Τη νύχτα που 'χω μέσα μου...

Πώς γίνεται να μπλέκεις πάντα με τρελο-γκόμενες;

 

Με τον Λιγδιάρη είμαστε κολλητοί χρόνια. Γνωριστήκαμε γύρω στα 1988, όταν εγώ ήμουν φοιτητής κι εκείνος δούλευε σ' ένα μηχανουργείο πίσω απ' τον Άι-Διονύση στον Πειραιά. Δεν είχαμε πολλά κοινά σημεία. Μόνο δυο πράγματα μας ένωναν. Ο Ολυμπιακός και το ότι μπλέκαμε συνέχεια με τις πιο ακατάλληλες γυναίκες.

Επίσης, ο Λιγδιάρης είναι μάγκας, μπρατσαράς και γιγαντόσωμος. Το ακριβώς αντίθετο από μένα. Οπότε πολλές φορές το έπαιξα κι εγώ μάγκας με τις πλάτες του κι ακόμα περισσότερες με έσωσες απ' του χάρου τα δόντια...

Προχθές το βράδυ την πέσαμε σε μια γκομενίτσα στην μπυραρία. Δηλαδή εγώ την έπεσα και μετά μπήκε στο παιχνίδι κι εκείνος. Η γκόμενα το έπαιζε στην αρχή σκληρή. Απαξιωτική κι ανάγωγη. "Έχεις δει ποτέ τα μούτρα σου στον καθρέφτη;", με ρώτησε. Και στο καπάκι... "είχες ποτέ κανονική γκόμενα;". Κι όταν της είπα "ναι", είχε έτοιμη την απάντηση... "Τελικά πάντα υπάρχει κάποια για όλους!".

Μου αρέσουν οι επιθετικές τύπισσες και συνέχισα το παιχνίδι. Στο τέλος της νύχτας τα είχαμε πάει περίφημα. Το γκομενάκι μάς προσκάλεσε σπίτι της το επόμενο βράδυ που οργάνωνε "πιτζάμα-πάρτι" με τις φίλες της.

Για να μην τα πολυλογώ, φτάσαμε στις οκτώ το βράδυ σε μια πλατεία της Νίκαιας, πίσω από ένα περίπτερο, και φωνάξαμε τ' όνομά της όπως μας είχε υποδείξει. 

Η δικιά μας εμφανίστηκε στο μπαλκόνι του τέταρτου ορόφου μιας πολυκατοικίας γυμνή απ' τη μέση και πάνω και μας πέταξε δυο κλειδιά σε μια μαύρη κάλτσα. 

Ανοίξαμε την εξώπορτα, ανεβήκαμε τα σκαλιά (το ασανσέρ δεν δούλευε), ξεκλειδώσαμε και την πόρτα του διαμερίσματος και βρεθήκαμε σ' ένα σαλονάκι με τρεις κοπέλες κυριολεκτικά αδιάφορες. 

Η δικιά μας ήταν στο μπάνιο κι από κει άρχισε να μας δίνει εντολές για να βάλουμε μπροστά το πλυντήριο που ήταν στο μικρό χολάκι. Οι εντολές της αφορούσαν αποκλειστικά εμένα και τον Λιγδιάρη. 

Εκεί έχω τα ρούχα μου, ξεχωρίστε τα χρωματιστά, στο ντουλαπάκι είναι το υγρό, ρίξτε το στο κουτάκι κάτω αριστερά, γυρίστε τον διακόπτη ... κι άλλες τέτοιες παπάτζες.

"Ρε φίλε, τι παίζει εδώ;", ρωτάω τον κολλητό μου.

"Πάμε να φύγουμε", μου λέει, "δεν βλέπεις πόσο βαρετές είναι οι χαζοβιόλες;"

Αλλά εμένα με έτρωγε η αγωνία να δω τη συνέχεια του έργου. Και τον παρακάλεσα να κάτσουμε ακόμα λίγο.

Επιτέλους, μια απ' τις τύπισσες στο σαλόνι άνοιξε το στόμα της. "Εμείς εδώ πίνουμε ζεστό νερό με μέλι και λεμόνι, αν θέλετε μπορείτε να φτιάξετε κι εσείς". Μου έδειξε που είναι τα υλικά, τα έριξα μέσα σ' ένα κατσαρολάκι και πήγα στην ηλεκτρική κουζίνα να τα βράσω. 

Δοκίμασα όλα τα μάτια, φαίνονταν χαλασμένα. Ίσως πίεσα πολύ έναν διακόπτη και μου έμεινε στο χέρι. "Βρε μαλάκα, πάλευα όλο το μεσημέρι να το φτιάξω" ούρλιαξε η τύπισσα.

Χμμμ αναμένεται ένα απρόβλεπτο και συγκλονιστικό βράδυ απόψε. Αυτό το έργο δεν λέει να το χάσουμε...

