Αύγουστο μήνα μόνος στην Αθήνα! (31η μέρα: Τι Λούτσα... τι βούρτσα!)

Είμαστε αχτύπητο τρίο. Εγώ κι οι δύο κολλητοί μου, αρκετά νεότεροι σε ηλικία. Περιπαιχτικά, αλλά καλοπροαίρετα, με φωνάζουν "παπουλάκο"!

Γνωριστήκαμε σ' ένα καφέ στα Εξάρχεια. Και κανονίσαμε να πάμε σ' ένα πάρτι στην οδό Οικονόμου, σ' ένα υπερυψωμένο ισόγειο λίγο πιο πάνω απ' την πλατεία. 

Όταν φτάσαμε, εγώ κινήθηκα προς την είσοδο της πολυκατοικίας. Οι νεανίες έβαλαν τα γέλια και με φασκέλωσαν. Στο διαμέρισμα του πάρτι μπαίναμε μόνο σκαρφαλώνοντας απ' το μπαλκονάκι...

Οι τρεις μας έχουμε καθιερώσει πολλές "ιεροτελεστίες". Μια απ' αυτές είναι να πηγαίνουμε κάθε Αύγουστο μια φορά στη Λούτσα. Εκείνοι κάνουν και μπάνιο. Εγώ αράζω στις σκιές και πίνω τις καφεδιές μου, διαβάζω βιβλία κι εφημερίδες και περιμένω τους λέχρες να βαρεθούν, να βγουν για να κάνουμε καμιά "δουλίτσα"!

"Δουλίτσα" ονομάζουμε το καμάκι, το γκομενιλίκι. Και κατά έναν παράδοξο όσο και μαγικό τρόπο κάθε χρόνο αυτή τη μία και μοναδική φορά που πάμε στη Λούτσα πηδάμε τα καλύτερα μουνάκια. Είναι παράδοση...

Σήμερα είναι η ετήσια μέρα της Λούτσας. Κατεβαίνω στο μετρό του Μεγάρου για το Νομισματοκοπείο. Εκεί θα συναντηθώ με τα ρεμάλια και θα πάρουμε το πρώτο λεωφορείο για Λούτσα. 

Αν πάει Βραυρώνα, κατεβαίνουμε Ιππόκαμπο. Αν πάει Παλιά Λούτσα, στο τέρμα...

Η καλή μέρα απ' το πρωί φαίνεται. Περιμένοντας τον συρμό στο Μέγαρο μου την πέφτει στην ψύχρα μια Αγγλίδα και προτείνει να γαμηθούμε. Είναι πολύ αδύνατη, ασπρουλιάρα, σαν ξεπλυμένη, και ξενέρωτη. 

Δεν βιάζομαι να πηδήξω. Κάνω σαν τον Έλληνα μετανάστη που του λένε να πάει στην Αμερική όπου τα χρήματα τα βρίσκεις στο δρόμο. Κατεβαίνει στο αεροδρόμιο της Νέας Υόρκης, βρίσκει ένα πεσμένο πορτοφόλι και το κλωτσάει λέγοντας... "δεν θα πιάσω από τώρα δουλειά!".

Έτσι κι εγώ... Ρίχνω χυλόπιτα στην Αγγλίδα και συνεχίζω αισιόδοξος.

Απ' το Νομισματοκοπείο παίρνουμε τελικά το λεωφορείο για Βραυρώνα. Τίγκα στα γκομενάκια το όχημα. Πριν καν φτάσουμε στη γέφυρα του Σταυρού έχω δώσει το κινητό μου σ' ένα φοβερό κουκλάκι. 

Δεν ξέρω αν τελικά θα μου τηλεφωνήσει. Αλλά και να μην με πάρει, χέστηκα. Έχω πλέον αναισθητοποιηθεί με τα γκομενάκια. Κατάλαβα πόσο γελοία όντα είναι. Τα αγαπάω μεν αλλά και τα υποτιμάω...

Σήμερα είναι η μέρα μου. Δεν έχω σκοπό να συμβιβαστώ με τίποτα λιγότερο απ' το πολύ σπέσιαλ! Αν κάνουμε θραύση στα μετρό και στα λεωφορεία, φανταστείτε τι έχει να γίνει στην παραλία, στις καφετέριες και στα ταβερνάκια. 

Η μέρα είναι πολύ μεγάλη. Είμαι σίγουρος πως και φέτος θα γράψουμε ιστορία...

Άλλωστε ένα γράμμα ν' αλλάξεις στη Λούτσα και θα βρεις το νόημα της ζωής...

Αύγουστο μήνα μόνος στην Αθήνα! (30ή μέρα: Βιβλιόφιλος από ματαιοδοξία!)

Απόψε ξεκινάει στο Ζάππειο η Έκθεση Βιβλίου. Σχεδόν απ' το 1980 δεν έχει περάσει ούτε μια χρονιά χωρίς να την επισκεφτώ.

Δεν ήμουν πάντα φανατικός βιβλιόφιλος. Εκτός απ' τα σχολικά βιβλία και τα πανεπιστημιακά συγγράμματα ελάχιστα βιβλία είχα διαβάσει. Ήμουν κυρίως φίλος της εφημερίδας.

Θα σας πω κάτι παράξενο. Ενώ οι περισσότεροι βιβλιόφιλοι άφησαν το βιβλίο όταν άρχισαν ν' ασχολούνται με το νετ, σε μένα συνέβη ακριβώς το αντίθετο. Με έκανε βιβλιόφιλο η ματαιοδοξία μου να εντυπωσιάσω τους ιντερνετικούς φίλους με τις γνώσεις μου. 

Αυτό συνέβη γύρω στα 2006. Και έκτοτε διαβάζω πάνω από πέντε βιβλία το μήνα. Ειδικά τα καλοκαίρια σπάω κάθε ρεκόρ. Εννοείται πως πέρασα το στάδιο της ματαιοδοξίας. Και πλέον έχω τα βιβλία σαν τους καλύτερους φίλους μου. Τ' αφήνω χρόνια αδιάβαστα χωρίς να διαμαρτύρονται. Κι αν τα βαρεθώ, τ' αφήνω στη μέση χωρίς να μου τα πρήζουν...

Σχεδόν καθημερινά κάνω μακρινούς περιπάτους διαβάζοντας ένα βιβλίο. Κάνω συγκεκριμένες διαδρομές, οπότε όλοι σχεδόν με ξέρουν και με χαιρετάνε. Πολλοί, μαγαζάτορες κυρίως, μου χαρίζουν και βιβλία που θεωρούν πως πρέπει απαραιτήτως να τα διαβάσω...

Κάποτε στις Εκθέσεις Βιβλίου αγόραζα πολύ πράγμα... εννοείται και πολλές σαβούρες. Αλλά τώρα με την εμπειρία μου έγινα πολύ εκλεκτικότερος...

Αύγουστο μήνα μόνος στην Αθήνα! (29η μέρα: Πώς χωρίζουν οι Αναρχικοί;)

Σας έγραφα χθες για την ισόγεια "γκαρσονιέρα των οργασμών" στην οδό Καλλιδρομίου στα Εξάρχεια. Αξίζει όμως να σας περιγράψω και το επεισοδιακό τέλος αυτής της θυελλώδους σχέσης.

Για να μην τα πολυλογώ, την γκαρσονιέρα την είχε νοικιασμένη μια ωραία γκομένισα αλλά χωμένη μέχρι τα μπούνια στον αναρχισμό. Ήταν περισσότερο θεωρητική παρά πρακτική κι αυτό με έκανε να πλήττω αφόρητα...

