Β' Γύρος Εκλογών: Έχουμε μια δουλίτσα να τελειώσουμε!

Είμαστε πολύ θυμωμένοι με τη διακυβέρνηση Σύριζα?

Ασφαλώς ναι... έως υπερβολικά θα 'λεγα.

Εκτονώθηκε ο θυμός μας μετά τον πρώτο γύρο των εκλογών?

Εννοείται πως Όχι!

Θα "τσιμπήσουμε" στα συριζοτρόλ που μας παπαγαλίζουν στο αυτί "αρκετά τους ταρακουνήσαμε, ας τους δούμε με λίγη συμπάθεια, ας τους δώσουμε μια δεύτερη ευκαιρία"?

Δεν μασάμε με κάτι τέτοια.

Ούτε είμαστε "χάνοι" να παρασυρθούμε από οποιαδήποτε προπαγάνδα της τελευταίας στιγμής. Όπως. π.χ., τη δημιουργία "αντιδεξιού μετώπου"! 

Από ποιους? Απ' αυτούς που συγκυβέρνησαν με τους ΑΝΕΛ, υιοθέτησαν πολλά στελέχη τους, και έδωσαν στέγη και καταφύγιο σε κάμποσα ρετάλια του καραμανλισμού? Για να μην αναφερθώ στα υπόγεια αλισβερίσια με τα χρυσαύγουλα...

Το συριζο-καθεστώς αποδείχθηκε απόλυτα κυνικό και στοχοπροσηλωμένο στην εξουσία. 

Το ίδιο θα κάνουμε κι εμείς. Με απόλυτη κυνικότητα και απόλυτα προσηλωμένοι στον βασικό μας στόχο, θα ολοκληρώσουμε τη "δουλίτσα" που ξεκινήσαμε την προηγούμενη Κυριακή.

Θα μαυρίσουμε κάθε κυβερνητικό υποψήφιο, ακόμα κι αν ο αντίπαλός του μας προκαλεί αηδία. Καταλαβαίνετε τι εννοώ...

Και στις Εθνικές Εκλογές θα κλείσουμε οριστικά τη μαύρη σελίδα...

Η σκοτεινή άβυσσος μιας καταπιεσμένης καρδιάς (του Γιάννη Νικολουδάκη)

Ο νεαρός λέκτορας της Εγκληματολογίας ήταν ένας άνθρωπος συγκροτημένος και ιδιαιτέρως οξυδερκής. Επέλεξε να σπουδάσει και να σταδιοδρομήσει επάνω στο συγκεκριμένο αντικείμενο για δυο λόγους, έναν φανερό κι έναν κρυφό: ο πρώτος αφορούσε την περιέργεια που τον έτρωγε από μικρό για τη φύση του «κακού» και ο δεύτερος είχε να κάνει με τις κλίσεις που είχε ανακαλύψει ο ίδιος στον εαυτό του, κλίσεις ιδιαιτέρως ζωώδεις, αμείλικτα σκληρές απέναντι σε όσους στρέφονταν, είτε προς τον εαυτό του είτε προς τους άλλους… 
Πίστευε, βαθιά μέσα του, πως εάν κατάφερνε να βρει τις αιτίες τους, ίσως και γιατρευόταν, ο ίδιος, και με τη σειρά του θα βοηθούσε κι άλλους!
Ο Ιάκωβος -έτσι τον λέγανε- έβραζε εσωτερικά, αλλά και εξωτερικά! Έχοντας λάβει αυστηρή παιδεία από τους παππούδες του, είχε σιχαθεί και ήθελε να αποτινάξει από πάνω του τη σιχαμερή θρησκεία των Ιουδαίων με την οποία γαλουχήθηκε και που εκείνη τον είχε ποτίσει μέχρι το μεδούλι τόσο πολύ, ώστε να καταντήσει να λάβει τη θέση που επάξια όφειλε σε ένα άλλου είδους "Υπερεγώ", πιο κοντά και προσαρμοσμένου στους νόμους της Φύσης και της Λογικής... 
Τον είχε αηδιάσει το δόγμα της ενοχής και της δήθεν "οφειλής" της φιλανθρωπίας προς όλους -κατά το κοινώς λεγόμενο: καθίστε στα τέσσερα για να σας γαμήσουν-, η δήθεν προτεραιότητα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των λογής-λογής αγνώστων εις βάρος των δικών του.... 
Αλλά ο όρκος αγνότητας ήταν το πιο βαρύ, το πιο επαχθές μαρτύριο απ' όλα... Είχε καταντήσει να παλεύει με την ίδια του την φύση -οποία παράνοια!-, να τρώγεται με τα σωθικά του, είχε φτάσει να έρχεται σε οργασμό μόνο με το χέσιμο!!! Και ταυτόχρονα στο πίσω μέρος του μυαλού του, πιο πίσω κι από το ασυνείδητο, συσσωρευόταν η οργή και έπαιρνε σάρκα ο τρόπος εκδίκησης που κατά καιρούς σκαρφιζόταν εναντίον του Θεού των Ιουδαίων! Ήθελε να τον ξεσκίσει, να τον κατακομματιάσει!!!!"
Όλο αυτό το μείγμα θεομαχίας και σεξουαλικής στέρησης μαζί με την έμφυτη κυριαρχικότητα και επιμονή, με την οποία τον είχε προικίσει η Φύση, ως αποτέλεσμα, εκτόξευσε τον σαδισμό του σε δυσθεώρητα ύψη!

