Ήρθε το πλήρουμα του χρόνου και... κλείνουμε!

Ευρωεκλογές 2024: Του Έλληνος ο τράχηλος ζυγόν δεν υπομένει!

 Κατά τη γνώμη μου ο Κούλης ό,τι θετικό είχε να προσφέρει, το πρόσφερε στα πρώτα δύο χρόνια της εξουσίας του. Βαριά μέχρι τον χειμώνα του 2021. Από τότε ζούμε ένα κακό όνειρο που καταλήγει σε εφιάλτη...

Έκτοτε του βγήκε ένας απίστευτος αυταρχισμός, μια τεράστια αλαζονεία, μια καθεστωτική νοοτροπία... Έχω το 41% στη χούφτα μου και γαμάω και δέρνω και δεν απολογούμαι και σε κανέναν!

Ελέγχοντας τα κρατικά ταμεία, τα ευρωπαϊκά προγράμματα χρηματοδότησης, έναν πανίσχυρο προπαγανδιστικό μηχανισμό, και εκμεταλλευόμενος τις ανεπάρκειες και διασπάσεις της αντιπολίτευσης, άρχισε να οικοδομεί ένα απολυταρχικό καθεστώς, ανάλογο του Ερντογάν και του Πούτιν...

Κι εδώ ερχόμαστε στις δικές μας ευθύνες. Η απάθεια, ο ωχαδελφισμός, η παραίτηση, η αποχή κ.λπ. κ.λπ. αποθράσυναν τον Κούλη και το καθεστώς του. Δεν μας θεωρεί απλά αναλώσιμους και δεδομένους. Μας θεωρεί εντελώς ηλίθιους!

Αδέλφια ξυπνάτε! Αν ο Κούλης περάσει τον κάβο των ευρωεκλογών χωρίς να ματώσει, φίδι κολοβό που μας έφαγε. Θα έχει στη διάθεσή του τρία καθαρά χρόνια εξουσίας χωρίς εκλογές. Και θα μπορεί να συνεχίσει ανεξέλεγκτα το έργο του. Για φανταστείτε ποιους και πόσο θα γαμήσει...

Για να μην πολυλογούμε:

Πρώτον, δεν περνάει καν η σκέψη απ' το μυαλό μας να τον ξαναψηφίσουμε. Αυτονόητο αυτό. 

Δεύτερον, δεν απέχουμε. Γιατί όπως έχουν στήσει τα εκλογικά τους συστήματα, με την αποχή ψηφίζουμε έμμεσα τον Κούλη.

Τρίτον, ψηφίζουμε κατά συνείδηση όποιο κόμμα της αντιπολίτευσης θεωρούμε πως μας ταιριάζει περισσότερο. Εκτός από Λοβέρδο, που είναι ουρίτσα του Κούλη...

Το ζήσαμε κι αυτό....

Μοναχός σ' ένα ινδουιστικό άσραμ (ΚΕ' - Δεν ισχύει το "πέσε πίτα να σε φάω!")

 

Απόψε στο κοινόβιο ο επικεφαλής μας είπε δυο σύντομες αλλά διδακτικές ιστοριούλες. Σας τις μεταφέρω με κάθε συντομία!

Ζούσε κάποτε ένα νεαρό κορίτσι που ήθελε πολύ να γίνει γιατρός. Κάθε μέρα προσευχόταν και προσευχόταν στον Θεό να τη βοηθήσει να γίνει γιατρός. 

Μετά από δέκα χρόνια προσευχών αποφάσισε να ρωτήσει τον Θεό γιατί δεν τη βοηθάει να γίνει γιατρός. Οπότε, ξαφνικά ακούγεται η φωνή του Θεού: "Πήγαινε στην Ιατρική Σχολή!".

Ένας άντρας καθώς περπατούσε στο δάσος βλέπει μια κουτσή αλεπού κι αναρωτήθηκε πώς άραγε ζούσε αυτό το ζώο. Ξαφνικά βλέπει μια τίγρη με τη λεία της στο στόμα. Η τίγρη τρώει μέχρι να χορτάσει και φεύγει. Οπότε η αλεπού βγαίνει απ' την κρυψώνα της και τρώει το υπόλοιπο.

Ο άντρας θαύμασε το μεγαλείο του Θεού και είπε στον εαυτό του: "Κι εγώ θα κάθομαι απλώς σε μια γωνιά και με απόλυτη πίστη στον Θεό θα περιμένω να με θρέψει".

Είχε κοντέψει να πεθάνει από ασιτία, οπότε ακούει από τον ουρανό μια δυνατή φωνή: "Έι, εσύ, σταμάτα να μιμείσαι το ανάπηρο ζώο και ακολούθησε το παράδειγμα της τίγρης!"....

Μοναχός σ' ένα ινδουιστικό άσραμ (ΚΔ' - Και πού να 'χες παντρευτεί Δάσκαλε!)

