Τελικά οι γυναίκες λίγα δίνουν, πολλά παίρνουν!

Οι περισσότερες γυναίκες που γνώρισα, για να μην πω όλες, χρησιμοποιούσαν το σεξ για να με χειραγωγήσουν. Για να μου επιβάλλουν τη δική τους θέληση. Για να τους κάνω όλα τα χατίρια. Γιατί διαφορετικά δεν θα είχε "κοκό"! 

Αυτή είναι μια πανάρχαια γυναικεία μέθοδος που μπορεί να είχε κάποιο νόημα σε άλλες εποχές που η γυναίκα δεν είχε άλλα μέσα για να ακουστεί, να της δώσουν και την ελάχιστη έστω σημασία. Αλλά κάποιες να το εφαρμόζουν και σήμερα είναι, επιεικώς, ελεηνότατο...

Η εποχή μας, δόξα τω θεώ, δεν στερείται επικοινωνίας. Αλλά πολλές γυναίκες εξακολουθούν να μην εξωτερικεύουν πολλά πράγματα που έχουν στο μυαλό τους. Και δε λέω εκείνα που άμα τα μαθαίναμε θα τρομάζαμε. 

Εννοώ μερικά πολύ απλά πραγματάκια. Πώς θες να ξέρω τι σε κάνει να νιώθεις όμορφα, τι χρειάζεσαι, τι είναι σημαντικό για σένα, αν δεν μου το πεις ευθέως; Τι φοβάσαι; Εδώ δεν ξέρω τι σημαίνει να είναι κάποια γυναίκα, πώς θα μαντέψω όλα τα υπόλοιπα;

Κι ενώ παραπονιέσαι πως "δεν σε καταλαβαίνω", αντιστρέφω το ερώτημα και σε ρωτώ: "Εσύ ασχολήθηκες ποτέ με τις δικές μου ανάγκες; Μου πρόσφερες υποστήριξη; Μου έδειξες ποτέ πως με εκτιμάς, με θαυμάζεις, με αγαπάς;". 

Όχι, φυσικά. Με έβλεπες μόνο σαν "χορηγό". Κι όποτε σε καλούσα να συζητήσουμε τα προβλήματά μας πολιτισμένα, εσύ ερχόσουν με στολή μάχης!

Οι έξυπνες γυναίκες ξέρουν πως δεν θα καταφέρουν τίποτα προκαλώντας έναν καυγά. Καταλαβαίνουν πως η γκρίνια δεν είναι τέχνη και, προπαντώς, δεν αρχίζουν την γκρίνια τη στιγμή που ο άλλος έχει κάτσει να φάει μια μπουκίτσα. 

Κι ούτε μπορώ ν’ ακούω μέρα-νύχτα τα παράπονά σου. Δεν μπορεί όλα να σου πηγαίνουν στραβά. Ουφ... κουράστηκα.

Πόσο "ένδοξοι" ήταν οι βασιλείς του Βυζαντίου? (ΙΣΤ' - Εγκληματίας Πολέμου)

Όπως έχουμε ξαναπεί η λεγόμενη Μακεδονική Δυναστεία ήταν αρμένικης καταγωγής αλλά ονομάστηκε "μακεδονική" επειδή ο ιδρυτής της γεννήθηκε κάπου στη Θράκη, που τότε ανήκε στο θέμα της Μακεδονίας.

Ο Βασίλειος Β', που αργότερα πήρε το προσωνύμιο "Βουλγαροκτόνος", ανέβηκε στο θρόνο σε μικρή ηλικία, μόλις 21 ετών, το 976. Εκείνη την εποχή στα ανάκτορα έλυνε κι έδενε ένας ευνούχος, ονόματι Βασίλειος. Αυτός ήταν ασφαλώς η προσωποποίηση της πλεκτάνης και του παρασκηνίου, αλλά, παρ' όλ' αυτά πρόσφερε σημαντικές υπηρεσίες στον Βασίλειο. Όμως δεν του ενέπνεε καμία εμπιστοσύνη, γι' αυτό εκείνος δήμευσε την περιουσία του και τον φυλάκισε με αποτέλεσμα να πεθάνει πολύ γρήγορα. Βλέπετε η ευγνωμοσύνη ήταν άγνωστη λέξη σε κείνες τις δολοφονικές μηχανές που ονομάζονταν "Βασιλείς της Νέας Ρώμης και της του Κωνσταντίνου Πολέως".

