Τετάρτη 28 Απριλίου 2021

Πασχαλινή προσευχή...

 

Kάποτε
είχα γκόμενες
αλλά δεν είχα
να πιω ούτε μισή μπίρα...

Τώρα,
έχω λεφτά
αλλά μου λείπει
μια αγκαλιά...

Θεέ μου.
χάρισέ μας
δουλίτσα, 
αγκαλίτσα
και ... καμιά μπιρίτσα.

Παρασκευή 23 Απριλίου 2021

Το "Σύνδρομο της Ακρόπολης", ή, αλλιώς, γιατί οι παντρεμένοι δεν κάνουν σεξάκι!

 

Στην προ-κόβιντ εποχή, όταν επισκεπτόμουν ή πήγαινα διακοπές σε κάποιο μέρος δεν υπήρχε περίπτωση να μην επισκεφτώ όλα, ή σχεδόν όλα, τα μουσεία και τους αρχαιολογικούς χώρους. Στην Αθήνα όμως συμπεριφέρομαι κάπως διαφορετικά. Στην Ακρόπολη, π.χ., έχω ανέβει μόνο μια φορά κι αυτή για... ρομαντικούς λόγους. Ήταν, θυμάμαι, στην πανσέληνο κάποιου Αυγούστου...
Το παρέξενο είναι πως εκατομμύρια άνθρωποι έρχονται από τα πέρατα της γης για ν’ ανέβουν σε αυτόν τον ιερό βράχο. Κι εμείς που τον βλέπομε κάθε μέρα και κυκλοφορούμε συνεχώς δίπλα του δεν δείχνουμε και πολύ προθυμία να τον επισκεφτούμε. 
Δε νομίζω πως φταίει η αρχαιολογική αδιαφορία, η αμάθεια ή η τεμπελιά μας. Τις τελευταίες δεκαετίες το επίπεδο των Ελλήνων έχει ανέβει κατακόρυφα. Απλά, επειδή η Ακρόπολη είναι δίπλα μας και μπορούμε να την επισκεφτούμε οποτεδήπετε, συνεχώς το αναβάλουμε. Δεν αισθανόμαστε κάποια πίεση χρόνου ή περιστάσεων.
Είναι κάτι σαν τα παντρεμένα ζευγάρια. Επειδή ο σύζυγος μπορεί να κάνει σεξ με τη γυναικούλα του οποτεδήποτε, καταλήγει να μην την πηδάει ποτέ!

Κυριακή 18 Απριλίου 2021

Χορεύοντας με νεράιδες και δράκους! (Ναυτικές ιστορίες Δ' - Κατά πού πέφτει η Σουβάλα, ρε πατριώτη;)

 

