Το τελευταίο της ζωής μου ταξείδιον (ΙΒ' - Εσείς πιάνετε μύγες στον αέρα?)

Δεν μ' ενδιαφέρει το Τόκιο. Θέλω να πάω στην παλιά αυτοκρατορική πρωτεύουσα, το Κιότο, όπου ζει, αν ζει ακόμα, ο σεβάσμιος Διδάσκαλός μου στο Αϊκίντο. Το αϊκίντο είναι μια ιαπωνική πολεμική τέχνη με βασική φιλοσοφία την εξουδετέρωση του επιτιθέμενου χωρίς τραυματισμό του. Σαν όλες τις πολεμικές τέχνες, απαιτεί φοβερή αυτοσυγκέντρωση, ταχύτητα και αυτοπεποίθηση...

Θυμάμαι όταν ο Διδάσκαλος ήταν στην Αθήνα και το τελευταίο απόγευμα πριν φύγει κατάφερα να τον πείσω να μου κάνει την τιμή να του προσφέρω ένα λιτό δείπνο.

Στο υπαίθριο εστιατόριο που πήγαμε παρήγγηλε μόνο μια γαβαθούλα ρύζι κι άρχισε να το τρώει με κείνα τα περίεργα ξυλάκια, δεν θυμάμαι πώς τα λένε. 

Δυστυχώς, η όλη εμφάνιση του γερο-δασκάλου, το λιπόσαρκο κορμάκι του, η μυτερή λευκή γενειάδα του, τα ξυλάκια που χρησιμοποιούσε τον κατέστησαν γραφικό και στόχο μιας διπλανής παρέας. Η οποία απρόκλητα άρχισε να μας ενοχλεί και να μας πειράζει. Εγώ, εννοείται, πως παρουσία του Δασκάλου δεν μπορούσα να πάρω καμία πρωτοβουλία. 

Κάποια στιγμή οι αλητάμπουρες το παραχόντριναν. Κι ήταν έτοιμοι να περάσουν απ' τα προσβλητικά λόγια σε πράξεις. Ακριβώς τότε, ο ήρεμος και απόλυτα συγκεντρωμένος στο φαγητό του Δάσκαλος, κάνει τη μεγάλη κίνηση. Με τρεις αστραπιαίες κινήσεις, που ούτε καν πρόλαβε να τις πιάσει το μάτι μου (ακούστηκαν μόνο τρεις ξεροί ήχοι... τακ, τακ, τακ), συνέλαβε στον αέρα τρεις μύγες με τα ξυλάκια που έτρωγε και τις άφησε ζωντανές στο τραπέζι τους.

Οι ψευτόμαγκες το έλαβαν το μήνυμα. Ο γέρος δεν ήταν εύκολη λεία. Θα μπορούσε άνετα να τους δέσει κόμπο και τους τρεις τους. Σχεδόν έντρομοι πλήρωσαν τον λογαριασμό τους και έφυγαν...

Κι εγώ πήρα ένα καλό μάθημα. Μπορεί να αποφύγεις τη χρήση βίας κάνοντας μόνο επίδειξη της αποτρεπτικής σου ισχύος. Αλλά μόνο με τον σωστό τρόπο και στο σωστό χρόνο...

Το τελευταίο της ζωής μου ταξείδιον (ΙΑ' - Ζήτω η μαμά-εταιρεία)

Η οθόνη του υπολογιστή μου γεμίζει απ' το λιγνό και μακρουλό κορμάκι της Ιαπωνίας. Που το 'χουν κατακομματιάσει οι σεισμοί και τα κύματα.

Τόκιο. Άλλη μια τερατούπολη. Που την κάνει κάπως πιο ανθρώπινη η στάση ζωής των κατοίκων της. Οι Ιάπωνες είναι εμμονικοί με την καθαριότητα, την ευγένεια, την πειθαρχία. Είναι απίστευτο. Τόσος συνωστισμός και δε νιώθεις ούτε ένα σπρώξιμο, ούτε καν ένα άγγιγμα. Όλοι εδώ σέβονται τον διπλανό τους.

Όμως οι Ιάπωνες είναι εμμονικοί και με την εργασία. Τώρα, θα μου πείτε, πως μια χώρα που βγήκε ρημαγμένη απ' τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο δεν θα μπορούσε να γνωρίσει τόση ανάπτυξη χωρίς την εργασιομανία των πολιτών της. Όμως, βρε αδελφέ, αυτοί το έχουν τερματίσει.

Η ζωή τους δεν ταυτίζεται μόνο με την εργασία. Αλλά και με την εταιρεία που εργάζονται. Συνδέονται μαζί της όχι μόνο συναισθηματικά. Ουσιαστικά γίνεται η μεγάλη τους οικογένεια. Γι' αυτό δεν "πιάνουν δουλειά" αλλά "μπαίνουν στην εταιρεία". Από τη στιγμή εκείνη οφείλουν απόλυτη υποταγή και συμμόρφωση με τις αρχές της. 

Αλλά και η εταιρεία θα φροντίσει για όλα τ' άλλα. Θα μεριμνήσει να παντρευτούν με κάποια ή κάποιον συνάδελφο, θα τους πουλήσει φτηνά οικόπεδα και θα τους δώσει άτοκα δάνεια να χτίσουν σπίτι. Κι όταν με το καλό συνταξιοδοτηθούν, κάποιο απ' τα παιδιά τους θα προσληφθεί ατην ίδια εταιρεία.

Στην τηλεόραση παίζει ένα ντοκιμαντέρ για μια γιαπωνέζικη βιομηχανία, δεν συγκρατώ τ' όνομά της. Το πρωί οι εργάτες μαζεύονται σε στίχους σα μαθητούδια και τραγουδάνε με πάθος τον ύμνο της εταιρείας. Πάνω-κάτω τα λόγια είναι αυτά:

Για να χτίσουμε μια καινούργια Ιαπωνία

ας ενώσουμε τη δύναμη και το μυαλό μας

για να μεγαλώσουμε την παραγωγή

για να μπορέσουμε να στείλουμε τ' αγαθά μας σ' όλο τον κόσμο

σαν το νερό που τρέχει απ' την πηγή.

Περισσότερη βιομηχανία

περισσότερη, περισσότερη, περισσότερη!

Το τελευταίο της ζωής μου ταξείδιον (Ι' - Σιγά μη φάω μαλλιαρά καβούρια!)

Έχω ψιλοεπιλέξει τα μέρη που θα πάω. Αλλά όχι και τη σειρά τους. Οπότε παίρνω το πρώτο αερόπλανο που βρίσκω έτοιμο να πετάξει σε κάποιον απ' τους προορισμούς μου. Και να 'μαι τώρα να κατευθύνομαι για Χονγκ-Κονγκ.

Για να είμαι ειλικρινής, έτσι όπως βλέπω την πόλη από ψηλά, δεν μπορώ να την ξεχωρίσω απ' το Μανχάταν και τη Σιγκαπούρη. Αλλά κι όταν κατεβείς στους δρόμους, πάλι το ίδιο σου φαίνεται. Απλώς εδώ κυριαρχεί το κίτρινο ανθρωπομάνι. Στην πραγματικότητα το Χονγκ-Κονγκ είναι ένα νησί σαν την Αίγινα με μια χερσόνησος όσο η Αττική. Το 1898 οι Εγγλέζει το νοίκιασαν απ' την Κίνα για 100 χρόνια. Η μεγάλη ανάπτυξη ήρθε μετά το 1949, όταν στην Κίνα επικράτησαν οι κομμουνιστές κι όλη η οικονομική δραστηριότητα της Σαγκάης ματεφέρθηκε εδώ...

Αυτές οι τερατουπόλεις με κουράζουν. Δεν έχω καμιά διάθεση να μείνω πάνω από μια-δυο μέρες. Αλλά αποφασίζω να κάνω ένα δώρο στον ταλαιπωρημένο μου εαυτό. Θα τον τραπεζώσω σ' ένα απ' τα περίφημα πλωτά εστιατόρια που είναι  μόνιμα αραγμένα στον κόλπο. Παραβλέπω την κακόγουστη πολυτέλεια και μπουκάρω.

Μάλλον ήρθα σχετικά νωρίς. Παίζει να είμαι και ο πρώτος πελάτης της ημέρας. Με υποδέχεται όλο υποκλίσεις ο ίδιος ο σεφ. Προσφέρεται να με ξεναγήσει στην κουζίνα και να μου δείξει τις σπεσιαλιτέ του που ετοιμάζονται εντατικά απ' τους βοηθούς του.

Πολύ γιάμι δείχνει η περιβόητη ψητή πάπια του Πεκίνου. Για να γίνει τραγανή και νόστιμη αλείφουν την πέτσα με σιρόπι από μέλι και σάλτσα σόγιας.