Αλλά το "δράμα" του άρχισε χρόνια πριν, όταν ακόμα ήταν άγουρος και άβγαλτος..

Μια μέρα καθώς κατευθυνόταν στο Πανεπιστήμιο με το λεωφορείο της γραμμής ο σπουδαστής πρόσεξε τη σχισμή του κώλου μιας θηλυκής ύπαρξης, ο οποίος διαφαινόταν μέσα από τη δερμάτινη φούστα, όντας η ίδια προσεκτικά ραμμένη ούτως ώστε να "σκίζεται" διακριτικά κάθε φορά που κάποια ήθελε να σταυρώσει τα πόδια της με χάρη. Υπήρχε και μια άλλη εξαιρετική λεπτομέρεια· η κάτοχος της φούστας, περί ης ο λόγος, ήταν περισσότερο από εμφανές πως είχε κυτταρίτιδα και ταλαιπωρημένο σώμα, γενικά. 
Εκείνη η αντίθεση, του φίνου ρούχου και του όχι και τόσο ωραίου κορμιού, το οποίο στόλιζε, πυροδότησαν άγνωστες και ανίερες φαντασιώσεις στο μυαλό του νεαρού εγκληματολόγου· φαντασιώσεις που ούτε ο ίδιος δεν είχε συλλογιστεί ποτέ πως διέθετε! Ανακάλυψε την έλξη του και την ηδονή που ένιωθε όταν συνουσιαζόταν με τέτοια κορμιά, χίλιες φορές περισσότερη από εκείνη των διαφόρων "καλλονών"! "Οι διάφορες καμπύλες και ατέλειες αφήνουν περισσότερο χώρο στη φαντασία να αυτοσχεδιάσει και να δημιουργήσει", έτσι σκέφτηκε.
Από τότε μετά την εμπειρία του αυτή στο λεωφορείο αναζητούσε τέτοιες γυναίκες, ως επί το πλείστον...

Και τώρα, τι ψηφίζουμε?

Το ιστολόγιό μας αποφεύγει τα πολιτικά σχόλια. Αλλά από παράδοση, ο διαχειριστής του παίρνει θέση την τελευταία προεκλογική εβδομάδα, ανακοινώνοντας τι πρόκειται να ψηφίσει και αναπτύσσοντας συνοπτικά τη συλλογιστική του.

Όπως θυμούνται οι παλαιότεροι, οι συνηθέστερες πολιτικές μου επιλογές ήταν το ΠΑΣΟΚ και απ' το 2014 ο Σύριζα. Ποτέ ως τώρα δεν ψήφισα κόμμα της λεγόμενης "Δεξιάς", αν εξαιρέσω την περίπτωση κάποιων ευρωεκλογών που έδωσα την ψήφο μου στο κόμμα του Κωστή Στεφανόπουλου.