Τελικά δεν ήταν ένας απλός εφιάλτης. Ήταν η ζωντανή πραγματικότητα. Όντως, είχα ξεμείνει σ' ένα ξένο λιμάνι, χωρίς κανέναν γνωστό, ολομόναχος, άφραγκος και κυρίως χωρίς "χαρτιά". 
Χτύπησα πολλές πόρτες, αλλά κανένας δεν δεχόταν να με προσλάβει χωρίς ναυτικό φυλλάδιο. Κι ας έλεγα του κόσμου τα ψέματα. Πως δήθεν είμαι "πρώτος μηχανικός" και τα ρέστα. Βέβαια, δεν μπορούσα να ξεχωρίσω το στρόφαλο απ' τη βαλβίδα, και την μπιέλα απ' την άτρακτο. Αλλά δεν με ένοιζε. Το κανόνι θα έσκαγε μεσοπέλαγα. Και τότε δεν θα με πέταγαν στη θάλασσα. Ασφαλώς κάποια άλλη δουλίτσα θα μου ανέθεταν...
Δεν σας κρύβω πως έζησα συνθήκες απόλυτης φτώχειας κι απελπισίας. Και σε κάτι τέτοιες στιγμές ο άνθρωπος αρχίζει να σκέφτεται το πορτοφόλι των άλλων. Και να το μπερδεύει με το δικό του πορτοφόλι. Ή,, μάλλον με το πορτοφόλι που θα ήθελε να είχε. 
Κοιμόνουν στο ύπαιθρο, οπουδήποτε έβρισκα λίγο χώρο. Και παντού με κυνηγούσαν οι φακοί των μπάτσων. Έπρεπε να είμαι πάντα σε επιφυλακή. Έτοιμος να ξεγλιστρήσω έγκαιρα, να γλυτώσω τη στενή...
Αποφασίζω να πάω στο δεύτερο μεγάλο λιμάνι τούτης της κωλοχώρας. Μου είπαν πως εκεί σίγουρα θα έβρισκα θέση σε κάποιο καράβι. 
Χρησιμοποιώ το τρένο. Φυσικά λαθραίος. Τα ξέρω τα κόλπα. Και στην Αθήνα ποτέ δεν έκοβα εισιτήρια στα τρένα και στον προαστιακό. Αλλά εδώ οι ελεγκτές είναι σκληρά καρύδια. Τι να πω... μια φορά ακόμα αν μπω λαθρεπιβάτης σε τρένο αυτής της μεγάλης ευρωπαϊκής χώρας, σίγουρα θα κηρύξει πτώχευση!
Αλλά και σε τούτο το πόρτο τα πράγματα είναι ίδια. Κανείς δεν είναι πρόθυμος να με προσλάβει. Με κάνουν να αισθάνομαι μεγαλύτερη ντροπή που ζητάω δουλειά απ' ό,τι αν ζητιάνευα λίγα χρήματα. 
Περνάνε είκοσι μέρες χωρίς να συμβεί τίποτα απολύτως. Κάθομαι με τις ώρες στις δέστρες του λιμανιού κι αγναντεύω το πέλαγος. ώσπου ξαφνικά ακούω μια φωνή. Παραισθήσεις απ' την πείνα?
Η φωνή προέρχεται απ' το κατάστρωμα ενός πλοίου. "Θελς δλειά;".
Έλα Χριστέ και Παναγιά! Κάποιος μου μιλάει ελληνικά και μάλιστα με καρπενησιώτικη προφορά.
"Από πού είσαι ρε φίλε;", τον ρωτάω.
"Σέρβος, αλλά γεννήθηκα στην Ελλάδα!".
"Και πώς κατάλαβες πως είμαι Έλληνας;"
"Απ' τον τρόπο που περπατάς!"
Χριστός κι Απόστολος! Τι έχει το περπάτημά μου; Άσε που είμαι τόσες ώρες καθιστός. Πού με είδε να περπατάω;
Όμως δεν το πολυσκέφτομαι. Πρέπει ν' αρπάξω την ευκαιρία απ' τα μαλλιά. "Αν θέλω δουλειά λέει; Σοβαρά μιλάς; Αλλά πού πάτε;". Η τελευταία ερώτηση ήταν το λάθος μου. Γιατί το πλοίο αυτό έκανε μπαμ πως χρειαζόταν άντρες. Και έπαιρναν όποιον έβρισκαν επί τόπου. 
"Εσύ πού θες να πας;", με ρωτάει. Αποφασίζω να του πω κάτι τρελό. "Στην Αίγινα!", του λέω.
"Παλλικάρι, είσαι πολύ τυχαιρό. Έχουμε φορτίο για τη Σουβάλα!".
Είναι προφανές πως αν του έλεγα πως πάω στην Αλάσκα ή στο Νότιο Πόλο θα μου απαντούσε με απόλυτη απάθεια πως ακριβώς εκεί πάνε...Το όνομα του πλοίου μετά δυσκολίας αχνοφαίνεται... Και είναι ελληνικό, με λατινικά γράμματα. "Kavos", δηλαδή "Κάβος"!

Τρίτη 13 Απριλίου 2021

Ένα τραγούδι είν' η ζωή μου (ΙΑ ' - Μέγαρο ή παίδαρο?)

