"Ημερολόγιο λιποταξίας" 156 - Αιρέσεις του Ισλάμ-Σούφι (Δ’)

Ο χριστιανικός μοναχισμός ήταν η αντίδραση των ζηλωτών πιστών στον εκφυλισμό της εκκοσμίκευσης και κρατικοποίησης της Εκκλησίας τους. 

Κάτι αντίστοιχο συνέβη και στο Ισλάμ. Οι μουσουλμάνοι ασκητές (Σούφι, απ’ το λιτό μάλλινο ρούχο που φορούσαν) ήταν η απάντηση στην ηθική χαλάρωση των Χαλιφών της Δαμασκού και της Βαγδάτης.

Λέγονταν και "δερβίσηδες" ή "φακίρηδες", δηλαδή περιπλανώμενοι ζητιάνοι. Περιφρονούσαν συνειδητά κάθε δόξα, πλούτο και καλοπέραση. 

Αρνιόντουσαν τα θεολογικά δόγματα, τη θρησκευτική τυπολατρία, κι έκαναν την υπέρβαση, επιλέγοντας τον δρόμο της προσωπικής αναζήτησης και ένωσης με τον Θεό. Ήταν το μυστικιστικό ρεύμα του Ισλάμ.

Για τους παραδοσιακούς μουσουλμάνους οι Σούφι ήταν σκανδαλοποιοί! Αντί να αισθάνονται ρίγος και δέος έναντι του απρόσιτου Θεού, εκείνοι φιλοδοξούσαν να σταθούν ενώπιον ενωπίον Του, να ενωθούν μαζί του και να χαθούν στους κόλπους του...

Λίκνο του Σουφισμού ήταν η Συρία, μια χώρα με έντονη την πυθαγόρεια και νεοπλατωνική παράδοση. Όπου γνώρισε μεγάλη ανάπτυξη κι ο χριστιανικός ασκητισμός, που δύσκολα μπορεί κανείς να τον διακρίνει απ’ τον σουφικό. 

Μουσουλμάνοι και χριστιανοί ασκητές φλέγονται απ’ τον ίδιο "θείο έρωτα", περιγράφουν τη σχέση τους με τον Θεό χρησιμοποιώντας τολμηρές ερωτικές αλληγορίες, έρχονται συχνά σε έκσταση και βιώνουν υπερκόσμιες εμπειρίες.

Πολλοί δερβίσηδες επιδόθηκαν και στην πυροβασία, την κατάποση γυαλιών, την τιθάσευση φιδιών και ένα σορό άλλες παράδοξες καταστάσεις που μοιάζουν αρκετά με όσα κάνουν οι γιόγκι στην Ινδία. 

Η αγαμία δεν θεωρείται υποχρεωτική, αλλά η απόλυτη υπακοή στον "γέροντα"-επικεφαλής της αδελφότητας είναι αδιαπραγμάτευτη.

Τον 19ο αιώνα τα σούφικα μοναχικά τάγματα βρέθηκαν σε κατάσταση πλήρους παρακμής. Στους κόλπους τους κυριαρχούσε η αμάθεια, δεισιδαιμονία και μαγεία, σε μια εποχή όπου η επιστήμη κι ο ορθολογισμός έρχονταν με ένταση στο προσκήνιο.

Το 1925 ο Κεμάλ διέλυσε τους τεκέδες (ιερούς ναούς των δερβίσηδων) καθώς και τα τάγματά τους. Πολλοί αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν στην Αίγυπτο και στην Αλβανία, όπου κι εκεί απαγορεύτηκαν το 1945 απ’ το κομμουνιστικό καθεστώς του Χότζα...

Τι πρέπει να ξέρουμε για την Κατοχή (ΚΑ’ - Η απαγόρευση των πάρτις!)