Όμως οι παραδόσεις είναι για να σπάνε! Κι απ' ότι φαίνεται θα ψηφίσω στις ευρωεκλογές για πρώτη φορά (ίσως και τελευταία) Ν.Δ.!

Δεν χρειάζεται να πούμε πολλά. Η απογοήτευση απ' τους σημερινούς κυβερνώντες είναι τόσο μεγάλη που η "αρνητική ψήφος" φαίνεται μονόδρομος.

Μάλιστα, αυτό με το μοίρασμα τόσων χρημάτων για την εξαγορά συνειδήσεων δεν έχει προηγούμενο. Και το ποτήρι της αγανάκτησης ξεχείλισε. 

Όταν οι άνθρωποι δεν έχουν ιερό και όσιο, όταν σε κλέβουν πέντε χρόνια για να μοιράσουν προεκλογικά το λεγόμενο "υπερπλεόνασμα" προκειμένου να μείνουν οι πισινοί τους στις καρέκλες της εξουσίας, τότε κι εσύ πρέπει "να το πάρεις κάπως αλλιώς"...

Όσο για τις περιφερειακές και δημοτικές εκλογές, θα ψηφίσω (πάλι για πρώτη φορά) τους υποψηφίους του ΚΚΕ. Εννοείται πως στους ανθρώπους αυτούς ποτέ δεν θα εμπιστευόσουν την κεντρική διακυβέρνηση, αλλά σε τοπικό επίπεδο υπάρχουν οι προϋποθέσεις να προσφέρουν...

Σκιρτήματα στην καρδιά ενός διευθυντή (του Γιάννη Νικολουδάκη)

Ο Περίανδρος Μπίντας ήταν εξέχων μέλος του "Συλλόγου γονέων και κηδεμόνων", άνθρωπος με σιδερένιο χαρακτήρα και ηθικές αρχές.
Συν τοις άλλοις, διηύθυνε και το Λύκειο της περιοχής και έχαιρε εκτίμησης από την ενορία του. Ήτανε τόσο άψογος, "ακλόνητος" και "αμετακίνητος" που κανείς δεν γνώριζε εάν διέθετε κάποια αδυναμία...
Κι όμως υπήρχε μια "αχίλλειος πτέρνα" και αυτή δεν ήταν άλλη από τη γυναίκα του! Εκείνο το μελαχρινό πλάσμα με τα πράσινα μάτια, τα οποία δεν πρόδιδαν ότι θα μπορούσε να υποτάξει έναν άντρα ανάλογου χαρακτήρα...
Ιδιότροπος στις αποφάσεις και στις ενέργειές του, ο Μπίντας, ιδιότροπος και στα γούστα του· κάθε βράδυ ζητούσε από τη γυναίκα του να φοράει σατέν γάντια, μαύρο κραγιόν, και να του ρίχνει ελαφριά χαστούκια στο πρόσωπο, με τρυφερότητα!
Έτσι ο ήρωάς μας εξοφλούσε την ταλαιπωρία της ημέρας του και αντλούσε δύναμη, μέσω των ανάλογων μεταχειρίσεων που ετύγχανε τη νύχτα, προκειμένου να είναι σε εγρήγορση για τις ταλαιπωρίες της επομένης... 

Υ.Γ. Ο Γιάννης είναι φίλος κι απ' ό,τι φαίνεται αρκετά ικανός στα μικροδιηγήματα που ειδικεύεται το ιστολόγιο. Οπότε... φυσικό είναι ν' αρχίσει μια συνεργασία αμοιβαίας ανανέωσης.

Είμαι "παράξενο τραίνο"... (Β’)

Απόψε η παραλία έχει κίνηση. Άλλος είναι με το κορίτσι του. Άλλος με τη γυναίκα ή το φίλο του. Κι εγώ πάντα μόνος. Παρέα με τις σκέψεις μου.

Τα νεαρά αγόρια δεν φαίνονται μόνο, αλλά είναι και άπειρα. Δηλώνουν έτοιμα να κάνουν οποιοδήποτε χατήρι τους ζητήσει η κοπέλα τους...