Το "κοτόπουλο του ζητιάνου" είναι γεμιστό με μανιτάρια, πίκλες, κρεμμυδάκια κι αρωματικά φυτά. Το τυλίγουν με φύλλα λωτού, σφραγίζουν το τσουκάλι με πηλό και το αφήνουν να ψηθεί στη χόβολη!

Αυτό θα φάω! Πάει και τέλειωσε. Δεν με δελεάζουν ούτα τα καπνιστά χέλια του Σετσουάν, ούτε η σούπα από φτερό καρχαρία, ούτε τα μαλλιαρά καβούρια της Σαγκάης.

Η αλήθεια είναι πως το φαγητό ήταν καταπληκτικό. Έχω υποχρέωση να ευχαριστήσω και να κολακέψω τον σεφ. Αλλά εδώ θέλει προσοχή. Πρέπει να ξέρεις πως να παινέψεις έναν Κινέζο μάγειρα. 

Εδώ υπάρχουν άλλες παραδόσεις και δεδομένα. Αν του πεις "συγχαρητήρια, είσαι ο καλύτερος μάγειρας του κόσμου", θα τσινίσει. Οπότε τον "ανεβάζω" χρησιμοποιώντας το τοπικό "μονοπάτι". 

Πρώτα εκθειάζω τη χώρα του την Κίνα, που γέννησε και μετέδοσε τον πολιτισμό και τις επιστήμες στον κόσμο. Μετά εκφράζω τον θαυμασμό μου για την τεράστια μαγειρική παράδοση της απέραντης τούτης χώρας, που όμοιά της δεν υπάρχει στον γαλαξία. 

Και τέλος λέω και τον καλό μου λόγο για τον συγκεκριμένο σεφ που είναι "γνήσιο και αντάξιο τέκνο αυτής της υπερχιλιετούς μαγειρικής παραδόσεως"!

Νομίζω πως απόψε ο καημένος ο σεφ δεν θα κοιμηθεί απ' τη χαρά του...

Το τελευταίο της ζωής μου ταξείδιον (Θ' - Τα μαστάρια της Πιτσίλως)

Σιγκαπούρη, αν δεν κάνω λάθος, σημαίνει "πόλη των λεόντων". Στην πραγματικότητα είναι μια πόλη-κράτος. Ή, καλύτερα, ένα νησάκι-κράτος. Φανταστείτε κάτι σαν τη δική μας Εύβοια. 

Η Σιγκαπούρη συνδέεται με τη Μαλαισία με δυο γέφυρες, όπως κι η Εύβοια με την υπόλοιπη Ελλάδα. Η μόνη διαφορά είναι πως η Σιγκαπούρη είναι στρογγύλω ενώ η δόλια η Εύβοια είναι μακρουτσολή...

Το 1824 η Μαλαισία παραχώρησε το μικρό αυτό νησάκι στους Εγγλέζους. Και το 1965 κηρύχθηκε ανεξάρτητο κράτος και από τότε αναπτύχθηκε ραγδαία.

Εδώ όλες οι φυλές και οι θρησκείες του κόσμου συμβιώνουν ειρηνικά και δημιουργικά. Χωρίς φανατισμούς και ανταγωνισμούς. Ίσως αυτό να είναι το μυστικό που αυτό το παλιό ψαροχώρι δεν έχει σε τίποτα να ζηλέψει πόλεις όπως η Νέα Υόρκη, το Λονδίνο και το Παρίσι. 

Εννοείται πως πίσω απ' τη φανταχτερή βιτρίνα με τους τεράστιους ουρανοξύστες και τα απίστευτα εμπορικά κέντρα κρύβεται και πολύ φτώχεια και δυστυχία. Αλλά μήπως το ίδιο δεν συμβαίνει και στις μεγάλες μητροπόλεις της Δύσης?

Κάνω μια βόλτα απ' την κινεζική και μετά την ινδική συνοικία. Εδώ να φέρεις τον Χαρδαλιά να δει τι θα πει συνωστισμός. Κάποιες στιγμές το πλήθος πυκνώνει τόσο πολύ που νιώθεις πως δεν πατάς στη γη. Σε παρασέρνει το ανθρώπινο ποτάμι...

Προς το απόγευμα κατεβαίνω στο λιμάνι. Μιλάμε τώρα για άλλη διάσταση. Βλέπεις καράβια απ' όλο τον κόσμο. Ακούς να μιλάνε όλες τις γλώσσες και τις διαλέκτους. Τα εστιατόρια και τα μπαρ συναγωνίζονται ποιο θα βάλει τη δυνατότερη μουσική. Η Τρούμπα του Πειραιά μας μπροστά σ' αυτό εδώ είναι παρθεναγωγείον! 
Κι οι ναυτικοί, μπουλούκια-μπουλούκια, γυρνάν από δω κι από κει ψάχνωντας τι? Κυρίως ανήλικα παιδάκια για να ικανοποιήσουν τις σεξουαλικές τους ανάγκες. 

Βλέπεις κάτι άντρακλες δυο μέτρα, με ξυρισμένα κεφάλια και γεμάτοι τατουάζ να πηγαίνουν με κοριτσάκια που δεν τα κάνεις ούτε δέκα ετών. Με κορμάκια αδύνατα, που ζυγίζουν όσο το ένα πόδι αυτών των τεράτων.

Ειλικρινά ρε φίλε ναυτικέ, δεν μπορώ να σε καταλάβω. Τόσον καιρό βολόδερνες στις θάλασσες και στην τελική αυτό ονειρευόσουν να γευτείς? Ένα παιδάκι άκωλο και άβυζο?

Τι να σας πω... εγώ έχω άλλα γούστα. Μικρός στο χωριό μου είχα συνδεθεί συναισθηματικά με μια αγελαδίτσα του θείου μου, που την λέγαμε Πιτσίλω. Ώρες ολόκληρες της χάιδευα την πλατούλα. Κι εκείνη έγλειφε τα χέρια μου και τα μαγουλάκια μου μ' αυτή τη γλώσσα που γρατσουνάει σαν σμυριδόπανο. 

Ο ψυχαναλυτής μου λέει πως αυτή η πρώιμη συναισθηματική σχέση σημάδεψε ανεξίτηλα τις ενήλικες ερωτικές μου προτιμήσεις. Κι έτσι είναι. Γυναίκα που δεν διαθέτει τα κωλομέρια και τα μαστάρια της Πιτσίλως, ούτε που γυρίζω να την κοιτάξω...

Το τελευταίο της ζωής μου ταξείδιον (Η' - Από μούτσος πρωθυπουργός στο Σιάμ!)

Οι ελέφαντες είναι τα αγαπημένα μου ζώα. Όμως άλλο τα λούτρινα και πάνινα κουκλάκια κι άλλο η πραγματικότητα. Όλα τα ζώα στο φυσικό τους περιβάλλον, ειδικά αν αισθανθούν κίνδυνο ή ανταγωνισμό, είναι εν δυνάμει επικίνδυνα. Κι ο ελέφαντας γνωρίζει καλά τα δυνατά του σημεία. Επιτίθεται με τρομακτικές ιαχές, οι αυτάρες του κροταλίζουν, με την προβοσκίδα σε ρίχνει στο έδαφος και σε ποδοπατά...

Σ' ένα ξέφωτο της ζούγκλας με περίμενε μια έκπληξη. Έπεσα πάνω σε ένα "Κολέγιο Ελεφάντων". Καμιά δεκαριά παχύδερμοι "μαθητές" εκπαιδεύονταν  να σέρνουν με τις προβοσκίδες τους κάτι τεράστιους κορμούς δέντρων και να τους βάζουν σε σειρά σαν οδοντογλειφίδες.

Τα ζώα αυτά προορίζονται να μεταφέρουν χοντρούς κορμούς απ' τα πυκνά σημεία της ζούγκλας, εκεί που δεν μπορούν να πλησιάσουν μηχανήματα. Η εκπαίδευση δεν είναι καθόλου εύκολη. Κρατάει σχεδόν επτά χρόνια με 4ωρα καθημερινά μαθήματα. Ο κάθε ελέφαντας έχει τον δικό του εκπαιδευτή. Μαζί θα δουλέψουν στη ζούγκλα για περίπου 30 χρόνια. Και μαζί θα συνταξιοδοτηθούν...

Πέφτω πάνω σε ώρα διαλείμματος. Οι εκπαιδευτές σφυρίζουν παρατεταμένα και οι ελέφαντες κάνουν σα μικρά παιδιά απ' τη χαρά τους. Τρέχουν φωνάζοντας σε μια γιετονική λίμνη και βουτάν στο νερό να δροσιστούν. Όποιος τολμήσει να τους πλησιάσει τον καταβρέχουν...