92) Οι γερμανικές δυνάμεις κατοχής επέλεξαν να συνεργαστούν με την κεντρική εξουσία παρακάμπτοντας τους εκπροσώπους των τοπικών κοινωνιών. Αυτό προκάλεσε ένα τεράστιο πολιτικό κενό σε τοπικό επίπεδο που έσπευσαν να το καλύψουν οι ΕΑΜικές αρχές ιδρύοντας θεσμούς υποκατάστασης του αστικού κράτους (Λαϊκές Επιτροπές κ.λπ.). Τα τοπικά δίκτυα πολιτευτών-μεσαζόντων διαλύθηκαν, ο απλός πολίτης δεν είχε πλέον σύνδεσμο με την κρατική εξουσία οπότε αναπόφευκτα στράφηκε προς τις ΕΑΜικές αρχές για την αναζήτηση τροφίμων, κάρβουνου, προστασίας κ.λπ. Σταδιακά, όλοι οι φορείς της παλιάς εξουσίας που δεν συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς έσπευσαν να ενταχθούν στις τυπικές ή άτυπες οργανώσεις του ΕΑΜ.

93) Το Φθινόπωρο του ’43 ένα νέα φαινόμενο εμφανίζεται στην Αθήνα. Είναι οι "νεόπλουτοι της Κατοχής". Μια νέα γενιά κεφαλαιούχων που είχε πολύ μικρή σχέση με την αντίστοιχη του μεσοπολέμου. Εκμεταλλεύτηκαν τις στενές σχέσεις με τους κατακτητές, την τεράστια υποτίμηση της δραχμής, τον υψηλό πληθωρισμό, το έντονο επισιτιστικό πρόβλημα αλλά και τις ανάγκες των κατακτητών για μεγάλα οχυρωματικά έργα, κι έτσι συγκέντρωσαν τεράστιο πλούτο που τον επιδείκνυαν προκλητικά. Το ΕΑΜ στοχοποίησε κυρίως τους μαυραγορίτες που προκαλούσαν τεχνητές ελλείψεις τροφίμων για να εκτινάσσουν τις τιμές και να αισχροκερδούν. Μέλη της αντίστασης εντόπιζαν τις κρυφές αποθήκες τροφίμων και προέβαιναν σε επί τόπου διανομή τους με την καταβολή εύλογου αντιτίμου. Έτσι περνούσαν το μήνυμα πως η Λαοκρατία δεν είναι αναρχία και πλιάτσικο αλλά τάξη, ασφάλεια και δικαιοσύνη. Το ΕΑΜ έδινε εξετάσεις. Έπρεπε να αποδείξει την ηθική του ανωτερότητα, την εντιμότητα και ετοιμότητά του να διαχειριστεί την μεταπολεμική εξουσία.

94) Μετά τη συνθηκολόγηση των Ιταλών τον Σεπτέμβρη του ’43, το ΕΑΜ και το ΚΚΕ κλιμάκωσαν όχι μόνο την αντιστασιακή τους δράση αλλά και τον αντίστοιχο προπαγανδιστικό μηχανισμό. Οι κρατικές αρχές παρακολουθούσαν σχεδόν ανήμπορες να αντιδράσουν, τα "αποθρασυνθέντα μέλη του ΕΑΜ" να κυκλοφορούν ένοπλα στις γειτονιές των συνοικιών, να γράφουν συνθήματα, να οργανώνουν εράνους κάτω απ’ τη μύτη της Αστυνομίας. Ο τότε Υπουργός Εσωτερικών Ταβουλάρης έφτασε, στην απελπισία του, να εκδώσει ειδική ανακοίνωση που απαγόρευε "αδιακρίτως τα πάρτι" που οργάνωνε κυρίως η ΕΠΟΝ. Απαγόρευσε και τον δίμηνο πανελλαδικό έρανο που οργάνωσε το ΚΚΕ (Σεπτ.-Οκτ. 1943), η τεράστια επιτυχία του οποίου αποτελούσε σαφή σφυγμομέτρηση της κοινής γνώμης. Ο συγκεκριμένος έρανος είχε πολλαπλή στόχευση. Εκτός απ’ την συγκέντρωση χρημάτων, τα μέλη του Κόμματος έμπαιναν σε κάθε σπίτι ενημερώνοντας και πείθοντας τις λαϊκές οικογένειες για το "δίκιο των πολιτικών του στόχων"...