1993.
Για μένα αυτή τη χρονιά τελειώνουν τα ψέματα. Σταματώ να κοροϊδεύω τον κόσμο πως είμαι μαθητής, φοιτητής, φαντάρος και λοιπές αντιπαραγωγικές ιδιότητες. Μπαίνω στη βιοπάλη, που λένε. Αρχίζω την επαγγελματική μου καριέρα. Με ενθουσιασμό και άγνοια κινδύνου. 
Ζούσαμε ακόμα στις εποχές που κάθε χρόνος και καλύτερος. Βέβαια, απ' το 1990 και την πτώση του κομμουνισμού οι πένθιμες καμπάνες είχαν αρχίσει να χτυπούν δυνατά. Όλα έδειχναν πως μας περιμένει η πίκρα της εργασιακής ανασφάλειας. Οι "σοβιετικές νησίδες" άρχισαν να εξαφανίζονται. Σιγά μη γλύτωνε κι η Ελλάδα... 
Τα κέντρα της παραλιακής τα καλοκαίρια έπαιρναν φωτιά. Σφακιανάκης, Βοσκόπουλος, Γαρμπή, Πανταζής. Άρχισαν ν' ανεβαίνουν και οι μετοχές του Πασχάλη Τερζή, που κείνη τη χρονιά κάνει ένα μεγάλο σουξέ, με το "Άσ' την να λέει". Πόσες γκόμενες δεν γνωρίσαμε απ' αυτές που δεν έμαθαν ποτέ τους ν' αγαπούν και να πονούν?
Την ίδια χρονιά ακούγεται πολύ και το τραγούδι του Αλκίνοου Ιωαννίδη "στην αγορά του Αλ Χαλίλι"! Μας ταξιδεύει στη μαγική Αίγυπτο, στην περιβόητη υπαίθρια αγορά του Καϊρου, στις όχθες του Νείλου, στη Θήβα, στην όαση της Σίβας, στις πανέμορφες μελαψές ημιανήλικες που είναι πρόθυμες να σου κάνουν όλα τα χατίρια και με μικρό αντάλλαγμα. Κάτι μπακίρια...
Εκείνη η χρονιά ήταν η τελευταία πολιτική αναλαμπή του Ανδρέα. Ο λαός του συγχωρεί το σκάνδαλο Κοσκωτά, κι αγανακτισμένος με την κυβέρνηση Μητσοτάκη, τον ξαναφέρνει πανηγυρικά στην εξουσία.
Ο Αντρέας συμπαθούσε πολύ τη Ρίτα Σακελλαρίου. Δεν ήταν λίγες η φορές που η Ρίτα ανέβαινε στο Καστρί για πριβέ παράσταση. Ήταν γνήσια λαϊκή ντίβα, πραγματικό αντράκι. Και κάθε φορά που τραγουδούσε το "αυτός ο άνθρωπος, αυτός", ο Αντρέας πάντα σηκωνόταν να το χορέψει, ακόμα και άρρωστος...
Το 1993 η Ρίτα κάνει ένα ακόμα μεγάλο σουξέ. "Εγώ δεν πάω μέγαρο, θα μείνω με τον παίδαρο"!

Πέμπτη 8 Απριλίου 2021

Χορεύοντας με νεράιδες και δράκους! (Ναυτικές ιστορίες Γ' - Ήταν μόνο ένας εφιάλτης...)

 

