των αντρών τους. Δεν καταλάβαινα τι έλεγαν, αλλά απ' τα ψευτογελάκια τους μάλλον τα σχόλια δεν ήταν κολακευτικά για μένα!
Πάντως ένιωσα σα να περνάω κάστινγκ για πρωταγωνιστής σε πορνοταινία! Σχώραμε Βούδα μου...

Πέμπτη 23 Ιουλίου 2020

Το τελευταίο της ζωής μου ταξείδιον (ΚΑ' - Αναζητώντας τον Χιονάνθρωπο των Ιμαλαϊων)

Το Νεπάλ είναι μια μικρή χώρα ανάμεσα σε δύο γίγαντες, την Κίνα και την Ινδία. Δεν το λες κι ό,τι καλύτερο...
Οι Νεπαλέζοι, όπως και άλλωστε όλοι οι λαοί, είναι ένα συνοθύλευμα φυλών μογγολοειδών, θηβετιανών, ινδικών κ.λπ. Δύο είναι οι πιο γνωστές φυλές τους. Οι Σέρπας και οι Γκούργκας. 
Οι πρώτοι φημίζονται για την αντοχή τους. Είναι αυτοί που διανύουν τεράστιες αποστάσεις κουβαλώντας απίστευτα βάρη των δυτικών ορειβατικών αποστολών που επιχειρούν ν' ανέβουν τα Ιμαλάια. 
Οι δεύτεροι είναι φοβεροί πολεμιστές που απ' το 1815 αξιοποιεί η Αγγλία και τους έχει εντάξει στις ειδικές δυνάμεις του στρατού της. Αυτοί οι περιβόητοι Γκούργκας πολέμησαν και στην Αθήνα τον Δεκέμβρη του 1944 εναντίον του ΕΛΑΣ. Κυρίως συμμετείχαν στη μάχη που δόθηκε στο νεκροταφείο της Αναστάσεως στη Δραπετσώνα. 
Αν είναι δυνατόν... Τ' αλάνια του Περαία κλήθηκαν ν' αντιμετωπίσουν τους πιο εμπειροπόλεμους πολεμιστές του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Αυτά ήταν τα "κατορθώματα" της ηγεσίας του ΚΚΕ...
Τα νεπαλέζικα τεϊοποιεία δεν έχουν τίποτα κοινό με τα γιαπονέζικα. Ούτε καν με τα κινέζικα. Εδώ δεν επικρατεί αισθησιακή γαλήνη ούτε συχνάζει η αριστοκρατία. Άλλωστε το πιο σύντομο ανέκδοτο είναι "νεπαλέζος αριστοκράτης". 
Εδώ συναντάς μόνο απλούς εργάτες, εντελώς αμόρφωτους, που ζουν ασκώντας το επάγγελμα του βαστάζου-χαμάλη...
Τους πιάνω κουβέντα για τον περιβόητο "Χιονάνθρωπο των Ιμαλαϊων". Εμείς το λέμε "Γέτι", απ' τη διάλεκτο των Σέρπας. Αλλά η παρέα ήταν θιβετιανοί και τον λένε Ντρέμο. Φυσικά, όταν τους μίλησα γι' αυτόν τον μυστηριώδη άνθρωπο που τόσοι μύθοι κυκλοφορούν στη Δύση, έσκασαν στα γέλια. 
Γιατί δεν πρόκειται για άνθρωπο, ούτε καν για ανθρωποειδές. Είναι ένα είδος αρκούδας, που μοιάζει με την πολική αλλά έχει πολύ μακρύτερο τρίχωμα. Πρόκειται για έναν κολοσσό που ζει σε πολύ μεγάλα ύψη. Αλλά τον χειμώνα που οι θερμοκρασίες πέφτουν σε απίστευτα επίπεδα, κατεβαίνει στις κοιλάδες κάτω των 4.500 μέτρων για να βρει τροφή.
Τότε οι άνθρωποι βλέπουν τα αποτυπώματα των πελμάτων της πάνω στο χιόνι. Κι επειδή δεν έχει φτέρνες παρά μόνο δάχτυλα και νύχια γεννήθηκε ο μύθος του Χιονανθρώπου. Η αρκούδα αυτή περπατάει συνήθως στα τέσσερα, αλλά μπορεί άνετα να σταθεί και στα πίσω πόδια της. Έτσι εξηγούνται τα δύο μόνο ίχνη που έχουν κατά καιρούς φωτογραφηθεί...
Η προβειά του Ντρέμο θεωρείται το καλύτερο στρώμα που υπάρχει. Το τρίχωμα είναι πολύ σκληρό. Τσιμπά και γρατσουνά το δέρμα. Κι έτσι φημολογείται πως θεραπεύει τους ρευματισμούς και άλλες παθήσεις. Τι να πω... Η επιστήμη σηκώνει τα χέρια!

