Παρασκευή 30 Μαρτίου 2018

Με θέλει μόνο για τρίψιμο;

Ποτέ ως τώρα δεν μπόρεσα να διακρίνω την οριακή στιγμή που σε μια σχέση η αγάπη μετατρέπεται σε απέχθεια και μίσος.
Αντιθέτως, συνειδητοποιώ εκείνες τις μοναδικές στιγμές που νομίζουμε πως είμαστε μαζί αλλά στην πραγματικότητα είμαστε απελπιστικά μόνοι.
Δεν ξέρω γιατί το έκανα, αλλά σχεδόν πάντα προσπαθούσα να στοκάρω κάθε χαραμάδα της ψυχής μου, να μην αφήσω να βγει τίποτα απ’ όλα εκείνα τα "απαγορευμένα" που είχα στο μυαλό μου όταν βογγούσαμε ο ένας μέσα στον άλλον...
Με την Μ. μοιάζαμε περισσότερο με δυο εμπόλεμα κάστρα. Ποτέ δεν "βασιλέψαμε" μαζί, πάντα "πολεμούσαμε".  Σε τέτοιες μάχες εξουσίας όλοι είναι χαμένοι. Η αγάπη κι ο έρωτας γίνονται ατμός. 
Πολύ φυσικό που την κοπάνησε χωρίς ένα αντίο. Κι έμεινα πάλι με τον εαυτό μου, μοναδικό φίλο και συμπότη...
Νιώθω χαμένος χωρίς αυτή. Δεν μπορώ να συμβιβαστώ με την ιδέα πως δεν ήμουν τίποτα γι’ αυτήν. Χρειάζομαι κάποιον δίπλα μου.
Ξέρω το μεγάλο μου πρόβλημα με τις γυναίκες. Δεν τους δημιουργώ αίσθημα ασφάλειας. Κι η ασφάλεια για τη γυναίκα είναι το άλφα και το ωμέγα.
Επιπλέον δεν είμαι ο τύπος του "χορηγού". Οι νέες κι όμορφες κοπέλες έχουν την απαίτηση ν’ αναλάβεις όλο το "πακέτο", διασκέδαση, ταξίδια, ρούχα, λούσα κ.λπ.
Μόλις μπήκε στο μαγαζί η Λ. Την ξέρω απ’ την καλή κι απ’ την ανάποδη. Είναι ένα ξέκωλλο που έβαλε βυζιά κι έδειξε γυναίκα. Τη θυμάμαι με κάτι βυζάκια-φιρίκια.
Αποφασίζω να την "καρφώσω". Αν μου "ανάψει πράσινο" θα της την πέσω άγρια. Είμαι αποφασισμένος απόψε.
Το παιχνίδι σιγά-σιγά χοντραίνει. "Είσαι μεγάλο μούτρο και δεν σου φαίνεται!", μου λέει.
Ήταν πολύ ερεθισμένη. Φύγαμε σχεδόν τρέχοντας για το πλησιέστερο ξενοδοχείο. Μπήκε πρώτη στο μπάνιο
Απ’ τη μισάνοιχτη πόρτα την έπαιρνα μάτι. Έβγαλε απ’ το ντους το μπροστινό μέρος κι έχωσε το σπιράλ στο μουνί της και πετούσε με πίεση το νερό στην κλειτορίδα της.
Όταν ήρθε στο κρεβάτι, έβγαλε απ’ την τσάντα της έναν δονητή τύπου ράμπιτ, τον έχωσε μέσα της και γύρισε μπρούμυτα. 
Σε λίγο, γύρισε εμένα μπρούμυτα, και έκατσε πάνω μου τρίβοντας το μουνί της στον κώλο μου. Ένιωσα τα υγρά της να κυλάνε στα μπούτια μου.
Ακούμπησε στην πλάτη μου ένα τασάκι κι άρχιζε να καπνίζει ενώ ταυτόχρονα τριβόταν στα σφιχτά κωλομέρια μου.
Ρε πούστη μου, δεν κατάλαβα, τι ρόλο τραβάω εδώ πέρα; Αν με θέλει μόνο για τρίψιμο, να της βάλω ένα μαξιλάρι κι εγώ να γυρίσω στο μπαράκι...