Εμείς, της πιάτσας τα κ(ω/α)λόπαιδα (Α’ - Το μπαρμπούτι είναι ψυχανάλυση!)

Η Πιάτσα δεν είναι τόπος. Είναι ολόκληρη ψυχοσύνθεση, καθημερινή πράξη και ζωή, κατασκευάζει νοήματα. Είναι ιδιαίτερη θεώρηση του κόσμου...

Η Πιάτσα εκπαιδεύει τους ανθρώπους της, τα "παιδιά" της. Ανακατεύει την κοινωνική τράπουλα, έχει τις δικές της αξίες, τα δικά της μέτρα και σταθμά. Καμιά σχέση με την "πορτοφόλα" ή τη δήθεν "αριστεία" της "καλής καινωνίας"...

Η Πιάτσα συμπυκνώνει την ιστορική εμπειρία τους λαού μας. Σ’ αυτή βιώνονται στο μέγιστο βαθμό τα πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα της φυλής. 

Όσο η ομάδα "πετάει", λειτουργεί ενθουσιαστικά, τολμηρά, μεγαλόπνοα, τα "παιδιά" της την ακολουθούν πιστά. Μόλις αυτή "γονατίσει", ο καθένας προχωράει μόνος του, όλοι εναντίον όλων...

Η Πιάτσα σε μαθαίνει στον κλεφτοπόλεμο. Όταν για αιώνες έπρεπε ν’ αντιμετωπίσεις αριθμητικά και οικονομικά ισχυρότερους, μαθαίνεις να μη ρισκάρεις κατά μέτωπο αναμέτρηση. 

Το "παιδί της Πιάτσας" δεν απορρίπτει τη θρησκεία. Αλλά ούτε και θρήσκος είναι. Ορθολογιστή δεν τον λες, αλλά ούτε και πολυπιστεύει. Γουστάρει όμως να συμμετέχει στο τζέρτζελο των θρησκευτικών ιεροτελεστιών και πανηγύρεων...

Η Πιάτσα είναι μια ευκίνητη μικρο-κοινωνία. Πολιτιστικά και οικονομικά. Τη μια μέρα είσαι στον πάτο και την άλλη ξυπνάς το πρωί κι είσαι στα ουράνια. 

Γι’ αυτό και δεν πολυσυμπαθούμε τον μαρξισμό με τους πολλούς αυτοματισμούς και τα καλούπια του. Ακούμε κάποιους φλώρους νεο-μαρξιστές να χαρακτηρίζουν τους λαϊκούς βάρδους της ταβέρνας ως "λούμπεν προλεταριάτο" ή "υπο-προλεταριάτο" και γελάμε. 

Ρε καλόπαιδα, πάρτε τα κουρελο-κουβαδάκια σας και τραβάτε αλλού να παίξετε...

Κάποιοι διανοούμενοι ή ψευτοηθικολόγοι μάς βλέπουν να παίζουμε ζάρια, χαρτιά ή τάβλι και στραβομουτσουνιάζουν. Το παίζουν μορφωμένοι αλλά δεν τους κόβει γρι!

Ρε σεις, για μας η συμμετοχή σε τυχερά παιχνίδια είναι πράξη "μαγική". Για ποια "διαφθορά" και "κατάπτωση" μιλάτε;

Είναι μια μοναδική διαδικασία αυτοανάλυσης. Ένα ξόρκι στη "γκίνια".

Η τύχη είναι μια δύναμη εξωτερική και κατ’ αρχήν ουδέτερη. Ο παίχτης πρέπει να βρει τον τρόπο να την επηρεάσει, να την φέρει με το μέρος του. Γι’ αυτό υπάρχουν και τα γούρια, τα φυλαχτά ή τηρούνται σχολαστικά  συγκεκριμένες τελετουργίες όπως φτύσιμο της χούφτας πριν ρίξουμε τα "κόκαλα" κ.λπ.

