Σάββατο 28 Ιανουαρίου 2023

Μοναχός σ' ένα ινδουιστικό άσραμ (Δ' - Ένα άδειο σκιάχτρο)

 

Σήμερα μας διηγήθηκαν μια φανταστική ιστορία. Ρώτησαν, λέει, κάποτε ένα σκιάχτρο σε κάποιον αγρό για ποιο λόγο εξακολουθεί να μένει εκεί ακίνητο, χειμώνα-καλοκαίρι, με τόσο αντίξοες συνθήκες. Κι εκείνο τους απάντησε: "Δεν ξέρεις πόση χαρά νιώθω. Απλά και μόνο να τρομάζω τα ζώα μου δίνει τόση χαρά που αξίζει να υποφέρω τη βροχή και τον ήλιο. Το ξέρω πως είμαι ψεύτικος. Μέσα μου δεν υπάρχει τίποτα. Η χαρά μου είναι να τρομάζω τους άλλους!"...
Στο τέλος μας ρώτησαν τι κατάλαβε ο καθένας. Άκουσα πολλές ενδιαφέρουσες απόψεις. Ο καθένας κρίνει προφανώς με τις εμπειρίες και τα τραύματά του. Ίσως γι' αυτό εγώ να είδα μέσα στην μικρή αυτή ιστορία ένα μεγάλο μέρος της δικής μου ιστορίας. Όχι βέβαια πως μου άρεσε ποτέ να φαίνομαι κακός και να τρομάζω τους άλλους.
Αλλά "άδειος μέσα μου" σίγουρα ήμουν. Ίσως και να εξακολουθώ να είμαι. Δεν γεμίζει τόσο εύκολα ένας "άδειος άνθρωπος".  
Απ' την άλλη, αυτή η ιστοριούλα περνάει ένα ακόμα οικείο σε μένα μήνυμα. Οι άνθρωποι σε μεγάλο βαθμό ετεροπροσδιοριζόμαστε. Περνάμε τη ζωή μας περιστρεφόμενοι γύρω από τους άλλους. Πώς θα κερδίσουμε την εκτίμησή τους, πως θα τους εκδικηθούμε, πώς θα τους επιβληθούμε, πώς θα τους εντυπωσιάσουμε, πώς θα ανταποκριθούμε στις προσδοκίες τους, πώς... πώς... πώς.
Πρέπει κάποια στιγμή να βάλουμε τέρμα στις εξωτερικές επιρροές. Δεν εννοώ να κλείσουμε αυτιά και μάτια στον κόσμο για πάντα. Αλλά να βάλουμε ένα όριο βρε αδελφέ. Να ψιλοκοσκινίζουμε τα "εισερχόμενα". 
Αρκετά "σκουπίδια" καταναλώσαμε. Σίγουρα εκεί έξω υπάρχουν άνθρωποι με αξίες και ιδανικά που μπορούμε να εντάξουμε δημιουργικά στη δική μας προσωπικότητα και προοπτική. Αλλά θέλει μεγάλη προσοχή και διάκριση...

Τετάρτη 18 Ιανουαρίου 2023

Βραδινή αράχνη...


  
Στήνω θέατρα και τα χαλάω
το σώμα μου μένει πίσω
σα καμήλα λαβωμένη. 
Πουλί χωρίς κελάιδισμα
με μια φτερούγα...
 
Ένας πηχτός αέρας φέρνει γύρα
μπόχα και καταλαλία
(πες μου, πού πάμε? πού με πας?
πότε μας γέννησαν? πότε μας θάψαν?)
 
Χείλια και δάχτυλα 
που λαχταρούν έν' άσπρο στήθος.
Λίγα φεγγάρια απόμειναν στη μνήμη
κι η φρίκη δεν κουβεντιάζεται
γιατί είναι ζωντανή...
 