Τρίτη 27 Μαρτίου 2018

Γιατί είμαι (ή δεν είμαι) Μαρξιστής! (ΙΗ’ - Ταυτόχρονη φτώχεια κι ανελευθερία δεν αντέχεται!)

Όπως ξανάπαμε, η επανάσταση του 1917 προδόθηκε διπλά: κι απ’ τις αντικειμενικές κι απ’ τις υποκειμενικές αδυναμίες της Ρωσίας. 
Οι συνθήκες παραγωγής και ανάπτυξης της χώρας αυτής δεν επέτρεπε το μεγάλο και ποιοτικό άλμα του σοσιαλισμού. 
Αλλά πόσο μπορούμε να εμπιστευτούμε ένα σύστημα (π.χ. τον σοσιαλισμό) που απαιτεί εξαιρετικές και ιδανικές συνθήκες για να ριζώσει και να ευδοκιμήσει;
Κάποιοι υποστηρίζουν πως ο σοσιαλισμός δεν παράγει πλούτο, αλλά μοιράζει δίκαια τον υπάρχοντα πλούτο. Αυτό όμως οδηγεί σε ένα είδος ασκητικού και σπαρτιατικού κομμουνισμού που ουσιαστικά αποκλείει κάθε απόλαυση στη ζωή και απλώς αρκείται να μοιράζει δίκαια την φτώχεια και την εξαθλίωση. 
Αν μάλιστα στερηθούμε και την ελευθερία μας, δηλαδή το οξυγόνο της ζωής, τότε είναι που επιστρέφουμε οριστικά στη ζωώδη φύση μας. Αλλά αυτό δεν μπορεί να θεωρηθεί κάτι "ιδανικό"...
Όσο για τις "υποκειμενικές αδυναμίες" της επανάστασης του 1917, πρέπει να ομολογήσουμε πως ο λαός της Ρωσίας δεν είχε γνωρίσει ποτέ του δημοκρατία. Ακόμα και η πολιτική του πρωτοπορία, το Κομ. Κόμμα, δεν είχε κατανοήσει τη σημασία της δημοκρατίας, ούτε και πόσο σύμφυτη είναι με την ιδέα του σοσιαλισμού. 
Γι’ αυτό και δεν υπήρξαν ουσιαστικές αντιδράσεις στην επιβολή της δικτατορίας του προλεταριάτου (κατ’ ευφημισμόν... του "δημοκρατικού συγκεντρωτισμού").
Ο Λένιν αναφέρει πως η "δικτατορία του προλεταριάτου" είναι μια ρωσική ιδιαιτερότητα και δεν αποτελεί τον απόλυτο κανόνα. Κι ο Μαρξ έγραφε πως ο σοσιαλισμός δεν μπορεί πλέον να επιβληθεί από μια δυναμική μειοψηφία που θα ηγηθεί των ασυνειδητοποίητων μαζών.  Απαιτείται μακρά και υπομονετική δουλειά για να κατανοήσουν οι μάζες το λόγο που πρέπει να θυσιάσουν ακόμα και τη ζωή τους για την επικράτηση του σοσιαλισμού.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά ο καπιταλισμός εξακολουθεί να μακροημερεύει. Πραγματοποιεί σημαντικές προόδους, ιδίως στους τομείς της επιστήμης, της τεχνολογίες και της παραγωγής. Διαθέτει καταπληκτική προσαρμοστικότητα και δεν διστάζει, όπου χρειαστεί, να λάβει και σοσιαλιστικά μέτρα για να επιβιώσει.
Την ίδια προσαρμοστικότητα προσπάθησε να επιδείξει κι ο Λένιν που υποσχέθηκε στον όχλο πολύ απλά και απτά πράγματα: "ψωμί και ειρήνη". Και αμέσως μετά εφάρμοσε τη ΝΕΠ, που ήταν ένας ελεγχόμενος καπιταλισμός σε πανεθνική κλίμακα. Την πολιτική αυτή ανέτρεψε ο Στάλιν με τη βίαιη κολλεκτιβοποίηση...