Η συμμετοχή στο μπαρμπούτι είναι μια ψυχολογική διαδικασία που απελευθερώνει τις εσωτερικές μας δυνάμεις, εξασκεί τη θέλησή μας, μας κάνει πιο λειτουργικούς κοινωνικά και παραγωγικούς οικονομικά.

Είμαι ο πρώτος εν Ελλάδι κομμουνιστής! Θα σέβεστε! (Θ’) - Γελοία προσωπολατρία!

Όσοι δεν έζησαν στο Μπούλκες δεν πρόκειται να κατανοήσουν τι ακριβώς παιζόταν εκεί, όσα βιβλία ή μαρτυρίες κι αν διαβάσουν.

Όπως είπαμε, εκατοντάδες στελέχη του ΚΚΕ και αγωνιστές της Αντίστασης πήραν το δρόμο της προσφυγιάς για να γλυτώσουν απ’ τη Συνθήκη της Βάρκιζας που το επίσημο Κόμμα υπέγραψε. 

Οι ξενιτεμένοι προέρχονταν κυρίως από βόρεια Ελλάδα αλλά και Θεσσαλία, Πελοπόννησο, Αθήνα κ.λπ. Το να συμβιώσουν όλοι αυτοί, με τόσο διαφορετική νοοτροπία και καταβολές δεν ήταν και ό,τι πιο εύκολο. Ειδικά όταν οφείλεις κάθε σκέψη και πράξη σου να την εναρμονίζεις με την επίσημη κομματική γραμμή αλλά και με τη γενικότερη πολιτική του Κράτους που σε φιλοξενεί...

Εκ μέρους του Κόμματος την υψηλή επιστασία του Μπούλκες είχαν ο Γιαννίδης, ο Σαμαρινιώτης κι ίσως κι ο Πέτρος Ρούσος, αν θυμάμαι καλά...

Όμως σε αυστηρά τοπικό επίπεδο, εκείνοι που έλυναν κι έδεναν, ένα είδους διευθυντηρίου, ήταν τρία πρόσωπα: Ο Μιχάλης Πεχτασίδης, ΟΠΛΑτζής απ’ την Αθήνα, λογιστής, ο Οδυσσέας Μπάστης, μηχανικός απ’ τη Θεσσαλία, κι ο Αθηναίος φιλόλογος Περικλής Καλοδίκης.

Αυτοί οι τρεις ήταν οι διορισμένοι καθοδηγητές που επέβαλαν μια σταλινικού τύπου προσωπολατρία στις απλοϊκές μάζες των αγωνιστών. Όπου η αμορφωσιά κι η αμάθεια κυριαρχούν, βρίσκει πρόσφορο έδαφος η απαράδεκτη κι ολέθρια προσωπολατρία και η εφαρμογή αυταρχικών και αστυνομο-τρομοκρατικών μεθόδων...

Θυμάμαι στους δρόμους του Μπούλκες ν’ ακούγονται αηδιαστικά συναξάρια κι εμετικές ζητωκραυγές υπέρ της "τριανδρίας", που ανεχόταν με γελοία αυταρέσκεια τα μωρά λιβανίσματα. 

Σε επόμενη ανάρτηση θ’ αναφερθούμε λεπτομερέστερα στον τρόπο λειτουργίας των κομματικών οργανώσεων. Αλλά για να χαλαρώσουμε λίγο, ας προσπαθήσω να θυμηθώ κάποια μικροστιγμιότυπα της καθημερινής ζωής μας στο Μπούλκες.

Όταν τέλειωνε η κοπιαστική δουλειά στα χωράφια, άρχιζαν τα βαρετά πολιτικά κι εγκυκλοπαιδικά μαθήματα και, στο καπάκι, το νοικυριό κι η λάντζα. 

Καθαρισμός των δωματίων που μέναμε, των δρόμων, πλύσιμο ρούχων και συνεχή μπαλώματα. Ειδικά τα εσώρουχά μας είχαν λιώσει. 

