Στο πύρωμα του Ιούλη...

 

Αυτό το καλοκαίρι γι' αλλού ξεκίνησα γι' αλλού, κι αλλού η ζωή με πάει.

Κατά ευτυχή συγκυρία, άλλαξα πάλι καλοκαιρινό προορισμό. Και βρεθήκαμε (θα σας εξηγήσω πιο κάτω τον πληθυντικό) στο νησί με τα δύο πρόσωπα. Ο νότος είναι ανεπτυγμένος τουριστικά, με πράσινο, οργανωμένες παραλίες, μπαρ και όλα τα σχετικά. Κι απ' την άλλη, υπάρχει ο τραχύς, βραχώδης και φαινομενικά αφιλόξενος βορράς. Μαντέψτε ποιο μέρος επιλέξαμε...

Τη φορά αυτή δεν είμαι μόνος. Έχω για παρέα τον Μωχάμετ. Τον φωνάζω "Μωχ". Κατάγεται απ' την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, αλλά σχεδόν γεννήθηκε στην Ελλάδα. Είναι αγοράκι γλυκό, θηλυπρεπές, του γούστου μου...

Προορισμός μας ο Άγιος Φωκάς, μεγάλη η χάρη του. Τα γραφεία ενοικίασης δεν μας δίνουν αυτοκίνητο για τους κατσικόδρομους του βορρά. Αλλά και να μας έδιναν, το ταμείον είναι μείον. Κάνουμε οτοστόπ κι ευτυχώς μας πήρε ένα ζευγάρι Γάλλων με τζιπάκι.

Την ώρα του δειλινού μου αρέσει να χαλαρώνω πίνοντας μπίρες και να ακούω τον Μωχ να μου διαβάζει ποιήματα του Καβάφη. Ο πονηρούλης κάνει κάτι ψιλοπαρεμβάσεις για να φαίνονται πιο επίκαιρα...

Η ώρα οχτώ το βράδυ ήτανε

ίσως κι οχτώμισι

σε μια γωνιά της αμμουδιάς

πίσω από έναν βράχο

εκτός ημών των δύο άλλος  δεν ήτανε

Δεν θα μας έβλεπε κανείς

μα κι όλας τόσο πολύ είχαμεν εξαφθεί

που γίναμε ακατάλληλοι για προφυλάξεις

Τα ενδύματα μισανοίχθηκαν

πολλά δεν ήτανε, μας επύρωνεν ο Ιούλιος ο θείος

σάρκας απόλαυση

γρήγορο σάρκας γύμνωμα...

 

Ζήτω η αλητεία!

 

Λόγοι ανωτέρας βίας με ανάγκασαν ν' αλλάξω νησάκι. Ήρθα πιο κοντά στην Αθήνα. Αλλά μου αρέσει κι αυτό. Είναι τοσοδούλικο. Με βοηθάει να βρω τον ξένοιαστο εαυτό μου. Που πάντα με περιμένει. Τον φοράω κι ας μου πέφτει κάπως στενός...

Δεν νοικιάζω δωμάτιο. Ένα σλίπινγκ μπανγκ, αυτό που είχα στο στρατό πριν τριάντα χρόνια, μου φτάνει και μου περισσεύει. Δεν με νοιάζει η υγρασία της νύχτας. Το ελαφρύ αεράκι που φυσάει σκορπίζει την απρέπεια και την ασχήμια που έχω τριγύρω μου αλλά κυρίως μέσα μου.

Εδώ η παραμονή μου έχει χρώμα. Και έναστρο ουρανό. Η θάλασσα στα πόδια μου. Και το πεύκο μέχρι την ακροθαλασσιά. Αφήνει απλόχερα τη σκιά του να χυθεί, να ενωθεί με τους ήχους του δειλινού. Η νύχτα πάλι έρχεται μαγική, ανέγγιχτη, γεμάτη προσδοκία. 

Μου φαίνεται πως η ατμόσφαιρα μυρίζει θυμάρι. Δύο η ώρα το πρωί και βουτάω γυμνός. Κάποιο μέλος του σώματός μου αποδεικνύεται φλύαρο. Αποκαλύπτει μυστικά...

Το ξημέρωμα με βρίσκει με τους φίλους και συνομιλητές μου. Τον Καβάφη, τον Σεφέρη, τον Σικελιανό και τον Παλαμά. Σχεδόν όλοι στο νησάκι γνωρίζουν τις μυστικές συναντήσεις μου μαζί τους. 

Το σακίδιό μου γέμισε με τα ποιήματά τους. Δεν χωρούσε ούτε δεύτερο σλιπάκι να πάρω. Φοράω μονίμως ένα που το αγόρασα στη λαϊκή και το λαστιχάκι του άρχισε ήδη να κλατάρει. Το πλένω με σαπούνι δυο φορές τη μέρα, το κρεμάω σ' ένα κλαδάκι να στεγνώσει κι όλα οκ...