Παρασκευή 23 Μαρτίου 2018

23 Μαρτίου: Σκατένια γενέθλια στη γαμημένη Σαλονίκη...

Σ’ αγαπώ γιατί
όταν με κοιτάς στα μάτια
αισθάνομαι λιγότερο μαλάκας.
Γιατί σ είδα να χορεύεις στη βροχή.
Γιατί δεν έπαψες ποτέ
να σαι τρελή κι αδέσποτη.
Γιατί όταν βγαίνεις απ’ την αγκαλιά μου
ξέρω πως επιστρέφεις εκεί απ’ όπου έπεσες,
στ’ αστέρια.

Ανήκεις στο βασίλειο των κοριτσιών
που ξυπνούν τις νύχτες
κι αναρωτιούνται ποιος τα σκέφτεται.

Γνωριστήκαμε στο βιβλιοπωλείο Πρωτοπορία
στα Εξάρχεια.
Με κοίταξες από κάτω μέχρι πάνω.
Καρφώθηκες στ’ αθλητικά μου παπούτσια,
που ’χαν ανοίξει στην άκρη
του δεξιού ποδιού.
Το βρήκες πολύ ερωτεύσιμο...

Αλλά εγώ ζω στον γαλαξία
των κολασμένων σχέσεων.
και των προδομένων φιλιών.
Τα δικά μου δάκρυα δεν τρέχουν στα μάγουλα
αλλά στη λεκάνη της τουαλέτας!

Πώς έγινε και συναντήθηκαν οι ζωές μας;
Πώς χωρέσαμε στα ίδια τρύπια παπούτσια;
Μηδενικές οι πιθανότητες ευτυχίας...

Ξημερώματα πέρασα την Κατερίνη.
Πρωί σού χτύπησα την πόρτα στην Καλαμαριά.
Μ’ άνοιξες μ’ ένα ποτήρι μπύρας στο χέρι.
"Κρύψε τις γαμημένες αθηναϊκές πινακίδες σου",
είπες.
Κι άφησες το ποτήρι να πέσει στο πάτωμα.
Τα τρύπια μου παπούτσια πάτησαν 
τα σπασμένα γυαλιά.

Τελικά η ζωή δεν είν’ κι ό,τι χειρότερο
μπορεί να σου συμβεί!
Ο πόνος έρχεται ακάλεστος
και σε βρίσκει πάντα απροετοίμαστον.
Σού ’ρχεται ξαφνικά
σαν κλοτσιά στα δόντια
σ’ ένα ντέρμπι ΠΑΟΚ-Ολυμπιακού
στην Τούμπα...
Αλλά δε με νοιάζει,
θέλω τα χείλη σου όσο τίποτ’ άλλο
κι ας νιώθω ξένο σώμα
στη γαμημένη πόλη σου.

Το ξέρω,
για μια ακόμη φορά θ’ αποτύχω.
Αναμενόμενο...
Αλλά πρέπει να πάρω επιτέλους
κάποιες γαμημένες αποφάσεις.
Πενηντάρισα και συνεχίζω να μαλακίζομαι
μέρα-νύχτα.

Πρέπει να κουρευτώ,
μοιάζω με γεροντοφρικιό.
Τα μαλλιά μου κατσαρώνουν
δεν θα φτάσουν ποτέ τους μέχρι τον κώλο!
Πάντα ονειρευόμουν ένα μακρύ μαλλί.
Να το παίρνει ο αέρας στην τσοπεριά
ή ν’ ανεμίζει καθώς εφορμώ με τη μπάλα
στην αντίπαλη περιοχή...
Αλλά κι η αφάνα είναι επαναστατική,
σαν το πιστολίδι
στις φαβέλες του Ρίο...