Η ψείρα έδινε κι έπαιρνε. Μόνο το ζεμάτισμα των ρούχων την έκανε καλά. Αλλά συχνά είχαμε έλλειψη και καυσόξυλων. Πολλές φορές αναγκαστήκαμε να κάψουμε ακόμα και έπιπλα.

Δεν ήταν λίγα και τα κρούσματα κλοπής ή βανδαλισμού εις βάρος της κοινής περιουσίας. 

Οι περισσότεροι από μας είχαν εθιστεί στο πλιάτσικο και στο ρεμπελιό και πολύ δύσκολα υπακούαμε σε άνωθεν απαγορεύσεις και εντολές...

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (155 - Αιρέσεις του Ισλάμ (Β’)

Χαριζίτες: Είναι ένα παράδοξο μείγμα πουριτανικής αυστηρότητας και φιλελεύθερου πνεύματος. Αποκλειστικός διαιτητής των ανθρωπίνων πραγμάτων είναι ο Θεός. Ακόμα και ένας νέγρος δικαιούται να εκλεγεί ηγέτης της μουσουλμανικής αδελφότητας, αρκεί να έχει τα αναγκαία προσόντα. Ηθικώς είναι αυστηρότατοι. Δεν είναι αρκετή η προ της προσευχής νίψη του σώματος. Η καθαρότητα καταστρέφεται απ’ το ψεύδος, τη διαβολή και την κακολογία. Άπιστος θεωρείται και όποιος αρνείται να πολεμήσει άδικους κυβερνήτες. Μεγαλύτερη απήχηση είχε η αίρεση στους Βέρβερους της Β. Αφρικής.

Ουαχαμπίτες: Θεωρούνται παραφυάδα των Χαριζιτών, αλλά απομακρύνθηκαν απ’ τις φιλελεύθερες θέσεις εκείνων. Έχουν στον έλεγχό τους τη Σαουδική Αραβία και τους εκεί ιερούς τόπους του Ισλάμ. Είναι εχθροί κάθε νεωτερισμού, ζουν βίο αυστηρό και λιτό, η ενδυμασία τους είναι απέριττη, αποφεύγουν τη μουσική, το κάπνισμα, ακόμα και το σκάκι. Θεωρούν τους εαυτούς τους ως "μόνους γνήσιους μουσουλμάνους" και πρωτοστατούν στο σύγχρονο τζιχάντ.

Μουταζίλα: Είναι μια κίνηση περισσότερο φιλοσοφική. Θεωρούνται "νεωτεριστές". Δεν δέχονταν τον απόλυτο προορισμό (κισμέτ) ούτε την αιωνιότητα του Κορανίου. Γενικά απέρριπταν την παράδοση και τα αυστηρά δόγματα.

Μουρζίτες: Το όνομά τους σημαίνει "αναβάλλοντες". γιατί αποφεύγουν οποιαδήποτε κρίση εις βάρος των συνανθρώπων τους, αλλά την αναβάλλουν για την έσχατη ημέρα. Είναι επιεικείς προς κάθε κατεύθυνση, αρνούνται να μετέχουν σε πολέμους. Το μόνο ασυγχώρητο αμάρτημα είναι ο πολυθεϊσμός. όλα τα υπόλοιπα επαφίενται στην ευσπλαχνία του Θεού.

Αχμαντίγια: Είναι η νεώτερη μουσουλμανική αίρεση με αφετηρία το Παντζάμπ του σημερινού Πακιστάν. Εκεί περί το 1890 ο ιδρυτής της Αχμάντ υποστήριξε πως είναι ο Μεσσίας και αργότερα πως είναι μετενσάρκωση του Βισνού. Θεωρούν πως ο Ιησούς πέθανε όπως και οι άλλοι προφήτες και δεν αναλήφθηκε στους ουρανούς. Η περίοδος του Ιερού Πολέμου έχει παρέλθει, ο Άδης δεν είναι αιώνιος και η αποστασία δεν τιμωρείται με θάνατο. Αναπτύσσει πολύ έντονη ιεραποστολική δράση σε όλο τον κόσμο.