Είχα δώσει όρκο σ' αυτό το μπάρκο να μην κατέβω σε λιμάνι. Με κούραζαν τα θλιβερά κτήρια, τα βρόμικα τζάμια, τ' αδέσποτα κοπρόσκυλα. Με κούραζαν κι οι άνθρωποι των λιμανιών. Κι όλος ο βόθρος τους.
Αλλά όταν έρχεται η στιγμή όλο το πλήρωμα να 'χει πάρει άδεια και να ξέρεις πως αυτό το βρομερό τσούρμο εκεί έξω γαμάει και πίνει και διασκεδάζει... ε... όπως και να το κάνεις, σου 'ρχεται κάπως. Εσύ μονάχος στο πλώριο κατάστρωμα, χορτασμένος από ύπνο, με τα περισσότερα βιβλία σου διαβασμένα και να μην ξέρεις σε ποιον άγιο να ξεσπάσεις...
Αρχίζεις να φλέγεσαι απ' την επιθυμία  να νιώσεις τη στεριά κάτω απ' τα πόδια σου. Σ' έναν δρόμο που δεν θα σε πηγαίνει πέρα-δώθε. Χωρίς σκαμπανεβάσματα. Κάπως έτσι παραβιάζεις τους όρκους σου.
Βρέθηκα πάλι στους δρόμους με τα κόκκινα φανάρια. 
Η πόλη έχει πολλά όμορφα κορίτσια. Αλλά τα περισσότερα, σχεδόν όλα, δεν θα μου έδιναν καμία σημασία. Ούτε και υπάρχει χρόνος για φλερτ. Άλλωστε ποια ντόπια θα ξεπέσει σ' έναν περιφερόμενο ναυτικό? Μόνο από χείλη πουτάνας θα μπορούσα ν' ακούσω φράσεις όπως... "κούκλε μου, μη χαλάς τη ζαχαρένια σου, έλα σε μένα να ξεχάσεις τις έγνοιες σου!".
Ξέρω πως πάλι θα πιω. Και θα περάσω ολόκληρη τη νύχτα στην αγκαλιά αυτού του όμορφου και χαμογελαστού κοριτσιού. Και λίγο πριν χαράξει θα ξαναζήσω τον γνωστό εφιάλτη κάθε ναυτικού. 
Θα φύγω τρέχοντας για το λιμάνι. Αλλά το σημείο που 'ταν δεμένος ο σκυλοπνίχτης θα 'ναι άδειο. Έφυγε χωρίς εμένα. Κάθομαι σ' ένα καφάσι και το βλέπω να χάνεται στον ορίζοντα. Κι αρχίζουν τα ανάμικτα συναισθήματα. Οι τρελές σκέψεις και τα φονικά παιχνίδια του μυαλού.
Ξυπνάει μέσα μου ο φοβερός παιδικός τρόμος της εγκατάλειψης. Το ανυπόφορο αίσθημα πως είμαι παντού ξένος και περιττός. Κανείς δεν με ψάχνει, κανείς δεν με θέλει, σε κανέναν δεν είμαι απαραίτητος. 
Κανείς δεν με αναζήτησε, κανείς δεν με θυμήθηκε, κανείς δεν λυπάται που δεν εμφανίστηκα. Το βιώνω σαν μεγάλη απιστία. Άλλωστε παντού η απιστία δεν βασιλεύει? 
Τους φαντάζομαι να χαίρονται που γλίτωσαν τον μισθό μου. Σκέφτομαι αυτούς τους τσόγλανους να 'χουν ανοίξει το συρτάρι μου και να μοιράζονται τα προσωπικά μου αντικείμενα...
Αλλά δεν πρέπει ν' αφηθώ στα αισθήματα αποθάρρυνσης. Πρέπει να κάνω θετικές σκέψεις. Να δω τη θετική πλευρά των πραγμάτων. Στο διάολο να πάει το σαπιοκάραβο. Δεν είναι το μοναδικό καράβι του κόσμου. Η θάλασσα είναι μεγάλη. Τουλάχιστον μισό εκατομμύριο πλοία φιλοξενεί στα νερά της. Ένα δεν θα βρεθεί και για μένα? 
Αρχίζω ήδη να φαντάζομαι τους καπετάνιους να σφάζονται στην ποδιά μου. "Σε χρειάζομαι, μα τον Θεό, μην πας στους άλλους, έλα σε μένα, θα σε έχω στα πούπουλα!".
Αλλά ξαναπροσγειώνομαι στην πραγματικότητα. 
Βρίσκομαι σε μια ξένη κι αφιλόξενη χώρα. Χωρίς καν τα πλαστά μου χαρτιά. Όλα έμειναν στο γαμημένο, στο ξεκωλιασμένο βρωμοκάραβο που έφυγε χωρίς εμένα. 
Εύχομαι να τσακιστεί σε ξέρα. Να πέσει σε χέρια πειρατών. Ή, μάλλον, πρωτόγονων ιθαγενών. Να τους γδάρουν και να τους φάνε ζωντανούς τους γαμιόληδες...
 


Σάββατο 3 Απριλίου 2021

Έδιωξα κι εγώ μια "γυναίκα-γάτα"!