Νομίζω ήταν Πάσχα και για κάποιο λόγο έπρεπε να επισκεφτεί τους δικούς της στην επαρχεία. Η γκαρσονιέρα έμεινε στην αποκλειστική κατοχή μου αφού, εννοείται, είχα από πολύ καιρό πάρει κλειδιά. 

Δεν ξέρω τι πήγε στραβά, αλλά η τύπισσα επέστρεψε νωρίτερα του αναμενόμενου και μ’ έπιασε επ’ αυτοφώρω να κυλιέμαι στο πάτωμα με μιαν άλλη.

Αμέσως κατάλαβα πως η ιστορία μαζί της είχε τελειώσει, αλλά αποφάσισα να πάρω την εκδίκησή μου για τις ατέλειωτες βαρετές ώρες που είχα σπαταλήσει ακούγοντας τις αναρχικές της αρλούμπες. Οπότε, της τη βγήκα από αριστερά:

"Έλα μωρέ, δεν έγινε και τίποτα. Μια γνωστή μου ήταν, ήρθε να μου φέρει ένα σι-ντι, αρχίσαμε τα ούζα, μεθύσαμε και κάναμε ένα φάσωμα. Ένα γαμήσι ήταν, τίποτα περισσότερο. Και στο κάτω της γραφής, ανοιχτή σχέση δεν έχουμε; Τι μικροαστικά σύνδρομα είν’ αυτά; Ιδιοκτησιακό καθεστώς στο κορμί του άλλου; Αυτή ήταν η ελευθερία που είχαμε κατακτήσει στη σχέση μας; Αυστηρή μονογαμία; Εγκλεισμός; Τέτοια σχέση είχε ο Σαρτρ με την Μποβουάρ; Αυτά έλεγαν οι υπαρξιστές; Η αναρχική και ελευθεριακή κουλτούρα μας δεν θα έπρεπε να μας είχε κάνει πιο ανεκτικούς και χαλαρούς σε τέτοια ζητήματα; Η θεωρία δεν θα έπρεπε να αντιστοιχεί στην πράξη;".

Ουφ, τα είπα και ξαλάφρωσα! 

Και έτρεξα να βγω στο δρόμο για ν’ αποφύγω τα τηγάνια και λοιπά μεταλλικά σκεύη που άρχισαν να εκτοξεύονται κατά πάνω μου...

Αύγουστο μήνα μόνος στην Αθήνα! (28η μέρα: Ατέλειωτοι οργασμοί στα Εξάρχεια!)

Ο γκουρού μου λέει πως κάθε κύκλος της ζωής μας διαρκεί περίπου τέσσερα χρόνια. Όταν κρατήσει περισσότερο αρχίζει να σαπίζει και να βρομάει. 

Ο δικός μου εξαρχειώτικος κύκλος κρατάει ήδη σχεδόν μια δεκαετία. Μάλλον έχει ήδη σαπίσει και πεθάνει κι εγώ απλώς αρνούμαι να τον θάψω...

Η αλήθεια είναι πως έχω σιχαθεί τη συναναστροφή μου με τον δήθεν αντι-εξουσιαστικό χώρο. Δεν γουστάρω πλέον το στιλ τους, τη γλώσσα τους, τις εμμονές τους, την παράνοιά τους, τον χείμαρρο της μαλακίας τους. 

Άσε που δεν ξέρεις ποιοι απ' αυτούς είναι χαφιέδες και ασφαλίτες.

Υπήρξαν κάποιοι που κατηγόρησαν εμένα για χαφιέ. Επειδή ως τώρα η μπατσαρία δεν με συνέλαβε ποτέ ούτε με τουλούμιασε στο ξύλο. Μάλλον τους ενοχλεί που δεν εκστασιάζομαι με κάτι δευτεράτζες "τρομοκράτες", που το παίζουν βαριά πεπόνια και διαβασμένοι για να εντυπωσιάζουν την πιτσιρικαρία και να δυναμώνουν την ομαδούλα τους. 

Θεωρώ πολύ γελοία τη φάση... εμείς δεν γουστάρουμε αρχηγούς και ιεραρχίες αλλά μπροστά σε κάτι αρχηγίσκους της πλάκας στέκονται όλοι σαν κουτάβια!

Οι κλασικές ατάκες που αποδεικνύουν δήθεν "θεωρητικό υπόβαθρο" είναι φυσικό να μην εντυπωσιάζουν ανθρώπους της ηλικίας μου και της εμπειρίας μου. Η όλη φάση βρομάει μιζέρια και βαρεμάρα. Για να μην πω τίποτα χειρότερο. 

Υπάρχει άραγε κάτι πιο γελοίο απ' το να μπαίνεις σ' ένα ημιυπόγειο, που σε παίρνουν τα ντουμάνια απ' το "μαύρο" και τα ινδικά στικ, όπου ένα τσούρμο ημίτρελων διαφωνούν για την αναγκαιότητα της ένοπλης δράσης στις ευρωπαϊκές μητροπόλεις?

Γελάω καθώς θυμάμαι κάποτε που βρέθηκα σ' ένα κοινόβιο που οι περισσότεροι τράβαγαν αβέρτα ολλανδέζικο σκανγκ και είχαν ξεφύγει εντελώς. 

Μια γκόμενα, που σε άλλες συνθήκες θα θεωρούνταν αστέρι, με πλησίασε και μου ψιθύρισε καβλωτικά στο αυτί: "Αγάπη μου, είσαι τόσο μανάρι όσο μια μολότωφ στη μούρη ενός μπάτσου!"...

Τελικά, το μόνο που θα μου μείνει απ' τα Εξάρχεια είναι οι κάβλες και τα επικά γαμήσια. 

Καμιά φορά περνάω με νοσταλγία έξω απ' την γκαρσονιέρα της Καλλιδρομίου που έζησα μερικές απ' τις εντονότερες εμπειρίες της ζωής μου. 

Μιλάμε για καμία πολυτέλεια. Ένας μικρός χώρος με ένα στρώμα στο πάτωμα, σκόρπια βιβλία και κόμικς, τσιγάρα άφιλτρα, κουτάκια μπύρας, κάποιες επαναστατικές αφίσες και ατέλειωτοι οργασμοί...

Αύγουστο μήνα μόνος στην Αθήνα! (27ή μέρα: Με ξενέρωσαν τα Εξάρχεια!)

Ο γκουρού μου σοκαρίστηκε. Για πρώτη φορά μετά από χρόνια τον κάλεσα να πιούμε τον πρωινό μας καφέ στο Κολωνάκι. Ως τώρα τον καλούσα στην πλατεία Εξαρχείων, στην κατάληψη του Βοξ, στην "έδρα" του Ρουβίκωνα.

Υπέθεσε πως από στιγμή σε στιγμή η μπατσαρία θα εισβάλει και πως δεν ήθελα να βρεθούν ίχνη μας σε μπιροπότηρα κ.λπ. Όμως του εξομολογήθηκα πως για μένα μάλλον ο κύκλος της ζωής μου που κινούνταν γύρω απ' τα Εξάρχεια έχει κλείσει. Ή κοντεύει να κλείσει...

Του είπα πως εδώ και καιρό άρχισα να ξενερώνω. Ό,τι ήταν παλιά η Μύκονος για τους άτακτους γκέυ έγιναν πλέον τα Εξάρχεια για τους άτακτους στρέιτ. 

Τα καλόπαιδα των βορείων προαστίων έρχονται εδώ να ξεδώσουν τα σαββατοκύριακα. Και μαζί τους κι ο ευρωπαϊκός αναρχοτουρισμός. Ό,τι δεν τολμούν να κάνουν στις χώρες τους, έρχονται στα Εξάρχεια να το κάνουν τα παρασκευο-σαββατόβραδα χωρίς να κινδυνεύουν να γίνουν αλοιφές απ' τους ματατζήδες. 