Πενηντάρισα κι έχω όλο το "πακετάκι": σοφία-τρέλα-μπλεξίματα!

Σκηνή πρώτη: παρέα ανέμελη, μπεκρουλίζουσα. Διαφωνίες για την "επανάσταση" και τον "βίαιο μετασχηματισμό της κοινωνίας". Ο πενηντάρης γειώνει τη νεολαία: "Μάγκες, κουλάρετε. Αναβάλλετε για λίγο την επανάσταση και μυρίστε το τριαντάφυλλο! Όσο γκαζώνεστε χάνετε τα σπουδαία"!

Σκηνή δεύτερη: Αστικό λεωφορείο, γραμμή 608. Φοιτητόκοσμος. Οι περισσότεροι τζαπατζήδες. Ο πενηντάρης για πρώτη φορά στη ζωή του έχει ετήσια κάρτα, σχετικά φτηνιάρικη, λαμογιά, δεν χρειάζεται να πει περισσότερα. Αλλά δεν ξεχνάει και το "παρτιζάνικο" παρελθόν του. Η κάρτα στη δεξιά κωλότσεπη. Πιάνεται απ’ την οριζόντιο δοκό που κρέμονται οι χειρολαβές, κάνει έλξη, φέρνει το δεξιό κωλομέρι στο ύψος του μηχανήματος και ... μπλινγκγκγκγ ... επικυρώνει το εισιτήριο! Είναι αλήθεια. Τα ηλεκτρονικά εισιτήρια επικυρώνονται και μέσα από την τζιν κωλότσεπη! Το επιφώνημα θαυμασμού και το χειροκρότημα της "γαλαρίας" επιβραβεύει την προσπάθειά του! "Σωστός ο παππούς!"...

Σκηνή τρίτη: Ο περισσότερος σαματάς που κάνει μια πιστολιά οφείλεται στην παραγωγή αερίων. Για να τον αποφύγεις ανοίγεις μερικές τρύπες στην κάννη του όπλου. Έτσι ελευθερώνεται το αέριο, δεν ακούγεται το "μπαμ", αλλά επιβραδύνεται η ταχύτητα της σφαίρας. Παρ’ όλ’ αυτά, σε μικρή απόσταση, συνεχίζει να κάνει τη "δουλίτσα" της! Μια κάννη χώνεται στο στόμα του πενηντάρη. Με τη γλώσσα ψηλαφεί τις τρυπούλες της. Τώρα συνειδητοποιεί γιατί οι γυναίκες όταν κάνουν τσιμπούκι μπορούν να προφέρουν μόνο φωνήεντα...

Γιατί είμαι (ή δεν είμαι) Μαρξιστής! (ΙΘ’ - Το μέλλον είναι η αμεσο-δημοκρατία)

Όπως ξανάπαμε, ο σημερινός καπιταλισμός δεν είναι εκείνος του 19ου αιώνα που περιγράφει ο Μαρξ στο Μανιφέστο. Όπου οι εργάτες ζούσαν στην έσχατη εξαθλίωση, το σύστημα δεν τους εξασφάλιζε ούτε καν την επιβίωση και η επανάσταση ήταν σχεδόν μονόδρομος. Οι σημερινοί εργάτες δεν έχουν μόνο αλυσίδες να χάσουν αλλά και τηλεοράσεις, σπίτια, αυτοκίνητα κ.λπ.

Ο σημερινός κόσμος είναι κάτι καινούργιο, αρκετά πολύπλοκο και αντιφατικό. Ζητούμενο δεν είναι μόνο να μην πεινάνε οι άνθρωποι αλλά να ζήσουν ποιοτικότερα, με περισσότερες επιλογές και δυνατότητες, ελεύθερο χρόνο για περισσότερες εμπειρίες, ελευθερία σκέψης και έκφρασης, με οικονομίες υψηλής παραγωγής και άφθονο κοινωνικό πλούτο για δικαιότερη κατανομή. Η φτώχεια δεν μπορεί να μοιραστεί...

