Χορεύοντας με νεράιδες και δράκους! (Ναυτικές ιστορίες Γ' - Ήταν μόνο ένας εφιάλτης...)

 

Είχα δώσει όρκο σ' αυτό το μπάρκο να μην κατέβω σε λιμάνι. Με κούραζαν τα θλιβερά κτήρια, τα βρόμικα τζάμια, τ' αδέσποτα κοπρόσκυλα. Με κούραζαν κι οι άνθρωποι των λιμανιών. Κι όλος ο βόθρος τους.

Αλλά όταν έρχεται η στιγμή όλο το πλήρωμα να 'χει πάρει άδεια και να ξέρεις πως αυτό το βρομερό τσούρμο εκεί έξω γαμάει και πίνει και διασκεδάζει... ε... όπως και να το κάνεις, σου 'ρχεται κάπως. Εσύ μονάχος στο πλώριο κατάστρωμα, χορτασμένος από ύπνο, με τα περισσότερα βιβλία σου διαβασμένα και να μην ξέρεις σε ποιον άγιο να ξεσπάσεις...

Αρχίζεις να φλέγεσαι απ' την επιθυμία  να νιώσεις τη στεριά κάτω απ' τα πόδια σου. Σ' έναν δρόμο που δεν θα σε πηγαίνει πέρα-δώθε. Χωρίς σκαμπανεβάσματα. Κάπως έτσι παραβιάζεις τους όρκους σου.

Βρέθηκα πάλι στους δρόμους με τα κόκκινα φανάρια. 

Η πόλη έχει πολλά όμορφα κορίτσια. Αλλά τα περισσότερα, σχεδόν όλα, δεν θα μου έδιναν καμία σημασία. Ούτε και υπάρχει χρόνος για φλερτ. Άλλωστε ποια ντόπια θα ξεπέσει σ' έναν περιφερόμενο ναυτικό? Μόνο από χείλη πουτάνας θα μπορούσα ν' ακούσω φράσεις όπως... "κούκλε μου, μη χαλάς τη ζαχαρένια σου, έλα σε μένα να ξεχάσεις τις έγνοιες σου!".

Ξέρω πως πάλι θα πιω. Και θα περάσω ολόκληρη τη νύχτα στην αγκαλιά αυτού του όμορφου και χαμογελαστού κοριτσιού. Και λίγο πριν χαράξει θα ξαναζήσω τον γνωστό εφιάλτη κάθε ναυτικού. 

Θα φύγω τρέχοντας για το λιμάνι. Αλλά το σημείο που 'ταν δεμένος ο σκυλοπνίχτης θα 'ναι άδειο. Έφυγε χωρίς εμένα. Κάθομαι σ' ένα καφάσι και το βλέπω να χάνεται στον ορίζοντα. Κι αρχίζουν τα ανάμικτα συναισθήματα. Οι τρελές σκέψεις και τα φονικά παιχνίδια του μυαλού.

Ξυπνάει μέσα μου ο φοβερός παιδικός τρόμος της εγκατάλειψης. Το ανυπόφορο αίσθημα πως είμαι παντού ξένος και περιττός. Κανείς δεν με ψάχνει, κανείς δεν με θέλει, σε κανέναν δεν είμαι απαραίτητος. 

Κανείς δεν με αναζήτησε, κανείς δεν με θυμήθηκε, κανείς δεν λυπάται που δεν εμφανίστηκα. Το βιώνω σαν μεγάλη απιστία. Άλλωστε παντού η απιστία δεν βασιλεύει? 

Τους φαντάζομαι να χαίρονται που γλίτωσαν τον μισθό μου. Σκέφτομαι αυτούς τους τσόγλανους να 'χουν ανοίξει το συρτάρι μου και να μοιράζονται τα προσωπικά μου αντικείμενα...

Αλλά δεν πρέπει ν' αφηθώ στα αισθήματα αποθάρρυνσης. Πρέπει να κάνω θετικές σκέψεις. Να δω τη θετική πλευρά των πραγμάτων. Στο διάολο να πάει το σαπιοκάραβο. Δεν είναι το μοναδικό καράβι του κόσμου. Η θάλασσα είναι μεγάλη. Τουλάχιστον μισό εκατομμύριο πλοία φιλοξενεί στα νερά της. Ένα δεν θα βρεθεί και για μένα? 

