Σας αποκαλύπτω πώς να πλουτήσετε! (Δ' - Είκοσι χαρίζεις, εκατό παίρνεις!)

Έχουμε ήδη αρχίσει να αποκαλύπτουμε τα μυστικά της συνταγής του πλουτισμού. Πρώτον: αντιμετωπίζουμε το χρήμα με αγάπη-ευγνωμοσύνη-ενθουσιασμό. Δεύτερον: πληρώνουμε όλα τα χρέη και τους λογαριασμούς μας αμέσως και με αγαλίαση. Τρίτον: όταν παίρνουμε τον μισθό μας βγαίνουμε στη λεωφόρο και κάνουμε κωλοτούμπες!

Ακολυθεί η τέταρτη ενότητα της συνταγής: ζήστε σα να είστε ήδη πάμπλουτοι! Να εκπέμπετε λεφτίλα σε κάθε σας κίνηση. Να περπατάτε, να μιλάτε, να σκέφτεστε, να αντιδράτε σαν Ωνάσηδες. Σαν σαουδάραβες εμίρηδες. Μακριά από καρμιριές και τσιφουτιές. Η λέξη-κλειδί είναι ΓΕΝΝΑΙΟΔΩΡΙΑ!

Ακούστε πώς συμπεριφέρομαι εγώ. Απ' τη στιγμή που βγαίνω απ' το σπίτι, π.χ. για να πάω στο σούπερ μάρκετ, αρχίζω να μοιράζω λεφτά. 

Σήμερα αντάμωσα την οδοκαθαρίστρια του Δήμου και της έδωσα ένα 20ευρω. Δεν ήθελε να το πάρει και την θερμοπαρακάλεσα. "Κάντο για μένα", της είπα. Τελικά υποχώρησε και το πήρε ψελλίζοντας ένα "ευχαριστώ". "Εγώ σε ευχαριστώ!", της είπα και έφυγα. 

Φυσικά και δεν κατάλαβε το νόημα των λόγων μου. Γιατί η κοπελίτσα αγνοεί το μεγάλο μυστικό: ό,τι δίνεις στους άλλους, ουσιαστικά το δίνεις στον εαυτό σου! Γιατί σου επιστρέφει πολλάπλάσιο!

Για να μην τα πολυλογώ: επιστρέφοντας απ' το σούπερ μάρκετ συνάντησα έναν γείτονα που μου γύρισε 100 ευρώ που του είχα δανείσει πρόπερσι και φυσικά τα είχα ξεχάσει (πάντα ξεχνάω όσους δανείζω!). Άρα 100-20=80 ευρώ κερδισμένα σήμερα!

Μια και είπα σούπερ μάρκετ, ας πω ακόμα δύο ιστοριούλες. Τη Μεγάλη Πέμπτη πήγα να αγοράσω κόκκινα αυγά. Τα κόκκινα είχαν τελειώσει και υπήρχαν μόνο κάτι "χρυσά". "Εγώ για κόκκινα ήρθα", τους είπα, "χρυσά έχω σπίτι μου να φάνε κι οι κότες!". Από τότε μου έβγαλαν το παρατσούκλι "ο εκατομμυριούχος"!

Στο σούπερ μάρκετ ποτέ δεν παραπονιέμαι για τις τιμές. Ή γιατί το γάλα ακρίβηνε δύο λετπά. Το καθημερινό μοτίβο μου είναι "μα καλά, εσείς εδώ έχετε όλα τα προϊόντα σε προσφορά?". Και στο ταμείο ο λογαριασμός μού φαίνεται πάντα μικρός και ρωτάω την κοπελίτσα μήπως έχει κάνει κάποιο λάθος!

Αλλά θα συνεχίσω στο ίδιο θέμα...

Σας αποκαλύπτω πώς να πλουτήσετε! (Γ' - Όταν παίρνετε τον μισθό σας να κάνετε κωλοτούμπες!)

Σε προηγούμενη ανάρτηση είχαμε πει πως τα χρήματα πρέπει να τα αντιμετωπίζουμε με αγάπη-ενθουσιασμό-ευγνωμοσύνη. Και υποδείξαμε την πρώτη άσκηση για ν' αρχίσουμε ν' αλλάζουμε την κακή σχέση που οι περισσότεροι έχουμε με τα χρήματα: να πληρώνουμε τους λογαριασμούς μας άμεσα και νιώθοντας ειλικρινή αγαλίαση.