Κυριακή 19 Ιουλίου 2020

Το τελευταίο της ζωής μου ταξείδιον (Κ' - Ο πρώην διαδικτυακός μου έρωτας σοφότερος του Βούδα!)

Ειλικρινά, δεν θα μπορούσα να ζήσω για πολύ στη Σρι Λάνκα. Δεν αντέχω άλλο να κοιμάμαι με κλειστά τα παράθυρα. Γιατί τη νύχτα μπαίνουν μαϊμούδες και σου κλέβουν τα πάντα και μετά σε κατουράν και στο πρόσωπο. 
Άσε κι αυτά τα ρατσιστικά κουνούπια-τέρατα που μόλις δουν λευκό δέρμα πέφτουν πάνω σου να σε κατασπαράξουν! Όσο για τα φίδια δεν το συζητώ. Παντού φίδια. Κι όχι φιδάκια του γλυκού νερού. Μια δαγκωνιά και σε στέλνουν στα θυμαράκια σε μισή ωρίστα...
Στα ριζοχώραφα ακούω πως έπεσε μαλάρια. Και στο λιμάνι του Κολόμπο είχαν δυο κρούσματα χολέρας. Κι αξημέρωτα κουζουνίζουν τ’ αυτιά μου απ’ το κρόξιμο των κουρούνων. Ασταδιάλα πια...
Κι όπου και να πάω με κερνανε τσάι, τσάι και πάλι τσάι! Νερούλιασα μ’ αυτό το πράμα. Μάλλον θα κάνω δέκα χρόνια για να ξαναπιώ.
Κάνω την τελευταία μου επίσκεψη στα βουδιστικά προσκηνύματα. Δίπλα σε μια λίμνη βρίσκεται ο ναός του Δοντιού του Βούδα. Απάτη καλογερίστικη μου μυρίζει. Λες να προσκηνάνε κι αυτοί κανένα κοκκαλάκι που το βάφτισαν "δόντι του Βούδα"; Έλεος πια...
Αυτή η τάση του βουδισμού να ταυτίζει τη ζωή με την απόλυτη δυστυχία και τον πόνο και να θεωρεί "απελευθέρωση" την απόλυτη εξαφάνιση κάθε ίχνους μας, το σταμάτημα της αλυσίδας των διαδοχικών ενσαρκώσεων, με βρίσκει απόλυτα αντίθετο. Για μένα η ζωή είναι το πολυτιμότερο δώρο που δίνεται στον άνθρωπο μόνο μια φορά και πρέπει να την απολαύσει ως το μεδούλι. Χωρίς ενοχές, αναστολές και αναβολές. 
Τελικά, την καλύτερη θέση διατύπωσε ο πρώην διαδικτυακός μου έρωτας (είχα κι απ’ αυτόν, αμεεε):
"Μα δεν είναι υπέροχη η ζωή γενικά? Μένει να την παρατηρήσεις και να επιλέξεις τι θες να κρατήσεις και έχεις τρεις επιλογές... μπορείς να κρατήσεις τις καλές στιγμές και να μείνεις σε αυτές... μπορείς να κρατήσεις τις κακές και να μείνεις σε αυτές... και η τρίτη επιλογή είναι να κρατήσεις  και τις δυο... και τις κακές και τις καλές, να τις βάλεις σε ενα σακούλι να τις ανακατέψεις και κρυφοκοιτάζοντας εκεί μέσα να το κάνεις με χαμόγελο... σαν το χαμόγελο που έχουμε όταν τα μικρά παιδιά, μας "κλέβουν" τα γαριδάκια που συνοδεύουν την μπύρα".