Αρχίζω ήδη να φαντάζομαι τους καπετάνιους να σφάζονται στην ποδιά μου. "Σε χρειάζομαι, μα τον Θεό, μην πας στους άλλους, έλα σε μένα, θα σε έχω στα πούπουλα!".

Αλλά ξαναπροσγειώνομαι στην πραγματικότητα. 

Βρίσκομαι σε μια ξένη κι αφιλόξενη χώρα. Χωρίς καν τα πλαστά μου χαρτιά. Όλα έμειναν στο γαμημένο, στο ξεκωλιασμένο βρωμοκάραβο που έφυγε χωρίς εμένα. 

Εύχομαι να τσακιστεί σε ξέρα. Να πέσει σε χέρια πειρατών. Ή, μάλλον, πρωτόγονων ιθαγενών. Να τους γδάρουν και να τους φάνε ζωντανούς τους γαμιόληδες...

 

Έδιωξα κι εγώ μια "γυναίκα-γάτα"!

Με τις γάτες ποτέ δεν είχα μεγάλες συμπάθειες. Παλιά είχα μία, αλλά μου έσκιζε τους καναπέδες και τις κουρτίνες, οπότε δεν άντεξα κι εγώ και την εκπαραθύρωσα απ’ τον δεύτερο όροφο...

Όμως τώρα τα πράγματα δεν είναι έτσι ακριβώς. Γνώρισα μια πραγματική γυναίκα-γάτα. Νομίζω πως είναι ο τύπος της τέλειας γυναίκας. Αυτή που ονειρεύεται κάθε άντρας. Οπότε βιάστηκα να τη σουτάρω. Γιατί ποιος μπορεί να υποφέρει μια τέλεια γυναίκα; Τόσο απλά...

Όμως δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Με έμαθε να χαλαρώνω, να επικεντρώνομαι στα ουσιώδη, να ζω κι εγώ σα γάτα!

Η γυναίκα αυτή, σαν πραγματική γάτα, δεν είχε λόγο να παριστάνει κάποια άλλη, διαφορετική απ’ ό,τι ήταν. 

Ήξερε να αποφεύγει τα τοξικά άτομα. Και να προκαλεί το θαυμασμό γύρω της χωρίς να κάνει απολύτως τίποτα. Μόνο με την ύπαρξή της! 

Ξεχώριζε απ’ το σωρό, κέρδιζε την προσοχή όλων μόνο με την ελκυστική προσωπικότητά της. Είχε το χάρισμα να ακτινοβολεί, να αποπνέει ηρεμία και γαλήνη, δεν αγχώνονταν (ιδίως προκαταβολικά) και δεν αναμασούσε συνεχώς τα κακώς κείμενα...

Δεν δεχόταν το ρόλο του κομπάρσου αλλά ήξερε πώς να επιβάλλεται με ήπιο και ήρεμο τρόπο, χωρίς να προσπαθεί να επιβληθεί στην ομήγυρη με διάφορες εκκεντρικότητες και ανοησίες...

Είχε την έμφυτη ικανότητα να γνωρίζει πότε, πού και με ποιους να αναλώνει τον χρόνο και την ενέργειά της. Δεν "σκορπιζόταν" σε ανούσια ή ανόητα πράγματα και καταστάσεις.

Δεν εξαρτούσε την ευτυχία της από εξωγενείς παράγοντες. Τα είχε βρει με τον εαυτό της, ζούσε μια γεμάτη ζωή κι έτσι μπορούσε να δίνει και να μοιράζεται ευκολότερα. Καλλιεργούσε καθημερινά τις μικροχαρές της ζωής και φρόντιζε να κάνει διαρκώς δωράκια στον εαυτό της.

Δεν ήταν συνηθισμένη γυναίκα. Άλλωστε δεν υπάρχει και συνηθισμένη γάτα. Ήταν μοναδική και το ήξερε. Και δεν είχε την ανάγκη να το αποδείξει σε κανέναν. Της αρκούσε η δική της άποψη. Γενικά, δεν προσπαθούσε ποτέ να πείσει ή να αποδείξει σε κάποιον κάτι. 