Εσύ ψιθύριζες 
μ' ένα αποτσίγαρο σβηστό στα χείλια.
Κι εγώ κοίταζα τη βραδινή αράχνη.
Φοβάσαι το φιλί μη σε προδώσει
κι έτσι έμεινες χωρίς αφή,
μείναμε δυο σωματα γυμνά
που βούλιαξαν μέσα στο μαύρο φως...
 
Σαν ξημέρωσε
στόλισες τα μαλλιά σου με τ' αγκάθια τ' ήλιου.
Ένα να μπεις, έλα νια πιεις
απ΄τον πόθο μου
η θύμησή σου όπου και να την αγγίξω
πονεί!
Είμαι ο σπόρος που πεθαίνει
και μπαίνω στ' αδειανό μου σπίτι...
 
Σ' άρεσαν οι σπηλιές στην αμουδια
κι οι ζωγραφιές στη θάλασσα.
Πόσα κορμιά περάσαν από δώ, ερωτευμένα
μ' αγκάλες ανοιχτές και ζευγαρώματα του πόθου?
Κι εγώ περπατούσα δίπλα σου,
μα δεν περπατούσα...

Σάββατο 14 Ιανουαρίου 2023

Τι έμαθα τόσα χρόνια απ' τη ζωή μου... (ΛΖ')

 
Φοβάμαι αυτούς που δηλώνουν έτοιμοι να πεθάνουν 
για κάποια ιδανικά.
Επειδή συχνά πείθουν κι άλλους να πεθάνουν μαζί τους.
Μερικές φορές πριν απ' αυτούς.
Και κάποιες, αντί γι' αυτούς...

Τρίτη 10 Ιανουαρίου 2023

Μοναχός σ' ένα ινδουιστικό άσραμ (Γ' - Να μηδενίσουμε το κοντέρ!)

 

Σήμερα μας διηγήθηκαν μια παλιά ιστορία. 
Σ' ένα αρχαίο ινδικό βασίλειο, είχαν μαζευτεί στην αυλή του Βασιλιά οι σοφότεροι άνθρωποι του κόσμου. Μια μέρα εμφανίστηκε ένας άνθρωπος που γνώριζε να μιλάει άπταιστα είκοσι ξένες γλώσσες. Και υποσχέθηκε πως θα έδινε ένα τεράστιο ποσό σε όποιον έβρισκε ποια από τις γλώσσες που μιλούσε ήταν η μητρική του.
Δοκίμασαν σχεδόν όλοι οι σοφοί, αλλά απέτυχαν. Είχε μείνει μόνο ένας, ο σοφός Καλιντάς, που αποφάσισε κι αυτός να δοκιμάσει. Παρακάλεσε τον πολύγλωσσο ξένο να ανέβει την τεράστια σκάλα του παλατιού, κι όταν έφτασε στην κορυφή, του δίνει μια σπρωξιά και τον γκρεμοτσακίζει. Φυσικό ήταν ο ξένος ν' αρχίσει να βρίζει. "Ε, λοιπόν, αυτή είναι η μητρική σου γλώσσα!", είπε ο Καλιντάς, "γιατί ο άνθρωπος όταν θυμώνει και όταν ερωτεύεται χρησιμοποιεί μόνο τη μητρική του γλώσσα!". Και κέρδισε το χρηματικό έπαθλο.
Σε μένα αυτή η ιστορία απλά επιβεβαίωσε τον καταλυτικό ρόλο που έχουν στη ζωή μας τα πρώτα παιδικά μας χρόνια. Ουσιαστικά εκείνα που αρχίζουμε να μαθαίνουμε τη μητρική μας γλώσσα. 
Γιατί παράλληλα με τη γλώσσα διδασκόμαστε και μια σειρά από "αξίες", μοτίβα συμπεριφοράς και αντίδρασης, στερεότυπα, προκαταλήψεις, δεισιδαιμονίες κ.λπ. Είναι όλα αυτά που στα μετέπειτα χρόνια ονομάζουμε "διαίσθηση", "νοοτροπία" και "χαρακτήρα".
Κάπως έτσι "χάνουμε" τον εαυτό μας. Γινόμαστε οι επιρροές μας. Φωτοτυπίες του περιβάλλοντός μας. 
Η ενδοσκόπηση απαιτεί πλήρη απομόνωση από τον θόρυβο των εξωτερικών επιδράσεων. Αν δεν μηδενίσουμε το κοντέρ, αν δεν "το ξαναπάρουμε απ' την αρχή", θα ζούμε με τον αυτόματο πιλότο. Τυχαία κι όχι συνειδητά...