Το τελευταίο βράδυ στη Μπανγκόγκ με περιμένει μια ακόμα ευχάριστη έκπληξη. Απ' το πουθενά γίνομαι το τιμώμενο πρόσωπο. 

Τυχαία πέρασα από ένα φεστιβάλ που γινόταν για να τιμηθεί το πνεύμα ενός μεγάλου βασιλιά που πέθανε πριν 300 χρόνια. Ο εξωτικός αυτός βασιλιάς είχε, κατά σύμπτωση, έναν ελληνικής καταγωγής πρωθυπουργό ονόματι Κωνσταντίνο Γεράκη. Έτσι, θεώρησαν λογικό οι διοργανωτές να τιμήσουν στο πρόσωπό μου τον μακρινό εκείνο τυχοδιώκτη πρόγονό μας.

Το έψαξα λίγο και βρήκα πως αυτός ο Γεράκης ήταν μούτσος σ' ένα εγγλέζικο καράβι. Κάπως ξέμεινε στο Σιάμ, πούλησε μούρη στους ντόπιους, παρίστανε πως μιλάει όλες τις γλώσσες του κόσμου, διέθετε και προσωπική γοητεία... κι έτσι ο Βασιλιάς Ναράι τον έκανε πρωθυπουργό του και υπεύθυνο του θυσαυροφυλακείου του. Καταλαβαίνετε τώρα... έβαλε τον λύκο να φυλάξει τα πρόβατα.

Τελικά, όταν το 1688 ο Ναράι πέθανε, οι αντίπαλοί του συνέλαβαν και κρέμασαν τον καημένο τον Γεράκη. Θεός σχωρές τον...

Το τελευταίο της ζωής μου ταξείδιον (Ζ' - Γραμματείς και Φαρισαίοι Βουδιστές)

Είναι η δεύτερη φορά που έρχομαι στη Μπανγκόγκ. Την πρωτεύουσα της Ταϋλάνδης, που μέχρι το 1948 λεγόταν Σιάμ.

Πλέον δεν μου κάνουν εντύπωση ούτε τα υπέρλαμπρα βασιλικά παλάτια, ούτε η απόλυτη φτώχεια που ξετυλίγεται στις όχθες του μεγάλου ποταμού Κάο Πράγια που αποτελεί τη ραχοκοκαλιά της πόλης. 

Εδώ κάποιοι άνθρωποι ζουν ακόμα στο 5.000 π.Χ. Σπίτια από σκούρο ξύλο στηριγμένα σε πασάλους μέσα στο νερό. Πλωτά μαγαζιά, σύννεφο οι μύγες, καθόλου αποχέτευση, γουρούνια και άνθρωποι κολυμπούν μαζί στα βρωμόνερα...

Το 95% των κατοίκων της χώρας είναι βουδιστές. Αποφασίζω να κάνω μια βόλτα απ' τους ξακουστούς βουδιστικούς ναούς. Ξεκινάω απ' το ναό του Σμαραγδένιου Βούδα. Εκατοντάδες ζευγάρια παπούτσια αφημένα στην είσοδο. Θα ξαναβρώ τα δικά μου άραγε βγαίνοντας? 

Προχωράω ξιπόλητος στο ξύλινο πάτωμα που τρίζει. Στο βάθος, σε μια γυάλινη θήκη, ένα μικρό πράσινο αγαλματάκι από ατόφια σμαραγδόπετρα. Ο Βούδας καθισμένος σταυροπόδι...

Συνεχίζω στο Μοναστήρι του Ανακλινόμενου Βούδα. Η ζέστη και η πυχτή υγρασία μας κόβει την ανάσα, Καμίνι ο τόπος. Προσπαθώ να δροσιστώ μ' έναν ζουμερό λωτό. 

Το μοναστήρι είναι σκέτος λαβύρινθος. Όλο στοές και αυλές. Τέσσερις μεγάλες και ενενήντα μία μικρές παγόδες γεμάτες με αγάλματα θεών.  Ο κεντρικός ναός καταλαμβάνεται απ' το τεράστιο άγαλμα του ξαπλωμένου Βούδα. Άγαρμπος και κακοφτιαγμένος, ξεπερνά τα 50 μέτρα, σκεπασμένος με φύλλα χρυσού!

Οι βουδιστές μοναχοί είναι κράτος εν κράτει. Οι πιστοί τους δείχνουν μεγάλο σεβασμό και τους ενισχύουν υλικά με κάθε τρόπο. Ακόμα κι ο Βασιλιάς υποκλίνεται μπροστά τους. Τριακόσια μοναστήρια βρίσκονται μόνο στη Μπανγκόνγκ και άλλα είκοσι χιλιάδες σε όλη τη χώρα. Ποιος δουλεύει για να ζούνε τα παλιοτεμπελχανάκια... που λέει και το τραγούδι.

Ποιος δεν ξέρει πως η Μπανγκόνγκ είναι η πρωτεύουσα του παγκόσμιου σεξοτουρισμού? Καθημερινά έρχονται απ' την επαρχία καραβανιές ολόκληρες από ανήλικα αγόρια και κορίτσια. Τα ομορφότερα θα διοχετευτούν στη βιομηχανία σεξουαλικής ικανοποίησης των τουριστών. Τα υπόλοιπα θα δουλέψουν στις τεράστιες βιομηχανίες και στις μικρότερες βιοτεχνίες. Σε απάνθρωπες συνθήκες με ελάχιστη τροφή και ακόμα πιο ελάχιστο χαρτζιλίκι.

Αυτά τα παιδιά τα πουλάνε οι ίδιοι οι γονείς τους στους δήθεν "εργοδότες" έναντι πινακίου φακής. Και φυσικά δεν θα ξαναρωτήσουν για την τύχη τους. Στο χωριό έχουν να θρέψουν άλλα δέκα παιδιά.

Κατά τ' άλλα, ο βουδισμός τους μάρανε! 

Αδέλφια, όλοι έχουμε να λέμε για την υποκρισία και θεομπαιξία των χριστιανών που σπάει καρύδια και ινδικές καρύδες και τσιμέντα. Αλλά, τουλάχιστον, οι υποκριτές χριστιανοί δεν πουλάνε τα παιδιά τους σε δουλέμπορους και σωματέμπορους! Να τα λέμε κι αυτά. Βρώμα και δυσωδία ο Χριστιανισμός, αλλά στις άλλες θρησκείες το έχουν τερματίσει. Καλημέρα σας...

Το τελευταίο της ζωής μου ταξείδιον (ΣΤ' - Εδώ χαίρεσαι να πεθαίνεις!)

Ούτε κι εγώ ξέρω πώς μου 'ρθε, λίγες ώρες πριν πετάξω για Μπανγκόγκ, να παραστώ στην κηδεία ενός αγνώστου μου στο Μπαλί. Μάλλον με κέρδισε η πρόσκληση του αδελφού του. Του ψαρά που με πήγε στο Νησί της Χελώνας. "Είσαι πολύ τυχερός!", μου είπε. "Τα πνεύματα σε ευνοούν σήμερα. Είσαι τυχερός γιατί απόψε πέθανε ο αδελφός μου. Και το απόγευμα έχουμε την κηδεία του". 

"Είμαι τυχερός που πέθανε κάποιος?". "Ναι, γιατί θα μπορέσεις να παρακολουθήσεις την κηδεία του. Κάθε μέρα ψαρεύαμε μαζί με τον αδελφό μου. Και σήμερα που πέθανε, ψάρεψα μαζί σου. Το πνεύμα του σε προσκαλεί στην κηδεία του. Αλλά αν δεν θες μπορείς και ν' αρνηθείς"...

Τελικά δέχθηκα, και κάποια στιγμή φτάσαμε σπίτι τους. Εκεί με περίμενε μια τεράστια έκπληξη. Η ατμόσφαιρα ήταν πανηγυρική. Κανένα πένθος ή κλάμα, ούτε καν κατήφεια ή αμηχανία. Οι συγγενείς είχαν στήσει κανονικό γλέντι σα να γινόταν γάμος. Κάποιος απ' αυτούς, ίσως ο πιο μορφωμένος, με πλησίασε για να μου δώσει τις απαραίτητες εξηγήσεις. 

"Εμείς στο Μπαλί αντιμετωπίζουμε τον θάνατο με την ίδια χαρούμενη διάθεση που δείχνουμε και για τη ζωή. Πιστεύουμε πως το σώμα είναι η φυλακή της ψυχής. Με τον θάνατο η ψυχή απελευθερώνεται και πηγαίνει στον κόσμο των πνευμάτων. Κάποια μέρα θα ξαναγυρίσει στη γη για να ξαναζήσει μια άλλη ζωή!".