Και δεν με χάιδευε ποτέ. Απλά χαϊδευόταν πάνω μου. Κι αυτό ήταν αρκετό να με γαληνέψει. Άλλωστε ποιος δεν χαμογελά όταν χαϊδεύει μια γάτα;

Ήταν ανεξάρτητος και μοναδικός χαρακτήρας. Δενόταν μόνο επιλεκτικά και διορατικά. Αν το αξίζεις, μπορεί να γίνει ερωμένη σου, αλλά ποτέ υποτακτική ή σκλάβα σου. 

Πολλές γυναίκες βλέπουν σαν θεούς τους άντρες που τις ταΐζουν, ντύνουν και προστατεύουν. Η δικιά μου σκεφτόταν αλλιώς: "για να τα κάνει όλ’ αυτά σε μένα πρέπει να είμαι θεά"! 

Δεν ήταν απ’ τις τύπισσες που επιλέγονται. Μόνο εκείνη επέλεγε!

Πώς να ρίχνετε στο κρεβάτι τις γυναίκες! (Β' - Τις τριαντάρες)

 

Είναι πλέον κατασταλαγμένες. Οπότε, είτε μας γουστάρουν είτε όχι. Δεν πρόκειται να μας πολυπαιδέψουν με καμώματα και νάζια. Σε περίπτωση που μας απορρίψουν, καλύτερα να μην χάνουμε τον καιρό μας προσπαθώντας να τις ψήσουμε. Δεν είναι σαν τις εικοσάρες που από έλλειψη αυτοπεποίθησης και εμπειρίας δυσκολεύονται να πουν όχι...

Οι τριαντάρες πατάνε γερά στα πόδια τους. Ξέρουν τι τους γίνεται. Έχουν βγει στην αγορά εργασίας, έφαγαν μπόλικα αγγούρια, έζησαν ήδη επιτυχίες και αποτυχίες κι αυτό τις κάνει ασφαλώς περισσότερο γοητευτικές. 

Άλλωστε περνούν τη δεύτερη εφηβεία τους. Βγαίνουν έξω συνεχώς, περνάνε σούπερ και τα κάνουν όλα στο κρεβάτι...

Στο σεξ ξέρουν να δίνονται. Δεν είναι πια οι μιξοπαρθένες που το σκέφτεσαι δυο και τρεις φορές αν αξίζει τον κόπο να βγάλεις την αρκούδα απ' τη σπηλιά. Βρίσκονται στην καλύτερη ορμονική φάση, έχουν απελευθερωθεί από κάθε άποψη και αποζητούν το σεξ όπως ο δράκουλας το αίμα. Αν δεν το κάνουν πολύ συχνά μαραζώνουν και γίνονται υστερικές...

Όμως η ηλικία αυτή έχει και τα κακά της. Οι τριαντάρες έχουν ήδη μπει στη φάση που θέλουν γάμους, παιδιά και άλλα τέτοια ξενερωτικά. Είναι όμως πιο προσγειωμένες. Δεν ψάχνουν για τεκνά, εφοπλιστές, άντρες με ακριβά αμάξια και επώνυμους. Όχι! Τους αρκεί ένας συγκαταβατικός μεσοαστός εραστής, με μια σταθερή δουλειά. Ψάχνουν για καλό οικογενειάρχη κι όχι γκόμενο. Αν τους δώσουμε την ασφάλεια που αναζητούν τις κερδίσαμε. Απλό δεν ακούγεται?

Αλλά εμείς που ψάχνουμε γκόμενα σκέτη, χωρίς κουβέντες για κουφέτα και γεννητούρια, προτιμάμε τις σαραντάρες που συνήθως έχουν ξεμπερδέψει με υπαρξιακές αγωνίες του τύπου εγώ πότε θα γίνω νυφούλα, μανούλα κ.λπ. 

200 χρόνια μύθοι και ψέματα!