Όσο κι αν ο άνθρωπος εξελίχθηκε, τα πολιτικο-οικονομικά συστήματα κρίνονται τη στιγμή της πληρωμής. Όσο ο δυτικογερμανός Φριτς έπαιρνε πιο πολλά στο χέρι απ’ τον ανατολικογερμανό Φριτς, ο "σοσιαλισμός" δεν είχε ελπίδα να επικρατήσει. Γι’ αυτό και στην παγκόσμια ιστορία ο σοβιετικού τύπου σοσιαλισμός θα μείνει σαν ένα ασήμαντο επεισόδιο...

Ο σοσιαλισμός δεν μπορεί να αγνοήσει την ανθρώπινη φύση και ψυχολογία. Χωρίς ισχυρά υλικά κίνητρα ελάχιστοι είναι πρόθυμοι να κινητοποιηθούν. Χωρίς προσδοκία ατομικού κέρδους λίγοι θα ενδιαφερθούν για την αύξηση της παραγωγικότητας, την καινοτομία, τη συνεχή βελτίωση. Βέβαια, εκτός της άνετης ζωής και των υλικών αγαθών υπάρχουν κι άλλες μορφές "ανώτερης" απόλαυσης, αλλά αυτό προϋποθέτει την οικοδόμηση μιας νέας κοινωνίας, ενός άλλου ανθρώπινου πολιτισμού που για ν’ αποδώσει καρπούς πρέπει να περάσουν αρκετές γενιές...

Η "αστική δημοκρατία" είναι ήδη ξεπερασμένη ιστορικά και ξοφλημένη. Το μέλλον μας είναι κάποιες μορφές αμεσοδημοκρατίας. Οι τεχνολογικές εξελίξεις παρέχουν επαρκείς λύσεις στα πρακτικά ζητήματα. 

Οι σοσιαλιστές πρέπει να τολμήσουν να πιάσουν τα μηνύματα των καιρών. Να ξεκολλήσουν απ’ τις παρωχημένες αντιλήψεις περί "κοινοβουλευτισμού" ή "δικτατορίας του προλεταριάτου" και να επενδύσουν περισσότερο στην ωριμότητα και ελευθερία των πολιτών. 

Πλέον οι κοινωνίες δεν έχουν ανάγκη από "εθνοπατέρες", "κοινοβουλευτικά αηδόνια", ινστρούχτορες και κάθε είδους "μεσολαβητές" με την εξουσία...

Τι πρέπει να ξέρουμε για την Κατοχή (Κ’ - Τα αξέχαστα "χωνιά"!)

88) Πρωταγωνιστικό ρόλο στην ανάπτυξη του αντιστασιακού κινήματος έπαιξαν οι προσφυγικές συνοικίες, όπου η δράση των στελεχών του ΕΑΜ έβρισκε όχι μόνο απήχηση αλλά και ενεργή προστασία. Ήταν περιοχές με κοινά πολιτιστικά χαρακτηριστικά και με υψηλό βαθμό κοινωνικής συνοχής, που αγκάλιασαν την αντιστασιακή δράση ως υπόθεση ολόκληρης της κοινότητας κι όχι ως κάτι ξένο που τους επιβάλλεται απ’ έξω.

89) Αρχικά, ως πυρήνες αντιστασιακής δράσης λειτουργούσαν διάφορα συνοικιακά καταστήματα, καφενεία, ψιλικατζίδικα, περίπτερα, όπου συγκεντρώνονταν πληροφορίες, δίνονταν ραντεβού και κρυβόταν οπλισμός. Σε ορισμένα απ’ αυτά τα καταστήματα, γνωστά ως "στέκια", λειτουργούσαν και παράνομα τυπογραφία ή ραδιόφωνα συνδεδεμένα με τους σταθμούς της Μόσχας και του Λονδίνου ώστε να λαμβάνουν ειδήσεις για την εξέλιξη των πολεμικών μετώπων. Τα νέα διαδίδονταν στις γειτονιές της Αθήνας με τα περιβόητα αυτοσχέδια "χωνιά". Απ’ τα τέλη του 1943 τα "στέκια" αντικαταστάθηκαν από Φρουραρχεία του ΕΛΑΣ σε κάθε ανατολική συνοικία. Σ’ αυτά υπήρχε μια μόνιμη και οπλισμένη δύναμη  πέντε έως δέκα αντρών έτοιμων να επέμβουν ανά πάσα στιγμή.