Ο Βασίλειος ήταν χαρισματικός στρατιωτικός και αντιμετώπισε με μεγάλη επιτυχία πολλούς εσωτερικούς και εξωτερικούς κινδύνους. Ίσως πιο επικίνδυνες κι απ' τους Βούλγαρους ήταν οι αρμένικες οικογένειες των Φωκάδων και Σκληρών που είχαν αποκτήσει τεράστια οικονομική και στρατιωτική δύναμη στην Ανατολή και συνεχώς στασίαζαν.

Δεν χρειάζεται να αναφέρουμε περισσότερα για τον Βασίλειο μια και είναι γνωστός για ένα από τα πιο αποτρόπαια εγκλήματα πολέμου στην παγκόσμια ιστορία, αυτό της τύφλωσης 15.000 Βούλγαρων αιχμαλώτων πολέμου. 

Τελικά πέθανε ανύπαντρος και χωρίς απογόνους και τον διαδέχθηκε ο αδελφός του Κωνσταντίνος Η΄, σε ηλικία 66 ετών, το 1025.

Αυτός βασίλευσε περίπου 4 χρόνια αλλά αποδείχθηκε καταστροφικός. Άνθρωπος φιλήδονος (περνούσε τις μέρες του στον ιππόδρομο, στις πόρνες και παίζοντας ζάρια), μέγας φορομπήχτης και αντιπαθούσε την στρατιωτική και γραφειοκρατική ιεραρχία. 

Άφησε στο θρόνο την κόρη του Ζωή, μια εξίσου τεμπέλα, οκνηρή και φιλήδονη γυναίκα, που την απασχολούσαν μόνο τ' αρώματα και τα καλλυντικά. Αυτή, αν και πουρό, άλλαζε τους εραστές σαν τα πουκάμισα. Κι όταν γνώρισε ένα ωραίο τεκνό, τον Μιχαήλ, δημητηρίαζε το νόμιμο σύζυγό της Ρωμανό ποτίζοντάς τον καθημερινά δηλητήριο βραδείας ενέργιεας, για να μη δώσει υποψίες. 

Εκείνος όμως δεν έλεγε να πεθάνει, κι ας του έπεσαν όλες οι τρίχες απ' το κεφάλι και το σαγόνι του. Οπότε το διαβολικό ζευγαράκι αποφάσισε και τον έπνιξε μέσα στο λουτρό του. Ο γάμος τους έγινε ενώ το πτώμα του Ρωμανού ήταν ακόμα άθαφτο μέσα στο παλάτι!

Έτσι στο θρόνο ακολουθεί μια σειρά ανίκανων εραστών της Ζωής που οι περισσότεροι δεν είχαν καλή τύχη. Π.χ. ο Μιχαήλ Ε' Καλαφάτης, που τον είχε υιοθετήσει η Ζωή αλλά στη συνέχεια προσπάθησε να τη φυλακίσει, τυφλώθηκε και εξορίστηκε σε μοναστήρι.

Ο νέος βασιλιάς Κωνσταντίνος Θ' ο Μονομάχος, παρά το φιλοπόλεμο επίθετο, ήταν άνθρωπος της καλοπέρασης, των γραμμάτων και των τεχνών. Αυτός, αν και τυπικά ήταν σύζυγος της Ζωής, είχε επίσημη ερωμένη και μάλιστα από την πανίσχυρη οικογένεια των Σκληρών, γι' αυτό και την αποκαλούσε Σκλήραινα!

Ένα τραγούδι είν' η ζωή μου (Β' - Κύμα πικρό...)

Ήταν τέλη του 1969, δεν είχα κλείσει ακόμα τα δυο χρόνια, και σ’ ένα νυχτερινό κέντρο στο Αιγάλεω, "Σου Μου" νομίζω το ’λεγαν, γινόταν το αδιαχώρητο. Καπνός, λουλούδια, γυναίκες, ζεϊμπέκικα... 

Τραγούδαγε η Ανθούλα Αλιφραγκή, και τη συνόδευε ένα αγόρι πίσω από μια κιθάρα και με μπάσα φωνή. Το έλεγαν Στράτο Διονυσίου.