 

1) "400 χρόνια σκλαβιάς και φυλακής". Αυτός ο μύθος προϋποθέτει πως μέχρι την οθωμανική κατάκτηση οι κάτοικοι τούτου του τόπου ζούσαν ελεύθερα, με προστασία τως ατομικών τους δικαιωμάτων και ελευθεριών. Μπορεί άραγε έστω κι ένας ιστορικός να υποστηρίξει μια τέτοια άποψη? Η Οθωμανική αυτοκρατορία ήταν πολυεθνική και σε μεγάλο βαθμό ανεκτική. Σίγουρα οι χριστιανοί υπήκοοι είχαν λιγότερα δικαιώματα απ' τους μουσουλμάνους, εξ ου και οι εκούσιοι και συχνά μαζικοί εξισλαμισμοί. Φυσικά και οι αυθερεσίες της κεντρικής και τοπικής εξουσίας ήταν καθημερινές. Αλλά σε καμιά περίπτωση δεν ισχύουν οι υπερβολές που μας δίδασκαν στα σχολεία. 

2) "Είμαστε απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων". Αστεία και ανιστόρητη άποψη. Κι ο ίδιος ο Παπαρρηγόπουλος ομολογεί πως η εθνότητα δεν έχει σχέση με το αίμα αλλά με τη γλώσσα, την κουλτούρα και τον πολιτισμό. Όμως "Έλληνες", "ελληνική γλώσσα" και "ελληνικός πολιτισμός" δεν υπήρξαν ποτέ. Π.χ. η γλώσσα και ο πολιτισμός της Αθήνας του 5ου π.Χ. αιώνα δεν έχει καμία σχέση με τις αντίστοιχες γλώσσες και τους πολιτισμούς των Θρακών, Μακεδόνων, Μολοσσών. Ούτε καν των Θηβαίων και Σπαρτιατών. Η λατρεία κάποιων κοινών θεών, η ύπαρξη ενός ελάχιστου κοινού λεξιλογίου για τις ανάγκες της επικοινωνίας κ.λπ. είναι κοινό γνώρισμα πολλών φυλών που γειτονεύουν, συναλλάσσονται ή πολεμούν μεταξύ τους. Αλίμονο αν οι αρχαίοι Αθηναίοι και οι Μεγαρείς χρειαζόντουσαν διερμηνείς για να συνεννοηθούν. Φυσικά, οι επαναστατημένοι Ρωμιοί του 1821 δεν είχαν καμία πολιτιστική ή έστω γλωσσική σχέση με τους "αρχαίους Έλληνες". Είναι χαρακτηριστικό το έργο "Βαβυλωνία" που δείχνει πόσο διαφορετικές γλώσσες μιλούσαν οι Ρωμιοί των Επτανήσων, της Κρήτης, της Μικρασίας, της ηπειρωτικής Ελλάδας κ.λπ. Όσο για την πολιτιστική συνέχεια... ας μην το συζητήσουμε καλύτερα.

3) Ο χορός του Ζαλόγγου. Δεν έγινε ποτέ. Κι αν κάποιες Σουλιώτισσες αυτοκτόνησαν για να προστατέψουν την τιμή τους, ας κάνουμε τις εξής διευκρινίσεις: Οι Σουλιώτες δεν ήταν Έλληνες αλλά εκχριστιανισμένη αλβανική φάρα. Κι όταν συνέβη ο υποτιθέμενος χορός, δεν πολεμούσαν εναντίον των Τούρκων για την "ελευθερία της Ελλάδος". Αντίπαλός τους ήταν ένας άλλος Αλβανός, ο Αλί Πασάς, που τους καταδίωκε γιατί ήταν επαγγελματίες ληστές και διατάρρασαν τη δημόσια τάξη και ασφάλεια.

4) Το "κρυφό σχολειό". Ουδέποτε υπήρξε. Οι Οθωμανοί ποτέ δεν δίωξαν τη γλώσσα και την εκπαίδευση των Ρωμιών. Ειδικά τον 18ο αιώνα ιδρύθηκαν σε όλα τα Βαλκάνια μεγάλα και πολλά εκπαιδευτικά ιδρύματα που δίδασκαν την ελληνική γλώσσα και αρκετές επιστήμες. Στα μεγάλα μοναστήρια είναι αλήθεια πως διδάσκονταν δωρεάν γραφή και ανάγνωση στους Ρωμιούς. Αλλά αυτό ήταν μια πράξη αυτοάμυνας της Εκκλησίας. Γιατί η ρωμαίικη γλώσσα ήταν ταυτόχρονα και εκκλησιαστική γλώσσα. Αν οι πιστοί της την αγνοούσαν, δεν θα κατανοούσαν τις ευχές της και δεν θα εύρισκε στοιχειωδώς μορφωμένα άτομα να επανδρώσουν κυρίως τον κατώτερο κλήρο. Συνεπώς ο σκοπός της Εκκλησίας ήταν ιδιοτελής κι όχι "εθνικός".