Διακοπές στη... φωκοσπηλιά!

 

Στις διακοπές θέλω πλέον να είμαι ολομόναχος. Ούτε γκόμενες ούτε παρέες. Δεν με νοιάζει αν με χαρακτηρίσετε μισάνθρωπο ή ανθρωποδιώχτη. 

Πώς το λένε ρε παιδί μου; Θέλω να χαρίσω στον εαυτό μου επτά μέρες διακοπών, όπως ακριβώς τις θέλω εγώ. Στα μέτρα μου. Στα κυβικά μου. 

Ευτυχώς ανακάλυψα κάτι που ταιριάζει στην παρούσα ψυχολογική μου κατάσταση. Μια ασκητική ερημιά. Να επιδοθώ στην εθελούσια απομόνωση.

Δεν γουστάρω ούτε ζευγαρονήσια ούτε μπακουρονήσια. Ο λίγος κόσμος που αναγκαστικά θα με περιβάλλει θέλω να είναι χαλαρός, θετικός και χαμογελαστός. Δεν αντέχω άλλο τους νευρωτικούς ή τους απελπισμένους.

Δίπλα μου θα έχω μια φωκοσπηλιά. Κι από πάνω μου βράχια κατάλευκα, εκτυφλωτικά. Και παραδίπλα ένα τοπίο σεληνιακό. Ό,τι πρέπει για να μην πλησιάζουν ενοχλητικοί...

Διαδίκτυο θα έχω συνολικά 30 λεπτά την ημέρα. Για τις πολύ επείγουσες υποχρεώσεις. Δυστυχώς υπάρχουν και τέτοιες. 

Όλο το υπόλοιπο 24ωρο θα απολαμβάνω την παρέα του εαυτού μου. Έχουμε πολλά να πούμε οι δυο μας. Θα ξανασυστηθούμε. Ίσως και ν' αγαπηθούμε. Πάνω στη χρυσή άμμο θα κάνουμε μια νέα αρχή. Και θα τη γιορτάσουμε ξενυχτώντας. Απολαμβάνοντας τον έναστρο ουρανό...

Θέλω οι φετινές μου διακοπές να είναι κάτι σαν το πρώτο μου φιλί. Σας μιλώ ειλικρινά. Δεν θυμάμαι την πρώτη φορά που έκανα έρωτα. Αλλά το πρώτο φιλί θα μου μείνει αξέχαστο.

Λίγες μέρες μακριά απ' τον πολιτισμό λοιπόν. Θα τρώω μόνο μια φορά τη μέρα. Λίγο μετά τη δύση του ήλιου σε κάποιο απόμερο ταβερνάκι. Θα πιάνω το πιο απόμερο τραπεζάκι. Σαν τον φίλο μου τον Παπαδιαμάντη ένα πράμα...

Βουδιστικές αναμνήσεις...

 

Βρέθηκα κάποτε για λίγες μέρες σε ένα βουδιστικό μοναστήρι. Δεν έχει σημασία πού και πότε. 

Τη δεύτερη μέρα της παραμονής μου με πλησιάζει ένας βουδιστής καλόγερος κρατώντας μια μαγκούρα από μπαμπού. Και μου λέει: "Θα σε ρωτήσω τι είναι αυτό που κρατώ. Αν μου πεις πως είναι μαγκούρα θα σε χτυπήσω δυνατά. Αν μου πεις πως δεν είναι μαγκούρα θα σε ξαναχτυπήσω. Κι αν δεν πεις τίποτα, πάλι θα σε χτυπήσω".

Κάπου σάστισα. Μέχρι να το καλοσκεφτώ, χρααααπππ, τρώω μια δυνατή. Πόνεσε πολύ αλλά το μπαμπού δεν σου κάνει ζημιά.

"Σκέψου το απόψε", μου λέει, "κι αύριο θα έρθω να σε ξαναρωτήσω".

Η αλήθεια είναι πως η στάση του καλόγερου με προβλημάτισε πολύ. Σίγουρα κάτι ήθελε να με διδάξει, αλλά τι; Όλη τη νύχτα έμεινα άγρυπνος, προσπαθώντας να βρω τη λύση του μυστηρίου. Άλλωστε δεν είχα καμιά διάθεση να ξαναφάω πρωινιάτικα μια γερή μαγκουριά.

Μήπως έπρεπε να του πως πως δεν είναι σωστό να με βάζει σε μια κατάσταση που ό,τι και να κάνω χάνω; Μπα. Δεν θα του άρεσε η απάντηση και θα μου τη σβούριζε. Λίγο πριν τα ξημερώματα νόμισα πως βρήκα τη λύση.

Ήταν προφανές πως ο καλόγερος δεν περίμενε να του πω κάτι. Αλλά να κάνω κάτι. Να αφήσω τις θεωρητικούρες και την πολυλογία και να αναλάβω δράση. Χμμμμ. Άρχιζα να ετοιμάζω το σχέδιο.