Ξέρω Γερμανούς που στην πατρίδα τους δεν τολμούν να ξεροβήξουν κι έρχονται εδώ, στη "ντίσνεϊλαντ της αναρχίας", να πουλήσουν μούρη και μαγκιά....

Η όλη φάση έχει και κάποια παλιομοδίτικη σεξουαλικότητα. Κάτι χαζογκόμενες εξακολουθούν να εντυπωσιάζονται απ' την μπαρουφολογία, το αμπέχονο, το πολύ τσιγάρο και τη θολούρα του ποτού. Τα βρίσκουν αρκούντως ερωτικά...

Εγώ απομυθοποίησα πλέον όλη αυτή τη μυθολογία. Κι είμαι σε φάση επαναξιολόγησης και επαναπροσδιορισμού.

Ο γκουρού μου με άκουγε απλώς κουνώντας ελαφρά το κεφάλι του. Συμφωνήσαμε να συνεχίσουμε τη συζήτηση αύριο πρωί στο καφενεδάκι της Δεξαμενής, κάτω απ' τον Λυκαβηττό...

Αύγουστο μήνα μόνος στην Αθήνα! (26η μέρα: Βραδιά μίζερης πολιτικολογίας!)

Χθες αργά το βράδυ βρέθηκα με κάτι φίλους σ' ένα συνοικιακό ουζερί. Δεν είχαμε δουλίτσα την επόμενη μέρα και σχεδόν το ξημερώσαμε. 

Τα καραφάκια διαδέχονταν το ένα το άλλο κι όπως συμβαίνει σ' αυτές τις περιπτώσεις ανοίξαμε όλοι ορθάνοιχτο το κουτάκι με τις μαλακίες.

Από τις συζητήσεις μας δεν έλειψαν φυσικά κι οι πολιτικές αναλύσεις. Μη φανταστείτε τίποτα σοβαρά πράγματα. Βαρετή, μίζερη, γελοία ως χυδαία πολιτικολογία...

Επιστρέφοντας σπίτι ανέλυα μόνος μου τις απόψεις που διατύπωσα, εφαρμόζοντας μια μέθοδο που μου δίδαξε ο γκουρού μου για να διαπιστώνω τα λάθη μου και να μην τα επαναλαμβάνω.

Για να μην τα πολυλογώ, το συμπέρασμα για τις πολιτικές μου απόψεις συνοψίζεται ως εξής:

Άλλο είναι το πολιτικό μου πιστεύω, άλλο αυτό που με συμφέρει προσωπικά κι άλλο αυτό που συμφέρει τον τόπο...

Όμως δεν καθαρίζεις εύκολα με κάτι τέτοιες κοινοτοπίες. Γιατί ξαφνικά ξεπηδάνε νέα και αμείλικτα ερωτήματα:

Πόσο "προσωπικά" μου είναι τα πολιτικά πιστεύω? Υπό ποιες συνθήκες και με ποια κριτήρια κατέληξα σε αυτά?

Γνωρίζω άραγε το πραγματικό μου ατομικό συμφέρον? Π.χ., με συμφέρει πράγματι να μην πληρώνω καθόλου φόρους? Μήπως σε βάθος χρόνου αυτό θα με οδηγήσει να χάσω κι όλα όσα έχω?

Υπάρχει "κοινό" συμφέρον? Μήπως αυτό είναι απλά μια αυταπάτη?

Πολύ μπέρδεμα λέμε. Καλύτερα ν' ασχοληθώ με το ποδόσφαιρο. Αλλά κι εκεί τα πράγματα δεν είναι και τόσο ξεκάθαρα...

Αύγουστο μήνα μόνος στην Αθήνα! (25η μέρα: Κι από σεξ πώς ξεκαλοκαίριασα;)

Όπως ξέρουμε, όταν σφίγγουν οι ζέστες ανεβαίνει κι η λίμπιντο. Πολλοί με ρωτάνε πώς το έβγαλα σεξουαλικά το καλοκαίρι. Απορώ για την ερώτηση. Η απάντησή μου είναι απλή: παλιά μου τέχνη κόσκινο!

Μέρα παρά μέρα περνάω απ’ τα σπίτια του αγοραίου έρωτα. Είναι κάτι σαν εκκλησία για μένα. Περνάω για ν’ ανάψω ένα κεράκι και να κάνω μια προσευχούλα. Με ηρεμεί και με χαλαρώνει.

Ξέρω τη διαδικασία. Μπαίνω, βλέπω, διαλέγω. Από κει κι ύστερα τα κορίτσια αναλαμβάνουν τα υπόλοιπα. Μου κάνουν τα μαγικά τους κόλπα χωρίς πολλά-πολλά.

Οι υπόλοιπες γυναίκες είναι σκέτο βάσανο. Ή καταντάνε βάσανο στην πορεία. Και σου στοιχίζουν και περισσότερο. Ζητάνε πολλά και δίνουν λίγα. Και φτάνεις στο σημείο, στο τέλος-τέλος, να τις παρακαλάς για ένα φάσωμα. 

Νομίζουν πως το μουνί τους είναι το χρυσωρυχείο με το οποίο θα σε χειραγωγούν μια ολάκερη ζωή. Κι όσο περνάει ο καιρός αυξάνουν τις απαιτήσεις τους. Οπότε καλύτερα να παίρνουν πόδι το συντομότερο δυνατόν.

Έλα όμως που έχω και τον γκουρού μου τσολιά στ’ αρχίδια μου. Μου λέει συνέχεια πως όσο αποφεύγω να διεκδικήσω γκομενάκι στην "ελεύθερη αγορά", όσο δεν κάνω μια μη καθαρά εμπορική σχέση, τόσο υπονομεύω την αυτοεκτίμησή μου.

Δεν ήθελα και πολύ. Λίγο πριν τον δεκαπενταύγουστο χτύπησα ένα γκομενάκι σούπερ. Χωρίς πολλά λόγια. Κυρίως μόνο με κρυφά βλέμματα.

Τη βλέπω σαν μικρό αλητάκι που μεγάλωσε στο κέντρο της Αθήνας. Που επιβιώνει χωρίς μόρφωση, χωρίς κανένα τυπικό εφόδιο. Μόνο με το ένστικτό της. Περιτριγυρισμένη από εκατοντάδες μαλάκες που λιγουρεύονται το μουνί της!

Ποτέ ως τώρα δεν μου ’σπασε τ’ αρχίδια. Ούτε με τα δικά της προβλήματα. Επικοινωνώ μαζί της μόνο όποτε θέλω κι όποτε μπορώ. Δεν μπερδεύει τα θέλω της με τα πρέπει. Δεν μιλάει και δεν ζητάει τίποτα. Αν τυχόν αλλάξει τροπάριο, τη σχολάω αμέσως...

Βέβαια, ο γκουρού μού λέει πως άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς. Και πως πάλι με πουτάνα έμπλεξα! 

Νομίζω πως το παρεξήγησε το κορίτσι...

Αύγουστο μήνα μόνος στην Αθήνα! (24η μέρα: Τα μυστικά της επιτυχίας!)