Μοναχός σ' ένα ινδουιστικό άσραμ (Ζ' - Τους πάντα ευγενικούς να φοβάσαι...)

 

Χθες έγινε μια παρεξήγηση στο κοινόβιο και δύο από μας λογόφεραν θυμωμένα. Στο δείπνο συζητήσαμε ανοιχτά το συγκεκριμένο περιστατικό. Τελευταίος πήρε το λόγο ο "μπάμπα", ας τον πούμε "προϊστάμενο" ή "γέροντα" κατά τα χριστιανικά πρότυπα.

"Στη χριστιανική Δύση διδάσκεστε να μην θυμώνετε ποτέ. Και νομίζετε πως κάποιος που δεν θυμώνει είναι πάντα γεμάτος αγάπη. Όμως κάνετε λάθος. Θυμός και αγάπη πάνε πακέτο. Όποιος δεν μπορεί να θυμώσει δεν μπορεί και να αγαπήσει. Όταν βλέπετε ανθρώπους πάντα χαμογελαστούς και ευγενικούς να ξέρετε πως είναι συναισθηματικά ανάπηροι...".

Το βράδυ πριν κοιμηθώ ακολουθώ την τυπική διαδικασία. Κλείνω την κουνουπιέρα και με ένα φακό προσπαθώ να σιγουρευτώ πως δεν κλείστηκε μαζί μου κάποιο κουνούπι. Τελικά μου ξέφυγε ένα και με τσίμπησε σε πάνω από δέκα σημεία. Το γεγονός αυτό, που ένα τόσο δα και σχεδόν αόρατο κουνουπάκι είναι ικανό να σου χαλάσει όλο το βράδυ, με βοήθησε να καταλήξω σε δύο πολύ χρήσιμα συμπεράσματα:

α) Ίσως τελικά κι εγώ να μην είμαι τόσο ασήμαντος όσο νόμιζα. Ενδεχομένως και μόνος μου μπορώ "να κάνω τη διαφορά".

β) Οι μικροπρέπειες και οι αρνητικές σκέψεις είναι σαν τα κουνούπια... και οι πιο μικρές μπορούν να ταράξουν την ηρεμία μου.

Στη φοιτήτρια που χάθηκε στα Τέμπη...

 

Υπάρχουν άνθρωποι που την κακή την ώρα

την έχουν μέσα τους!

(Πάντα με στοίχειωνες ρε Καρυωτάκη!)

 

Μαυροντυμένοι απόψε, φίλοι ωχροί,

ελάτε στο δικό μου περιβόλι,

και πες τε μου τη λέξη τη λυπητερή

που ακόμα δεν ειπώθη...

 

Το κυπαρίσσι, ατέλειωτο σα βάσανο,

προς τ' άστρα σηκώνει τη μαυρίλα του.

Κλαίνε οι αμανέδες στις ταβέρνες.

Είν' αξημέρωτη νύχτα η ζωή...

 

Οι παλιές αγάπες από μακριά

πικρά με χαιρετάνε,

στήνουν μακάβριο χορό οι θύμησες

σα γλάρος μαυροφτέρουγος

πετάει η ψυχή μου...

 

Κάποια μεσάνυχτα

θα σ' αγαπήσω μούσα.

Θα βάλω τ' όνειρό μου σε καϊκι

ν' αρμενίσει.

Κι εσύ, σαν πεταλούδα θα πετάξεις

στα δάχτυλά μου αφήνοντας τη γύρη.

 

(Δεν μπόρεσα να καταλάβω

πώς μπορεί να πεθάνει μια γυναίκα

που τόσο αγαπιέται...)

Τι έμαθα τόσα χρόνια απ' τη ζωή μου... (ΜΒ')

 

Για να έχουμε καλή υγεία

πρέπει να έχουμε κακή μνήμη!

Το πέταγμα των κύκνων...

 

 Έχεις νιώσει ποτέ σαν σβηστό αποτσίγαρο

σε ματωμένα χείλη;

 

Τριγύρω βουνά ρυτιδιασμένα

σαν την κοιλιά του ελέφαντα.

Οι λεύκες σηκώνουν τους ώμους τους

μέσα στον ήλιο.

 

Το σπίτι γεμάτο γρύλιες 

και δυσπιστία.

Κοιτάζω τις εικόνες στο κομωδίνο

παλιές ιστορίες

που πια δεν ενδιαφέρουν κανέναν.

Δέσαμε τις καρδιές μας

και μεγαλώσαμε.

 

Σήμερα ξύπνησα πιο χαρούμενος.

Ψηλά, ένας μεγάλος ήλιος

όλο αγκάθια.

Και μια νεράιδα μαζεύει τις έγνοιες μου

και τις κρεμάει στα δέντρα...