90) Πολύ σημαντικός ήταν και ο ρόλος του παράνομου τύπου. Στην ευρύτερη περιοχή της Αθήνας εκδίδονταν περισσότερες από 30 εαμικές εφημερίδες. Λειτουργούσαν ολόκληρα παράνομα δίκτυα εκτύπωσης, αποθήκευσης και διανομής τους. Στόχος ήταν να σπάσει το μονοπώλιο της κατοχικής προπαγάνδας που, μετά το καλοκαίρι του ’43, άλλαξε "γραμμή". Πλέον δεν μιλούσε για "νέα τάξη πραγμάτων στην Ευρώπη" αλλά για "κοινό αγώνα ενάντια στον κομμουνιστικό κίνδυνο και στις σλαβικές ορδές του Κόκκινου Στρατού"!

91) Αναφερθήκαμε ήδη στα περίφημα "χωνιά" της κατοχής, που έμειναν για πολλές δεκαετίες χαραγμένα στις μνήμες των κατοίκων της Αθήνας. Συνήθως επιλέγονταν νέοι με δυνατή και καθαρή φωνή, ένα σημείο με αυξημένη ακουστική (μικροί λόφοι και υψώματα) και ώρες μεγάλης κυκλοφορίας (αναχώρηση και επιστροφή από δουλειά, σχόλασμα εκκλησιών κ.λπ.). Ο χειριστής του χωνιού-τηλεβόα ήταν καμουφλαρισμένος, συνήθως με μακρύ ρούχο και βαθύ καπέλο (τότε δεν υπήρχαν "κουκουλοφόροι") και συνοδεύονταν από ένοπλη περιφρούρηση του ΕΛΑΣ. Τα "χωνιά" έβγαιναν και αργά τα βράδια, μετά την ακρόαση των ραδιοσταθμών του Λονδίνου ή της Μόσχας, κάθε φορά που αναμενόταν επίθεση των ταγματασφαλιτών και σε κάθε έκτακτη περίσταση που υπήρχε κάτι σημαντικό προς κοινοποίηση.

Βρήκα γιατί οι γυναίκες είναι "όργανα του διαβόλου"!

Έπρεπε να πενηνταρίσω για να καταλάβω επιτέλους πού κρύβεται η δύναμη των γυναικών. Και για ποιον λόγο οι άντρες τις φοβούμαστε.

Λοιπόν, οι γυναίκες είναι δυνατές γιατί μπορούν να μας κάνουν να πιστεύουμε ό,τι θέλουν εκείνες. Είναι ικανές να μας δουλεύουν ψιλό γαζί για όσο θέλουν και, στο τέλος, να μας κάνουν ρόμπα σε όλους όταν εκείνες το επιλέξουν...

Εμείς δεν μπορούμε να κοροϊδέψουμε τις γυναίκες πως "τελειώσαμε". Εκείνες το μπορούν.

Εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε σεξ αν προηγουμένως δεν ερεθιστούμε και δεν μας σηκωθεί. Εκείνες το μπορούν.

Μόνο εκείνες ξέρουν αν τα παιδιά είναι δικά μας ή όχι. Χωρίς εξέταση Ντι-Εν-Έι.

Αυτά φοβόμαστε οι άντρες κι αυτός ο φόβος μάς ανάγκασε να φτιάξουμε θρησκείες που θεωρούν τις γυναίκες "βρομερές", "κατώτερες", "όργανα του διαβόλου", και τις ντύσαμε με μπούργκες και μαντίλες, τις κλειτοριδεκτομήσαμε και τα παρόμοια...