Λίγους μήνες αργότερα, το 1972 πλέον, ο Νίκος Φώσκολος έκανε τα γυρίσματα της ταινίας "Ορατότης μηδέν". Κι ανέθεσε στον Λευτέρη Παπαδόπουλο να γράψει ένα τραγούδι που να ’χε μέσα τη φράση "Κύμα πικρό". 

Ο Λευτέρης, τεράστιο στιχουργικό ταλέντο, έγραψε το "Βρέχει φωτιά στη στράτα μου" που το μελοποίησε ο Μίμης Πλέσσας και το τραγούδησε ο Στράτος. Κι αυτό έντυσε μια απ’ τις πιο εμβληματικές σκηνές του ελληνικού κινηματογράφου.  Είναι η στιγμή που ο Νίκος Κούρκουλος με το μαύρο μακό βάζει φωτιά στα φτωχικά του υπάρχοντα βυθισμένος στην απελπισία...

Έκτοτε το τραγούδι αυτό παίζεται παντού και συνέχεια. Ακόμα και σε γάμους! Σε όλα τα γαμήλια γλέντια εξιτάρονται με τη φράση "Η ζωή εδώ τελειώνει"...

Το τραγούδι αυτό, σύμβολο αρρενωπότητας, ταιριάζει σε κάθε ασυμβίβαστο χαρακτήρα που ακούγοντας τα πονεμένα λόγια του λαϊκού άσματος ξορκίζει τον πόνο του κι απελευθερώνεται. Είναι μια μικρή τελετουργία πόνου και λύτρωσης...

Κάθε φορά που είμαι ζοχαδιασμένος ή συφιλιασμένος το βάζω να παίζει...

Κατά τ’ άλλα η ζωή τραβούσε το δρόμο της. Το 1972 ο Καντάφι παίρνει την εξουσία της Λιβύης, ο Σάκης Καράγιωργας καταδικάζεται σε ισόβια απ’ τη Χούντα, ο Μανώλης Χιώτης πεθαίνει αιφνίδια στα 49 του, κι οι συνταγματάρχες στις 21 Μαϊου δίνουν προθεσμία μιας βδομάδας στους χίπις ν’ αποχωρήσουν απ’ τα Μάταλα της Κρήτης...

Βρέχει φωτιά στη στράτα μου φωτιά που μ’ έχει κάψει
για τα φτωχά τα νιάτα μου
κανένας δε θα κλάψει
Η ζωή, η ζωή εδώ τελειώνει
σβήνει το καντήλι μου
κι η ψυχή, η ψυχή σαν χελιδόνι
φεύγει απ’ τα χείλη μου
Κύμα πικρό στην πλώρη μου
και τα πανιά σκισμένα
ούτε αδελφός αγόρι μου
δε νοιάστηκε για σένα
Η ζωή, η ζωή εδώ τελειώνει
σβήνει το καντήλι μου
κι η ψυχή, η ψυχή σαν χελιδόνι
φεύγει απ’ τα χείλη μου

Η εξέλιξη του Δαρβίνου σκότωσε το σεξ!

Θα τα πω όσο πιο απλά μπορώ. 

Το πρόβλημα ξεκίνησε όταν ο άντρας κατανόησε πως δεν ήταν και τόσο ελκυστικός για τη γυναίκα. Η εμφάνισή του όχι μόνο δεν εντυπωσίαζε τα θηλυκά, αλλά τα έκανε να πλήττουν θανάσιμα. Βλέπετε, δεν διαθέτουμε ούτε τη χαίτη του λιονταριού ούτε την ουρά του παγονιού...

Οπότε, ο καημένος ο άντρας άρχισε να σκέφτεται τρόπους να κάνει λιγότερο πληκτική την εμφάνισή του. Έτσι έμαθε να καπνίζει, να κάνει δαχτυλίδια με τον καπνό, να βγάζει λεφτά... Σταδιακά άρχισε να αναπτύσσει και τον εγκέφαλό του. Έμαθε να λέει καλαμπούρια, να αποκτά πνευματική εγρήγορση και σταδιακά κριτική ικανότητα. 

Στην προσπάθειά του να γίνει πιο ελκυστικός, έγινε ένα ευφυές ζώον. Και τότε συνειδητοποίησε πόσο γελοίο είναι να προσπαθείς ν' αρέσεις στις γυναίκες...