Σε λίγη ώρα, να σου ο καλόγερος με τη μαγκούρα να μου κάνει την ίδια ερώτηση. Αλλά τώρα δεν με αιφνιδίασε. Ήμουν προετοιμασμένος. Με μια γρήγορη κίνηση του αρπάζω τη μαγκούρα και την πετάω μακριά. 

Δεν του είπα τίποτα, αλλά η κίνησή μου από μόνη της έλεγε πολλά. Π.χ. του έλεγε πως δεν του αναγνωρίζω το δικαίωμα να μου υποβάλει ερωτήματα-παγίδες, δεν του επιτρέπω να μου επιβάλλει μια σχέση που βασίζεται στη βία, πως δεν είμαι κανένα γαϊδούρι να με δέρνει και πως είμαι ενήλικος και δεν έχω καμία διάθεση να το παίξω μαθητής και υποτακτικός κανενός.

Ο καλόγερος έδειξε πολύ ικανοποιημένος. Με κοίταξε γεμάτος συμπάθεια και απλά μου είπε: "Τώρα είσαι έτοιμος να φύγεις απ' το μοναστήρι"!

Τι έμαθα τόσα χρόνια απ' τη ζωή μου... (ΚΑ')

 

Το μέλι είναι πολύ νόστιμο

αλλά αν φάμε πολύ, κάνουμε εμετό!

Ο Γιάννης Νικολουδάκης διαλογίζεται καλοκαιριάτικα περί ... Σαντ και Νίτσε!

 

Εκείνος που φτάνει στο σημείο να αφαιρέσει μια ζωή έχει ήδη βιώσει τον "θάνατο" εκείνων των συναισθημάτων που τον συνέδεαν με την υπόλοιπη ανθρωπότητα, βάση της ενσυναίσθησης.

Ο σολιψισμός ή "απομονωτισμός" (εγωμονισμός - solipsism), η φιλοσοφία εκείνη που επεκτείνεται σ' έναν ευρύτερο τρόπο ζωής, τον οποίο συστηματοποίησε ο Μαρκήσιος ντε Σαντ, αφορά την αντίληψη αυτή, βάσει της οποίας: "ο καθένας γεννιέται απομονωμένος και χωρίς καμία ανάγκη του ενός για τον άλλο". Λαμβάνοντας υπόψη την περαιτέρω διασάφηση, πως δηλαδή ο συγκεκριμένος τρόπος ζωής παρέχει μια ασφάλεια -ο άνθρωπος βρίσκει ασφάλεια στις συνθήκες της ελεύθερης ενστικτώδους ικανοποίησης-, ασφάλεια εμπρός στη θέα ενός χαώδους κόσμου, απρόβλεπτου και συχνά απάνθρωπου για το Ά-τομο, κατανοούμε με βιωματικό τρόπο, σε αρκετά ικανό βαθμό, το εν λόγω σκεπτικό...

Εντός της κοσμοθεωρίας αυτής, πέρα για πέρα υλιστικής, το μοναδικό "μεταφυσικό" στοιχείο το οποίο μας κάνει "κλικ" είναι: "η φωνή της Φύσης"! Η ίδια που ο Σαντ "προσωποποιεί" με μία λέξη-προσταγή: "Απόλαυσε"!! Λάβε εκείνο που -δικαιωματικά- σου ανήκει και φύγε...

Η υπακοή στη "φωνή" της Φύσης συναντάται και στον Νίτσε, ο οποίος μίλησε για την περίφημη "Βούληση για δύναμη" (ο Σαντ: "Βούληση για απόλαυση"). Ο "αναντίρρητος" και ο "αδυσώπητος" χαρακτήρας της "Τάξης" αυτής, η οποία ως ένας καινούριος "Θεός", ως μια νέα "Ειμαρμένη", προβάλλει, είναι ο ομφάλιος λώρος που ενώνει τους δύο προαναφερθέντες στοχαστές.

Ο "ελευθεριακός" (libertine) ζει κάτω από την "κατηγορική προσταγή" που του υπαγορεύει: "απόλαυσε". Από την άλλη η αντίστοιχη του Γερμανού φιλοσόφου "προδιαθέτει" για δύναμη.. Και οι δύο οραματίστηκαν έναν ανθρώπινο τύπο πέραν του συμβατικού καλού και κακού, υπεράνω του κοινωνικού συμβολαίου και των σχετικών νομοθεσιών που απορρέουν από αυτό...

Τι έμαθα τόσα χρόνια απ' τη ζωή μου... (Κ')

 

Δεν είναι κακό να προσκολλόμαστε σε πράγματα και ανθρώπους.

Κακό είναι να μην μπορούμε να απεγκλωβιστούμε από αυτά...