Καλή χρονιά!

 

Το διαδίκτυο σκότωσε τις ερωτικές σχέσεις!

 

Είναι πολλοί οι λόγοι που οι νέες τεχνολογίες, και ειδικά το διαδίκτυο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, έχουν κάνει πολύ δύσκολες τις ανθρώπινες σχέσεις. Και ιδίως τις ερωτικές. Από πού ν' αρχίσω και πού να τελειώσω.

Κατ' αρχήν έχουμε όλοι εθιστεί οι ανάγκες μας να καλύπτονται εύκολα και γρήγορα. Με ένα κλικ και σχεδόν τα πάντα έρχονται στην πόρτα μας. Αυτό μας κάνει γενικά τεμπέληδες. Μας αρδρανοποιεί. Χάνουμε το κίνητρο να βγούμε εκεί έξω και να ζήσουμε τη ζωή στα γεμάτα.

Μέσα από το διαδίκτυο μπορείς να γνωρίσεις πολύ κόσμο. Ένα λάικ πατάς και σε λίγο μπορεί να έχεις ήδη ένα μήνυμα στο μέσετζερ... "γειά σου, τι κάνεις;". Και το ίδιο βράδυ μπορείς να βγεις ραντεβού μαζί της ή μαζί του. Είναι τόσο εύκολο και απλό που το καθιστά κάτι σαν ... αδιάφορη ρουτίνα. 

Πας στο ραντεβού, κάνεις στα γρήγορα ένα φέις κοντρόλ, και μόλις αντιληφθείς την παραμικρή ατέλεια στον άλλον ... κόβεις ρόδα μυρωμένα. Σιγά μην κάτσεις να το ζυγίσεις, να το προσπαθήσεις, να το δουλέψεις. Θενκ γιου, νεξτ. Τόσοι και τόσες περιμένουν στην οθόνη. Πάμε παρακάτω...

Είναι σαν να έχεις πολλά χρήματα και το παντελόνι σου σχιστεί λίγο. Δεν κάθεσαι να το επισκευάσεις. Αμέσως το πετάς και αγοράζεις καινούργιο. Ενώ αν ήσουν άφραγκος θα το πάλευες το πράγμα. Καταλαβαίνετε τι εννοώ...

Οι κοινωνικές ανάγκες των ανθρώπων είναι λίγο-πολύ ίδιες. Το διαδίκτυο μισο-ικανοποιεί τις περισσότερες. Χρειαζόμαστε σύνδεση με άλλους; Την έχουμε μέσα από τις πολλές διαδικτυακές ομάδες. Θέλουμε αποδοχή και επιβεβαίωση; Πάρε λάικ να έχεις. Θέλουμε επικοινωνία; Τα τσατ παίρνουν φωτιά. Θέλουμε σεξ; Στο πιάτο οι φώτος με τις ξεβράκωτες και οι πορνοταινίες. 

Μπορούμε να μιλάμε ταυτόχρονα με τρεις-τέσσερις, να διακόπτουμε μια συζήτηση όποτε γουστάρουμε χωρίς να χρειάζονται εξηγήσεις. Μέχρι και παράλληλες ζωές μπορούμε να έχουμε άκοπα και εκ του ασφαλούς.

Κυρίως το τελευταίο, η "ασφάλεια", παίζει πολύ στις μέρες μας. Όλοι μας φοβόμαστε να ρισκάρουμε, να εκτεθούμε, να διακινδυνεύσουμε μια απόρριψη. Και χωρίς να το καταλάβουμε μπλεκόμαστε σε μια ρουφίχτρα που μας τραβάει ολοένα και δυνατότερα προς τα κάτω. Μας απομονώνει. Μας κλείνει στον μικρόκοσμο των προσωπικών μας φαντασιώσεων.

Οι περισσότεροι γνωστοί μου έχουν πάψει να βγαίνουν έξω. Ή, έστω, το έχουν ελαττώσει στο ελάχιστο. Γιατι να μπουν στη διαδικασία να πλυθούν, να ντυθούν, να σενιαριστούν, να βγουν, να ξοδέψουν λεφτά, να μιλήσουν και να έχουν και το άγχος αν θα αρέσουν κ.λπ.; 

Αράζουν στο κρεβάτι με τις πιτζάμες και το μαλλί άλουστο και φλερτάρουν αβέρτα με όσες θέλουν και δωρεάν. Σιγά τώρα μην κεράσουν τη μαλάκω για να τους πει στην τελική πως μόλις βγήκε από μια σχέση και δεν είναι έτοιμη ακόμα για κάτι καινούργιο...