Τετάρτη 15 Ιουλίου 2020

Το τελευταίο της ζωής μου ταξείδιον (ΙΘ' - Ποιο φρούτο φοβούνται οι ελέφαντες?)

Περνάμε μέσα απ' τη ζούγκλα του μεγαλύτερου εθνικού πάρκου της Κεϋλάνης. Παράλληλα του δρόμου κινούνται παιδάκια πάνω σε ξυλοπόδαρα μισού μέτρου. Το κάνουν για να παίξουν ή γιατί φοβούνται τα φίδια?
Η ζούγκλα δεν είναι ανθισμένη, δεν είναι φωτεινή, ούτε καν όμορφη. Απλά είναι συμπαγής. Πυκνοί πράσινοι τοίχοι δεν σου αφήνουν να δεις το εσώρουχό της...
Τελικά, αυτό που θα μου μείνει απ' την Κεϋλάνη είναι η μοναδική βλάστιση και τα χαμογελαστά πρόσωπα. 
Αλλά οι βουδιστές μοναχοί δεν ήταν καθόλου ομιλητικοί. Ελπίζω στο Νεπάλ και στο Θιβέτ οι "άνθρωποι του θεού" να μην είναι τόσο "μπότες". Μόνο ένας μου έδωσε μια εξήγηση της "αντικοινωνικότητάς" τους: "Ο Βούδας δεν απαντούσε σε ερωτήσεις που δεν οδηγούσαν τον άνθρωπο στη λύτρωση. Κι εσύ κάνεις όλο ανόητες ερωτήσεις"! 
Ο ανόητος ήμουν εγώ κι όχι αυτοί που προσκηνούσαν έναν φύκο που ήταν "απόγονος" εκείνου κάτω απ' τον οποίο φωτίστηκε ο Βούδας. Δεν κρατήθηκα και του έδωσα πληρωμένη απάντηση: "Κατά τον Βούδα ένα απ' τα εννιά θανάσιμα αμαρτήματα είναι και η βλακεία"! Αλλά δεν έπιασε το υπονοούμενο. 
Ήθελα να του πω κι άλλα. Πως ο Βούδας αναγνώρισε πόσο μάταιος και παράλογος είναι ο σκληρός ασκητισμός. Και αποδοκίμασε την τυφλή πίστη. Αλλά μάλλον θα χαλάσω το στόμα μου...
Οπότε κάθομαι και απολαμβάνω τη φύση. Τα μαϊμάκια που με μοναδική οικειότητα κινούνται γύρω μας και πάνω μας. Βλέπω πως είναι στην αρχική του μορφή το κακά0, πολλά μπαχαρικά, το μοσχοκάρυδο...
Λυπήθηκα τα καημένα τα δέντρα καουτσούκ. Κάθε πρωί χαράζουν τον κορμό τους κι εκείνα αιμορραγούν χύνοντας ένα λευκό παχύρρευστο υγρό σε ειδικά τοποθετημένα κυπελάκια. Δέκα χρόνια αντέχουν αυτή την αιμορραγία. Μετά πεθαίνουν και τα κόβουν! Τους είναι πλέον άχρηστα.
Για πρώτη φορά στη ζωή μου βλέπω και τζάκφρουτ. Είναι μάλλον σαν αχλάδια και λένε πως έχουν τόσες πρωτεϊνες όσες και το κρέας. Αλλά ο καρπός τους είναι και ακανθωτός. Και οι ελέφαντες τρέμουν μην πέσει πάνω τους ένα τέτοιο φρούτο. 
Για κάποιον ανεξήγητο λόγο τα αγκάθια τους κάνουν τα παχύδερμα να υποφέρουν. Ποτέ ελέφας δεν θα δεχτεί να περάσει κάτω από ένα τέτοιο δέντρο!

