Τι έμαθα τόσα χρόνια απ' τη ζωή μου... (ΛΓ')

 

Από τότε που άρχισα το online

κατέληξα στο off life!

Ο Σεφέρης έλεγε πως ... η ζωή είναι ψυχρή, ψαρίσια!

 

Γυμνή γυναίκα,

το ρόδι που έσπασε 

ήταν γεμάτο αστέρια.

Συλλογισμένο το στήθος σου

βαρύ μες στον καθρέφτη.

Η βάρκα κάνει κύκλους

κι ούτε ένας γλάρος...

Αργούν οι μέρες

βασανίζονται μες στα ρολόγια

Είδα τη ζωή μου

σα χορδή τεντωμένη

τυραννιέμαι απ' το δικό μου πουκάμισο

μήτε κι η σιωπή δεν είναι πια δική μου.

Βουλιάζει όποιος σηκώνει

τις μεγάλες πέτρες...

Βρεθήκαμε γυμνοί

πάνω στην ελαφρόπετρα.

Μια φλογέρα έπαιζε 

στα γυμνά σου πόδια.

Ο αέρας που φυσά δεν μας δροσίζει

κι ο ίσκιος μας κρύβεται στα κυπαρίσσια.

Στο στήθος μου η πληγή άνοιξε πάλι...

Θυμάμαι που μου λεγες...
"μάθε μου τη γλώσσα των δέντρων!"

Μα εγώ, εκτός απ' ένα μικρό πεύκο,

δεν έχω άλλη συντροφιά.

Άφησα να περάσει ένα ποτάμι

μέσα απ' τα δάχτυλά μου

χωρίς να πιω ούτε μια γουλιά.

Ό,τι αγάπησα χάθηκε...

Ήταν ωραία τα μάτια σου

μα δεν ήξερες πού να κοιτάξεις.

Δεν ήξερα πού να κοιτάξω ούτε εγώ.

Τα δάχτυλά μου στο μαλακό χορτάρι 

βρήκαν τα δικά σου.

Τη ζωή που μας έδωσαν να ζήσουμε

τη ζήσαμε;

Ξαναμπαρκάραμε

με λίγο φως απ' τα παιδικά μας χρόνια

και τα σπασμένα μας κουπιά

ταξίδια που δεν τέλειωσαν

κορμιά που δεν ξέρουν πια

πώς ν' αγαπήσουν.

Οι στοχασμοί μου σαν τις πευκοβελόνες,

σου γράφω γράμματα

και τα ρίχνω στον αποχωρισμό

για να γεμίσει...

Δεχόμουν τα πάντα όπως έρχονταν

χωρίς ν' αλλάζω μες στην αλλαγή

κι εσύ χαμήλωνες τα μάτια σου

κι είχες το χαμόγελο που ανιστορούσαν ταπεινά

ζωγράφοι αλλοτινοί...

Αργά μιλούσες μπρος στον ήλιο

και τώρα είναι σκοτάδι.

Κι έλεγες πως η ζωή είναι ψυχρή...

ψαρίσια!

Ρόδο της μοίρας

γύρευες να βρεις να με πληγώσεις.

Κορμί μαύρο, μες στο λιοπύρι,

κορμί-καράβι μου, πού ταξιδεύεις;

Στο κορμί της όμορφης

κέντησα τη ζωή μου...

Τι έμαθα τόσα χρόνια απ' τη ζωή μου... (ΛΒ΄)

 

Πολλοί προτιμούμε να ζούμε με τα παλιά προβλήματα

παρά να δοκιμάσουμε νέες λύσεις...

2012-2022: Δέκα χρόνια Ψόνθο! Απίστευτο;

 

Ξεναγώ τον Τόμας Έλιοτ στη... Χώρα των Κάκτων!

Βόλτες σε μισοερημωμένους δρόμους 

βρόμικα καπηλειά 

σε μιας νυχτιάς φτηνά ξενοδοχεία.

Κιτρινη ομίχλη γλυστράει απ' την ταράτσα 

κάθεται στο φαλακρό σημείο 

στη μέση των μαλλιών μου.

 

 Μέτρησα τη ζωή μου με κουτάλια του καφέ

 και μεγάλα ποτήρια μπίρας 

άκουσα τις νεράιδες να τραγουδάνε μία-μία 

χασομέρησα στις θάλασσες με τα θαλασοκόριτσα... 