Τώρα σας βάζω τη δεύτερη ασκησούλα. Πώς αισθάνεστε φίλοι μου όταν εισπράττετε τον μισθό σας? Οι περισσσότεροι δυσανασχετούν. Τους φαίνεται άδικος και μικρός. Πως δεν φτάνει "ούτε για ζήτω". Και βάζουν στοίχημα πως θα έχει εξαντληθεί πριν συμπληρωθεί το εικοσαήμερο. 

Και τι φαντάζεστε πως θα συμβεί? Σωστά το μαντέψατε. Αυτοεκπληρούμενη προφητεία...

Λοιπόν, από σήμερα όταν παίρνετε τον μισθό σας να πετάτε στα σύννεφα. Να πλημμυρίζετε με χαρά κι ευγνωμοσύνη. Να νιώθετε ως οι πλουσιότεροι άνθρωποι του κόσμου!

Ακούστε τι κάνω εγώ όταν παίρνω κάποια αμοιβή ως ελεύθερος επαγγελματίας που είμαι. Φυσικά ξέρω πως τα λεφτάκια που πήρα ήταν καθυστερημένα και συνήθως λιγότερα απ' την αξία της δουλίτσας μου. Αλλά αυτό δεν το αφήνω να λερώσει τη σκέψη μου. 

Αντιθέτως, ενθουσιάζομαι, μόνο κωλοτούμπες δεν κάνω στον δρόμο. Και τη μέρα που πληρώνομαι δεν κάνω καμία δουλειά. Την αφιερώνω όλη για πάρτη μου. Κάνω δώρο στον εαυτό μου ένα βιβλίο, ένα ρουχάκι, κάτι τέλος πάντων. Τον κερνάω καφέ και το βράδυ τον πάω σε ταβερνάκι. Παραγγέλνω πάντα για δύο άτομα, κι ας είμαι φαινομενικά μόνος. Και φυσικά δυο ποτηράκια για κρασί. Δεν με νοιάζει που τα γκαρσόνια με κοιτάνε σαν τρελό. Αυτοί δεν ξέρουν το μυστικό που ξέρω εγώ!

Με λίγα λόγια φτιάχνω το ιδανικό θετικό κλίμα. Ειλικρινά δεν ξέρω πώς αυτό λειτουργεί, αλλά όντως λειτουργεί. Καρατσεκαρισμένο! Μέσα σε μια ωρίτσα θα χτυπήσει κάμποσες φορές το κινητό μου και κάποιοι απ' το πουθενά θα μου αναθέσουν πολύ καλές υποθεσούλες και με οικονομική προοπτική!

Παίδες, μην τα παίρνετε για πλάκα όλ' αυτά. Δεν κάνω χαβαλέ. Τα ζω καθημερινά. Και θεώρησα χρέος μου να μην τα κρατήσω μόνο για μένα.

Εφαρμόστε τα κι εσείς και θα διαπιστώσετε πόσο σίγουρη είναι η συνταγή μου. Με μια όμως προϋπόθεση. Να τα κάνετε όλα αυτά με λαρτζ διάθεση. Φουλ γενναιοδωρία. Χωρίς αμφιβολίες, τσιγκουνιές και μιζέριες. Ό,τι εκπέμπει αρνητικούρα, τρομοκρατεί τα λεφτάκια και το βάζουν στα πόδια.

Σας αποκαλύπτω πώς να πλουτήσετε! (Β' - Να πληρώνετε αμέσως και με ενθουσιασμό!)

Όπως λέγαμε τις προάλες, το να γίνεις πλούσιος δεν έχει να κάνει με κωλοφαρδία, καταγωγή, μόρφωση ή εργατικότητα. Είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Είναι επιστήμη. 

Είναι συγκεκριμένη συνταγή που σε οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Φτάνει να θέλεις να την εφαρμόσεις. Γιατί και μια απλή ομελέτα δεν πρόκειται ποτέ να γίνει αν εσύ δεν το θελήσεις...