Καλά Χριστούγεννα!

 

Τι έμαθα τόσα χρόνια απ' τη ζωή μου... (ΛΕ')

 

Οι επιλογές μας δεν είναι ελεύθερες.

Καθορίζονται από το παρελθόν μας...

Μοναχός σ' ένα ινδουιστικό άσραμ (Β' - Το ξεσαβούριασμα)

 

Ένας μοναχός γύρω στα 35 με οδηγεί σε μια αποθήκη γεμάτη σκόνη και μπούρμπερη. Στον τοίχο κρέμεται κάτι σαν κορνίζα που με μπόλικη φαντασία αντιλαμβάνεσαι πως είναι καθρέφτης. 

"Τι βλέπεις;", με ρωτάει.

"Τι να δω άνθρωπέ μου, που έχει πέντε πόντους σκόνη; Απολύτως τίποτα!"

Κουνάει καταφατικά το κεφάλι του, βγάζει ένα ξεσκονόπανο κι αρχίζει να καθαρίζει το τζάμι του καθρέφτη. Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι σκόνη και κουρνιαχτός σηκώθηκε. Έτσουξαν τα μάτια μου κι άρχισα να βήχω...

"Το καθάρισμα μπορεί να μην σου είναι ευχάριστο, αλλά μόνο όταν φεύγει η σκόνη μπορείς να δεις το πραγματικό σου πρόσωπο!"

Αυτό είπε μόνο και έφυγε...

Υπάρχει μια πανάρχαιη ανατολική παράδοση που μας προτρέπει πρώτα να καθαρίσουμε την ντουλάπα απ' τους προσωπικούς μας σκελετούς και μετά να ξεκινήσουμε την προσπάθεια για αυτοβελτίωση. 

Αν δεν ξεσαβουριάσεις δεν μπορεί να δημιουργηθεί κενός χώρος για να βάλεις κάτι πιο υγιές και ισορροπημένο. Δεν μπορούμε να φανταστούμε με τι σαλαμούρα είναι γεμάτος ο εγκέφαλός μας απ' τα παιδικάτα μας χρόνια. Προκαταλήψεις, στερεότυπα, φανατισμοί, απωθημένα, φοβίες, κόμπλεξ...

Η παράδοση αυτή σώζεται και στα χριστιανικά ευαγγέλια. Κάπου γράφει πως πρέπει πρώτα να πεθάνεις για να ζήσεις. Είναι προφανές τι εννοεί. Αν δεν κλείσουμε τους λογαριασμούς μας με το "καμένο" παρελθόν μας, δεν θα μπορέσουμε να κάνουμε βήμα μπρος...

Η ελιά που κλαίει...

 

Πόσο παράξενα με κοιτάζουν ξαφνινά τα σπίτια;

Μια αντάυγεια σου με χαϊδεύει

Μια νύχτα τ' Άι-Γιάννη

που ανάβαν όλες οι φωτιές...

 

Ένα σεντόνι απλωμένο σαν τη θάλασσα

κι εσύ ένα παράξενο κοχύλι.

Θα μού φτανε στη γλάστρα μου

έστω ένα ψεύτικο γαρύφαλλο

-αρκεί να είναι από σένα-

 

Τα χέρια που μας άγγιξαν δεν μας ανήκουν

σκοτεινιάζουν τα τριαντάφυλλα

στις Κυκλάδες τα νησιά βουλιάζουν

στον Πόρο ξάπλωσα δίπλα σου

στη Μαύρη Πέτρα.

 

Σφίγγει το σκοτάδι πάνω στα βλέφαρα

βελούδινος ήχος φλογέρας η φωνή σου

άνοιξα τα μάτια και σε είδα

να νυχοπερπατάς σε μια κρουσταλλένια σφαίρα.

Πρόσωπο δεν υπήρχε πάνω απ' το πορφυρό κορμί

κάτι σα λαχάνιασμα με βάρυνε.

 

Το βράδυ ονειρεύτηκα μια παμπάλαιη ελιά να κλαίει

τα φύλλα της κλιματαριάς κίτρινα -πεσμένα κάτω-

και την καρδιά μου τρυπημένη με τη γνωστή σαϊτα

ζωγραφισμένη στον τοίχο με κάρβουνο.

Θα σε χάσω;

 

Ξέρω ένα πεύκο που σκύβει κοντά στη θάλασσα

(κάποτε ξενύχτησα από κάτω)

εκεί θέλω να σ' ονειρευτώ

μ' ένα φουστάνι διάφανο

να διαγράφεται το θεληματικό κορμί σου.