Κάτι λιγνά κυπαρίσσια

καρφωμένα στην πλαγιά.

 

"Αυτός ο αέρας φέρνει την άνοιξη", έλεγες

και το στήθος σου ήταν γυμνό ως τις φλέβες

και τραγουδούσες περπατώντας στο πλευρό μου

ένα τραγούδι σακατεμένο.

 

Κι ήρθε η μεγάλη μοναξιά

φορώντας χρώματα ανοιχτά

σαν ανθισμέμη μυγδαλιά

(είτε βραδιάζει είτε φέγγει

μένει λευκό το γιασεμί).

 

Η νέα γυναίκα παίζει 

με τα σκυλόδοντα του καλοκαιριού.

Το πουλί πέταξε τον άλλον χειμώνα

με φτερούγα σπασμένη.

Οι κύκνοι ταξιδεύουν σαν άσπρα κουρέλια

μεσα στο νου μου.

 

Κι εγώ αργοπορώ κοιτώντας τις πέτρες

κι αναρωτιέμαι...

άραγε υπάρχουν;

Μοναχός σ' ένα ινδουιστικό άσραμ (ΣΤ' - Είμαστε "καμμένοι" με το καλημέρα!)

 

Απόψε ο βοηθός του Δασκάλου μάς είπε κάτι σαν ανέκδοτο:

Ένας άντρας πηγαίνει στον ψυχίατρο, ας τον πούμε στα ελληνικά Νίκο Παπαδόπουλο.

Συστήνεται ως Ναπολέων Βοναπάρτης, παρότι ο ιατρικός του φάκελος γράφει "Νικόλαος Παπαδόπουλος".

"Λοιπόν, τι πρόβλημα έχετε;", ρωτάει ο γιατρός.

"Να γιατρέ μου, όλα πάνε θαυμάσια. Ο στρατός μου είναι πανίσχυρος, το παλάτι μου υπέροχο, η χώρα μου ευημερεί. Το μόνο πρόβλημα είναι η Ζοζεφίνα, η σύζυγός μου!".

"Α, μάλιστα", λέει ο γιατρός. "Σαν τι σόι πρόβλημα έχει αυτή;"

Ο άντρας σηκώνει τα χέρια με απόγνωση και λέει... "Νομίζει πως είναι η κυρία Παπαδοπούλου!".

Στη συνέχεια μας ρώτησε τι κατάλαβε ο καθένας από αυτό το ανεκδοτάκι. Αυτό είναι ένας πάγιος τρόπος διδασκαλίας εδώ. Φαντάζομαι κάτι ανάλογο συνέβαινε και στις Σχολές της αρχαίας Ελλάδας με τους μύθους...

Κατά τη γνώμη μου η μικρή και κωμική αυτή ιστορία περιγράφει τη μεγάλη κρίση και το αδιέξοδο του σύγχρονου ανθρώπου. 

Το πολιτιστικό και κοινωνικό περιβάλλον μας υποχρεώνει να μην είμαστε αυθεντικοί, ο εαυτός μας. Για να "πετύχουμε", να βρούμε γκόμενα, καλή δουλειά, να αποκτήσουμε φήμη, δόξα, πλούτο και εξουσία, και φυσικά για να τα διατηρήσουμε όλα αυτά, πρέπει διαρκώς να υποκρινόμαστε. να παίζουμε διάφορους ρόλους. 

Αλλά για να παίξεις αποτελεσματικά έναν ρόλο πρέπει να ταυτιστείς μαζί του. Κι έτσι, χωρίς να το καταλάβουμε, αλλοτριωνόμαστε, χάνουμε τον εαυτό μας, στην ουσία ξεχνάμε ποιοι πραγματικά είμαστε. Κι όταν παίζεις ρόλους δεν μπορείς να χαλαρώσεις, να εμπιστευτείς, να αγαπήσεις. Κυριολεκτικά τρελαίνεσαι!

Από μικρά παιδάκια όλοι, λες κι είναι συνεννοημένοι, μας πιέζουν να μην είμαστε ο εαυτός μας. Μας γανώνουν το μυαλό πως δεν αξίζουμε, δεν είμαστε ικανοί, αξιαγάπητοι, επιθυμητοί. Μας διδάσκουν να είμαστε υποκριτές. Γιατί μόνο έτσι μπορούμε να κρύβουμε τις προσωπικές μας ανεπάρκειες και τα ελλείμματα. Ακόμα και οι θρησκείες τι μας λένε; Πως είμαστε απ' τα γενοφάσκια μας "αμαρτωλοί", πως δεν μπορούμε μόνοι μας να σωθούμε, πως το μόνο που είμαστε ικανοί είναι να παρακαλάμε κάποιους θεούς να μας λυτρώσουν...