Σάββατο 11 Ιουλίου 2020

Το τελευταίο της ζωής μου ταξείδιον (ΙΗ' - Οι καλόγεροι είναι ίδιοι παντού!)


Η Σρι Λάνκα θεωρείται το Νησί του Βούδα. Κι εδώ η πλειοψηφία των κατοίκων είναι βουδιστές, αλλά όχι σε τόσο μεγάλο ποσοστό όσο στην Ταϊλάνδη.
Δεν ξέρω τι με έπιασε, αλλά σήμερα γυρνάω συνέχεια από τον έναν ναό στον άλλον. Και φυσικά βλέπω αρκετά παράξενα πράγματα. 
Π.χ., ένα από τα δύο μεγαλύτερα βουδιστικά ιερά του τόπου είναι αυτό που φυλάσσεται κάποιος απόγονος του φύκου κάτω απ' τον οποίο ο Βούδας βρήκε τη φώτιση. Τι να πω... Μου θυμίζουν τις χειρότερες εκδοχές του χριστιανισμού. Αυτούς που διαδίδουν πως έχουν κάποιο απ' τα καρφιά που σταυρώθηκε ο Ιησούς, αγκάθια απ' το στεφάνι που του έβαλαν οι Ρωμαίοι στρατιώτες κ.λπ.
Μέσα στο ναό κάποιοι έχουν πέσει σε βαθύ διαλογισμό. Ταβλαρώθηκαν κανονικά. Σα πεθαμένοι. Μάλλον βρίσκονται σε έκσταση. Μαθαίνω πως κάθε Κεϋλανέζος βουδιστής γίνεται για έναν χρόνο καλόγερος. Κάτι σαν τάμα ή θητεία στο Θεό.
Για μεσημέρι τρώω μπανάνες. Αμεεεε
Το απόγευμα με βρίσκει σ' έναν βουδιστικό ναό στην παλιά πρωτεύουσα (1000 π.Χ.), την Πολαναρούα. Ο ναός, δίπλα σε ανακτορικά ερείπια, είναι στρογγυλός και άσκεπος. Στην κορυφή μιας πετρόσκαλας βρίσκεται το επίσης πέτρινο άγαλμα του Βούδα, διαλογιζόμενο σε υπερκόσμια γαλήνη.
Το πλησιάζω και αγγίζω το γόνατο (τόσο έφτανα). Νιώθω κάτι σαν ηλεκτρική εκκένωση. Τόση να είναι άραγε η δύναμη της αυθυποβολής? Ή μήπως οι απατεώνες καλόγεροι κάτι σκαρφίστηκαν για να το παρουσιάζουν ως θαύμα? Πόσα δεν έχουμε δει τέτοια και στη χώρα μας...
Εδώ μαθαίνω και για μερικά σύμβολα. Η χήνα δηλώνει την αναζήτηση της ψυχής. Θυμάμαι κάποια αρχαιοελληνικά αγγεία με χήνες. Κάποιοι δήθεν ειδικοί έλεγαν πως η χήνα είναι σύμβολο κτηνοβασίας. Εδώ όμως μάλλον ανακάλυψα τον σωστό συμβολισμό της...
Το άλογο εκφράζει την ταλαιπωρία και τους κόπους που πρέπει να υποστείς για να φτάσεις στη γνώση. Ενώ ο ελέφας είναι η προσωποποίηση της πνευματικής τελειότητας και σοφίας. Σαν την κουκουβάγια της αρχαίας Αθήνας...

Πέμπτη 9 Ιουλίου 2020

Το τελευταίο της ζωής μου ταξείδιον (ΙΖ' - Στη φωλιά της κόμπρας!)