 

Η νιότη ήταν σκληρή, δεν είχε μεταμέλεια 

ληψές επιθυμίες, κομμένες θλίψεις 

κι ένα βάζο πασχαλιές στο γραφείο μου... 

 

Στο πάρκο με βλέπετε κάθε πρωί 

να διαβάζω ποίηση κι αθλητικές φυλάδες 

και να φυσάω τ' αποκαϊδια καπνισμένων ημερών...

 

Σφουγγίζω με το χέρι μου το στόμα και γελώ 

με λασπωμένα πόδια μπαίνω στο πρώτο καφενείο 

Έχασα το πάθος μου! 

Αλλά γιατί θά 'πρεπε να το κρατήσω; 

 

Ζωγραφίζω μιαν έρημη ακτή, 

σπηλιές γεμάτη και βγαίνουν από μέσα άνθρωποι... 

Δες, δες, κορίτσια! 

 

Περιπλανιέμαι πάντοτε σε μέρη παρδαλά 

σε κόλπα διάφορα του τρα-λα-λα 

ερειπωμένα γκαρσόνια που δεν έχουν τίποτα να πουν, 

υπάρξεις άβυζες υπό τη γη 

κάποιος μου ρίχνει φόβο με μια χούφτα σκόνη! 

 

Άστυ ανύπαρκτο,

 σκούρα ομίχλη, 

ώρα μενεξεδιά του δειλινού 

προσπαθώ να συνδέσω το τίποτα με το τίποτα! 

 

Νυχτερίδες με πρόσωπα βρεφών 

πυκνόφυτα κρησφύγετα 

χύτρες ανόσιων ερώτων κοχλάζετε στ' αυτιά μου... 

 

Άνθρωποι χωρίς μορφή, βαλσαμωμένοι, 

σχήμα χωρίς μορφή, σκιά δίχως χρώμα 

χειρονομία χωρίς κίνηση 

χώρα του κάκτου! 

 

Ο κόσμος τελειώνει όχι μ' έναν πάταγο, 

αλλά μ' έναν λυγμό. 

Μερίδες αχόνευτες

 λέξεις ανείπωτες 

δρόμοι δυσνόητοι 

καμήλες πεισματάρισσες 

άσπρα πανιά στις θάλασσες... 

 

Ξωκκλήσι ερημίτη 

καιροί ύπουλοι 

θόρυβος χωρίς λαλιά, τροφή χωρίς γεύση 

παίρνω τα χειροκροτήματα όλων 

μα την αγάπη κανενός.

 

Χρόνος παρών και χρόνος παρελθών 

τόπος της αέναης μοναξιάς 

φεύγω με το φτερούγισμα μιας νυτερίδας... 

Παραιτούμαι!

Τι έμαθα τόσα χρόνια απ' τη ζωή μου... (ΛΑ')

Εμείς οι Έλληνες συνήθως δεν τρώμε όσο πεινάμε

αλλά όσο πείνασαν οι πολιορκημένοι του Μεσολογγίου

και οι παππούδες μας στην Κατοχή

Έτσι έπρεπε να γίνει...

 

Το φως μένει ανοιχτό και μετά τις τρεις

στο γραφείο χαρτοφύλακες γεμάτοι σημειώσεις

ο υπολογιστής μονίμως ενεργοποιημένος

κοιμάμαι πάντα με τα ρούχα

σ' ένα διπλό κρεβάτι...

Πίνω τον καφέ μου πάντα σκέτο

σε μια κούπα πού 'χω απ' το γυμνάσιο.

Κάποτε ερωτεύτηκα πολύ

χορέψαμε ένα μπλουζ

ζαλισμένοι απ' την μπίρα και τα φιλιά

μετά έφυγα

γιατί έτσι έπρεπε να γίνει...

Αν με ρωτήσεις

θα σου πω πως είμαι ευτυχισμένος

και πιθανότατα θα σε πείσω.

Δεν ζητώ κατανόηση

γιατί είμαι σίγουρος πως δεν θα τη βρω...

Έχω πιάσει παρτίδες

-τίμιες και σταράτες- με τη μοναξιά.

Την καλημερίζω 

κι αυτή δεν μου επιτίθεται...