Τώρα τι να πρωτοθαυμάσω. Μήπως επιτέλους επιβεβαιώνονται οι ανατολίτικες ρίζες των πλατωνικών ιδεοληψιών? Μήπως τελικά αξίζει τον κόπο να αυτοπαραμυθιαζόμαστε αν είναι να αντιμετωπίζουμε τον θάνατο με τόση ψυχραιμία? Και πώς διάολο κατόρθωσαν αυτοί οι αμόρφωτοι ιθαγενείς να βρουν το μυστικό να μην φοβούνται τον θάνατο, όταν εμείς οι "πολιτισμένοι χριστιανοί", παρά τις τόσες προσδοκίες για "ανάσταση νεκρών", στην πραγματικότητα δεν πιστεύουμε σε καμιά μορφή μεταθανάτιας ζωής και γι' αυτό παθαίνουμε κατάθλιψη ακούγοντας και μόνο τη λέξη θάνατος?

Στο μεταξύ το συγκετρωμένο πλήθος, με ταμπούρλα και πνευστά, συνοδεύουν το ξύλινο φέρετρο στο κοιμητήριο που θα γίνει η καύση του νεκρού. Ένας παπάς ραντίζει με νερό το κουφάρι, λέει κάτι ξόρκια και προσευχές, παίρνει έναν αναμένο δαυλό και μπουρλοτιάζει τον πεθαμένο. 

Η φωτιά γλείφει το φέρετρο. Το θέαμα γίνεται μακάβριο. Το σώμα αρχίζει να σκευρώνει. Το κεφάλι ανασηκώνεται και το δεξί χέρι υψώνεται προς τον ουρανό. Σα να θέλει να μας αποχαιρετήσει. 

Κάποιοι συγγενείς φέρνουν κλαδιά και ξύλα για να δυναμώσουν την πυρά. Το σώμα πρέπει να καεί εντελώς. Παραδίπλα οι γυναίκες πάνω σε μεγάλες πυροστιές και τεράστια στρατιωτικά καζάνια ετοιμάζουν μυρωδάτα φαγητά. Θα ακολουθήσει μεγάλο φαγοπότι και το γλέντι θα κορυφωθεί. 

Η τελετή θα ολοκληρωθεί το επόμενο πρωινό που με βάρκες θα μεταφέρουν τη στάχτη στον ανοιχτό ωκεανό όπου και θα τη σκορπίσουν...

Το τελευταίο της ζωής μου ταξείδιον (Ε' - Ο γέρος και η θάλασσα!)

Το Μπαλί ήταν μόνο για ορεκτικό. Άλλοι είναι οι βασικοί προορισμοί μου. Δεν άφησα την Αθήνα για να φοράω μαύρο γυαλί και βερμούδα στις παραλίες. 

Αλλά την τελευταία μέρα στο νησί ήθελα να κάνω κάτι ξεχωριστό. Από την πρώτη στιγμή μου κόλλησε μια πράσινη κουκίδα μακριά στη θάλασσα. Ρώτησα και μου είπαν πως είναι το "Νησί της χελώνας". Εντελώς ακατοίκητο που οι χελώνες το επισκέπτονται μια φορά το χρόνο και κάνουν τ' αυγά τους. Εκεί πάνε μόνο μερικοί ψαράδες...

Δεν ήθελα και πολύ, έψησα έναν ψαρά απροσδιορίστου ηλικίας, και αξημέρωτα είμαστε έτοιμοι για απέναντι. Εκείνη την ώρα κάνει πολύ κρύο στη θάλασσα και το ψιλοδάγκωσα, αλλά τέτοια θα συζητάμε τώρα?

Όταν είδα τη βάρκα που θα μας ταξίδευε έπαθα ένα σοκ. Γιατί δεν ήταν ακριβώς βάρκα. Αλλά ένας τεράστιος κορμός σκαμμένος στο εσωτερικό του και στη μέση είχε ένα κατάρτι μ' ένα τριγωνικό πανί με την κορυφή του προς τα κάτω. Σαν αυτά που βλέπουμε σε κάτι περιπετειώδεις ταινίες του Αμαζονίου.

Ο ψαράς με διαβεβαίωσε πως το σκαρί αυτό ποτέ δεν βυθίζεται, το πολύ να αναποδογυριστεί απ' το κύμα. Δεν με καθησύχασε και πολύ να πω την αλήθεια...

Όσο ήμασταν μέσα στον κόλπο δεν φυσούσε καθόλου. Ο βαρκάρης έλεγε κάτι μαγικά για να συγκινήσει τα πνεύματα του νερού να του στείλουν ούρειο άνεμο. Και πράγματι ο αέρας δυνάμωσε μόλις μπήκαμε στο κανάλι με τα κοράλλια και τις ξέρες. 

Η βάρκα-κορμός περνούσε με ταχύτητα δίπλα στα κοφτερά βράχια κι εγώ κόντευα να λιποθυμήσω. Ο ψαράς ήταν σε μεγάλη υπερένταση. Έβλεπα τις φλέβες του λαιμού του να συσπώνται...

Κάποια στιγμή βγήκαμε στ' ανοιχτά και ξαφνικά εκείνος έδειξε σ' ένα σημείο που ήταν μαζεμένοι χιλιάδες γλάροι. Προφανώς τα πουλιά είχαν εντοπίσει κάποιο μεγάλο κοπάδι μικρών ψαριών. Που σίγουρα θα τα ακολουθούσαν κάποια μεγαλύτερα ψάρια. 

Για να μην τα πολυλογώ, υπήρξα μάρτυρας του ψαρέματος ενός μεγάλου ξιφία, κοντά στα 2 μέτρα! Ένιωσα σαν τον πρωταγωνιστή τού "Ο γέρος και η θάλασσα", του μακαρίτη Χέμινγουεϊ.

Πλησιάζοντας το Νησί της Χελώνας συκώθηκαν τεράστια κύματα. Η βάρκα μας έγινε καρυδότσοφλο. Ανεβοκατέβαινε σα σανίδα του σερφ. Είχαμε βραχεί ως το κόκκαλο. Ο βαρκάρης με είδε πως κόντευα να πεθάνω απ' το φόβο και μου την είπε: "Πώς κάνεις έτσι? Οι Έλληνες είστε θαλασσινός λαός. Εσύ πώς βγήκες τόσο φοβιτσιάρεις?".

Τέλος πάντων, τελικά έζησα. Κι όταν φτάσαμε στο ερημικό νησάκι μού είχε φύγει ο ενθουσιασμός. Ήταν ένα ολοστρόγγυλο μέρος που στο κέντρο υπήρχε ζούγκλα και γύρω-γύρω σα δαχτυλίδι ήταν μια χρυσαφένια αμμουδιά.

Δεν κάτσαμε πολύ ώρα. Μόνο μέχρι ο ψαράς να φτιάξει τα δύχτια του. Στο διάστημα αυτό τρεις φορές ένα σμήνος από μεγάλα παράξενα έντομα βγήκε απ' τη ζούγκλα και κινήθηκε προς την παραλία. Κι εγώ έτρεχα πανικόβλητος να χωθώ στα νερά για να γλυτώσω. Κι ο ψαράς κούναγε αηδιασμένος το κεφάλι του. Φαντάζομαι θα έχασε κάθε ιδέα για τον ελληνικό ηρωισμό....

Στην επιστροφή τα νερά ήταν ήρεμα. Ο ψαράς εντελώς φυσικά με ενημέρωσε πως τη νύχτα είχε πεθάνει ο μεγάλος του αδελφός και με καλούσε στην κηδεία του. Δεν ξέρω γιατί, αλλά δεν μπόρεσα να του αρνηθώ...

Το τελευταίο της ζωής μου ταξείδιον (Δ' - Καλύτερα να σου τροχίζουν το δόντι παρά να σου κόβουν την κλειτορίδα!)

Η θρησκεία στο Μπαλί είναι ένα ανακάτεμα του ινδουϊσμού, που έφεραν στο νησί τον 16ο αιώνα πρόσφυγες απ' την Ιάβα, και ντόπιων ανιμιστικών και προγονολατρικών δοξασιών.

Στην αγορά γνωρίζω έναν καλοκάγαθο ψαρά που με προσκαλεί στην τελετή ενηλικίωσης της εγγόνας του που θα γινόταν νωρίς το απόγευμα.

Το σπίτι του ήταν σ' ένα ξέφωτο της ζούγκλας, δίπλα στον κεντρικό δρόμο. Περνάω την αυλόπορτα και στα τρία μέτρα βλέπω έναν πανήψυλο τοίχο που με την πρώτη ματιά δεν εξυπηρετούσε καμία ανάγκη. 