Εντάξει, δεν είμαι απ’ αυτούς που ζηλεύουν τις ζωές των άλλων. Αλλά πάντα μια απορία την είχα. Έβλεπα αυτούς που η κοινωνία θεωρεί "επιτυχημένους" κι αναρωτιόμουν τι είναι αυτό που τους κάνει τόσο ξεχωριστούς και διαφορετικούς από μένα; 

Τι διαθέτουν αυτοί οι τύποι που δεν έχω εγώ; Γιατί ο κόσμος τους είναι τόσο μαγικός; Γιατί κυκλοφορούν με τόσο ωραίες γυναίκες; Γιατί και το πιο απλό πουκάμισο ταιριάζει πάνω τους τόσο πολύ ενώ σε μένα δείχνει απόλυτα ξένο;

Ο γκουρού μου μου έδωσε μερικές πρακτικές συμβουλές:

Πρώτον, να μάθω να ξεχωρίζω τους μπαρούφες ώστε να τους κάνω  πέρα γρήγορα και να μην χάνω το χρόνο μου μαζί τους.

Δεύτερον, να πηγαίνω κατευθείαν στον στόχο μου, κι όχι Αθήνα-Σαλονίκη μέσω Καλαμάτας! Να γίνω σαν το κοράκι! Που ως γνωστόν πετάει κατευθείαν προς την τροφή του.

Τρίτον, να μην συμβιβάζομαι με κάτι λιγότερο από εκείνο που πράγματι θέλω.

Τέταρτον, ν’ αρχίσω να ξεβολεύομαι. Αν φοβάμαι τα ρίσκα και προτιμώ την ασφάλεια, η ζωή θα με προσπεράσει και θα ξεφύγει απ’ τα χέρια μου όπως οι κόκκοι της άμμου!

Πέμπτον, να κάνω παρέα μόνο με άτομα που με ενθαρρύνουν κι όχι με όσους καταστροφολογούν και εκπέμπουν τοξικό αρνητισμό.

Έκτον, να τηρώ καθημερινά ένα "ημερολόγιο προσωπικών μου επιτυχιών". Αυτό θ' ανεβάσει πολύ την αυτοπεποίθησή μου...

Αύγουστο μήνα μόνος στην Αθήνα! (23η μέρα: Καιρός για καβάτζωμα και ξεσαβούριασμα!)

Όπως ξανάπαμε, εδώ στην Ελλάδα έχουμε υπερεκτιμήσει τα καλοκαίρια. Τα αγαπάμε περισσότερο απ' όσο τους αξίζει. Πολλοί κάνουν το λάθος να μετράνε τις ζωές τους με τα καλοκαίρια. Η ζωή όμως δεν είναι φτιαγμένη από καλοκαίρια αλλά κυρίως από φθινόπωρα και χειμώνες...

Αλλά έχουν και τα καλοκαίρια τη χρησιμότητά τους. Βρίσκεις το χρόνο και τη διάθεση να φλερτάρεις και να καβατσώσεις γκομενάκια για τον χειμώνα. 

Επίσης στην καλοκαιριά είναι ευκολότερο ν' αναζητήσεις νέα χόμπι και στέκια που θα σου εξασφαλίσουν ένα συναρπαστικότερο ξεχειμώνιασμα. Αντί να στήνεσαι στην τι-βι και να παρακολουθείς σίριαλ και ριάλιτι...

Προσωπικά, τα καλοκαίρια επαναξιολογώ και κάποιες κοινωνικές σχέσεις και φιλίες. Προσπαθώ να ξεσαβουριάσω όχι μόνο από πράγματα αλλά κι από πρόσωπα που με τραβάνε πίσω...

Ήδη η Αθήνα αρχίζει να ξαναγεμίζει και να βρίσκει τους κανονικούς της ρυθμούς. Δεν είμαι πλέον ο μόνος που χρησιμοποιεί το ασανσέρ της πολυκατοικίας. 

Κοίτα τώρα τι θυμήθηκα. Τέτοια εποχή το 2004 είχαμε στην Αθήνα τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Δεν ήρθε ο τουρισμός που περιμέναμε αλλά κάμποσες χιλιάδες άτομα κάθε βράδυ συνοστίζονταν στο ιστορικό τρίγωνο: Πλάκα-Μοναστηράκι-Ψυρή. 

Απίστευτες νύχτες. Ξενύχτια, γλέντια και ατέλειωτο σεξάκι.  Περνάω απ' τα ίδια μέρη και ψιλομελαγχολώ...

Αύγουστο μήνα μόνος στην Αθήνα! (22η μέρα: Μεταξουργείο...)

Συνήθως κοιτάω τη δουλίτσα μου. Δε χώνω τη μύτη μου στις υποθέσεις των άλλων. Κάποτε που το έκανα έμπλεκα συνεχώς σε μεγάλους μπελάδες. Και δεν λέει...

Αλλά αυτόν τον Αύγουστο που έμεινα μόνος και δεν έχω και τίποτα σπουδαίο να κάνω, άρχισα πάλι να κοιτάω με περιέργεια τους γύρω μου. 

Αλήτες που τσακώνονται. Σκυλοκαβγάδες για λίγα γραμμάρια ή ευρώ. Άδειοι άνθρωποι, συχνά σχεδόν "αόρατοι", τόσο πολύ που κινδυνεύεις να κάτσεις πάνω τους στο κάθισμα του λεωφορείου...

Τελικά είναι πλεονέκτημα που ως τώρα έκανες μια ζωούλα ήρεμη? 

Δεν πήγες ποτέ σε πόλεμο, δεν ήσουν κάποιος σημαντικός, δεν θαλασσοδάρθηκες καν. Ούτε ξενύχτισες σε βρόμικα λιμάνια, παρέα με πουτάνες με παράξενα ονόματα και σπάνια αρώματα.

Τριγυρνάω στους σταθμούς του μετρό μπας και συναντήσω κάπου τον εαυτό μου. Άμα δεν έχεις κάπου να πας ξεβράζεσαι σ' έναν σταθμό. Σε τραβάνε τα μέρη που συχνάζουν τύποι με φάτσες κάπως στραπατσαρισμένες. 

Βαδίζεις χωρίς να πολυσκέφτεσαι. Μόνο με το ένστικτο. Όπως τα θηρία...

Δεν έχω να τηλεφωνήσω σε κανέναν. Δίπλα μου ένα μπουκέτο από κοριτσόπουλα μιλάνε δυνατά. Φρεσκάδα κι ομορφιά στον υπερθετικό. 

Ούτε κι απόψε θα ζήσω τη φαντασίωσή μου... Ένας ξανθός καταρράχτης μαλλιών ν' ακουμπάει ήσυχα δίπλα στο μαξιλάρι μου...

Εδώ παρακάτω είναι το μπουρδέλο εκείνης της Τσέχας που με έχει "τακτικό". Τουλάχιστον αυτή μου λέει και δυο γλυκόλογα. Μπαίνω και καρφώνομαι στις τορνευτές γάμπες της. 

Μου ζητάει συγγνώμη, αλλά δεν θα με πάρει. Με τη βαριά σλάβικη προφορά της μου λέει πως η ματιά μου απόψε την τρομάζει. Μια άλλη φορά ίσως...

Αύγουστο μήνα μόνος στην Αθήνα! (21η μέρα: Τίμων ο Μισάνθρωπος!)

Απόψε παίζει πάλι ο Θρύλος ευρωπαϊκό αγώνα αλλά δεν έχω όρεξη να πάω γήπεδο. Ούτε και σε κάποια καφετέρια θα παρακολουθήσω τον αγώνα. 

Έκανα άλλο "κόλπο". Έγινα συνδρομητής στη Νόβα και στον ΟΤΕ κι έτσι θα βλέπω τα ματσάκια στο σπιτάκι μου με όλη μου την ησυχία. Μου πέφτει και φτηνότερο...