Τετάρτη 21 Μαρτίου 2018

Είμαι ο πρώτος εν Ελλάδι κομμουνιστής! Θα σέβεστε! (Z’) - Απ’ τα Κουπόνια στο Μπούλκες (Μέρος Τρίτο)

Ξέχασα να σας πω ότι την Άνοιξη του 1945, μετά την Βάρκιζα, δεν θυμάμαι ακριβώς πότε, επιχείρησε κι ο Άρης Βελουχιώτης να περάσει στην Αλβανία. 
Με μια μικρή ομάδα πιστών του "μαυροσκούφηδων" έφτασε μέχρι τα ελληνο-αλβανικά σύνορα, αλλά τελικά γύρισε πίσω για λόγους που σήμερα κανείς δεν ξέρει ακριβώς.
Πιθανώς δεν ήθελε να αφοπλιστεί. Ίσως και να φοβήθηκε πως περνώντας τα σύνορα θα βρισκόταν στο έλεος της κομματικής ηγεσίας και του Κ.Κ.Αλβανίας, που δεν έδειχνε να τον πολυεμπιστεύεται. Σίγουρα θα κινδύνευε η ζωή του, οπότε προτίμησε να επιστρέψει στα γνώριμα λημέρια του με τη γνωστή τραγική κατάληξη...
Στο σημείο αυτό πρέπει να κάνω μερικές διευκρινήσεις. Από τη στιγμή που υπακούσαμε στις κομματικές υποδείξεις και περάσαμε τα σύνορα, στην πραγματικότητα μετατραπήκαμε σε όμηροι. 
Πλέον δεν είχαμε το δικαίωμα να επιστρέψουμε στην πατρίδα παρά μόνο αν και εφόσον συναινούσε η κομματική ηγεσία. Το ίδιο ίσχυσε αργότερα και στο Μπουλκές. Από κει μόνος τρόπος να επιστρέψουμε στην πατρίδα ήταν ως στρατιώτες του Δημοκρατικού Στρατού...
Για να μην τα πολυλογώ, τον Οκτώβρη του ’45 αποφασίστηκε να εγκαταλείψουμε το στρατόπεδο Ρουμπίκ και να μεταφερθούμε στη Γιουγκοσλαβία. Τετρακόσιοι περίπου Έλληνες αγωνιστές ξεκινήσαμε σε φορτηγά με την γλυκιά ελπίδα πως κάτι ανθρωπινότερο μας περιμένει.
Στο δρόμο βλέπαμε την εξαθλίωση των ανθρώπων απ’ τον πόλεμο. Απ’ όπου περνάγαμε οι γυναίκες έτρεχαν να κρυφτούν στα σπίτια τους, κατά το μεσαιωνικό έθιμο. 
Κάποια στιγμή περνάμε επιτέλους στη γιουγκοσλαβική Μακεδονία. Στη λίμνη Οχρίδα με τα νοστιμότερα μήλα των Βαλκανίων, και παραδίπλα τη Μεγάλη Πρέσπα. Μια σύντομη οπτική με τα πατρώα χώματα κάπως ανακουφίζει.
Στους δρόμους και στα χωριά παντού συνθήματα υπέρ του Τίτο και της Αντίστασης. Αλλά στα ορεινά περάσματα υπάρχουν ακόμα συμμορίες του εθνικιστή στρατηγού Μιχαήλοβιτς. Κάτι σαν τον δικό μας Ζέρβα, που τον ενίσχυαν αφειδώς οι Εγγλέζοι, αλλά οι τιτοϊκοί τους συνέτριψαν τον χειμώνα του 1947, συνέλαβαν τον αρχηγό τους και τον εκτέλεσαν...
Επιτέλους φτάνουμε και στα Σκόπια. Εδώ έχουν ήδη μαζευτεί απ’ την Ελλάδα πολλοί σλαβομακεδόνες σύντροφοι. Μας υποδέχονται μάλλον εχθρικά. 
Προσπαθούν να μας διασπάσουν. Θλιβερές καταστάσεις. Κάποιοι μας επιτίθενται φραστικά λες κι εμείς ευθυνόμαστε για όσα τράβηξαν απ’ το ελληνικό κράτος τα τελευταία 30 χρόνια...
Οι αρχές του τόπου φαίνεται να μας θεωρούν ανεπιθύμητους. Φεύγουμε για το Βελιγράδι. Η πόλη σχεδόν κατεστραμμένη απ’ τους βομβαρδισμούς. 
Οι υπεύθυνοι μας μεταφέρουν για διανυκτέρευση σ’ ένα τεράστιο κτίριο με σπασμένα τζάμια. Μέσα κρατούνται σε άθλια κατάσταση Γερμανοί αιχμάλωτοι. Μα είναι δυνατόν να μας στιβάζουν στο ίδιο κτίριο μ’ αυτούς που πολεμάγαμε 4 χρόνια; Το κάνουν από αφέλεια ή είναι ένα ιδιόμορφο καψόνι;
Την άλλη μέρα συνεχίζουμε προς βορρά. Συνειδητοποιούμε πως θέλουν να μας κρατήσουν μακριά απ’ τα ελληνικά σύνορα. Αλλά γιατί; 
Περνάμε τον ποταμό Σάβο. Εδώ πέταξαν το νεκρό σώμα του Ρήγα Βελεστινλή αφού τον στραγγάλισαν με εντολή του πασά του Βελιγραδίου. Κάνουμε στάση σε ένα μικρό ξενοδοχείο. Ξαφνικά διαπιστώνω μια αναταραχή. Ο κομματικός υπεύθυνος της ομάδας μας συγκεντρώνει και μας επιπλήττει με σφοδρότητα. 
Κάποιοι από μας έπιασαν κουβέντα με το προσωπικό κι άκουσαν πως πριν λίγους μήνες πέρασε από κει μια μονάδα του Κόκκινου Στρατού, μεθοκόπησε κι επιδόθηκε σε σεξουαλικά όργια. 
Αυτό σόκαρε πολλούς συντρόφους που στο μυαλό τους είχαν την εικόνα του ηθικά τέλειου σοβιετικού στρατιώτη, του υπεράνθρωπου που δεν υποκύπτει σε ανθρώπινες αδυναμίες και βιολογικά πάθη...