"Τον φτιάξαμε για να μην μπορούν να μπουν στο σπίτι μας τα κακά και εκδικητικά πνεύματα του κάτω κόσμου", μου εξηγούν.

"Μα καλά, δεν μπορούν τα πνεύματα να τον παρακάμψουν κινούμενα αριστερά ή δεξιά του τοίχου όπως κάνουμε κι εμείς?", τους ρωτώ.

"Όχι, γιατί τα πνεύματα δεν λοξοδρομούν ποτέ! Προσωρούν μόνο μπροστά ή πίσω σε ευθεία πορεία. Άρα, όταν βρουν τοίχο αναγκάζονται να γυρίσουν πίσω"!

Τι να πω... περί πίστεως κολοκυθόπιτα!

Έχει ήδη αρχίσει να μαζεύεται το συγγενολόι, ενώ τα τραπέζια είναι γεμάτα με ανανάδες, μπανάνες και μάνγκο. Σε λίγο έρχονται και τεράστιες πιατέλες με ρύζι. Χωρίς πιρούνια ή κουτάλια. Ο καθένας άπλωνε το χέρι του, έπιανε μια ποσότητα ρυζιού, την έπλαθε σε σβόλο και την έβαζε στο στόμα του.

Μια κυρία μου δίνει ένα χρωματιστό μαντίλι να βάλω στη μέση μου. Με αυτόν τον τρόπο θα έδειχνα πως τιμούσα τον οικοδεσπότη και τις θεότητες του σπιτιού. 

Κάποια στιγμή εμφανίζεται και ο μάγος-ιερέας. Η δεκαπεντάχορνη εγγόνα του ψαρά έρχεται και στέκεται στη μέση της αυλής. Ταυτόχρονα μας κερνάνε μυρωδάτο καφέ και γλυκά από ρύζι και μέλι. 

Ο ιερέας πλησιάζει την κοπέλα και μουρμουράει προσευχές και ξόρκια κάνοντας παράξενα σημεία μπροστά στο πρόσωπό της. Ξαφνικά βγάζει ένα αιχμηρό αντικείμενο που δεν μπορώ να διακρίνω τι ακριβώς είναι. Τέσσερεις άντρες αρπάζουν το κορίτσι και το ξαπλώνουν ανάσκελα στο χώμα. παγώνω. Λες να της κάνουν καμιά κλειτοριδεκτομή και να φρικάρω? 

Αλλά, ευτυχώς, το αντικείμενο που κρατούσε ο ιερέας ήταν απλά μια λίμα. Με αυτή άρχισε να λιμάρει τα δυο κεντρικά πάνω δόντια της κοπέλας. Μόλις το  έργο του τέλειωσε, αυτή πετάχτηκε πάνω χαμογελαστή και περνούσε μπροστά μας με ένα τεράστιο χαμόγελο, δείχνοντάς μας τα λιμαρισμένα δόντια της....

Απ' ό,τι μου εξήγησαν, τα δόντια κάθε ενήλικου πρέπει να λιμάρονται για να ξεχωρίζουν απ' τα κακά πνεύματα που έχουν μυτερά δόντια! 

Ακολούθησε μια εκπληκτική παράσταση θεάτρου σκιών, κλάσεις ανώτερη απ' τον δικό μας Καραγκιόζι. Η τελετή θα ολοκληρωνόταν με κοκορομαχίες. Αλλά εγώ αποφεύγω πλέον τέτοια θεάματα. Ευχαριστώ θερμά τον σπιτονοικοκύρη και φεύγω. 

Τη στιγμή εκείνη ξεσπάει μπόρα. "Βγαίνουν τα πνεύματα για να ποτίσουν τη γη", λέει κάποιος.

Είμαι αποφασισμένος να βραχώ ως το κόκαλο. Αλλά το κοριτσάκι με τα λιμαρισμένα δοντάκια τρέχει να μου δώσει ένα τεράστιο μπανανόφυλλο που μετατρέπεται σε τέλεια ομπρέλα... Τα καλά πνεύματα της βροχής ήθελαν να μείνω στεγνός!

Το τελευταίο της ζωής μου ταξείδιον (Γ' - Συμμορία πιθήκων!)

Καθώς πλησιάζεις το Μπαλί με το αεροπλάνο, σου κόβεται η ανάσα. Και κολλάς τη μούρη σου στο παράθυρο και δεν μπορείς να μη βγάλεις φωνούλες θαυμασμού. Ρε τι ομορφιά είν' αυτή! Τροπική βλάστηση, απέραντες αμμουδιές, κι η θάλασσα με απερίγραπτα χρώματα. Ανοιχτό πράσινο κοντά στις παραλίες, σμαραγδί βαθύτερα και σκούρο μπλε στα ανοιχτά. Πρασινόγκριζες σκιές στις αποικίες των κοραλλιών και καφετιές κηλίδες στις άβαθες ξέρες...

Το νησί είναι μάλλον ηφαιστειογενές. Το Αγκούνγκ είναι το ιερό τους βουνό. Τι βουνό δηλαδή, ηφαίστειο είναι που συνεχώς καπνίζει. Επί έναν αιώνα κοιμόταν ήσυχο ώσπου ξέσπασε το 1963. Και σκότωσε σχεδόν 2.000 ανθρώπους. Και μια διπλανή κορφή, το Μπατούρ, τραντάζεται κάθε τόσο και βγάζει καπνούς και φλόγες.

Ασυνείδητα το συγκρίνω με τις δικές μας Κυκλάδες. Όταν δεις τη Μύκονο από ψηλά σε πιάνει η ψυχή σου. Σα να βλέπεις έναν καμμένο βράχο. Και σκέφτεσαι μόλις κατέβεις στο αεροδρόμιο να πάρεις το αμέσως επόμενο αερόπλανο της επιστροφής. Αλλά στο Μπαλί ακριβώς το αντίθετο...

Οι δρόμοι περνάν μέσα από ζούγκλες. Μη φανταστείτε τίποτα τίγρεις και λιοντάρια. Αλλά παγώνια, παπαγάλοι κι άλλα εξωτικά πουλάκια κυκλοφορούν ελεύθερα. Παντού βλέπεις ιβίσκους, μανόλιες, μπουκαβίλιες κι άλλα πανέμορφα φυτά με παράξενα ονόματα. 

Το βουητό των κυμάτων του ωκεανού σε προειδοποιεί πως πλησιάζεις στην παραλία. Όταν φτάνεις μένεις παυλόπουλος που λέγαν και τα πιτσιρίκια. Απέραντη αμμουδιά μέχρι κει που φτάνει το μάτι. Ψιλή, χρυσαφένια, πεντακάθαρη. 

Πέφτω πάνω στη στιγμή που η θάλασσα τραβιέται απ' την παλίρροια αφήνοντας πίσω της χιλιάδες καβούρια, όστρακα, κοχύλια, τρίτωνες, ψάρια. Αναρίθμητα παιδάκια αρχίζουν να τα μαζεύουν. Ειδικά τα όστρακα έχουν απίθανα σχήματα και χρώματα και θα τα χρυσοπουλήσουν στους τουρίστες...

Ο ήλιος δεν αστειεύεται. Για να μην τσουρουφλιστώ τρέχω κάτω από ένα φοινικόδεντρο. Και μόλις λέω "ουφ", μια βροχή από κάτι κίτρινες μπάλες σαν σκληρά πεπόνια αρχίζουν να πέφτουν πάνω μου. 

Σηκώνω ψηλά τα μάτια και βλέπω μια παρέα πιθήκων να μου πετάει απ' την κορυφή του δέντρου καρύδες. Να θύμωσαν που τους χάλασα την ησυχία ή απλά θέλουν να παίξουν μαζί μου?

Αστραπιαία όλα τα μαϊμούδια κατεβαίνουν και κάνουν έναν κλοιό γύρω μου που όσο πάει και στενεύει. Τα άτιμα λειτουργούν σα συμμορία ανηλίκων. Έχω ακούσει πως είναι μεγάλοι κλέφτες. Σφίγγω τα λουριά του σακιδίου μου στους ώμους. Όμως αυτά πλησιάζουν και σίγουρα θα προσπαθήσουν ν' ανέβουν πάνω μου, να μου βγάλουν τα γυαλιά κ.λπ. Αν προσπαθήσω να τα χτυπήσω μπορεί και να με δαγκώσουν. Δεν είμαστε για τέτοια ρίσκα...

Οπότε, ανοίγω γρήγορα το κρουασανάκι που κρατάω και το πετάω καμιά δεκαριά μέτρα μακριά. Η "συμμορία" τρέχει να το φάει κι εγώ βρίσκω ευκαιρία να το σκάσω...