Το βασικό είναι να θες πραγματικά να γίνεις πλούσιος και να μείνεις πιστός στο πλάνο της συνταγής. Μια συνταγή που εγώ την έμαθα παρακολουθώντας απλά τι κάνουν οι πραγματικά πλούσιοι κι επιτυχημένοι άνθρωποι...

Αυτοί οι χαρισματικοί τύποι βρήκαν πριν από μένα τον τρόπο όχι μόνο να κάνουν τα χρήματα να έρχονται μόνα τους στις τσέπες τους, αλλά και να κολλάν κυριολεκτικά πάνω τους. Σαν μαγνήτες!

Και το "μυστικό" αυτών των ανθρώπων ήταν τρεις λεξούλες που είχαν σχέση με το χρήμα: αγάπη, ενθουσιασμός, ευγνωμοσύνη. 

Τα χρήματα πρέπει να τα αγαπάτε. Να νιώθετε καλά και άνετα μαζί τους. Γιατί αν τα θεωρείται κάτι κακό, δαιμονικό και αμαρτωλό, τότε ασυνείδητα τα απωθείτε. 

Μια επίσημη έρευνα μεταξύ υπερτυχερών στα λαχεία απέδειξε πως οι περισσότεροι νικητές σε δύο το πολύ χρόνια όχι μόνο έχασαν όλα όσα κέρδισαν αλλά κατέληξαν και καταχρεωμένοι. Είναι προφανές πως αυτοί οι άνθρωποι δεν είχαν καθόλου καλή σχέση με το χρήμα. Ίσως να έφταιγαν τα κηρύγματα που είχαν ακούσει στις εκκλησίες με τον κακό πλούσιο και τον φτωχό Λάζαρο...

Για να αποκαταστήσετε τη σχέση σας με το χρήμα αρχίστε με μια ασκησούλα στην οποία εγώ έχω γίνει εξπέρ. 

Όταν καταφθάνουν σπίτι σας οι φουσκωμένοι λογαριασμοί κοινοχρήστων, ρεύματος, τηλεφώνου, νερού κ.λπ. πώς αντιδράτε? Οι περισσότεροι πανικοβάλλονται, αρχίζουν την γκρίνια και τη μουρμούρα, προσπαθούν να βρουν τρόπο να μην πληρώσουν κ.λπ. Μιλάμε, δηλαδή, για μέγιστη μιζέρια και αρνητίλα που, όπως και να το κάνουμε, γαμάει την ψυχολογία μας και, κυρίως, τσαντίζει το χρήμα που κοιτάει πως να φύγει όσο το δυνατόν μακρύτερα από εμάς.

Να όμως πώς αντιδρώ εγώ όταν έρχονται οι λογαριασμοί ο ένας πίσω απ' τον άλλον: ΕΝΘΟΥΣΙΑΖΟΜΑΙ! Ναι, καλά ακούσατε. Τους υποδέχομαι με αγάπη, ενθουσιασμό και ευγνωμοσύνη. Και τρέχω να τους ξοφλήσω από την πρώτη κι όλας μέρα. 

Το ίδιο κάνω με τους κάθε είδους φόρους. Ποτέ με δόσεις. Εφάπαξ και την πρώτη μέρα του μήνα.

Όταν πληρώνω τους λογαριασμούς μου δεν σκέφτομαι πως ξεπαραδιάζομαι. Ούτε υπολογίζω πόσα και αν θα μου περισσέψουν στο τέλος. 

Αντιθέτως, σκέφτομαι με ευγνωμοσύνη τις υπηρεσίες που απόλαυσα. Πως με ένα κουμπάκι είχα στο σπιτάκι μου φως, ίντερνετ, θερμοσύφωνο, κουζίνα, κλιματιστικό. 

Πως έστριβα λίγο ένα μαραφέτι και άφθονο νερό καλής ποιότητας έπεφτε στον νεροχύτη μου. 

Σκέφτομαι τους υπαλλήλους που εργάζονται σε όλες αυτές τις υπηρεσίες και πως με τα λεφτάκια μου θα ζήσουν τις οικογένειές τους. Φέρνω στο μυαλό μου όλους τους δημόσιους υπαλλήλους που θα πληρωθούν απ' το υπερβολικό ποσό που πληρώνω για φόρους. Τους φύλακες των συνόρων μας, τους γιατρούς και τους νοσοκόμους μας, τους δασκάλους που μαθαίνουν γράμματα στα παιδιά μας...