Η Σρι Λάνκα, η παλιά Κεϋλάνη του τσαγιού, βρίσκεται στην άκρη της ινδικής ηπείρου, ακουμπισμένη σα γλάστρα στον κίτρινο ωκεανό. Σαν τα δικά μας Κύθηρα ένα πράμα...
Τη βλέπω από ψηλά σαν έναν πράσινο βράχο καθισμένο σε διαλογισμό. Με τους σκουρόχρωμους ημίγυμνους ανθρώπους της, την τεράστια βλάστηση αλλά και τον πετρώδη και άγονο βορρά.
Αυτός ο βορράς είναι μια ανοιχτή πληγή. Γιατί εδώ βρίσκονται τα κρυσφήγετα των ινδουιστών Ταμίλ που πολεμούν για την αυτονομία τους. Για την αντιμετώπισή τους βλέπεις παντού στρατιωτικά φυλάκια και μπλόκα. Οι αρχές φοβούνται τρομοκρατικές και βομβιστικές επιθέσεις. Γι' αυτό βάζουν τα αυτοκίνητα να περνούν πάνω από ειδικούς καθρέφτες μην τυχόν και στο κάτω μέρος έχουν τοποθετηθεί εκρηκτικά...
Προσπαθώ να αγνοήσω όλη αυτή την τρομοκρατική υστερία. Εδώ ήρθα να ηρεμήσω κι όχι να γίνουν τα νεύρα μου τσαντάλια.
Στην πραγματικότητα δεν ξέρω από τι κινδυνεύω περισσότερο. Απ' τους αντάρτες Ταμίλ, απ' τις τίγρεις που κυκλοφορούν στα Εθνικά Πάρκα που επικέπτομαι, ή απ' τα δηλητηριώδη φίδια, κυρίως κόμπρες και μαύρα μάμπα, που υπάρχουν παντού...
Εδώ τα ζώα, ακόμα και τα πιο επικίνδυνα, κανείς δεν τα μαλώνει ούτε τα χτυπάει και, φυσικά, δεν τα σκοτώνει. Άμα πιστεύεις στη μετεμψύχωση νομίζεις πως η κόμπρα που έχεις μπροστά σου μπορεί να είναι η πολυαγαπημένη πεθερούλα σου που έχασες πρόπερσι...
Χαζεύω ώρα πολύ τα κρινόδεντρα, τους κοκοφοίνικες, τους κιτρινοπράσινους παπαγάλους και τις κουρούνες που κυριαρχούν στο περιβάλλον γύρω μου. Κι οι άνθρωποι καλόγνωμοι, απλοί, ευγενικοί και λιπόσαρκοι.
Οι ζητιάνοι έχουν μια υπεροψία. Χάρη σου κάνουν. Γιατί ελεώντας τους σβήνεις κάποιες αμαρτίες απ' το κάρμα σου. 
Ένα κοριτάκι, με σκέρτσο αντίστοιχο της ηλικίας της αλλά και καμώματα ώριμης γυναίκας, με βλέπει που γράφω στο πισάκι, με πλησιάζει, μου λέει το όνομά της και επιμένει να το γράψω στην οθόνη μου!
Βλέπω μία τεράστια τερμιτοφωλιά. Πλησιάζω αλλά οι περίοικοι μου φωνάζουν να απομακρυνθώ. Την έχουν καταλάβει κόμπρες που συχνά επιτίθενται στους περαστικούς. 
Αμάν αυτές οι κόμπρες! Είναι όντως πολύ επικίνδυνα. Μπορούν να σε υπνωτίσουν με τα μάτια τους. Επίσης έχουν μεγάλη ταχύτητα και κυριολεκτικά εκτοξεύονται ως και πέντε μέτρα για να σε δαγκώσουν...

Τρίτη 7 Ιουλίου 2020

Το τελευταίο της ζωής μου ταξείδιον (ΙΣΤ' - Μπορείτε να φανταστείτε τον Γκάντι να κάνει σεξ?)