Κυριακή 18 Μαρτίου 2018

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (153 - Η Κόλαση είναι γεμάτη γυναίκες!)

Η ηθική είναι το δυνατό σημείο του Ισλάμ. Το Κοράνι σχεδόν αδιαφορεί για τα δόγματα, αλλά αποτελεί έναν πληρέστατο ηθικό νόμο. 
Ανεξάρτητα απ’ την ποιότητά του, είναι κατά πολύ αναλυτικότερο απ’ την χριστιανική "επί του όρους ομιλία" και απ’ τον "δεκάλογο" του Μωυσή.
Στο Ισλάμ σαφώς η θέση της γυναίκας είναι υποδεέστερη. Παρά την καλοσύνη και την ευγένεια του Μωάμεθ προς τις γυναίκες, φαίνεται πως είχε πολύ πικρές εμπειρίες μαζί τους, γι’ αυτό και είπε το περίφημο: "Ο παράδεισος είναι γεμάτος φτωχούς κι η κόλαση γεμάτη γυναίκες"!
Η πολυγαμία των αντρών είναι ένα ακόμα γνώρισμα του Ισλάμ. Υιοθετείται η μακραίωνη ιουδαϊκή και αραβική παράδοση. Μπαίνουν όμως κάποιοι φραγμοί: ο άντρας είναι υποχρεωμένος να διατρέφει όλες τις γυναίκες του, να τις αντιμετωπίζει ισότιμα και, φυσικά, να τους δίνει προίκα! 
Ο Μωάμεθ απαγόρευσε το παλιό αραβικό έθιμο να θανατώνονται τα θήλεα τέκνα και περιόρισε το έθιμο της βεντέτας. Συνιστά μεν τη συγχώρεση του εγκληματία, αλλά ταυτόχρονα περιορίζει την αντεκδίκηση μόνο στον θύτη κι όχι σε συγγενείς του. Ο δε φόνος εξ αμελείας δεν δίνει δικαίωμα αντεκδίκησης!
Καταδικάζεται η τοκογλυφία, η αισχροκέρδεια και η δωροδοκία, συνιστάται επιείκεια και τιμιότητα, αλλά το ψεύδος δεν στηλιτεύεται με σαφήνεια και ένταση. Η οινοποσία και τα τυχερά παιχνίδια κόβονται με το μαχαίρι!
Πονεμένη ιστορία είναι το τζιχάντ, δηλαδή ο "ιερός πόλεμος". Το Κοράνι επιβάλλει τη δυναμική και μαχητική αντιμετώπιση των "απίστων", κυρίως ειδωλολατρών, πολυθεϊστών και αθέων. Η "ορθή πίστη" πρέπει να επιβληθεί είτε με την πειθώ είτε με το ξίφος. Μόνο οι Εβραίοι και οι Χριστιανοί έχουν δικαίωμα να διατηρήσουν τη θρησκεία τους (ως "κάτοχοι των Γραφών") αλλά καταβάλλοντας ειδικό φόρο ("κεφαλικό"). 
Βέβαια, οι σύγχρονες τάσεις για παγκόσμια ειρήνη και αποφυγή του πολέμου επέβαλλαν την αποσιώπηση της τζιχαντικής παραδόσεως και την πνευματική ερμηνεία του "ιερού πολέμου" ως "εσωτερικό αγώνα κατά των ανθρώπινων παθών".
Ο Μωάμεθ δεν απαγόρευσε τη δουλεία αλλά κατάφερε να μειώσει την απάνθρωπη μεταχείριση των δούλων. Εννοείται πως μουσουλμάνος δούλος δεν μπορεί να υπάρξει. 
Επίσης διευκολύνει και ενθαρρύνει την απελευθέρωση δούλων εφόσον δείξουν την πρέπουσα συμπεριφορά. Η Σαουδική Αραβία κατάργησε τη δουλεία σχετικά πρόσφατα, το 1962.