Προσπαθώ να εκπέμπω πάντα σε πολύ θετική συχνότητα. Και τα λεφτάκια, λες και το μυρίζονται, ανακαλύπτουν κάθε απίθανο τρόπο για να επιστρέψουν στις τσέπες μου, φέρνοντας μαζί τους και τους κολλητούς τους, τους κουμπάρους, τους μπατζανάκηδες και τα πεθερικά τους...

Σας αποκαλύπτω πώς να πλουτήσετε! (Α' - Το χρήμα είναι σαν τις γκόμενες!)

Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία το 95% του πλούτου βρίσκεται στα χέρια του 5% των ανθρώπων. Είναι τυχαίο? Όχι βέβαια.

Είμαι σίγουρος πως αν υπήρχε τρόπος να μοιράσουμε ισομερώς όλον τον πλούτο της γης σε όλους τους ανθρώπους, σε 30 χρόνια το πολύ πάλι το 5% θα συγκέντρωνε το 95% του πλούτου. Ούτε κι αυτό είναι τυχαίο.

Άρα υπάρχουν κάποιοι ιδιαίτεροι λόγοι που οι λίγοι πλουτίζουν και οι περισσότεροι παραμένουν ή γίνονται φτωχοί.

Για να μην πολυλογώ ο πλουτισμός δεν θέλει τόσο κόπο όσο τρόπο. Δεν είναι μόνο ταλέντο ή τύχη. Είναι κυρίως "συνταγή". Κάνοντας συγκεκριμένα πράγματα και ακολουθώντας πιστά τα σωστά βήματα είναι σίγουρο πως θα πλουτήσεις.

Ε, λοιπόν, εγώ την ξέρω αυτή τη συνταγή. Έχω ανακαλύψει τον τρόπο να βάζεις τα χρήματα να δουλεύουν για σένα αντί να δουλεύεις εσύ γι' αυτά όλη σου τη ζωή. Ένας μόνο τρόπος υπάρχει για να σταματήσει το χρήμα να καταδυναστεύει τη ζωή σου: να το αποκτήσεις!

Μην ακούτε τι λένε οι παπάδες και οι νευρωτικοί της Αριστεράς. Το χρήμα δεν είναι ούτε κακό ούτε διαβολικό. Μήπως κι οι παπάδες κι οι αριστερούληδες γι' αυτό δεν σκίζονται?

Το χρήμα πρέπει πρώτα να το απενοχοποιήσετε. Και μετά να το αγαπήσετε. Κι όποιος αγαπάει δεν φυλακίζει. Με άλλα λόγια το χρήμα είναι σαν τη γυναίκα. Αν το μασουριάσεις, αν το κλείσεις στ' αμπάρι ή σε μια τράπεζα θα ψάξει τρόπο να σου την κάνει. Ενώ αν το σκορπάς ελεύθερα (όχι αλόγιστα), αυτό θα επιστρέφει φέρνοντας μαζί του κι όλη του την παρέα και το συγγενολόι!

Αμαρτία δεν είναι να γίνεις πλούσιος. Ούτε να γουστάρεις να ζεις χλιδάτα κι ευτυχισμένα. Αμαρτία είναι να γίνεις κάτι λιγότερο απ' αυτό που αξίζεις.

Τώρα θα μου πείτε, αφού εσύ ξέρεις τη συνταγή, γιατί δεν πλούτισες? Ευκολάκι! Γιατί, το πρώτο πράμα που απαιτείται για να πλουτίσεις είναι το να θες να πλουτίσεις. Κι εγώ δεν το γουστάρω. Δεν ψάχνω τη μεγάλη ζωή, δεν μου αρέσουν τα χαϊλίκια κι οι χλίδες!

Ένα μόνο θα σας πω. Το προηγούμενο ιστολόγιό μου είχε τεράστια επισκεψιμότητα. Γνωστές εταιρείες με πλήρωναν να τις διαφημίσω. Το αποτέλεσμα? Όχι μόνο τους αρνήθηκα αλλά έκλεισα το διάσημο μπλογκ και ξεκίνησα καινούργιο από μηδενική βάση.