Στη στάση του λεωφορείου βλέπεις ανθρώπους λογιών-λογιών. Μοιάζουν με ανθοδοχείο γεμάτο λουλούδια. Άλλα είναι γεμάτα άνθη, κάποια μαράθηκαν κι ορισμένα μόλις αρχίζουν να μπουμπουκιάζουν...

Έπιασε ψύχρα. Βγάζω το ένθετο της εφημερίδας και το χώνω απ’ το λαιμό στην πλάτη μου. 

Κάποιος μου ζητάει τσιγάρο. Του δίνω. Ξαφνικά νιώθω καλός άνθρωπος...

Μοιάζω με αδέσποτος σκύλος που δεν ξέρει προς τα πού να πάει.

Ακολουθώ μια γυναίκα. Νεράιδα πες την. Μήπως είναι ένας άγγελος που στάλθηκε να μ’ ανταμώσει; 

Τι κουμαντάρει τη ζωή μας; Κάποιες φορές μας σπρώχνει σε καινούργια μονοπάτια. Μας φέρνει έναν άγνωστο για να μας γυρίσει τα πάνω κάτω...

Το μυαλό μου ταξιδεύει ξανά στα παλιά. Μαζεύονται πάλι γύρω μου γελαστοί οι άνθρωποι των αναμνήσεών μου. 

Αποφασίζω ν’ αλλάξω μοτίβο. Βγάζω απ’ τον σάκο μου το βιβλίο που προσπαθώ εδώ και δύο χρόνια να τελειώσω. Σίγουρα κάποια στιγμή θα κουραστεί και θα τελειώσει μόνο του...

Αποφεύγω να πολυμιλάω τελευταία. Κάποιοι άλλοι τα ’χουν πει εδώ και αιώνες καλύτερα από μένα...

Πέρασα απ’ την παλιά γειτονιά μου. Τα δέντρα τα κόψανε. Τα παιδιά δεν ξέρω τι τα ’καναν...

Πόσο "ένδοξοι" ήταν οι βασιλείς του Βυζαντίου? (Θ' - Κομμένα κεφάλια στα κοντάρια!)-

Μετά τη Δυναστεία του Θεοδοσίου ακολουθεί εκείνη του Ιουστινιανού, την οποία όμως ίδρυσε ο Ιουστίνος Α'. Πρόκειται για έναν άξεστο και εντελώς απολίτιστο Σλάβο απ' τη Δαρδανία που κατέφυγε στη Βασιλεύουσα σαν απλός χωρικός που έψαχνε την τύχη του. 

Εκεί, τρέχα γύρευε πώς κατάφερε να μπει στη σωματοφυλακή του Λέοντα Α', που τον αναβίβασε σε συγκλητικό και μετά ανακηρύχθηκε διάδοχός του.

Όταν διαβάζετε πως κάποιος ήταν "ευνοούμενος" ή "παρακοιμώμενος" του αυτοκράτορα, μην το πολυψάχνετε. Ήταν αυτό που όλοι καταλαβαίνουμε αλλά δεν τολμάμε να το πούμε ανοιχτά. Γιατί δεν πρέπει να απομυθοποιήσουμε τους "ένδοξους ημών προγόνους-βασιλείς"!

Τον Ιουστίνο διαδέχθηκε ο περιβόητος Ιουστιανιανός, (ανιψιός), κι αυτός Σλάβος αλλά τούτη τη φορά καλλιεργημένος αφού μεγάλωσε στην αυλή του θείου του. 

Αυτός είχε την έμμονη ιδέα να ανασυστήσει την άλλοτε κραταιά και ενιαία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Γι' αυτό και επιδόθηκε σε μακρόχρονους και πολυαίμακτους πολέμους που ουσιαστικά διέλυσαν οικονομικά και κοινωνικά την αυτοκρατορία. Οι όποιες επιτυχίες του μέσα σε λίγα χρόνια εξανεμίστηκαν, αλλά το κακό είχε γίνει και το κράτος δεν μπόρεσε έκτοτε να ορθοποδήσει.