Το τελευταίο της ζωής μου ταξείδιον (Β' - Εσύ να κάνεις "ωμ" και πάνω απ' το κεφάλι σου να γίνονται αερομαχίες!)

Όταν ταξιδεύεις χωρίς την προστατευτική ομπρέλα ενός τουριστικού γραφείου, και είσαι αποφασισμένος να επισκεφτείς "περίεργα" μέρη και μάλιστα μόνος, όπως και να το κάνουμε θα αντιμετωπίσεις πολλούς και διάφορους κινδύνους. Και μερικούς που δεν φαντάζεσαι καν.

Γι' αυτό και οι έμπειροι του είδους συμβουλεύουν να ξεκινάς πάντα από τα ασφαλέστερα και ομορφότερα μέρη. Ώστε, αν αργότερα σου συμβεί κάτι δυσάρεστο, τουλάχιστον να έχεις προλάβει να χαρείς κάτι στη ζωή σου! χαχαχα Πλάκα κάνω...

Αλλά για σκεφτείτε το καλύτερα. Ας υποθέσουμε πως αποφασίζεις να ξεκινήσεις απ' το σύμπλεγμα σπηλαίων Τόρα Μπόρα στην οροσειρά Σαφέντ Κοχ στο ανατολικό Αφγανιστάν. Εκεί που είναι τα λημέρια των Ταλιμπάν. Τι πιο λογικό να σε συλλάβουν και να μείνεις με το αντηλιακό και τη βερμούμα στο σακίδιο?

Αλλά ας μη μιλάμε για υποθετικά σενάρια. Ένα απ' τα μέρη που είχα τσεκάρει να επισκεφτώ είναι ένα οροπέδιο σε υψόμετρο 5.000 μέτρων στα λεγόμενα "δυτικά σύνορα" Ινδίας και Κίνας. Το λένε "Άκτσα-Τσιν" και "κοιλάδα Γκαλβάν". Είναι ένα ακατοίκητο μέρος σκεπασμένο από αλάτι. Ιδανικό για διαλογισμό. Τυχαία σήμερα, εκεί που ενημερωνόμουν στο διαδίκτυο για τις διεθνείς εξελίξεις, τι βλέπω? Την περασμένη Δευτέρα, 15 Ιουνίου, στο μέρος εκείνο συγκρούστηκαν στρατιωτικές δυνάμεις Κίνας και Ινδίας με αποτέλεσμα να σκοτωθεί ένας Ινδός αξιωματικός και 20 στρατιώτες! Το ακριβές σημείο της σύγκρουσης το βλέπετε στον παρακάτω χάρτη, με το κόκκινο αστέρι!

Το φαντάζεστε? Να βρεθείς εκεί με τόσους κόπους και δυσκολίες και την ώρα που έχεις κάτσει σταυροπόδι, έκλεισες τα μάτια κι άρχισες τα ωμμμμμ, να βρεθείς στο επίκεντρο της σύγκρουσης των δύο μεγαλύτερων στρατών του κόσμου! Κι αν σε συλλάβουν κι αρχίσουν να σε ανακρίνουν για κατάσκοπο, ποιος θα πιστέψει πως ήρθες από Ελλάδα για να κάνεις "ωμ"? Κανείς ασφαλώς. Θα σε φάει το μαύρο σκοτάδι...

Οπότε καλά έκανα κι άρχισα το ταξιδάκι απ' το εξωτικό Μπαλί, που διοικητικά ανήκει στην Ινδονησία και θεωρείται απ' τους ασφαλέστερους προορισμούς. Ούτε καν εμβόλια δεν χρειάζεται να έχεις κάνει. Απλά πρέπει να αποφεύγεις το μη εμφιαλωμένο νερό και τα κουνούπια-στούκας! Ψιλοπράγματα δηλαδή...

Κάποτε στο Μπαλί μπορούσαν να έρθουν μόνο οι άπερκλας δυτικοί. Οι λεφτάδες που λένε. Αλλά τις τελευταίες δεκαετίες τα πράγματα άλλαξαν. Ακόμα και τα αεροπορικά εισιτήρια έγιναν πολύ πιο προσιτά. Κι αν είσαι αποφασισμένος να κοιμηθείς όπου βρεις και να τραφείς από τα αύθονα τοπικά φρούτα σαν μαϊμάκι, τότε μπορεί να τη βγάλεις πολύ φτηνά...

Το τελευταίο της ζωής μου ταξείδιον (Α' - Δεν θα λείψω σε κανέναν!)

Η Ελλάδα για τη Δύση είναι ανατολή και για την Ανατολή είναι δύση. Αυτό είναι λίγο πρόβλημα. Ίσως όμως και να μην είναι. Ποιος ξέρει...

Είμαι 52 ετών και νιώθω νέος και υγιής. Αλλά ο άνθρωπος είναι γενικά ευάλωτος. Ιδιαίτερα όσο περνούν τα χρόνια. Μάλλον δεν θα ξανάχω την ευκαιρία να κάνω ένα μεγάλο ταξίδι στην Ανατολή, στην Ασία, που πάντα τόσο με εξίταρε. 

Κι όταν λέω ταξίδι δεν εννοώ αυτά που οργανώνουν τα γνωστά τουριστικά γραφεία. Εγώ το ταξίδι το θέλω "οδύσσεια", αλητεία με την καλή έννοια, σαν τους χίπις στα Μάταλα τέλη δεκαετίας του '60...

Τώρα, γιατί στην ηλικία μου και στην εποχή μας εγώ γουστάρω να ζω χίπικα, είναι άλλο θέμα. Ο ψυχαναλυτής μου λέει πως δεν έζησα την εφηβεία στα γεμάτα, οπότε με κυνηγούν εκκρεμότητες απ' το παρελθόν. Όσα δεν έζησα στο τότε ζητούν το μερτικό τους απ' το τώρα...

Αποφάσισα λοιπόν να κάνω το τελευταίο μεγάλο της ζωής μου ταξείδιον. Πακιστάν, Αφγανιστάν, Ινδία, Νεπάλ, Ταϊλάνδι, Κίνα, Ιαπωνία, Σρι Λάνκα κ.λπ. Δεν το λες ούτε εύκολο ούτε κι ακίνδυνο. Αλλά το τραίνο της ζωής φεύγει και δεν υπάρχουν πολλές ευκαιρίες...

Ο γιατρός μου έχει δύο ενστάσεις. Η πρώτη έχει να κάνει με τον κορωνοϊό. Προσωπικά δεν τον θεωρώ σοβαρό κίνδυνο. Όχι γιατί είμαι συνομωσιολόγος. Αλλά γιατί τόσους μήνες στην Αθήνα συναναστράφηκα με τόσο κόσμο που αποκλείεται λογικά να μην διασταυρώθηκαν οι δρόμοι μας με τον ιούλη. 

Οπότε, είτε υπήρξα ασυμπτωματικός φορέας, είτε τον πέρασα στο πόδι, γιατί κάτι ιοσούλες με ταλαιπώρησαν φέτος την άνοιξη.

Η δεύτερη ένσταση του γιατρού μου έχει να κάνει με κάποιες ενδημικές ασθένειες των περιοχών που θα επισκευτώ. Οπότε επιβάλλεται ο εμβολιασμός μου. 

Έλα όμως που εγώ έχω ενεσοφοβία. Αυτή τη φοβία δεν την είχα πάντα. Την απέκτησα εκεί γύρω στα 10. Ο ψυχαναλυτής μου λέει πως τότε διαπίστωσα πως οι παρεμβάσεις των γονέων στη ζωή μου ήταν επί της ουσίας αρνητικές. Κι έτσι αποφάσισα να μην ξαναεπιτρέψω σε οτιδήποτε και οποιονδήποτε να ξαναμπεί στη ζωή μου (άρα και στο σώμα μου) με το πρόσχημα πως το κάνει για το καλό μου. Με αποτέλεσμα να αποκτήσω ενεσοφοβία και εμβολιοφοβία!

Χθες ανακοίνωσα σε κάποιους στενούς φίλους και συγγενείς την απόφασή μου να κάνω αυτό το μακρινό κι ίσως πολύμηνο ταξίδι. Όλοι τους ενθουσιάστηκαν και με παρότρυναν να προχωρήσω. Να σας πω την αμαρτία μου, αυτό με στεναχώρησε αρκετά. 