Συμπέρασμα: όσοι από σας θέλετε πράγματι να πλουτίσετε, και δεν βαριέστε να μπείτε στην όλη διαδικασία όπως εγώ, να διαβάσετε τις συνέχειες. Με προσοχή και με ανοιχτό μυαλό. Στον Ψόνθο όποιος μπαίνει με λαχτάρα, βγαίνει με κέρδος! Γνωστό αυτό...

Persona non grata (του Γιάννη Νικολουδάκη)

Persona non grata είναι ο όρος που χρησιμοποιούμε σήμερα, προκειμένου να ονοματίσουμε ένα πρόσωπο ανεπιθύμητο στη μνήμη των απλών ανθρώπων, ένα πρόσωπο που θα θέλαμε να μην υπήρχε, ένα πρόσωπο-ταμπού, οι πράξεις του οποίου -τις περισσότερες φορές- επηρέασαν την ανθρωπότητα αρνητικά, ως σύνολο. Φυσικά είναι απόλυτα δικαιολογημένο γιατί ένας μαζικός δολοφόνος δεν είναι επιθυμητός από έναν σώας τας φρένας άνθρωπο. 

Είναι όμως η εκ θεμελίων δαιμονοποίηση ο σωστός τρόπος αντιμετώπισης ενός τέτοιου φαινομένου; Προλαμβάνει να δημιουργηθούν στο μέλλον οι κατάλληλες συγκυρίες ώστε να αναδυθεί ένα παρόμοιο πρόσωπο, το οποίο θα ξεγελάσει τους πάντες εμφανιζόμενο ως «αγαθό», ως «σωτήρας», ενώ στην πραγματικότητα θα είναι ένας ψυχοπαθής καταστροφέας ψυχών και σωμάτων, όπως ο «Αντίχριστος» της Αποκάλυψης; Μπορεί, ο φιλόσοφος να μείνει στην επιφάνεια των πραγμάτων και να μη «σκάψει» βαθιά, φτάνοντας στην ουσία με το «φτυάρι» του πνεύματος;

Persona non grata, ο Αδόλφος Χίτλερ -δικαιολογημένα- έχουν γραφτεί μελέτες και μελέτες, οι οποίες συγκλίνουν στο ότι υπό άλλες συνθήκες θα ήταν ο πλέον αλλόκοτος ηγέτης σ’ ένα πολιτισμένο έθνος. Πόσο επικίνδυνο ωστόσο είναι να επαναληφθεί μια παρόμοια κατάσταση, όταν θεωρείς τον «αντίπαλο», συλλήβδην,  «τέρας»; Η επόμενη ερώτηση που εύλογα αναδύεται: εάν δεν είχε ανθρώπινες πλευρές θα ήταν δυνατό να σαγηνεύσει εκατομμύρια Γερμανούς; Μήπως η ύπαρξη τέτοιων πλευρών σε εκείνον που έχει καταγραφεί στο συλλογικό ασυνείδητο ως «η ενσάρκωση του κακού» είναι ιδιαιτέρως ενοχλητική για μας;

Διαβάζω ένα βιβλίο αυτό το διάστημα, ο τίτλος του οποίου είναι: «ο νεαρός Χίτλερ» του συγγραφέα Paul Ham.  Εκείνο που μου  προκαλεί εντύπωση είναι που λέει ότι στην περίοδο της Βιέννης δεν ήταν καθόλου αντισημίτης, όχι τουλάχιστον όπως φρόντισε να παρουσιαστεί ο ίδιος αργότερα κι επιμελώς καλλιέργησε η ναζιστική προπαγάνδα! Φυσικά κατά το βιβλίο είχε λασκαρισμένη βίδα, εξαρχής, αυτό δε σηκώνει συζήτηση! Παρανοϊκός ήταν, διαταραγμένος; Πάντως "φυσιολογικό" δεν τον λες...

Ωστόσο, το background στο οποίο καλλιεργήθηκε ο χαρακτήρας του είναι εξίσου ενδιαφέρον· οι  ρατσιστικές θεωρίες που έθεσε σε εφαρμογή ήταν ευρέως διαδεδομένες και πριν απ' αυτόν!! Όμως το μάτι μου έπεσε και σε κάτι διαφορετικό:

"Το διαταραγμένο ορφανό προσκολλήθηκε στη Γερμανία ως σωτήρα του, ως τη μοναδική του ελπίδα. Δεν θα ήταν υπερβολικό να ισχυριστούμε ότι πρόβαλε τη νοσταλγία του για τη χαμένη του μητέρα στην Ντόιτσλαντ, την τευτονική μητέρα πατρίδα"....