Χρόνια πήγαινα σε ψητοπωλεία και καφέ για να δω ματσάκια. Αλλά τον τελευταίο καιρό άρχισε να μου τη δίνει η φάση. Έπρεπε να ανεχθώ τον κάθε μαλάκα που ήθελε να εκτονωθεί εις βάρος του νευρικού μου συστήματος. 

Δε λέω... έτσι γνώρισα και πολύ κόσμο, αλλά στην πλειοψηφία τους ήταν μεγάλες σαβούρες.

Σιγά αλλά σταθερά γίνομαι αντικοινωνικός. Δεν έχω πλέον καμία διάθεση να ξοδεύω τζάμπα χρόνο και ενέργεια. 

Αν μια γκομενίτσα δεν με καβλώνει ή δεν είναι ερωτικά και σεξουαλικά διαθέσιμη, για ποιο λόγο να βγω μαζί της. 

Και γιατί να κάνω κάποιον φίλο μου αν δεν μου ανεβάζει το επίπεδο και τη διάθεση?

Ο γκουρού μου λέει πως γίνομαι υπερβολικός. Βάζω πολύ ψηλά τον πήχη όχι γιατί την έχω ψωνίσει ή γιατί νιώθω ελίτ, αλλά γιατί ψάχνω μια καλή δικαιολογία να μένω μόνος!

Τον κοιτάω με λίγο άγριο βλέμμα. Νιώθει πως αν συνεχίσει να με ψυχαναλύει, δεν το 'χω σε τίποτα να τον σουτάρω κι αυτόν...

Σκέφτεται λίγο και στο τέλος κάπου συμφωνεί μαζί μου. Είναι καλό να ξεφορτωνόμαστε ό,τι και όποιους ροκανίζουν τον χρόνο και τη θετική μας διάθεση. Στα σκουπίδια όσοι μας μεταδίδουν αρνητισμό, μιζέρια, συντηρητισμό, φοβίες. 

Μου πρότεινε να μου διδάξει μια μέθοδο διαλογισμού που δημιουργεί μια ωραία αίσθηση ηρεμίας και γαλήνης. Σε φέρνει σε μια κατάσταση που ο κόσμος κι η αρνητική συμπεριφορά του χάνουν τη δύναμη που ασκούν πάνω σου!

Το δέχθηκα...

Αύγουστο μήνα μόνος στην Αθήνα! (20ή μέρα: Και λίγη ποίηση...)

Ξέχασα!

Ξέχασα στο ξενοδοχείο ένα ολόκληρο κορίτσι!

Βρέθηκε πεταμένο πάνω σ' ένα πελώριο κρεβάτι.

Αμίλητο, συνεσταλμένο και ξανθό.

Οφείλω να το παραλάβω...

Αύγουστο μήνα μόνος στην Αθήνα! (19η μέρα: Οι αλυσίδες του παρελθόντος...)

Ακόμα και σήμερα, που κοντεύει να τελειώσει ο Αύγουστος, πολλοί φίλοι αλλά και γκόμενες, πρώην και υποψήφιες, μου προτείνουν να πάμε διακοπές παρέα. Αρκετοί και αρκετές με καλούν στα εξοχικά τους. Αλλά εγώ τους απορρίπτω κατηγορηματικά. 

Είναι ένα λεπτό θέμα, που δεν σας κρύβω ότι με προβληματίζει. Είναι "φυσιολογική" η στάση μου?

Ο γκουρού μου λέει πως είμαι δέσμιος του παρελθόντος. Θυμάμαι όλες τις δυσάρεστες διακοπές που πέρασα και διστάζω να ξαναπροσπαθήσω. Οι αποτυχίες έχουν κλονίσει την εμπιστοσύνη μου στους ανθρώπους. 

Γι' αυτό επιμένει πως πρέπει να γυρίσω την πλάτη σε ό,τι συνέβη και να προχωρήσω αισιόδοξος στο μέλλον. Η χαρακτηριστική του φράση είναι "ξεφορτώσου την αλυσίδα του φυλακισμένου"! Όντως, το παρελθόν εύκολα γίνεται μια τεράστια φυλακή, μια δίνη που σε καταπίνει...

Μια "έξυπνη" τακτική που μου πρότεινε είναι να καταγράψω σ' ένα χαρτί όλες τις δυσάρεστες εμπειρίες μου και να το κάψω ή να το θάψω στη γη. 

Αυτή η συμβολική κίνηση στέλνει ένα ισχυρότατο μήνυμα στο υποσυνείδητο που μπορεί ν' αλλάξει τη ζωή μας. Είναι μια "μυστική προπόνηση"!

Αύγουστο μήνα μόνος στην Αθήνα! (18η μέρα: Πίσω απ' την γκρίνια κρύβεται μιζέρια και ανασφάλεια!)

 

Πέρασαν μερικές νύχτες χωρίς να συμβεί κάτι το αξιοπερίεργο. Βέβαια, πάντα μου τυχαίνουν λάθος σύντροφοι, αλλά εγώ επιμένω...

Υπάρχουν πολλές γυναίκες εκεί έξω που δεν ξέρουν να βγάζουν αγάπη, παρά μόνο χολή. Ίσως έχουν την ανάγκη ν' ασχολούνται οι άλλοι διαρκώς μαζί τους, κι αν δεν το καταφέρουν τους βγαίνει θυμός, επιθετικότητα, απόρριψη.

Τελικά, ούτε αγαπάμε ούτε αγαπιόμαστε. Αυτό που συνήθως θέλουμε είναι σεξουαλική ικανοποίηση, οικονομική και συναισθηματική ασφάλεια. Και τα βαφτίζουμε "αγάπη"...

Οι σχέσεις συνήθως είναι εξουσιαστικές. Μάχη για την κυριαρχία. Και την κτητικότητα. Δηλαδή αρρωστημένες καταστάσεις. Άλλο θέλουμε, άλλο λέμε, άλλο εννοούμε. Ανύπαρκτη επικοινωνία. Οι άνθρωποι παντρεύονται για λόγους κοινωνικής πίεσης, μοναξιάς, συμφέροντος. Συνταγή αποτυχίας. Και δυστυχίας.

Ο γκουρού μου λέει πως όλ' αυτά τα λέω επειδή έχω χάσει την αυτοπεποίθηση και την αισιοδοξία μου. Συνεπώς και το σεξ απίλ μου. Με συνέπεια να πέσω στη μιζέρια και στη στέρηση. Μου προτείνει να βάλω περισσότερο πάθος στη ζωή μου. Και να γίνω περισσότερο ανεξάρτητος συναισθηματικά. 
Αυτό θα το πετύχω αν πρώτα ερωτευτώ τον εαυτό μου. Κάτι τέτοιο θα με κάνει ακαταμάχητο. Θα εκπέμπω μια μαγνητική αύρα που καμία δεν θα μπορεί να μου αντισταθεί...

Το άλλο με τον Τοτό το ξέρεις ρε συ γκουρού?

Αύγουστο μήνα μόνος στην Αθήνα! (17η μέρα: Ασκήσεις αυτοσυγκράτησης!)

Επιτέλους. Μετά από βδομάδες ξαναμπαίνω στο γνώριμο χώρο του μπαρ της γειτονιάς μου. Κάθομαι σ' ένα σκαμπό και καρφώνω μια μοναχική γκομενίτσα στην άλλη άκρη της μπάρας. Δεν ανταποκρίνεται. Λες και κάθεται εδώ γιατί το θέλει κάποιος άλλος κι όχι αυτή.

Παραγγέλνω ένα διακοσαράκι τσίπουρο. Είμαι ο μόνος πελάτης του μαγαζιού που πίνει μόνο τσίπουρα, ρακές και ούζα.