Δεν χρειάζεται να αναφέρουμε την "ένδοξη" σφαγή χιλιάδων ανθρώπων στη στάση του Νίκα, ούτε πως ουσιαστικά κυβερνούσε η γυναίκα του Θεοδώρα, επίσης μια πολύ "ένδοξη" πόρνη. Επίσης όλοι ξέρουμε πως τότε έκλεισαν με "ένδοξο" αυτοκρατορικό διάταγμα και οι φιλοσοφικές σχολές της Αθήνας. 

Τον Ιουστινιανό διαδέχθηκε ο ανιψιός του Ιουστίνος Β', κι αυτόν ο θρακικής καταγωγής Τιβέριος, επικεφαλής της σωματοφυλακής. 

Στη συνέχεια ανέβηκε στο θρόνο ένα άλλο "μπουμπούκι". Ο αρμενικής καταγωγής Μούρικ, που όπως και οι άλλοι βάρβαροι προκάτοχοι του θρόνου άλλαξε το όνομά του σε Μουρίκιους και στη συνέχεια "εξελληνίστηκε" σε Μαυρίκιος. 

Αυτός κι όλη του η οικογένεια σφαγιάστηκε "ένδοξα" απ' τον εξεγερμένο στρατό που ανακήρυξε αυτοκράτορα τον εκατόνταρχο Φωκά. 

Αλλά κι ο Φωκάς είχε την ίδια και χειρότερη τύχη. Ο στρατός της βορείου Αφρικής και της Μεσοποταμίας εξεγέρθηκε, έφθασε στη Βασιλεύουσα όπου ξέσπασε λαϊκή εξέγερση, όπου ο Φωκάς και οι στενοί του συνεργάτες κατακρεουργήθηκαν στην κυριολεξία. 

Τους έκοψαν όλα τα μέλη, πόδια, χέρια, γεννητικά όργανα, τα κεφάλια τα έμπηξαν σε κοντάρια και τα περιέφεραν στους δρόμους. Μιλάμε για στιγμές μεγάλης "δόξας" και "πολιτισμού"...

Καταστροφικά πρώτα ραντεβού! (Α‘ - Γιατί γλείφεις το κουταλάκι;)

Νομίζω πως για πρώτο ραντεβού το μέρος ήταν κατάλληλα ουδέτερο. Εγώ παρήγγειλα καφέ με γλυκό κι εκείνη ένα παγωτό σοκολάτα.

Μια στιγμή όμως; Τι κάνει αυτή; Με κοιτάει κατάματα, βάζει το κουταλάκι στο στόμα και το γλείφει. Παλιάς κοπής ερωτική πρόκληση.

Αλλά γιατί νιώθω αμήχανος; Γιατί αισθάνομαι πως είναι καλύτερα να γυρίσω σπίτι μου και να δω ειδήσεις στην τηλεόραση;

Κάτι τέτοιες γυναίκες τις αντιμετωπίζω με επιφυλακτικότητα. Με τρομάζουν. Και με τρομάζουν εύκολα. Όχι γιατί είμαι άπειρος από γυναίκες. Αλλά ακριβώς για το αντίθετο...

Όταν έχουμε συστηθεί πριν λίγες ώρες, τούτη δω γιατί φέρεται σα να γνωριζόμαστε από καιρό; Σα να είμαστε ήδη σύντροφοι; Εγώ χρειάζομαι χρόνο για να τη δεχτώ στον κόσμο μου. Η ανάρμοστη και άκαιρη οικειότητά της με κάνει να υποψιάζομαι πως έχει ένα πρόγραμμα ανεξάρτητο απ’ το δικό μου. 

Δεν εκφράζεται απλώς σεξουαλικά. Κάτι τέτοιο άλλωστε θα μου άρεσε. Όμως στην πραγματικότητα αυτή προσπαθεί να ελέγξει τη σεξουαλική μου ατζέντα. Κι ίσως κι ολόκληρη τη ζωή μου. Κι αυτό με τρομοκρατεί!

Νιώθω σα να απαιτεί κάτι από μένα. Πως ενορχηστρώνει την αποπλάνησή μου. Θέλει να με αφήσει χωρίς επιλογές.

Πληρώνω το λογαριασμό, σηκώνομαι και φεύγω χωρίς καν να τη χαιρετήσω...