Παρασκευή 16 Μαρτίου 2018

Μια βρόμικη κάλτσα στο φωταγωγό...

Ακόμα δεν μπόρεσα να καταλάβω
αν εμείς οι άνθρωποι είμαστε
ολόκληρα ψέματα 
ή μισές αλήθειες.

Η ζωή διαψεύδει τις ελπίδες μας
με μεγάλη χαιρεκακία.

Τα όνειρα ξεπερνούν σε όγκο
τις βαλίτσες των αποσκευών μας.
Αλλά οι Βάνδαλοι τα βεβηλώνουν,
καθώς εισβάλλουν απ’ τις μικρές
εσωτερικές μας κερκόπορτες...

Θέλω να χαθώ στην ανωνυμία του πλήθους,
ν’ απολαύσω τη μοναξιά μου
να γίνω ένα μαζί της.
Να χωνέψω τις παλιές φορτίσεις,
οι έγχρωμες φωτογραφίες μου
να γίνουν ασπρόμαυρες
και μετά να πάω παρακάτω
(Η ζωή, αν δεν προχωράει,
πεθαίνει...)
Η ζωή έχει τα δικά της κόλπα 
να ενώνει τους ανθρώπους.
Σου χαμογελάει εκεί που δεν το περιμένεις.
Αλλά πολύ λίγοι 
ανταμείβουν το χαμόγελό της...
 
Κάποτε ήμουν ανέμελος,
με την ορμή της νιότης
ένιωθα σίγουρος για το μέλλον.
Τώρα βλέπω...
τη ζωή μου ν’ αδειάζει 
το περιβάλλον μου να ερημώνει
τη δουλειά να φθίνει
κανείς να μην αγωνίζεται για τίποτα!
Κι έρχεσαι εσύ και μου λες
"Η ζωή νικάει τον θάνατο,
μην υποτιμάς την κοινοτυπία,
υπάρχει τίποτα πιο κοινότυπο
αλλά και πιο ζωογόνο απ’ τον ήλιο;" 


Για κάποιες είμαι απλά
ένα "κακό παρελθόν".
Μια βρόμικη κάλτσα
πεταμένη στο φωταγωγό.
Για άλλες είμαι ένα λουλούδι
που περιμένει τ’ άγγιγμά τους
για ν’ ανθίσει.

Τετάρτη 14 Μαρτίου 2018

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (152 - Προφήτης του Ισλάμ κι ο Μεγαλέξανδρος!)