Δευτέρα 2 Ιανουαρίου 2023

Οι τρέλες της ζωής μου (Α' - Με τα βρακιά κατεβασμένα!)

 

Θα σας φανεί παράξενο, αλλά τις μεγαλύτερες τρέλες μου δεν τις έκανα έφηβος. Τώρα που μπήκε ο νέος χρόνος, κάνοντας τους απολογισμούς μου, ξαναθυμάμαι κάποιες παλιές σελίδες της ζωής μου, κι αν βρω τη διάθεση ίσως σας τις γράψω...
Όταν ήμουν 44 ετών, καλοκαίρι του 2012 αν θυμάμαι καλά, αποφάσισα να πάω σ' ένα νησάκι μόνος μου για διαλογισμό και ενδοσκόπηση. Ένα βράδυ γνώρισα μια κοπέλα. Γύρω στα τριάντα. Είχε τη φήμη "αγριμιού". 
Δεν ξέρω κι ούτε ρώτησα τι εθνικότητας ήταν. Την έλεγαν Τζένη κι αυτό μου έφτανε. Μιλούσε τέλεια ελληνικά, αλλά αυτό δεν σήμαινε τίποτα. Είχε μια διαολεμένη ικανότητα να μαθαίνει ξένες γλώσσες, λες και τις ήξερε από παλιά και χρειαζόταν απλά μια υπενθύμιση.
Ήταν πολύ δυνατό μυαλό αλλά και μεγάλος μεθύστακας. Κάθε πρωί την έβγαζαν σηκωτή από τα μπαρ. Μου έκανε όμως "κλικ", της την έπεσα στα ίσια και κάπου γίναμε ζευγάρι.
Η Τζένη είχε και μια κολλητή ακόμα πιο ζόρικη και επιθετική. Να φανταστείτε πως συνωμοτούσα με τον γκόμενο της κολλητής ώστε να τις κρατάμε μακριά τη μία από την άλλη γιατί κάθε φορά που συναντιόντουσαν ήταν σκέτη καταστροφή. Τρέχαμε στα αστυνομικά τμήματα να τις βγάλουμε πληρώνοντας και τις σχετικές εγγυήσεις...

Η Τζένη ήταν σύντομο αλλά σημαντικό κεφάλαιο της ζωής μου. Κυρίως γιατί με έμαθε να ζω με ελάχιστα ή και με τίποτα. Δεν αγοράζαμε ποτέ και τίποτα. Τρεφόμασταν από τη φύση και με κάτι μικροκλοπές. Και περνάγαμε τις νύχτες μας στις παραλίες, μέσα σε δεμένες βάρκες και σε κάποιες ημιτελείς οικοδομές.

Κάποια στιγμή βαρέθηκε και αποφάσισε να φύγουμε για Ιταλία. Την ακολουθούσα σαν υπνωτισμένος. Κάναμε όλη τη διαδρομή με ωτοστόπ και ως λαθρεπιβάτες. 
Καταφέραμε να επιβιβαστούμε κρυφά και στο πλοίο για Μπρίντεζι.  Και δεν θα μας είχαν πιάσει αν δεν είχαμε μπουκάρει παράνομα σε μια κουκέτα της πρώτης θέσης όπου μας έκαναν τσακωτούς με τα βρακιά κατεβασμένα...