Καθώς το αεροπλάνο πλησιάζει το Κολόμπο της Σρι Λάνκα έρχεται στο νου μου μια κωμική ιστορία με πρωταγωνιστή τον Γκάντι. 
Κάποτε ο μεγάλος αυτός πολιτικός ηγέτης, που ήταν πρώτα και πάνω απ' όλα φιλόσοφος, αποφάσιε να επισκευτεί την Κεϋλάνη. Έτσι λεγόταν ως το 1972 η Σρι Λάνκα. 
Θα τον συνόδευε και η σύζυγός του Κατσούρμπα, που την φώναζαν Μπα. Προσωπικά δεν μπορώ να φανταστώ τον Γκάντι να κάνει σεξ. Νομίζω θα ήταν απ' τα πιο κωμικά πράγματα στον κόσμο, αλλά πάμε παρακάτω.
Κατά διαβολική σύμπτωση, στην τοπική διάλεκτο "μπα" σημαίνει "μητέρα". Κι εδώ έγινε μια μεγάλη παρεξήγηση. Ο κεϋλανέζος αξιωματούχος που ανέλαβε την ευθύνη να υποδεχθεί επίσημα τον Γκάντι, θεώρησε πως θα ερχόταν μαζί με τη "μπα", δηλαδή τη μανούλα του. Κι έτσι τον προσφώνησε λέγοντας "είναι μεγάλη μου τιμή να δέχομαι εσάς και την αγαπητή σας μητέρα"!
Δεν ξέρω βέβαια τι ηλικίας και εμφάνισης ήταν η γυναίκα του Γκάντι, ούτε αν όντως έμοιαζε για μητέρα του. Αλλά, όπως ήταν επόμενο, η συνοδεία του πάγωσε ακούγοντας μια τέτοια δήλωση.
Ο Γκάντι όμως τους έβγαλε όλους απ' το αδιέξοδο. "Αγαπητέ κύριε", είπε. "Χωρίς να το καταλάβετε είπατε μια μεγάλη αλήθεια. Η Μπα εδώ και πολλά χρόνια έχει πάψει να είναι σύζυγός μου κι έχει γίνει μητέρα μου!"...
Για να καταλάβουμε καλύτερα την ιστορία αυτή θα πρέπει να κάνουμε μερικές διευκρινίσεις σχετικά με τον παραδοσιακό ινδικό τρόπο σκέψης. 
Οι παλιοί Ινδοί θεωρούσαν σοφό εκείνον που κάποια μέρα έκανε τη γυναίκα του μητέρα του! Και στους γάμους η πιο συνηθισμένη ευχή στις νύφες ήταν "να ευλογηθείς, να αποκτήσεις δέκα γιους και ο άντρας σου να γίνει ο ενδέκατος γιος σου!"...

Κυριακή 5 Ιουλίου 2020

Το τελευταίο της ζωής μου ταξείδιον (ΙΕ' - Ζω γιατί ακόμη δεν πέθανα! Τόσο απλό...)