 

Σ' αγγίζω κι ηλεκτρίζομαι

μέδουσες με τυλίγουν σε θαλάσσιες σπηλιές

λίγο αλάτι που στέγνωσε στη γούβα ενός βράχου

βελόνες πεύκου ύστερα από τη βροχή.

 

Μέσα στις θαλασσινές σπηλιές

μέρες σε κοίταζα στα μάτια

και δεν σε γνώριζα μήτε με γνώριζες.  

Κοίτα!

Ένας μικρός κήπος όλο τριαντάφυλλα.

Είμαι κι εγώ ένα απ' αυτά.

Κι είναι δικό σου αυτό το τριαντάφυλλο.

Είναι δικό σου!

Μπορείς να το πάρεις.

Τώρα ή αργότερα.

Όποτε θελήσεις...

Τι έμαθα τόσα χρόνια απ' τη ζωή μου... (ΛΔ')

 

Οι γυναίκες παντρεύονται έναν άντρα ελπίζοντας πως θ' αλλάξει.

Οι άντρες παντρεύονται μια γυναίκα ελπίζοντας 

να μην αλλάξει καθόλου!

Μοναχός σ' ένα ινδουιστικό άσραμ (Α' - Εσύ ξέρεις να αναπνέεις;)

 

Ας ξεκινήσουμε με κάποιες διευκρινίσεις. 

Πρώτον, όταν λέμε "άσραμ" εννοούμε κάτι σαν το χριστιανικό ερημητήριο, ησυχαστήριο, μοναστήρι.

Δεύτερον, κανείς δεν γεννήθηκε μοναχός. Ο καθένας μας έχει το δικό του κοινωνικό και πολιτιστικό υπόβαθρο. Αλλά κάποια στιγμή στη ζωή σου μπορεί να νιώσεις πως "μπούκωσες". Πως η ζωή δεν είναι μόνο σεξ, χρήμα, δημοφιλία κι εξουσία. Κι αποφασίζεις να το πάρεις και λίγο αλλιώς...

Τρίτον, και τελευταίο, για να αποφασίσει ένας δυτικός να γίνει ινδουιστής μοναχός, έστω κι αποτυχημένος όπως αποδείχθηκε τελικά, είτε είναι τρελός είτε κάτι έχει ανακαλύψει...

Εγώ εκείνο που τότε είχα "ανακαλύψει" είναι κάτι που ίσως όλοι εσείς το ξέρατε εκτός από μένα. Δηλαδή ότι όλα είναι στο μυαλό μας. Αυτό είναι που μας ανεβάζει ψηλά ή μας γκρεμίζει στα τάρταρα. Και πως το μυαλό είναι κάτι εκπαιδεύσιμο. Άρα μπορούμε να παρέμβουμε στον τρόπο λειτουργίας του και να στρίψουμε το πηδάλιο προς την κατεύθυνση που θέλουμε.

Όταν πρωτομπήκα στο άσραμ μου έδωσαν ένα τσαπί κι ένα μικρό βλαστάρι να το φυτέψω.

"Πότε αυτό το πράγμα θα γίνει κανονικό δέντρο;", ρώτησα.

"Σε 120 χρόνια! Αυτό το είδος αργεί πολύ να αναπτυχθεί!"

"Μα τότε δεν θα υπάρχει ούτε η σκόνη μου!"

"Εμείς φυτεύουμε δέντρα ακόμα κι αν δεν πρόκειται ποτέ να απολαύσουμε τη σκιά τους!"

Νόμιζα πως αυτό ήταν το πρώτο μάθημα που έπαιρνα. Αλλά μάλλον ήταν εισαγωγικό. Γιατί το πρώτο επίσημο μάθημα ήταν το πώς να αναπνέουμε.

Ακούγεται αστείο, αλλά εμείς οι δυτικοί δεν ξέρουμε να αναπνέουμε. Κι αυτό μας δημιουργεί πολλά μπλοκαρίσματα. 

Απ' τη στιγμή που γεννιόμαστε έως ότου πεθάνουμε, το μόνο πράγμα που δεν μας αποχωρίζεται είναι η αναπνοή. Βιώνουμε κάθε συναίσθημα, π.χ. άγχος, τρόμο, αγωνία, αλλάζοντας την αναπνοή μας. Αν μάθουμε να ελέγχουμε την αναπνοή μας, θα μπορούμε να διαχειριστούμε κάθε κατάσταση της ζωής μας.

Αλλά πολλά είπαμε για σήμερα...