Με τις γάτες ποτέ δεν είχα μεγάλες συμπάθειες. Παλιά είχα μία, αλλά μου έσκιζε τους καναπέδες και τις κουρτίνες, οπότε δεν άντεξα κι εγώ και την εκπαραθύρωσα απ’ τον δεύτερο όροφο...
Όμως τώρα τα πράγματα δεν είναι έτσι ακριβώς. Γνώρισα μια πραγματική γυναίκα-γάτα. Νομίζω πως είναι ο τύπος της τέλειας γυναίκας. Αυτή που ονειρεύεται κάθε άντρας. Οπότε βιάστηκα να τη σουτάρω. Γιατί ποιος μπορεί να υποφέρει μια τέλεια γυναίκα; Τόσο απλά...
Όμως δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Με έμαθε να χαλαρώνω, να επικεντρώνομαι στα ουσιώδη, να ζω κι εγώ σα γάτα!
Η γυναίκα αυτή, σαν πραγματική γάτα, δεν είχε λόγο να παριστάνει κάποια άλλη, διαφορετική απ’ ό,τι ήταν. 
Ήξερε να αποφεύγει τα τοξικά άτομα. Και να προκαλεί το θαυμασμό γύρω της χωρίς να κάνει απολύτως τίποτα. Μόνο με την ύπαρξή της! 
Ξεχώριζε απ’ το σωρό, κέρδιζε την προσοχή όλων μόνο με την ελκυστική προσωπικότητά της. Είχε το χάρισμα να ακτινοβολεί, να αποπνέει ηρεμία και γαλήνη, δεν αγχώνονταν (ιδίως προκαταβολικά) και δεν αναμασούσε συνεχώς τα κακώς κείμενα...
Δεν δεχόταν το ρόλο του κομπάρσου αλλά ήξερε πώς να επιβάλλεται με ήπιο και ήρεμο τρόπο, χωρίς να προσπαθεί να επιβληθεί στην ομήγυρη με διάφορες εκκεντρικότητες και ανοησίες...
Είχε την έμφυτη ικανότητα να γνωρίζει πότε, πού και με ποιους να αναλώνει τον χρόνο και την ενέργειά της. Δεν "σκορπιζόταν" σε ανούσια ή ανόητα πράγματα και καταστάσεις.
Δεν εξαρτούσε την ευτυχία της από εξωγενείς παράγοντες. Τα είχε βρει με τον εαυτό της, ζούσε μια γεμάτη ζωή κι έτσι μπορούσε να δίνει και να μοιράζεται ευκολότερα. Καλλιεργούσε καθημερινά τις μικροχαρές της ζωής και φρόντιζε να κάνει διαρκώς δωράκια στον εαυτό της.
Δεν ήταν συνηθισμένη γυναίκα. Άλλωστε δεν υπάρχει και συνηθισμένη γάτα. Ήταν μοναδική και το ήξερε. Και δεν είχε την ανάγκη να το αποδείξει σε κανέναν. Της αρκούσε η δική της άποψη. Γενικά, δεν προσπαθούσε ποτέ να πείσει ή να αποδείξει σε κάποιον κάτι. 
Και δεν με χάιδευε ποτέ. Απλά χαϊδευόταν πάνω μου. Κι αυτό ήταν αρκετό να με γαληνέψει. Άλλωστε ποιος δεν χαμογελά όταν χαϊδεύει μια γάτα;
Ήταν ανεξάρτητος και μοναδικός χαρακτήρας. Δενόταν μόνο επιλεκτικά και διορατικά. Αν το αξίζεις, μπορεί να γίνει ερωμένη σου, αλλά ποτέ υποτακτική ή σκλάβα σου. 
Πολλές γυναίκες βλέπουν σαν θεούς τους άντρες που τις ταΐζουν, ντύνουν και προστατεύουν. Η δικιά μου σκεφτόταν αλλιώς: "για να τα κάνει όλ’ αυτά σε μένα πρέπει να είμαι θεά"! 
Δεν ήταν απ’ τις τύπισσες που επιλέγονται. Μόνο εκείνη επέλεγε!