Και ως γνωστόν, το ένα φέρνει το άλλο. Ο άντρας, ως σκεπτόμενο πλέον ον, άρχισε ν' αναρωτιέται αν πραγματικά ήθελε μια γυναίκα ή απλώς να εκτονώσει τη σεξουαλική του ορμή. Παρατηρούσε τη μάνα της κάθε υποψήφιας γκομενίτσας κι αντιλαμβανόταν πόσο θεόχοντρη θα γινόταν σε λίγα χρόνια. Πλέον δεν μπορούσε ν' ανεχτεί τις χαζομάρες και βλακιούλες που πετούσαν τα περισσότερα γύναια. 

Και κάποια στιγμή είπε το περιβόητο... "άντε γαμήσου κι εσύ κι ο γρύλος σου", και δεν ξανασχολήθηκε με το σεξ. Γιατί κατάλαβε πόσο υπερεκτιμημένη έγινε αυτή η βιολογική λειτουργία και πόσο επιδέξια τη χρησιμοποιούσαν οι γυναίκες για να τον χειραγωγούν...

Απ' την άλλη, οι γυναίκες, όσο διαρκούσε η παραπάνω διαδικασία, κάτι άρχισαν να ψιλιάζονται. Και σκέφτηκαν να μιμηθούν τους άντρες. Άρχισαν κι αυτές να καπνίζουν, να πίνουν και, το χειρότερο γι' αυτές, να δουλεύουν. 

Αλλά όσο η γυναίκα άρχιζε να μοιάζει του άντρα, τόσο εκείνος ενδιαφερόταν λιγότερο γι' αυτή. Πολύ λογικό το βρίσκω. Κάπως έτσι λοιπόν το σεξ ατρόφησε. Και για να μην τα πολυλογώ... φτάσαμε στη σημερινή κατάντια της κυριαρχίας των αγαμήτων...

Ο έρωτας στεγνώνει γρήγορα, όπως το σπέρμα!

Αγάπη είναι το τηλέφωνο που χτυπά

ακούγεται μια φωνή

αλλά δεν είναι ποτέ η "σωστή" φωνή...

Αγάπη είναι το κουνούπι

που ψεκάζεις με αεροζόλ.

Αγάπη είναι το αδειανό σκαμπό 

δίπλα σου στο μπαρ...

Δεν τη λες και πολύ όμορφη.

Αλλά κάτι με εντυπωσίασε στη συμπεριφορά της.

Ίσως που τάιζε με ζάχαρη τα μυρμήγκια μου.

Που έτριβε τσόφλια αυγών στο νερό του ποτίσματος

για να θρέψει με ασβέστιο τα φυτά μου...

Σίγουρα έχει πληγώσει λιγότερους στη ζωή της

από κάθε άλλον που ξέρω...

Το κινητό μου χτυπάει,

είναι εκείνη.

"Ναι?"

"Σ' αγαπώ", μου λέει.

"Ευχαριστώ!"

"Μόνο αυτό έχεις να πεις?"

"Ναι!"

"Να φας σκατά!"

Και μου το κλείνει...

Απόψε βρέχει,

ρίχνει μια κολασμένη βροχή.

Κι εγώ είμαι ένας μπερδεμένος μεσόκοπος

που οδηγεί στη βροχή

κι αναρωτιέται πού πήγε η τύχη.

Θα έδινα τα πάντα 

για ένα γυναικείο χέρι στ' αρχίδια μου απόψε.

Να τα στρίβει, να τα ζουλάει

και να λέει "μαλακίες ρε φίλε,

βάλε καμιά καλύτερη μουσική

κι άνοιξε λίγο το καλοριφέρ"...

Ν' ανοίγω τη ντουλάπα μου

να τραβάω από μέσα ένα μπλε κιλοτάκι

να τη ρωτάω "δικό σου είναι?"

και να μου απαντάει

"'Οχι, είναι του σκύλου!"

Επιτέλους, φτάνω στο σπίτι της Κικής.

Την έχω για καβάτζα.

Παρκάρω το παλιό μου αμάξι

με την πεσμένη μπαταρία

και τις πόρτες σχεδόν να κρέμονται

απ' τους σπασμένους μεντεσέδες. 
Χωρίς πινακίδες κυκλοφορίας! 

Έχει μπόλικα πιασίματα

κι εγώ της τα χουφτώνω.

"Κοίτα κούκλα, θ' αδειάσω μέσα σου

έναν άσπρο και καυτό χυμό απόψε.