Ξαφνικά μπαίνει ένας τύπος εντυπωσιακός. Εμφανίσιμος, καλοντυμένος, απ' αυτούς που το όλο στυλάκι τους φωνάζει "προσέξτε με!". 

Το γκομενάκι πάλι μένει αδιάφορο. Το ξεγράφω. Είναι πλέον σα να μην υπάρχει...

Παρατηρώ ένα ζευγαράκι να φιλιέται. Αυτό σημαίνει πως υπάρχει ακόμα δίψα για ζωή. Υπάρχει ελπίδα αδελφέ...

Ο γκουρού μου με έμαθε να μην μπερδεύω τον ερωτισμό με την αγάπη. 

Το ιδανικό, κατά τη γνώμη του, είναι να παραμένουμε "εραστές του ονείρου", κι ας μη συνευρεθούμε με κάποια ποτέ πραγματικά.

Στο μπαρ μπαίνει μια "πεταλουδίτσα της νύχτας". Έτσι, αυθόρμητα, φωνάζει: "Τι θα με κεράσουν οι κύριοι?".

Εντελώς απρόσμενα γυρνάει προς το μέρος μου, βλέπει το μικρό σφηνάκι του τσίπουρου, ξεσπάει σε γέλια και πετάει τη μπηχτή της: "Εσένα θα σου κάνω δώρο ένα σωσίβιο για να μην πνιγείς στο ποτό σου!"...

Θέλω να της το ανταποδώσω. Π.χ. να πω του μπάρμαν "δώσε εκ μέρους μου μια βότκα στο σπερματοδωχείο!". Αλλά συγκρατιέμαι. Με την καθοδήγηση του γκουρού μου δίνω μεγάλη μάχη να ελέγχω τον θυμό μου και δεν θα επιτρέψω να μου το χαλάσει η μαλάκω.

Μετράω ως το 30 και λέω τις μαγικές λέξεις του γκουρού μου: "Θυμέ, είσαι έξω απ' τη ζωή μου!". Σα να αισθάνομαι κάπως πιο ήρεμος...

Αύγουστο μήνα μόνος στην Αθήνα! (16η μέρα: Μπαρο-φιλοσοφίες!)

Το καλοκαίρι είναι μια εποχή που όλοι προσπαθούμε απεγνωσμένα να κρύψουμε τα προβλήματα κάτω απ' το χαλί. Αλλά αυτά είναι πάντα εδώ. 

Κι όσο τα αποφεύγεις τόσο εκείνα θεριεύουν. Και τα βρίσκεις μπροστά σου τον Σεπτέμβρη και σε πιάνει κατάθλιψη.

Πρόβλημα επικοινωνίας πάντα υπήρχε ανάμεσα στους ανθρώπους. Αλλά στις μέρες μας έχει χτυπήσει κόκκινο. Πάψαμε προ πολλού να ελπίζουμε στους ανθρώπους. Και θαύματα δεν γίνονται πλέον. Γιατί απλά το θαύμα θέλει υπομονή και πίστη. Αλλ' αυτά δεν υπάρχουν...

Έχω καιρό να πάω σε μπαρ. Κι αποφάσισα να το κάνω αύριο. Κάθομαι σε μια σκιά του Εθνικού Κήπου και το ρίχνω στη μπαρο-φιλοσοφία. 

Τι είναι άραγε τα μπαράκια? Ποια η χρησιμότητά τους? Επιτελούν κάποιον ευρύτερο κοινωνικό ρόλο?

Για μένα τα μπαρ είναι "βωμοί καημών". Χώροι αγάπης, μίσους, παθών και συγκρούσεων. Ναοί της πίκρας και της ελπίδας. Και των βραδινών αναστεναγμών.

Αύγουστο μήνα μόνος στην Αθήνα! (15η μέρα: Η Παναγιά να μας δίνει πλούτο!)

Θρησκευόμενο δε με λες, αλλά η σημερινή γιορτή της Παναγιάς έχει ευρύτερες πολιτισμικές και εθνικές διαστάσεις. Για να μπω κάπως στο κλίμα αποφάσισα να εκκλησιαστώ. 

Μη νομίζετε τίποτα υπερβολές. Να, θα πάω κάνα τεταρτάκι πριν το "δι' ευχών", έτσι για το καλό που λένε...

Αλλά δεν πάω σε οποιαδήποτε εκκλησία. Είμαι κι εδώ εκλεκτικός. Κι έχω σούπερ ιδέα. Θα πάω στην Κοίμηση, ένα εκκλησάκι που βρίσκετε ένα στενό πάνω απ' την πλατεία Μαβίλη, σχεδόν στη γειτονιά μου. 

Δεν λειτουργεί κάθε Κυριακή, αλλά πιστεύω πως σήμερα σίγουρα θα είναι ανοιχτή. Αν δεν κάνω λάθος, είναι μετόχι της Μονής Πετράκη.

Το εντυπωσιακό μ' αυτό το ναό είναι πως ουσιαστικά βρίσκεται στο προαύλιο του ξενοδοχείου "Αλέξανδρος". Οπότε, μετά το σχόλασμα, θα κάνω την εξής ταρζανιά:

Το ξενοδοχείο Αλέξανδρος έχει κάτι το ιδιαίτερο: Στον 7ο όροφο έφτιαξαν μια πισίνα πιστή απομίμηση της παραλίας. Με αληθινή άμμο, ξαπλώστρες, ασβεστωμένο πλακόστρωτο, κυκλαδίτικη αρχιτεκτονική, περπατάς κανονικά ξυπόλητος! Άσε που διαθέτει μπαρ και ταβέρνα!

Η είσοδος υπολογίζω να είναι κανένα σαραντάευρω. Δεν το λες και φτηνό, αλλά ούτε και κάτι απλησίαστο. άλλωστε το καλοκαίρι δεν χρειάζονται τσιγκουνιές. Πρέπει να φάμε όλα όσα μαζέψαμε το χειμώνα.

Αυτό με τα χρήματα είναι ένα προβληματάκι. Συνήθως είμαι πανί με πανί. Αλλά το λέω πολιτισμένα και μοδάτα: "Δεν διαθέτω μπάτζετ"!

Ο γκουρού μου με διδάσκει διάφορα κόλπα για να πλουτίσω. 

Με προτρέπει να γεμίζω τα παπούτσια μου με χαρτονομίσματα και να βγαίνω για πεζοπορία. Να φαντάζομαι πως κολυμπάω στο χρήμα, κατά κυριολεξία. Να μυρίζω τα λεφτά, να τα καλοπιάνω, να τους μιλάω ευγενικά και τρυφερά. Να είμαι γενναιόδωρος. "Αν τα μοιράζεις με καλή διάθεση", μου λέει, "αυτά θα επιστρέφουν πίσω μαζί με την παρέα τους"!

Αύγουστο μήνα μόνος στην Αθήνα! (14η μέρα: Μόνο αγάπη ρε σεις!)

Ο μήνας τούτος πήρε το όνομά του απ' τον καίσαρα Αύγουστο που γεννήθηκε το 63 π.Χ. και όπως ξέρουμε δεν είχε και το καλύτερο τέλος...

Θυμάμαι τη δεκαετία του '80 που όλοι οι Αθηναίοι έπαιρναν άδεια 1η Αυγούστου. Τότε δεν υπήρχαν οι ξένοι ούτε τόσοι τουρίστες. Οπότε η πόλη ερήμωνε κυριολεκτικά. Δεν έβρισκες περίπτερο και φούρνο για τα στοιχειώδη...