5) "Η Επανάσταση ξεκίνησε στις 25 Μαρτίου με την ύψωση του λαβάρου στη Μονή Μεγίστης Λαύρας από τον Παλαιών Πατρών Γερμανό". Ψέμα απ' την αρχή ως το τέλος. Η επανάσταση είχε ήδη αρχίσει. Στις 21 Μαρτίου ελευθερώθηκαν τα Καλάβρυτα και 23 Μαρτίου η Καλαμάτα. Κάποιες αψιμαχίες είχαν γίνει απ' τις αρχές του μήνα. Το λάβαρο υψώθηκε λίγες μέρες αργότερα στην Πάτρα. Όλο το ψεύτικο σκηνικό στήθηκε από την Εκκλησία ώστε να ταυτιστεί με το έθνος! Το είχε αυτό το άγχος γιατί επί 400 χρόνια ήταν πιστός σύμαχος των Σουλτάνων.

Ένα τραγούδι είν' η ζωή μου (Ι ' - Ονειρώξεις με τη Βάνα!)

1992.

Υπηρετώ στην Πολεμική Αεροπορία, 21 μηνάκια θητεία παρακαλώ. Χώρια κάτι ψιλολόγια φυλακίσεις που προστίθενται στο τέλος. Αλλά το θέμα μας είναι άλλο σήμερα.

Λοιπόν, μόλις είχα ξεκαψουρευτεί την Καιτούλα τη Γαρμπή  και με είχαν βαρέσει κατακούτελα τα τσιμπουκόχειλα κι οι βύζοι της Βάνα Μπάρμπας. 

Τα πορτόφυλλα της ντουλάπας μου κι οι τοίχοι του θαλάμου ήταν καλυμένοι από αφίσσες της. Σε διάφορες πόζες και φάσεις...

Εκείνη τη χρονιά η Βανούλα είχε κολλητιλίκια με έναν επιπλοποιό απ' τον Πειραία και γνωστό τραγουδοποιό, τον Χρήστο Κυριαζή. 

Και κυκλοφοράει ένας δίσκος του, και γίνεται μεγάλο σουξέ το "έχω κλάψει για πολλές γυναίκες" και βγαίνει και το βιντεοκλίπ με το Βανάκι να παριστάνει την τσιγγάνα στον γύφτικο καταυλισμό στο Ζεφύρι. Πω ρε παιδιά, το έβλεπα το γκομενάκι και έλιωνα. Στην κυριολεξία...

Κατά τ' άλλα, ο Κυριαζής ήταν για τα ελληνικά δεδομένα φοβερός σχεδιαστής επίπλων, ταλαντούχος στιχουργός αλλά φάλτσ

ος τραγουδιστής. Δεν θα τον ζήλευα αν δεν τα 'χε φτιάξει με τη Βανούλα. Ειλικρινά σας μιλάω...

Τέλος πάντων, τις ώρες που εγώ βάραγα ατέλειωτες σκοπιές και μαλακίες σε φυλάκεια της Ελευσίνας που υπήρχαν ακόμα οι βάσεις των γερμανικών πολυβόλων επί Κατοχής, οι πιτσιρικάδες έπαιζαν μανιωδώς το Σούπερ Μάριο. Στην τηλεόραση όλη η Ελλάδα έβλεπε τους Απαράδεκτους και στις παραρέλες μεσουρανούσαν η Ναόμι Κάμπελ, η Σίντι Κρόφορντ και η Λίντα Εβαντζελίστα.

Α, και να μην το ξεχάσω. Ξεκινούσε η τελωνειακή ένωση της χώρας μας με την Ευρωπαϊκή Ένωση...