Ξέχασα να σας πω ότι οι Γιαπωνέζοι έχουν μεγάλο κόλλημα με τους κήπους. Δε λένε "φυτεύω κήπο" αλλά "συνθέτω κήπο". Το βλέπουν σαν έργο τέχνης, σα να γράφεις κλασική μουσική!
Μεγάλη τρέλα έχουν και με τις ανθισμένες κερασιές. Τούτες δω οι κερασιές δεν βγάζουν φαγώσιμους καρπούς. Τα κεράσια είναι μικρά, στυφά, με μια σκληρή πέτσα σχεδόν κολλημένη στο κουκούτσι. Όλη η γοητεία της κερασιάς είναι στα μεταξωτά ασπρορόδινα λουλούδια της. Η ανθισμένη κερασιά, η χιλιοτραγουδισμένη Σακουρά, είναι το πανάρχαιο σύμβολο του ιαπωνικού πνεύματος.
Το Φούτζι είναι το ιερό βουνό της χώρας. Σαν τον δικό μας Παρθενώνα. Χαίρεσαι να το βλέπεις με τις ολάνθιστες κερασιές του.
Το άνθισμα των κερασιών αρχίζει απ' τον Μάρτη. Αλλά στα βορειότερα-ψυχρότερα μέρη της Ιαπωνίας ανθίζουν μέχρι και τον Ιούνιο. 
Υπάρχουν πολλοί φανατικοί λάτρεις του ανθισμένου δέντρου που ξεκινούν κάθε Μάρτη να ταξιδεύουν σιγά-σιγά προς το βορρά για να απολαμβάνουν για ένα τρίμηνο το ονειρικό θέαμα!
Δεν μπορούσα να φύγω απ' την Ιαπωνία αν δεν επισκεπτόμουν το νησί Οκινάουα, όπου ζουν οι μακροβιότεροι άνθρωποι στον κόσμο. Είναι κάτι σαν τη δικιά μας Ικαρία, που ο ειδικός τρόπος ζωής των κατοίκων της επιβραδύνει τη διαδικασία γήρατος.
Δεν θα πολυλογίσω. Οι άνθρωποι της Οκινάουα επιμένουν πως για να ζήσεις πολλά χρόνια πρέπει να έχεις κάτι που σε παθιάζει. Έναν ισχυρό λόγο ύπαρξης, έναν υψηλό και ευγενή στόχο. Αποφεύγουν την καθιστική ζωή αλλά και τη γυμναστική, έχουν ισχυρά δίκτυα αλληλοβοήθειας, ξυπνάν πολύ νωρίς το πρωί, γελάν και διασκεδάζουν ασταμάτητα, δεν απομονώνοται και είναι ιδιαίτερα κοινωνικοί. Και φυσικά ποτέ δεν γεμίζουν το στομάχι τους.
Δεν ξέρω αν όλ' αυτά θα μας κάνουν αιωνόβιους. Προσωπικά ρώτησα έναν παππού 108 ετών πώς κατάφερε και έζησε τόσα χρόνια. Και βρήκα την απάντησή του πολύ ειλικρινή: "Έζησα τόσο πολύ γιατί απλά δεν έτυχε να πεθάνω ως τώρα"!

Παρασκευή 3 Ιουλίου 2020

Το τελευταίο της ζωής μου ταξείδιον (ΙΔ' - Γκόσαμε στους Βούδες!)



Ας πούμε δυο λογάκια για την ιστορία της Ιαπωνίας. 
Η πρώτη της ("ιερή") πρωτεύουσα ήταν η Νάρα. Πριν σχεδόν 1.200 χρόνια. Ένας αυτοκράτορας, ονόματι Σοτόκου, αποφάσισε να αναμορφώσει την πολιτική και πνευματική ζωή της χώρας. Και την εποχή εκείνη κάτι τέτοιο μπορούσες να το πετύχεις μόνο με όχημα κάποια θρησκεία. 
Κι έτσι έκανε. Ασπάστηκε τον Βουδισμό της Κίνας κι έχτισε το πρώτο συγκρότημα από παγόδες, μοναστήρια κι αγάλματα του Βούδα. Αμάν πια αυτά τα βουδο-αγάλματα. Όπου κι αν πας στην Ανατολή τα βλέπεις συνεχώς μπροστά σου. Γκόσαμε απ' τους Βούδες.
Τέσπα, επανέρχομαι στο θέμα μας. Ο Σοτόκου ουσιαστικά έκανε ένα κράμα της παλιάς γιαπωνέζικης θρησκείας, του σιντοϊσμού, του κομφουκιανισμού και του βουδισμού. Έλεγε πως το σίντο είναι οι ρίζες και ο κορμός του εθνικού δέντρου, ο Κομφούκιος τα κλαδιά και ο Βούδας οι καρποί του...
Όσο πέρναγαν όμως τα χρόνια, οι βουδιστές μοναχοί γίνονταν κι εδώ κράτος εν κράτει. Φαίνεται πως αυτό συμβαίνει σ' όλες τις χώρες και τις θρησκείες του κόσμου. Δώσε θάρρος στον καλόγερο να σ' ανέβει στο θρόνο, ακόμη και στο κρεβάτι. 
Έτσι έγινε και στη Νάρα. Οι μοναχοί απέκτησαν τόση δύναμη που θορύβησαν την εκλπεπτυσμένη αυτοκρατορική αυλή. Κι αποφάσισε να μεταφέρει την πρωτεύουσα στο Κιότο, προκειμένου να γλυτώσει απ' τις ίντριγκες και τις απαιτήσεις των εξουσιομανών καλογέρων.
Αλλά μη λέμε μόνο κακιούλες. Ο Ζεν βουδισμός, δηλαδή η γιαπωνέζικη εκδοχή του Βουδισμού, έχει πολλά να μας διδάξει για να κάνουμε λίγο πιο υποφερτή τη ζωούλα μας. 
Κατά την προσωπική μου άποψη, η φιλοσοφική σχολή του Στωικισμού ήταν αντιγραφή του Ζεν Βουδισμού. Με τον οποίον ήρθαν σε επαφή οι Μακεδόνες του Αλέξανδρου και μετέφεραν τις ιδέες του σε όλη την ανατολική Μεσόγειο...