 Η σχέση με τη μητέρα του!

Ειδικά εκεί που περιγράφεται ο χαμός της  κι ο τρόπος που τον βίωσε... μου έφερε στο μυαλό μια σκηνή από ένα επεισόδιο της Gotham όπου ο Victor Fries μέσα στην απόγνωσή του να σώσει τη γυναίκα του και την επερχόμενη αποτυχία, "αυτοκτονεί" και μεταμορφώνεται σε Dr Freeze! (σχετικά links: https://www.youtube.com/watch?v=4ymOLYbMdr8&feature=share , https://www.youtube.com/watch?v=elU23pA9afA&feature=share, https://www.youtube.com/watch?v=sUqON1aGnzk&feature=share )

Το προαναφερθέν είναι ένα παραμύθι, ωστόσο εάν βγάλουμε τα "απαραίτητα" ψιμύθια, ποιος μας λέει ότι δεν "αυτοκτόνησε" κομμάτι («ανθρώπινο» κομμάτι, πίστη στο αγαθό) του Χίτλερ εκείνη τη μέρα ή πως εκείνος δεν το προκάλεσε ο ίδιος στον εαυτό του από ενοχές; (Αυτός επέμενε από ένα σημείο και μετά στη συνέχιση της θεραπείας με ιωδοφόρμιο -ταυτόχρονα βασανιζόταν, βλέποντας τη μητέρα του να πονάει- , πιστεύοντας πως θα την επισπεύσει...).

Όσο για τον Εβραίο γιατρό που την κούραρε το διάστημα αυτό; Το 1940 ήταν ο μόνος που γλύτωσε από τους διωγμούς αφού του επιτράπηκε από τον ίδιο τον Χίτλερ να διαφύγει αυτός κι η οικογένειά του στην Αμερική, σώζοντας έτσι το τομάρι του...

Ο εφιάλτης μου...

Είμαστε μια παρέα πέντε κολλητών, ζωή να 'χουμε. Αντροπαρέα εννοείται. Εγώ είμαι ο μεγαλύτερος. Ο μικρότερος είναι τριανταπεντάρης. Κι όπως όλες οι παρέες έχουμε κι εμείς τα τελετουργικά μας. Και τους δικούς μας κώδικες επικοινωνίας.

Όταν παίζει η Θρύλος στο Καραϊσκάκη είναι η καλύτερή μας. Ανταμώνουμε πολύ νωρίς, πίνουμε τα καφεδάκια μας, μετά πάμε στο γήπεδο και η βραδιά κλείνει χαλαρωτικά σε κάποιο μεζεδοπωλείο ή ουζερί.

Κάθε Τετάρτη πηγαίνουμε σ' ένα συνοικιακό καφέ και βλέπουμε κάποιον ευρωπαϊκό αγώνα. Γιατί στην Ελλάδα δεν παίζουμε ποδόσφαιρο αλλά κλοτσοσκούφι.

Το εβδομαδιαίο πρόγραμμα περιλαμβάνει και μια τρίτη συνάντηση. Συνήθως κάθε Παρασκευή. Πάμε σε κάποιο ταβερνάκι και μιλάμε για οτιδήποτε άλλο εκτός από πολιτική και ποδόσφαιρο. Μη φανταστείτε τίποτα φιλοσοφίες. Για κώλους λέμε, γκόμενες και μουνιά. Με αυτή ακριβώς τη σειρά...

Μένουν άλλες τέσσερις μέρες, να τις περάσει ο καθένας όπως γουστάρει. Με την οικογένειά του, την γκόμενά του ή και μόνος του. Νομίζω πως το προγραμματάκι μας είναι ισορροπημένο.

Χθες βράδυ όμως είδα έναν εφιάλτη.