 

Ένα μοναστήρι Ζεν στην Ιαπωνία ήταν πολύ αυστηρό. Εφάρμοζε τον κανόνα της απόλυτης σιωπής. Οι μοναχοί είχαν το δικαίωμα να πηγαίνουν κάθε δέκα χρόνια στον Διδάσκαλο και να του λένε μόνο δύο λέξεις.

Ένας νέος μοναχός, αφού πέρασε η πρώτη δεκαετία, επισκέφτηκε το κελί του Δασκάλου και του είπε μόνο δυο λέξεις... "Πολύ δύσκολα!".

Ξαναπήγε την επόμενη δεκαετία και του ξανάπε δυο λέξεις... "Φαγητό χάλια!".

Πέρασαν δέκα χρόνια, ο μοναχός πήγε πάλι στον Δάσκαλο και του είπε... "Εγώ φέυγω!".

"Εντάξει", απάντησε ο Δάσκαλος, "Δεν με εκπλήσσεις, όλο παράπονα είσαι!".

Για φανταστείτε τώρα. Ο καημένος ο μοναχός σε τριάντα χρόνια είπε μόνο έξι λέξεις. Και για τον Δάσκαλο θεωρήθηκε ... "γκρινιάρης"!

Τι έμαθα τόσα χρόνια απ' τη ζωή μου... (ΚΗ')

 

Οι άνθρωποι δεν είναι φτιαγμένοι από χρυσάφι.

αλλά συχνά από σκουριασμένο μέταλλο!

Το οποίο όμως μπορεί τελικά να λάμψει...

Μοναχός σ' ένα ινδουιστικό άσραμ (ΚΓ' - "Και τι με νοιάζει εμένα ρε;")

 

Απόψε στο κοινόβιο το μενού είχε έναν πολύ διαδεδομένο στην Ανατολή μύθο, αλλά αρκετά γνωστό και στην Ελλάδα. Σας τον λέω όσο πιο σύντομα γίνεται.

Ένας ποντικός που ζούσε σ' ένα αγροτόσπιτο βλέπει ξαφνικά μια μέρα τον αφέντη του σπιτιού να φέρνει ένα παράξενο κουτί και να βγάζει από μέσα μια ποντικοπαγίδα. 

Κατατρόμαξε, όπως ήταν φυσικό, το καημένο το ποντικάκι και τρέχει στην αυλή και φωνάζει στην κότα: "Έφεραν ποντικοπαγίδα στο σπίτι!!!!". Αλλά η κοτούλα δεν συγκινήθηκε: "Η ποντικοπαγίδα είναι πράγματι σοβαρός κίνδυνος για σένα, αλλά εμένα δεν μπορεί να με βλάψει", του είπε.

Τι να κάνει το ποντικάκι, τρέχει στο γουρούνι και του αναγγέλει το κακό νέο. Αλλά κι εκείνο έδειξε αδιάφορο. Μετά πήγε στην αγελαδίτσα. Εκείνη του έδειξε συμπάθεια, αλλά όπως και τα άλλα ζώα δεν φάνηκε να την απασχολεί ιδιαίτερα.

Στη διάρκεια της επόμενης νύχτας ακούστηκε ένας παράξενος διαπεραστικός θόρυβος. Η αγρότισσα έτρεξε βιαστικά να δει τι είχε πιαστεί στην ποντικοπαγίδα. Ήταν η ουρά ενός δηλητηριώδους φιδιού. Η καημένη η γυναίκα, όπως ήταν απ' τον ύπνο, δεν πρόσεξε και το φίδι τη δάγκωσε.

Ο αγρότης την πήγε αμέσως στον γιατρό που της έκανε τα απαραίτητα και γύρισαν σπίτι. Αλλά η αγρότισσα δεν έδειχνε να παίρνει τα πάνω της. Αντίθετα, ολοένα και αδυνάτιζε, ώσπου δεν μπορούσε να σταθεί στα πόδια της. Ο άντρας της έσφαξε την κότα για να φτιάξει μια δυναμωτική κοτόσουπα, χωρίς ιδιαίτερα αποτελέσματα. 

Στο μεταξύ ήρθαν πολλοί φίλοι και συγγενείς για να του συμπαρασταθούν. Για να ταϊσει όλους αυτούς, ο αγρότης έσφαξε και το γουρούνι. 

Μετά από λίγες μέρες η αγρότισσα τελικά πέθανε. Στην κηδεία ήρθε πολύς κόσμος, καθώς το αντρόγυνο ήταν πολύ αγαπητό στην τοπική κοινότητα. Όλοι αυτοί πήγαν σπίτι να συλλυπηθούν τον σύζυγο της μακαρίτισσας. Κι ο αγρότης για να τους τιμήσει και ευχαριστήσει αναγκάστηκε να σφάξει και τη γελάδα...