Τετάρτη 1 Ιουλίου 2020

Το τελευταίο της ζωής μου ταξείδιον (ΙΓ' - Το μαργαριτάρι γίνεται απ' το κλάμα του στρειδιού!)

Στο δρόμο για το Κιότο έκανα μια μικρή στάση στον Κόλπο του Ίζε. Στα ήσυχα νερά του έχει τις εγκαταστάσεις της η μεγαλύτερη βιομηχανία παραγωγής μαργαριταριών στον κόσμο. Ήθελα να δω από κοντά αυτή την παράξενη διαδικασία.
Τα μαργαριτάρια δημιουργούνται μέσα σε κάποια είδη στρειδιών. Αυτά συλλαμβάνονται από έναν μικρό στολίσκο της εταιρείας στις γειτονικές θάλασσες. Μεταφέρονται στον κόλπο κι εκεί εξειδικευμένοι τεχνικοί ανοίγουν ελάχιστα το κέλυφος των στρειδιών και πετούν μέσα μια στρογγυλή μπαλίτσα όστρακου, μικρή σαν έναν κόκο άμμου. 
Αυτό το ξένο σώμα ενεργοποιεί τον αμυντικό μηχανισμό του στρειδιού. Το καημένο το στρείδι πονά και υποφέρει απ' την παρουσία του ξένου εισβολέα. Στριφογυρίζει μέσα στο καβούκι του, το μαλακό του κορμάκι ερεθίζεται και βγάζει ένα ασπριδερό υγρό που σιγά-σιγά τυλίγει το ξένο σώμα και το μετατρέπει σε μαργαριταρένια χάντρα. 
Η διαδικασία αυτή κρατάει δυστυχώς πολλά χρόνια. Κι απορώ γιατί ακόμα δεν αντιδρούν οι φιλοζωικές οργανώσεις. Η ταλαιπωρία που υφίστανται οι ζωντανοί οργανισμοί που λέγονται στρείδια είναι αφάνταστη...
Πάντως, η παραπάνω διαδικασία έχει και τους συμβολισμούς της. Μπορεί κάποιοι να καταλήξουν στο φιλοσοφικό συμπέρασμα πως τα βάσανα, οι πόνοι και οι θλίψεις μάς τελειοποιούν. Μας μετατρέπουν από ασήμαντα στρείδια σε πολύτιμα και περιζήτητα μαργαριτάρια. Κάτι σαν τη "λυτρωτική δύναμη του πόνου", που έλεγε ο Τολστόι κι ο Ντοστογιέφσκι.
Τι να πω... Εμένα τέτοιες απόψεις μου φαίνονται λίγο μαζοχιστικές...