Ρε μπας κι έγινα κι εγώ... "κυρ-Παντελής";

 

Τον τελευταίο καιρό οι φίλοι μου δεν με αναγνωρίζουν. Ξέκοψα (ήδη πριν τις καραντίνες) απ’ τα αντιεξουσιαστικά στέκια και τις καταλήψεις. Σταμάτησα να συζητάω για "επαναστάσεις" και άλλα παρόμοια που μόνο βαρεμάρα μου προκαλούν. 

Κι άλλαξα κι ερωτικά γούστα. Πλέον δεν γουστάρω τις "φευγάτες" και τις "υστερικές", σαν κι εκείνη που φώναζε στους ΜΑΤατζήδες ... "βαράτε με ρε!".

Οι τραμπουκισμοί, τα μπάχαλα κι οι χουλιγκανισμοί μου προκαλούν αηδία. Πώς το λένε; Μου γυρίζουν το στομάχι. 

Κι αγανακτώ ακόμα περισσότερο όταν αυτοί οι απίθανοι τύποι που σπάνε βιτρίνες και κεφάλια, που, τέλως πάντων, εκτονώνουν την καταστροφική και ίσως εγκληματική μανία τους, επικαλούνται ως άλλοθι-φερετζέ κάποιες ανθρωπιστικές ή "αριστερές" αξίες.

Φυσικά, όταν στη ζωή σου κάνεις τομές και το "παίρνεις αλλιώς το τιμόνι", θα πληρώσεις και το κόστος. Κάτι χάνεις, κάτι κερδίζεις. 

Σίγουρα έχασα κάποιους φίλους. Αλλά, συγγνώμη, θεωρείται "φίλος" αυτός που σε γουστάρει μόνο όταν συμφωνείς μαζί του, πας με τα νερά του, εντάσσεσαι στην ατζέντα του; Όχι βέβαια! Οπότε, να μια καλή ευκαιρία να ξεσκαρτάρω από κάποια ζωντανά βαρίδια τη ζωούλα μου...

Χθες, ένας απ’ αυτούς τους "πρώην φίλους" μού έκανε προσωπική επίθεση. Όχι σωματική, αλλά λεκτική. Ένα είδους μπούλινγκ είναι κι αυτό. Με αποκάλεσε "αντιδραστικό", "μικροαστό", φασίστα-νοικοκυραίο", "κυρ-Παντελή". 

Και με στόλισε και με άλλα επίθετα της αριστερής φρασεολογίας που τώρα μου διαφεύγουν.

Αυτό το παραμυθάκι με τους "κυρ-Παντελήδες" και τους "κακούς νοικοκυραίους" δεν είναι καινούργιο. Απλά πήρε μεγαλύτερες διαστάσεις από το τραγικό συμβάν με τη Ζακί. Από τότε κάποιες περιθωριακές πολιτικές υποκουλτούρες κατάφεραν να μεταδώσουν τις ψυχώσεις και τις νευρώσεις τους σε ένα μεγάλο τμήμα της μετριοπαθούς Αριστεράς. 

Κόμματα μεγάλα όπως ο Σύριζα, και ιστορικά όπως το ΚΚΕ, τσίμπησαν και κόλλησαν τον ιό της αντι-νοικοκυρίλας! Και μαζί τους, δυστυχώς, ένα μη ευκαταφρόνητο τμήμα της κοινωνίας μας. Κυρίως αυτοί που αισθάνονται "αδικημένοι" και "ριγμένοι" από το "σύστημα". Ο κοινωνικός φθόνος είναι κάτι που πάντα ευδοκημούσε στην πατρίδα μας...

Προσωπικά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί είναι τόσο κακό κάποιος άνθρωπος να ενδιαφέρεται πρωτίστως για την οικογένειά του και τη δουλίτσα του. Γιατί, ντε και καλά, πρέπει όλοι να συστρατευτούμε με αυτούς που θέλουν να μετατρέψουν την πλατεία Συντάγματος σε ... πλατεία Κουφοντίνα. 

Το να φοβάσαι τις κοινωνικές αναταραχές και να θέλεις την κοινωνική ηρεμία δεν το βρίσκω και τόσο ... εγκληματικό. Αντίθετα, αποστροφή μου δημιουργεί το ταξικό μίσος που κάποιοι συστηματικά καλλιεργούν. 