Τώρα πλέον οι άδειες δίνονται κυλιόμενες, πολλοί δεν μπορούν να πάνε διακοπές, και φυσικά όσοι πάνε το κάνουν για λιγότερες μέρες. Πάνε τα παλιά 20ήμερα και βάλε...

Πάντως, όπως και να το κάνουμε, όταν μπαίνει ο Αύγουστος αλλάζει κάπως η ψυχολογία. Μαλακώνουν ακόμα κι οι βαριά εθισμένοι στη μιζέρια και στη γκρίνια. Γινόμαστε λιγότερο νευρικοί, δείχνουμε περισσότερη αλληλεγγύη και κατανόηση, γενικά δεν είμαστε με το μαχαίρι στα δόντια. 

Είναι κι αυτές οι συναυλίες, οι θεατρικές παραστάσεις, τα πανηγύρια, που, όσο να 'ναι, εξημερώνουν τα ήθη. Κι οι σπάνιοι καυγάδες ξεθυμαίνουν πιο γρήγορα. Κερνάς ένα καραφάκι τσίπουρο ή μια μπύρα κι όλα ξεχνιούνται...

Προσωπικά νιώθω το κεφάλι μου να καθαρίζει. Ίσως γιατί χρησιμοποιώ ελάχιστα το μυαλό μου. 

Πλέον το πρωί είναι στις 10 κι όχι στις 7.  Άνετα τρώω στις 2 για πρωινό. Νιώθω πως η μέρα μου θα περάσει χωρίς να γίνει απολύτως τίποτα, κι αυτό μου αρέσει. Επίσης βρήκα χρόνο για όλους και για όλα που τους προηγούμενους μήνες είχα παραμελήσει...

Εννοείται πως παίζονται και σούπερ ερωτικές περιπέτειες. Αλλά γι' αυτές θα μιλήσουμε αργότερα...

Αύγουστο μήνα μόνος στην Αθήνα! (13η μέρα: Θρυλικά άσματα...)

Απόψε παίζει ο Θρύλος τη ρεβάνς με τους Τούρκους. Αγώνας δύσκολος κι αφήστε να λένε μερικοί τα τρελά τους. Αλλά είμαι πάντα αισιόδοξος. Αν είσαι Ολυμπιακός δεν επιτρέπονται οι απαισιοδοξίες...

Κάποτε ήμουν φανατικός οπαδός. Αλλά νομίζω πως έχω μετεξελιχθεί σε φίλαθλο. Τουλάχι

Δυσκολεύτηκα πολύ να βρω εισιτήριο για το Καραΐσκάκη. Τελικά τα κατάφερα κι όλη τη μέρα ζω περιμένοντας την ώρα που θα μπω στον ηλεκτρικό για Φάληρο...

Στο μεταξύ αρχίζω να μαζεύω διάφορα λαϊκά τραγούδια εμπνευσμένα απ' τον Θρύλο. Θα τ' ακούω με τ' ακουστικά στη διαδρομή πήγαιν-έλα γήπεδο-σπίτι. 

Βέβαια, αν πάρουμε την πρόκριση μπορεί και να το ξενυχτίσουμε με τη γαυροπαρέα...

Αύγουστο μήνα μόνος στην Αθήνα! (12η μέρα: Μόνο πανηγύρια, έξω ο φθόνος!)

O Αύγουστος, δυστυχώς, δεν είναι μόνο ο μήνας των νησιών, των δειλινών και των ακρογιαλών. Ούτε μόνο των αποδράσεων, των προσδοκιών και των αναμνήσεων. Είναι και ο μήνας του φθόνου!

Καθημερινά διαπιστώνω πως όχι μόνο όσοι δεν μπόρεσαν να πάνε διακοπές, αλλά και όσοι πήγαν, διακατέχονται από αυτή την τοξική ουσία. 

Νομίζουν πως κάποιοι άλλοι πέρασαν καλύτερα στις διακοπές τους, επισκέφτηκαν κοσμικότερα μέρη, έμειναν σε πολυτελέστερα καταλύματα, είχαν καλύτερες παρέες, ομορφότερες γκόμενες κ.λπ.

Φυσικά το κακό γιγαντώνεται μέσα απ' τις εξιδανικευμένης και στημένες αναρτήσεις των σόσιαλ μίντια. Όλοι παριστάνουν τους σούπερ και τους ουάου. Δές τε με πόσο καλά περνάω! 

Βρε μάλαγα, αν πέρναγες καλά δεν θα ξόδευες χρόνο να φωτογραφίζεσαι και να ανεβάζεις αναρτήσεις κάθε 30 δεύτερα...

Δεν σχολιάζω περισσότερα. Απλά σας θυμίζω πως αυτές τις μέρες κορυφώνονται τα πανηγύρια του καλοκαιριού. Ξεσκίστε τα, καλοπεράστε και μην το κάνετε θέμα στα φέις και στα ίνστραγκαμ. Δεν αξίζει. Αφήστε που δείχνουμε κομπλεξικοί και λιγούρια για αποδοχή και μερικά ψιλολάικ...

Εγώ σας προτείνω μερικές ωραίες γιορτούλες: Την γιορτή γραβιέρας στην Ανώπολη Σφακιών, τον Δεκαπενταύγουστο. Τη γιορτή παστελιού στην Αμοργό, 18 Αυγούστου. Την ίδια μέρα έχουμε και τη γιορτή Σύκου στον Πολύλοφο Μεσσηνίας. Στην Πρέβεζα, στις 25 Αυγούστου, αξίζει να πάτε στη γιορτή σαρδέλας, κι όσοι βρεθείτε στη Νάξο το πρώτο Σάββατο του Σεπτέμβρη μη χάσετε τη γιορτή πατάτας.

Αύγουστο μήνα μόνος στην Αθήνα! (11η μέρα: Υπερτιμημένες οι διακοπές!)

Ο Αύγουστος είναι ο αγαπημένος μου μήνας. Ποτέ δεν με απογοήτευσε. Ζω χωρίς συνωστισμούς. Μπορώ ν' απλωθώ. Να τεντώσω χέρια και πόδια. Να κάνω τα δικά μου. Εκμεταλλεύομαι την ησυχία γύρω μου και επεξεργάζομαι διάφορες σημαντικές αποφάσεις για τη ζωή μου...

Αρκεί να διαθέτεις ένα σχετικά μικρό μπάτζετ και η Αθήνα τον Αύγουστο είναι όνειρο!

Αυτοί που θέλουν να "δραπετεύσουν" απ' την πόλη, μάλλον αισθάνονται φυλακισμένοι. Αλλ' αυτό δεν ισχύει σε μένα. Γουστάρω τα καλοκαιρινά φασώματα στα Τουρκοβούνια. Τα μπαλκόνια που μυρίζουν φιδάκι. Τους πρωινούς καφέδες στα μαγαζιά της γειτονιάς, συζητώντας για ποδόσφαιρο και πολιτική.

Δεν έχω αυταπάτες. Οι περισσότεροι που τρέχουν στα νησιά περνάνε πολύ χειρότερα από μένα που έμεινα αυγουστιάτικα στην πόλη!

Όταν πήγαινα κι εγώ διακοπές δεν περνούσα καλά. Αλλά, όπως κι οι περισσότεροι, δεν τολμούσα να το πω ούτε στον εαυτό μου! Τα καλοκαίρια κι οι διακοπές είναι υπερτιμημένα. Η πραγματική ζωή είναι στις κρύες νύχτες του χειμώνα.

Θυμάμαι την τελευταία φορά που πήγα με γκόμενα σε νησί. Μέρες απόλυτης ακινησίας μ' έναν άνθρωπο που δεν έχεις να πεις και πολλά. 