Πίστευα πως τα πρόσωπα που πραγματικά με αγαπούν δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς εμένα. Πως θα ασκούσαν βέτο και θα επέμεναν να ματαιώσω την αποδημεία μου. Τελικά αποδείχθηκε πως δεν με έχει κανένας ανάγκη. Κι αυτό, όσο να 'ναι, με συγκλόνησε. Ευτυχώς που υπάρχει και ο ψυχαναλυτής μου να με ισορροπεί. Μου είπε απλά πως ούτε κι εγώ έχω ανάγκη εκείνους. Γιατί αν τους είχα δεν θα αποφάσιζα να φύγω από κοντά τους...

Τελικά τι θα μου λείψει?

Κυρίως η πόλη που τόσο αγαπάω. Δε νιώθω Έλληνας αλλά Αθηναίος. Κι ας γεννήθηκα-μεγάλωσα στο Καρπενήσι. Η Αθήνα είναι ο απόλυτος έρωτάς μου. Που κάθε μέρα, σε κάθε στενό της μου επιφυλλάσσει και μία έκπληξη.

Επίσης θα μου λείψει κι ο Θρύλος. Δεν θα είμαι στην απονομή του 45ου τίτλου της ιστορίας του.

Κι αν ο Κούλης προκηρύξει πρόωρες εκλογές, θα είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που δεν θα ψηφίσω.

Κι αν αποφασίσει κάποιος συγγενής μου να αποχαιρετήσει τον μάταιο τούτο κόσμο... δεν θα είμαι στην κηδεία του.

Σας αποκαλύπτω πώς να πλουτήσετε! (ΣΤ' - Να ζείτε σα να είστε ήδη πάμπλουτοι!)

Κανονικά θα έπρεπε να με πληρώνετε για τα μυστικά που σας αποκαλύπτω. Αλλά ας όψεται που είμαι υπεράνω χρημάτων και καθόλου μοναχοφάης. Γιατί πιστεύω πως στο σύμπαν υπάρχει για όλους υπεραυθονία, αρκεί να ξέρουμε να την ελκύουμε...

Σας είπα τις προάλλες πως για να πλουτήσετε θα πρέπει κατ' αρχήν να θέλετε να γίνετε πλούσιοι. Δεν είναι αυτονόητο αυτό. Αλλά όμως και να το θέλετε, δεν αρκεί. Πρέπει επιπλέον να ξέρετε και γιατί θέλετε να πλουτίσετε. 

Γενικά και αόριστα "θέλω να γίνω πλούσιος", δεν μας βοηθάει καθόλου. Χρειάζεται ένα ισχυρό "γιατί". Πρέπει, με άλλα λόγια, να υπάρχει ένα δυνατό κίνητρο. Δεν έχει σημασία ποιο θα είναι αυτό. Αρκεί να υπάρχει, να είναι ειλικρινές και να μπορεί να σας κινητοποιήσει. Δεν έχει σημασία αν το κίνητρό σας είναι ανόητο ή τιποτένιο ή και ανήθικο. Δεν είναι καθόλου κακό να θέλετε να γίνετε πλούσιος για να κυκλοφοράτε σπέσιαλ γκόμενες ή να μπεκροπίνετε κάθε βράδυ με τους φίλους σας στα καπηλειά. Αν αυτό σας συνεπαίρνει, φτάνει και περισσεύει.

Αλλά και ισχυρό κίνητρο να έχετε πάλι δεν φτάνει. Χρειάζεται και απόλυτη στοχοπροσήλωση. Κατ' αρχήν θέστε κάποιο στόχο εφικτό, ρεαλιστικό και μετρήσιμο. Π.χ. θέλω να βγάζω 10.000 ευρώ το μήνα. Όχι αφηρημένες ευχές και όνειρα. Αυτά δεν είναι στόχοι, είναι γράμματα προς τον Άι-Βασίλη.

Αφού, λοιπόν, βάλετε τέτοιον στόχο, αποφασίστε επιτέλους καλοί μου άνθρωποι να χρησιμοποιήσετε τη δύναμη του μυαλού σας. Αλλά για να το κάνετε αυτό πρέπει να ξέρετε πώς διάολο δουλεύει αυτό το υπερόπλο που έχουμε, δηλαδή το μυαλό μας. 

Θα το πω όσο πιο απλά μπορώ: Το μυαλό μάς επιστρέφει ό,τι του φυτέψουμε. Τόσοι και τόσοι κερατάδες μας κάνουν καθημερινά πλύση εγκεφάλου για να μας έχουν υποχείριά τους. Γιατί να μην το γυρίσουμε τούμπα το παιχνίδι, και να κάνουμε εμείς αυτο-πλύση εγκεφάλου, ώστε να κατευθύνουμε τις ζωές μας προς την κατεύθυνση που εμείς επιλέγουμε?

Όλοι γνωρίζουμε εμπειρικά πως ό,τι σκεφτόμαστε πολύ έντονα, ειδικά αν το έχουμε επενδύσει και με κάποιο ισχυρό συναίσθημα, το ελκύουμε. Είτε θετικό είτε αρνητικό. Πώς το λέει ο λαός? Καλομελέτα κι έρχεται. Και... κακομελέτα κι έρχεται. 

Ένα μεγάλο μυστικό είναι πως καθορίζουμε τη ζωή μας μέσα από τις σκέψεις μας. Οι σκέψεις τείνουν να υλοποιούνται! 

Για δες τε γύρω σας. Τι σκέφτονται οι επιτυχημένοι κι ευτυχισμένοι άνθρωποι? Μα φυσικά το τι θέλουν και πώς θα το αποκτήσουν. Και τι σκέφτονται οι λούζερς? Συνεχώς τα προβλήματά τους και ψάχνουν για φταίχτες στην κυβέρνηση, στις διεθνείς συνωμοσίες, στον κακό τους τον καιρό...

Πολλά είπα και σας κούρασα. Το ρεζουμέ είναι να σκεφτόμαστε μόνο πράγματα που μας κάνουν να αισθανόμαστε όμορφα. Και να χρησιμοποιούμε μόνο θετικές εκφράσεις. Γιατί το μυαλό δεν αναγνωρίζει λέξεις όπως "δεν", "μην", "όχι"! Όταν λες "δεν θέλω να ζω μίζερα", το μυαλό ακούει "θέλω να ζω μίζερα". Και φροντίζει να σου κάνει το χατίρι!

Γι' αυτό να λέτε "θέλω να είμαι πλούσιος", "επιθυμώ την αυθονία" κ.λπ. Κι ακόμα καλύτερα, να αυθυποβάλλεστε πως είστε ήδη πλούσιοι. Να ζείτε, να σκέφτεστε, να μιλάτε σαν πλούσιοι. 

Έτσι κάνω κι εγώ... Έφερα σήμερα έναν μάστορα να κάνει σέρβις στον ηλιακό μου θερμοσύφωνα. Μου ζήτησε 50 ευρώ. Δυσανασχέτησα. "Μα σε ταλαιπώρησα τόσο για 50 ευρώ? Του χρόνου θα σε φωνάξω να μου βάλεις καινούργιο"! Λεφτά υπάρχουν, που έλεγε κι ο Γιωργάκης...
Πριν γίνεις πλούσιος, και για να γίνεις πλούσιος, πρέπει ν' αρχίσεις να σκέφτεσαι και να ζεις σαν πλούσιος!

Παιδιά, δεν είναι ψώνιο. Είναι σούπερ συνταγή για να ελκύσετε το χρήμα. Γιατί αυτό το άτιμο πάει μόνο εκεί που υπάρχει ήδη μπόλικο παραδάκι. Γι' αυτό πρέπει να το ξεγελάμε...

Καταστροφικά πρώτα ραντεβού! (Β‘ - Ολέθρια Σχέση)

Είχαμε γνωριστεί στο φέις και μετά από δυο μήνες ανταλλαγής μηνυμάτων κ.λπ. αποφασίσαμε να βρεθούμε κι από κοντά. Ραντεβού στην πλατεία Βαρνάβα, στο Παγκράτι.

Η Ν. βάζω στοίχημα πως ήταν μια γυναίκα συγκροτημένη και με αυτοπεποίθηση. Αλλά δεν ξέρω πώς και γιατί, όταν βρεθήκαμε από κοντά έχασε την αυτοσυγκέντρωσή της. Και την ισορροπία της. 

Αντί ν' αφήσει τον χρόνο να διαγράψει την πορεία του, αγχώθηκε κι άρχισε μια απελπισμένη προσπάθεια να μου αποδείξει πόσο έξυπνη, προικισμένη, επιθυμητή κι αναντικατάστατη ήταν.

Στην αγωνία της να την συμπαθήσω το μόνο που κατάφερε ήταν να αυτοϋπονομευθεί. Να φανεί μόνη κι απεγνωσμένη. Σα να μην έχει τίποτ' άλλο να κάνει απ' το να ασχολείται μαζί μου και να ψάχνει αφορμές να ξαναβρεθούμε.