Για να μην κουράζεστε και ψάχνετε, θα σας ενημερώσω εγώ συνοπτικά για τις βασικές θεολογικές αρχές του Ισλάμ:
Α) Αυστηρός Μονοθεϊσμός.
Ο Αλλάχ (= Θεός) υπάρχει και είναι μοναδικός, απρόσιτος, ουδείς όμοιός του, δεν έχει γιους και θυγατέρες και μεταξύ αυτού και των άλλων υπάρξεων υπάρχει αγεφύρωτο χάσμα. Ο ισλαμικός μονοθεϊσμός είναι ανάλογος του εβραϊκού. Απορρίπτει αυστηρά τόσο την πολυθεϊστική ειδωλολατρεία όσο και την χριστιανική τριαδικότητα.
Β) Πίστη στους Αγγέλους.
Είναι όντα δημιουργηθέντα από φως, βρίσκονται διαρκώς στις διαταγές του Θεού και μεσολαβούν μεταξύ Θεού και ανθρώπων. Ιδιαίτερη τιμή ανήκει στον Μιχαήλ και τον Γαβριήλ. Ειδικά ο δεύτερος όχι μόνο ευαγγελίσθηκε τη Μαριάμ αλλά και υπαγόρευσε το Κοράνι στον Μωάμεθ. Πιστεύουν επίσης και στον Σατανά, που γκρεμίστηκε απ’ τον ουρανό γιατί αρνήθηκε να λατρεύσει τον Αδάμ (που θεωρείται πρώτος Προφήτης), αλλά και στα τζιν, μια ενδιάμεση κατηγορία μεταξύ αγγέλων και ανθρώπων που δημιουργήθηκαν απ’ τη φωτιά.
Γ) Πίστη στους προφήτες. 
Πρόκειται κυρίως για προσωπικότητες της Εβραϊκής Βίβλου (Αδάμ, Νώε, Δαβίδ, Σολομών) αλλά και των χριστιανικών γραφών (Ιωάννης Βαπτιστής και Ιησούς). Ως Προφήτη αναγνωρίζουν και τον Μεγαλέξανδρο, που στο Κοράνι αποκαλείται "Δίκερως"! Βέβαια, ο μεγαλύτερος και τελευταίος των Προφητών είναι ο Μωάμεθ.
Δ) Προφητικά Βιβλία.
Ως τέτοια θεωρούνται η εβραϊκή Πεντάτευχος και οι Ψαλμοί, αλλά και τα χριστιανικά Ευαγγέλια. Υποτίθεται πως Εβραίοι και Χριστιανοί παραποίησαν και αλλοίωσαν τα ιερά βιβλία των Προφητών, οπότε αναγκάστηκε ο Θεός να στείλει τον Μωάμεθ για ν’ αποκαταστήσει την Αλήθεια.
Ε) Ανάσταση Νεκρών και έσχατη κρίση.
Το Ισλάμ πιστεύει σε Κόλαση και Παράδεισο, σε μέλλουσα κρίση (από τον Ιησού), σε τιμωρία αμαρτωλών και ανταμοιβή πιστών, στην έλευση του Αντιχρίστου, στην άφεση αμαρτιών, στην ανάσταση των νεκρών και στην αιώνια ζωή. Σέβονται τη Μαριάμ περισσότερο απ’ τους χριστιανούς Προτεστάντες, αποδέχονται τον υπερφυσικό τρόπο γέννησης του Ιησού, τα θαύματα και τη διδασκαλία του. Αλλά αρνούνται τη σύλληψη, τη σταύρωση και συνεπώς την ανάστασή του. Στην αραβική νοοτροπία είναι αδιανόητος ο εξευτελισμός κι ο ατιμωτικός θάνατος των Αποστόλων του Θεού. Οπότε ο Ιησούς απλά αναλήφθηκε στους ουρανούς και στη θέση του σταυρώθηκε κάποιος άλλος.
ΣΤ) Απόρριψη θεότητας Ιησού και Αγίου Πνεύματος.
Ο Ιησούς ήταν Μεσσίας αλλά ουδέποτε ισχυρίστηκε πως είναι Θεός. Αυτό είναι μια βλάσφημη παραχάραξη των χριστιανών. Επίσης, το μόνο "πνεύμα του Θεού" που αναγνωρίζουν είναι ο άγγελος Γαβριήλ. Τέλος, αμφισβήτηση υπάρχει ως προς τον απόλυτο προορισμό του ανθρώπου. Υπάρχουν πολλά χωρία στο Κοράνι που βεβαιώνουν πως όλα στη ζωή μας είναι προκαθορισμένα (κισμέτ), αλλά και άλλα που αναφέρονται στην ανθρώπινη ελευθερία...