Δεν έκανα τόσο δρόμο

για να παίξουμε σκάκι!"

Είναι καλό να είσαι μόνος

μα υπάρχει μια παράξενη ζεστασιά

όταν δεν είσαι μόνος.

Βλέπω άλλους άντρες με γυναίκες 

ήσυχες κι ευγενικές.

Εγώ γιατί μπλέκω μόνο με πόρνες

-νυν και πρώην-

μπεκρούδες, μαστούρες και παλαβιάρες?

Όταν φεύγει η μία

έρχεται μια άλλη 

χειρότερη απ' την προηγούμενη!

"Δεν θ' άντεχες μια σωστή γυναίκα!",

λέει ο κολλητός μου...

Μάλλον θα φταίει 
καμιά βαθιά ριζωμένη μαλακία

απ' τα παιδικά μου χρόνια.

Ξεπέταξα την Κική και πάω στο μπάνιο.

"Ο έρωτας στεγνώνει τόσο γρήγορα

όσο και το σπέρμα!", σκέφτομαι.

Για να 'μαι ειλικρινής

η ζωή μού φέρθηκε καλύτερα

απ' ό,τι άξιζα.

Τόσα δάχτυλα μες στα μαλλιά μου

τόσα χέρια να μου πιάνουν τ' αρχίδια

τόσα κιλοτάκια πεταμένα στο χαλί

δίπλα στην κρεβατοκάμαρα...

Αυτό μάλλον το λες κωλοφαρδία!

Πόσο "ένδοξοι" ήταν οι βασιλείς του Βυζαντίου? (ΙΕ' - Εξολοθρεφτής καλογέρων!)

Στην περίοδο της λεγόμενης "Εικονομαχίας" θα αναφερθούμε πολλές φορές στο μέλλον. Αλλά σήμερα θα πούμε δυο λόγια για τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο Ε΄, τον εικονομάχο, που περίπου στα μέσα του 8ου αιώνα διέπρεψε με τις αγριότητες και τα εγκλήματά του.

Δεν ήταν και τόσο δύσκολο να αντιληφθεί τη μεγάλη εξουσία και περιουσία που είχαν συγκεντρώσει στα χέρια τους οι μοναχοί. Γι’ αυτό και τους στοχοποίησε ως κατ’ εξοχήν εχθρούς της πολιτικής του. 

Ο ίδιος απέφευγε να χρησιμοποιεί τον όρο "μοναχοί", και προτιμούσε το ... "αυτοί οι ολέθριοι"! Και για να εξαφανίσει από προσώπου γης τη γενιά τους καθιέρωσε την ποινή του θανάτου σε κάθε ηγούμενο που θα τολμούσε να δεχθεί νέο δόκιμο μοναχό!

Ο Κωνσταντίνος υποχρέωσε όλους τους υπηκόους του να ορκιστούν πως θα πάψουν να τιμούν τις εικόνες. Όσοι δεν συμμορφώθηκαν δεν είχαν καλή τύχη. Σύμφωνα με τις πηγές έναν μοναχό τον έραψαν σε σακί και το πέταξαν στη θάλασσα. Οι φυλακές γέμησαν. Μόνο στη φυλακή του Πραιτορίου κρατούνταν 342 μοναχοί, οι περισσότεροι ακρωτηριασμένοι. Σειρές ολόκληρες μοναχώς σύρονταν στον Ιππόδρομο για να υποστούν τον δημόσιο διασυρμό.

Στις επαρχείες οι τοπικοί διοικητές συνήθως έδειχναν υπερβάλλοντα ζήλο. Στη Λυδία ο τοπικός στρατιωτικός έπαρχος, αφού λεηλάτησε τα μοναστήρια, συγκέντρωσε στην πλατεία της Εφέσου μοναχούς και μοναχές και τους ζήτησε να επιλέξουν ανάμεσα στην τύφλωση και στο γάμο.

Τώρα, τι να πρωτοθαυμάσει κανείς; Τον "πολιτισμό" των βυζαντινών αυτοκρατόρων; Ή, μήπως, την "ανοιχτόμυαλη" Ορθοδοξία; Που όταν επικράτησε η εικονολατρική παράταξη όρισε την επαναφορά της λατρείας των εικόνων ως "εορτή της Ορθοδοξίας". Δηλαδή ορθοδοξία είναι η ειδωλολατρία;