Και με τίποτα δεν θα άλλαζα  τη σημερινή Ελληνική Αστυνομία με τις ορδές των ανεξέλεγκτων αριστερών πολιτοφυλάκων που με χαρά θα φύτευαν μια σφαίρα στο κεφάλι μου έτσι... γιατί απλά θα με θεωρούσαν "αντιδραστικό". Δεν μου αρέσει η παρελθοντολογία, αλλά πρέπει να δίνουμε και μερικές απαντήσεις σε όσους ονειρεύονται νέα "Δεκεμβριανά του 1944"! 

 

Ένα τραγούδι είν' η ζωή μου (Θ ' - Αριστερίλα εναντίον καζατζίλας)

Το 1975 ήμουν μόλις 7 ετών και ζούσα στη βαθειά επαρχεία. Άρα δεν είχα εικόνα της κοινωνικής μας πραγματικότητας. Το έκανα αργότερα με βάση διαβάσματα και αφηγήσεις μεγαλυτέρων.

Την εποχή εκείνη η Ελλάδα ήταν μια υπανάπτυκτη χώρα, επιπέδου Βαλκανίων και Μέσης Ανατολής. Με πολύ καφρίλα εννοείται. Χιλιάδες δήθεν αντιστασιακοί ούρλιαζαν "δώστε τη χούντα στο λαό". Ήταν οι ίδιοι που λίγους μήνες νωρίτερα αποθέωναν τον Πατακό και τον Παπαδόπουλο...

Η κοινωνία ήταν γενικά διχασμένη σε πολλά επίπεδα. Π.χ., απ' τη μια είχαμε την αριστερίλα, με τα ταγάρια, τα μούσια και τα αμπέχονα, τα πολιτικά τους τραγούδια, τη δική τους διάλεκτο, με τα τσιτάτα του Λένιν, του Μάρξ και του Μάο που λίγοι τα καταλάβαιναν. 

Κι απ' την άλλη η καζαντζίλα με την κακογουστιά και την κλαψομουνιά της. Η πλάκα είναι πως και οι δύο "παρατάξεις" διεκδικούσαν τον ίδιο κοινωνικό και πολιτικό χώρο. Τον "τίμιο" εργάτη, τον συφοριασμένο μετανάστη και τον παραμελημένο κάτοικο της συνοικίας. 

Όμως ο Καζαντζίδης είχε έναν μοναδικό τρόπο να μιλάει στην ψυχή του λαϊκού και αμόρφωτου ή ημιμορφωμένου Έλληνα της εποχής. Αυτού που ο ίδιος ο τραγουδιστής φρόντιζε να κολακεύει αισχρά αποκαλώντας τον "ταπεινό, αγνό και τίμιο άνθρωπο του λαού". 

Φυσικά όλοι ξέρουμε πως τα μεγαλύτερα λαμόγια της κοινωνίας είναι οι φτωχοί που φιλοδοξούν να γίνουν πλούσιοι. Κι όσοι δεν φιλοδοξούν είναι απλά χαζοί κι όχι "αγνοί"! Α, όλα κι όλα. Εδώ θα λέμε τα πάντα με τ' όνομά τους. Και δεν θα γλείφουμε κανέναν. Ούτε θα αναπαράγουμε στερεότυπα...

Ο Στελάρας, όπως τον έλεγε ο λαός, είχε σταματήσει απ' το 1965 τις εμφανίσεις του στα νυχτερινά κέντρα. Αυτή η αποχή αντί να θολώσει την εικόνα του, γιγάντωσε τον μύθο του. Κι όταν τον 1975 τραγούδησε το "Υπάρχω", σε στίχους Πυθαγόρα και μουσική Χρήστου Νικολόπουλου, έγινε Ο χαμός.

Τέλος πάντων, προσωπικά δεν ήμουν ποτέ καζαντζιδικός, αλλά το τραγούδι αυτό κάπου με άγγιζε. Ίσως να κολάκευε τον ναρκισισμό μου. Ποιος άντρας δεν θέλει να μένει αξέχαστος και να σημαδεύει για πάντα τη ζωή των γυναικών που είχαν την τύχη ή την ατυχία να τον ερωτευτούν?