Γευματίζαμε αμίλητοι πάνω από ακριβές χωριάτικες σαλάτες ή τισμπολογούσαμε δροσερά φρουτάκια τα καυτά απογεύματα...

Αύγουστο μήνα μόνος στην Αθήνα! (10η μέρα: Τα σπίτια μας είναι "πεδία μάχης"!)

Τα καλοκαίρια, και ιδίως τον Αύγουστο, τα έχω συνδυάσει με τις αρχαίες τραγωδίες. Από τότε που ζούσα στο Καρπενήσι, στις "Γιορτές Δάσους" πάντα κάποιοι θίασοι δευτεράτζες ανέβαζαν τραγωδίες στο γήπεδο του γυμνασίου. Κι εμείς, μικρά παιδάκια τότε, τις παρακολουθούσαμε με δέος και θαυμασμό.

Αργότερα στην Αθήνα είδα πολλές τραγωδίες, κυρίως στο Ηρώδειο και στο Λυκαβηττό. Αλλά ποτέ στην Επίδαυρο. 

Τα τελευταία χρόνια κάθε καλοκαίρι διαβάζω-μελετάω μια αρχαία τραγωδία. Το έχω σαν τάμα που λένε...

Φέτος έπιασα την Ηλέκτρα του Ευριπίδη. Έστω και με μεγάλη δόση υπερβολής, ξεδιπλώνονται μπροστά μας όλες οι παθογένειες και των σύγχρονων οικογενειών. 

Μη μου πείτε πως δεν έχετε υπόψιν σας πάμπολλες περιπτώσεις που τα σπίτια μετατρέπονται σε πεδία μάχης. Που, έστω και μεταφορικά, τα μέλη της οικογένειας τρώνε τις σάρκες τους, αλληλοσκοτώνονται, υπονομεύει ο ένας τον άλλον...

Ο γκουρού μου λέει πως σε όλες τις οικογένειες "παίζουν" μεγάλοι θυμοί, σωρευμένα απωθημένα, ματαιώσεις, άδηλοι ανταγωνισμοί, μνησικακίες, φθόνοι. 

"Και ποια είναι η αιτία?", τον ρωτάω. 

Εκείνος το αποδίδει στο γεγονός πως όλοι είμαστε παγιδευμένοι σ' έναν τρόπο ζωής που δεν θέλουμε αλλά και αισθανόμαστε ανήμποροι να τον αλλάξουμε. Οπότε, αποδίδουμε αυτή την αδυναμία μας στα πρόσωπα του πλησιέστερου περιβάλλοντος, ρίχνοντάς τους όλη την ευθύνη της δικής μας δειλίας και ανεπάρκειας...

Αύγουστο μήνα μόνος στην Αθήνα! (9η μέρα: Δημιουργική φαντασία!)

Ο γκουρού μου μου λέει πως το μυστικό για ν' αλλάξω τη ζωή μου είναι η φαντασία. Κάποιοι χρησιμοποιούν τη φαντασία τους για να οραματίζονται αρνητικές εξελίξεις, μελλοντικά εμπόδια και αποτυχίες. 

Με τον ίδιο τρόπο μπορούμε να την κάνουμε να δουλέψει για μας. Να φανταζόμαστε τον εαυτό μας πλούσιο, επιτυχημένο, δημοφιλή, παίδαρο κ.λπ. Και τότε, ως δια μαγείας, θα διαπιστώσουμε πως πολλές πόρτες ανοίγουν μπροστά μας, εμφανίζονται ευκαιρίες απ' το πουθενά, μπαίνουν στη ζωή μας άνθρωποι με θετική ενέργεια...

Δεν ξέρω αν όλο αυτό "δουλεύει", αλλά δεν έχω και τίποτα να χάσω αν το δοκιμάσω. Οπότε αποφάσισα να οραματιστώ πως ζω σ' ένα μαγευτικό ερημονήσι του Αιγαίου, μέσα στην απάθεια και τη νιρβάνα.

Γκουγκλάρω και βρίσκω πολλές ενδιαφέρουσες περιπτώσεις:

Τα Αντίψαρα είναι ένα ιδανικό ερημητήριο. Είναι δημιούργημα του ηφαιστείου, εξ ου και τα υπέροχα μαύρα και λευκά πετρώματα. Δυο ερημοκκλήσια και καμιά δεκαριά παραλίες με ψιλή άμμο. Σούπερ!

Ερημονήσι Κυρά-Παναγιά κοντά στην Αλόννησο. Από ψηλά μοιάζει με καρδιά. Έτσι κάνεις, απλώνεις τα χέρια σου και τις νύχτες φτάνεις στ' αστέρια...

Βόρεια της Καρπάθου είναι ένα τοσοδούλικο νησάκι που το λεν Σαρία! Η απόσταση είναι μικρή, μόλις 130 μέτρα. Άνετα περνάς κολυμπώντας απ' την Κάρπαθο. 

Το φαράγγι οδηγεί σ' έναν ερειπωμένο πλέον μεσαιωνικό πειρατικό οικισμό. Παραλίες με μεγάλα λευκά βότσαλα και αρμυρίκια. Θα ήταν ο τέλειος παράδεισος αν δεν το είχαν ανακαλύψει οι βαρβαρο-τουρίστες...

Αύγουστο μήνα μόνος στην Αθήνα! (8η μέρα: Γυναικοφοβία ή Ευθυνοφοβία;)

Όλοι ξέρουμε πως την περίοδο του Δεκαπενταύγουστου στις εκκλησίες γίνονται κάθε απόγευμα παρακλήσεις στην Παναγία. Τις ακολουθίες αυτές τις συμπαθώ. Είναι λιγότερο βαρετές απ’ τις κυριακάτικες, διαρκούν λιγότερο κι οι απογευματινές ώρες είναι πιο ανθρώπινες απ’ τα κυριακάτικα πρωινά.

Απόψε αποφάσισα να πάω στην Εκκλησία για την Παράκληση. Επέλεξα τη μονή Πετράκη, που είναι κοντά στο σπίτι μου και έχει και μια σχετική γραφικότητα. Έφτασα λίγο νωρίτερα και περίμενα στο παγκάκι της αυλής. Δίπλα μου τυχαία κάθισε ένας μοναχός απ’ την επαρχία που βρέθηκε για κάποιες δουλειές στην πρωτεύουσα.

Δεν ξέρω τι εντύπωση δίνω. Ούτε αν μοιάζω με ευλαβή και φιλακόλουθο ασκητή. Αλλά ο καλόγερος με ρώτησε:

- Πού δίνεις τον πνευματικό σου αγώνα αδελφέ; Στην Αθήνα;

- Στην Αθήνα...

- Ακατάλληλος τόπος για άσκηση. Καλύτερα να πας σε άλλο μέρος!

- Σαν πού δηλαδή;

- Κάπου που δεν υπάρχουν γυναίκες!

- Μα υπάρχει τόπος χωρίς γυναίκες;

- Ναι! Στην έρημο!

Η χαζοκουβέντα αυτή ξύπνησε μέσα μου μια απ’ τις κλασικές φοβίες μου: τη γυναικοφοβία!

Ο γκουρού μου λέει πως ο φόβος αυτός είναι δική μου επιλογή. Πως υποσυνείδητα προκαλώ ή αναζητώ καταστάσεις που καλλιεργούν, δικαιολογούν ή και ενισχύουν τη φοβία μου. Κι όλ’ αυτά τα κάνω για να αποφύγω τις ευθύνες της δέσμευσης... 

Άρα έχω ευθυνοφοβία κι όχι γυναικοφοβία!