Δεν έδειχνε να έχει αντιληφθεί πως ακόμα κι αν κάνει σχέση μαζί μου, μαζί σου, δεν έχει σημασία με ποιον, σε καμιά περίπτωση αυτή η σχέση δεν είναι όλη της η ζωή. Δεν μπορεί ένας άντρας που μόλις γνώρισες να μονοπωλεί τα όνειρά σου, τις σκέψεις και τα συναισθήματά σου. Είναι πολύ ανόητο και επικίνδυνο να προσφέρεις τόση δύναμη σε έναν άγνωστο.

Είμαι σίγουρος πως αν κάναμε σχέση, κάθε φορά που θα αργούσα να επικοινωνήσω μαζί της πάνω από μια ώρα, θα έβγαζε το συμπέρασμα πως είτε πέθανα (στην καλύτερη) είτε πως ήμουν στο κρεβάτι με κάποια άλλη (στη χειρότερη περίπτωση).

Τέτοια αγκιστρώματα είναι τρομακτικά. Φέρνουν στο μυαλό σου σκηνές απ' την ταινία Ολέθρια Σχέση. Πρέπει να διακόπτεις κάθε επαφή πριν τα πράγματα πάρουν χειρότερη τροπή.

Έτσι κι εγώ, έβαλα το καπελάκι μου στραβά κι είπα "άντε γεια"!

Ανοίγουμε τα πουγκιά με τα γρόσια!

Λοιπόν, η αγορά δεν έχει ακόμα ζεσταθεί. Χρήμα υπάρχει αλλά δεν κυκλοφορεί. Η περίοδος είναι δύσκολη και κάποιοι πρέπει να βάλλουν πλάτη. Και ποιοι είναι αυτοί; Όχι φυσικά οι άνεργοι κι οι άστεγοι. Αλλά όσοι από μας έχουν ακόμα το πουγκί τους γεμάτο γρόσια.

Ειλικρινά, δεν μπορώ να σε καταλάβω ρε φίλε. Σε σένα το λέω, που έχεις μεγάλα εισοδήματα και παραφουσκωμένους τραπεζικούς λογαριασμούς. 

Φοβάσαι μη φτωχύνεις αν αγοράσεις μια τυρόπιτα, μια εφημερίδα κι ένα καφεδάκι τη μέρα; Αν βγεις το βράδυ και πιεις δυο ποτάκια με φίλους; Κι αν κάθε σ-κ πας σε κάποιο ταβερνάκι να χαλαρώσεις;

Προσωπικά είμαι απ’ τα πλέον αντικαταναλωτικά άτομα. Από ιδεολογία δεν πετάω τίποτα πριν εξαντλήσει το οινομικό του δυναμικό. Κι όταν πλέον τα έχει φάει τα ψωμάκια του, το αποχαιρετώ, το ευχαριστώ και το στέλνω για ανακύκλωση. 

Παρ’ όλ’ αυτά κάνω τούτη τη δύσκολη περίοδο μια εξαίρεση. Χωρίς να τα χρειάζομαι άμεσα αγόρασα ένα σορό ρουχαλάκια και πατούμενα, τίγκαρα για καμιά δεκαετία τις ντουλάπες κι άρχισα να χαρίζω. Δεν είναι καιρός για οικονομίες και τσιφουτιές. Πρέπει να κινηθεί το μπαγιόκο, να βρουν δουλειά οι άνθρωποι, να μπορέσουν λίγο ν’ ανασάνουν και μετά ξαναγυρνάμε στα αντικαταναλωτικά μας...

Οπότε, μην το πολυ-φιλοσοφούμε. Βγαίνουμε απ’ το σπίτι, ψωνίζουμε και καταναλώνουμε αβέρτα, πληρώνουμε όλα τα χρέη μας, τους φόρους και κυρίως τις ασφαλιστικές μας εισφορές. Αν κλείσει το "μεγάλο μαγαζί" θα κλείσουμε κι εμείς, τα "μικρά".

Όταν βούλιαξε ο Τιτανικός, στην ίδια θάλασσα πνίγηκαν και ο λαθρεπιβάτης κι ο καμαρώτος κι ο πολυεκατομμυριούχος που έκανε πάρτι στη σάλα, δίπλα στο πιάνο...

Σας αποκαλύπτω πώς να πλουτήσετε! (Ε' - Να χαίρεστε με τις επιτυχίες των άλλων!)

Στην προηγούμενη ανάρτηση λέγαμε πως η γενναιοδωρία συμβάλλει στον πλουτισμό μας. Ακούγεται αντιφατικό αλλά είναι αληθινό. Πλούσιος δεν γίνεται αυτός που μασουριάζει αλλά αυτός που σκορπάει με αγάπη κι ανιδιοτέλεια.

Τις προάλλες ένας πελάτης μου χρεοκοπημένος ζήτησε τις συμβουλές μου για να ανακάμψει. Περίμενε να του αποκαλύψω κανένα νομικό παραθυράκι να τη σκαπουλάρει απ' τους δανειστές του και να εξασφαλίσει κανένα τραπεζικό δανειάκι. Αλλά μάλλον τον απογοήτευσα. Γιατί του έδωσα την πιο πολύτιμη συμβουλή που διέθετα. Του αποκάλυψα, και μάλιστα δωρεάν, το μυστικό να ξαναγίνει πλούσιος.

- Πόσα λεφτά σου έχουν μείνει?

- 200 ευρώ όλα κι όλα στη γιούρομπανκ.

- Πολύ ωραία... αύριο πρωί-πρωί πήγαινε να τα πάρεις, σπάστα σε 20ευρα και μοίρασέ τα σε όποιον περαστικό νομίζεις πως τα 'χει ανάγκη! Δεσμεύομαι πως σε μια βδομάδα όχι μόνο θα έχεις ξεχρεώσει αλλά θα μπουν στον τραπεζικό σου λογαριασμό και 10.000 ευρώ!

Φυσικά δεν με άκουσε. Με πέρασε για τρελό, απατεώνα, ιεχωβά... Αυτός έχασε.

Τώρα, εσείς θα με ρωτήσετε: καλά, τρέλα πουλάς? Ναι, "τρέλα" πουλάω κι όχι ναρκωτικά, όπλα ή επιστολές του Ιησού. Όμως πριν με γελοιοποιήσετε, εφαρμόστε τα και τα ξαναλέμε...

Για σήμερα σας έχω μια ακόμα "συνταγή" για να πλουτίσετε: ποτέ μη ζηλεύετε και μην φθονείτε όσους πλουτίζουν. Αντιθέτως να χαίρεστε και να πανηγυρίζετε για την επιτυχία τους. Θα σας πω ένα προσωπικό παράδειγμα.

Λίγες μέρες πριν τα περασμένα Χριστούγεννα πήγα μ' έναν φίλο στον ιππόδρομο να παίξουμε. Εγώ ό,τι έπιανα γινόταν κάρβουνο. Κι εκείνος ό,τι άγγιζε γινόταν χρυσάφι. Κέρδιζε συνεχώς και προκλητικά. Αλλά κάθε φορά που εκείνος κέρδιζε εγώ πανηγύριζα τρελά.

"Ρε μαλάκα, τι χαίρεσαι?", μου έλεγε. "Εγώ κερδίζω κι εσύ χάνεις! Τι πανηγυρίζεις?".

"Άσε, ξέρω εγώ!", του έλεγα.

Για να μην τα πολυλογώ: στην τελευταία κούρσα τίναξα την μπάνγκα στον αέρα. Μιλάμε κέρδισα ένα εξωφρενικό ποσό! 

Εννοείται πως αγόρασα απ' το κυλικείο όσα σάντουιτς είχαν μείνει απούλητα και τα μοίρασα στους περαστικούς! 

Στην πραγματικότητα δεν χάρισα ούτε σεντς. Γιατί ήξερα πως όσο εγώ θα κοιμόμουν το βράδυ, τα λεφτάκια που ξόδεψα για τους άλλους θα σκαρφίζονταν χίλιους-δυο τρόπους να επιστρέψουν πολλαπλάσια στο πορτοφόλι μου...

Για να είμαι ειλικρινής, τα συγκεκριμένα λεφτάκια άργησαν να μου επιστρέψουν. Το έκαναν μέσα Απρίλη 2020. Κι αμέσως αγόρασα μερικά λαπτοπάκια που τα χάρισα σε φίλους να περάσουν πιο υποφερτά την περίοδο της καραντίνας. 

Αν αυτά που έδωσα για τα λαπτόπια μού επιστρέψουν μες το καλοκαίρι θα περάσω διακοπές ζάχαρη. Αν αργήσουν, θα πάω το χειμώνα διακοπές στις Άλπεις!