Τα είχα καταφέρει, λέει, πολύ καλά επαγγελματικά. Κοινώς, ματσώθηκα και μεγαλοπιάστηκα. Αγόρασα μεζονέτα κάπου στα βόρεια προάστεια και έριξα μαύρη πέτρα στη μικροαστική μου γειτονίτσα. Δεν είχα χρόνο και διάθεση να πάω γήπεδο. Αλλά ούτε και στο καφενείο ξαναπήγα τις Τετάρτες. Δυο-τρεις φορές ανταμώθηκα με τους κολλητούς σε ένα ταβερνάκι, αλλά άρχισα να βρίσκω βαρετές τις συζητήσεις μαζί τους. Μου φαίνονταν πλέον λούζερς και τα καπηλειά παρακμιακά.

Βέβαια ποδόσφαιρο στην τηλεόραση συνέχισα να βλέπω, αλλά σε μια πανάκριβη και γιγαντιαία οθόνη, που είναι σα να βλέπεις τον αγώνα από τις σουίτες των επισήμων. Και πλέον δεν πίνω ούζο, μπύρα ή τσίπουρο, αλλά ουίσκι και κάτι άλλα ποτά με παράξενα ονόματα που μου κάνουν δώρο οι νέες γνωριμίες μου.

Ξαφνικά, εκεί που βλέπω ένα ματσάκι συνειδητοποιώ πόσο μόνος έμεινα. Η γυναίκα μου, γιατί είχα λέει παντρευτεί, δεν ενδιαφερόταν για ποδόσφαιρο, ούτε οι γείτονες που το θεωρούσαν "λαϊκό άθλημα". 

Είχα χάσει τους φίλους μου, την επαφή, την παρέα, το μοίρασμα, την επικοινωνία, το γέλιο, το καλαμπούρι, τα πειράγματα, τις κουβέντες του κώλου, όλα όσα μου έδιναν ενέργεια και χαρά...

Με έκοψε κρύος ιδρώτα κι έτσι ξύπνησα.

Ένα τραγούδι είν' η ζωή μου (Γ' - Λόγια αγάπης τρελά...)

Το καλοκαίρι του 1973 ήμουν μεταξύ πρώτης και δευτέρας Δημοτικού. Ήμουν και στην ηλικία των πρώτων ερώτων. Πλατωνικών μεν, ερώτων δε...

Στην Αθήνα τα ατίθασα νιάτα εκείνη την εποχή σύχναζαν στο Ροντέο και στο Κύτταρο. Άκουγαν Φρανκ Ζάππα και Τζίμι Χέντριξ. 

Εμείς, της βαθιάς επαρχίας, Καρπενήσι και βάλε, τη βρίσκαμε με Νοστράδαμος. Ειδικά η Δέσποινα Γλέζου θεωρούνταν η γνησιότερη εκπρόσωπος της γενιάς των λουλουδιών. Παντελόνι καμπάνα, ταγάρι, χωρίς παπούτσια... το φευγάτο ύφος της ήταν το πρότυπο για πολλά κοριτσάκια.

Το τραγούδι "δως μου το χέρι σου", που ’χε κερδίσει ένα δεύτερο βραβείο στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 1972, έκανε πάταγο. 

Οι στίχοι του ήταν σημειωμένοι σε όλα τα κοριτσίστικα ημερολόγια. Αν ήθελες να ρίξεις γκόμενα, κι ας ήσουν 5χρονο, έπρεπε να παριστάνεις πως εκστασιάζεσαι ακούγοντάς το...

Τότε τα κορίτσια γούσταραν πάρτι και ρομάντζα! Οπότε τα πικάπ έπαιρναν φωτιά... "Δως μου το χέρι σου μες στη ζωή, χωρίς αγάπη ποιος μπορεί να κρατηθεί"...

Το συγκρότημα Νοστράδαμος είχε άδοξο τέλος. Ένα μέλος του γκρουπ, ο λεγόμενος "Τσάρλι", κατηγορήθηκε για αποπλάνηση μαθήτριας και συνελήφθη. Οι φωτογραφίες του με τις χειροπέδες μπήκαν σ’ όλα τα σπίτια. 

Σταδιακά τα τραγούδια του γκρουπ κόπηκαν απ’ το ραδιόφωνο και την  τηλεόραση, οι συναυλίες τους απαγορεύτηκαν, οπότε το τέλος ήταν δεδομένο...