Σάββατο 10 Μαρτίου 2018

Προβλέψιμος ο τουρκικός στρατός! "Τους έχουμε"... καρπενησιώτικα!

Πολλά λέγονται τελευταία για το ενδεχόμενο ελληνοτουρκικού πολέμου, οπότε, για να είμαι προετοιμασμένος, έκατσα και μελέτησα την πρόσφατη στρατιωτική εισβολή των γειτόνων μας στη βόρεια Συρία. 
Η επιχείρηση άρχισε στις 20 Γενάρη με δυο κύματα αεροπορικών επιδρομών, ένα απογευματινό κι ένα νυχτερινό. Ταυτόχρονα το πυροβολικό έπληττε στόχους γύρω απ’ το Αφρίν. Την επόμενη μέρα ξεκίνησε και η χερσαία εισβολή.
Τι να πω... Μιλάμε για τον απόλυτο αιφνιδιασμό! Λες και διαβάζεις εγχειρίδιο στρατιωτικής ακαδημίας του 19ου αιώνα. Τσίρλα μας έπιασε απ’ τον φόβο. Θα μας πέσει κι η μασέλα απ’ τα χασμουρητά.
Λοιπόν, μπαίνω στο ψητό. Μην ακούτε όσα λένε. Τους Τούρκους τους "έχουμε". Αλλά με μία προϋπόθεση. Πως δεν θα τους αντιμετωπίσουμε κατά μέτωπο. Εκεί υπερέχουν λόγο αριθμού, εκπαίδευσης, οπλισμού και πειθαρχίας. 
Άλλα είναι τα δικά μας όπλα. Πρέπει να τους παίξουμε στο γήπεδό μας. Όχι με κάτι βλακόφατσες φασισταριά τύπου Φράγκου Φραγκούλη. Αλλά κατσαπλιάδικα, καραϊσκάκικα. Πώς το λένε; Αυτό ξέρουμε, αυτό εμπιστευόμαστε.
Να σας πω μερικά παραδείγματα απ’ τον εαυτό μου. 
Την περασμένη Κυριακή η είσοδος στους αρχαιολογικούς χώρους ήταν ελεύθερη. Ε, λοιπόν, εγώ τήρησα τα πατροπαράδοτα. Δεν μπήκα απ’ την κεντρική πύλη, αλλά έκοψα με το κλαδευτήρι το πίσω σύρμα και σούρθηκα με την κοιλιά στο χώμα σα φίδι. Έτσι, για την αλητεία. Κι επειδή απ’ την επίσημη είσοδο κι ατσαλάκωτοι μπαίνουν οι "άριστοι" του Κούλη...
Δεν θυμάμαι να ’χω χτυπήσει ποτέ εισιτήριο σε δημόσια συγκοινωνία. Και παλιότερα που οι έλεγχοι ήταν σκληρότεροι, είχαμε γράψει εποποιίες! Σαλτάραμε εν κινήσει από ανοιχτές πόρτες και παράθυρα. 
Η κορυφαία στιγμή ήταν που απ’ τ’ ανοιχτά παράθυρα πηδήξαμε απ’ το 608 στο τρόλεϊ που τη στιγμή του ελέγχου περνούσε ακριβώς δίπλα απ’ το λεωφορείο! Μπροστά ακριβώς στη Λέσχη Αξιωματικών. Μιλάμε για τον τέλειο συγχρονισμό. Ας φέρουν τους "μπορντό μπερέδες" απ’ την τουρκιά να το κάνουν αυτό...
Λένε πως δήθεν ο τούρκικος στρατός υπερέχει γιατί τόσα χρόνια πολεμάει σε πραγματικές συνθήκες στ’ ανατολικά. Δεν το δέχομαι.
Αν υπολογίσεις τόσες οδομαχίες που δώσαμε την τελευταία δεκαετία, συν τα γηπεδικά ντου, συν το ξυλίκι με τα χρυσαύγουλα, βάλε κάθε σαββατοκύριακο τα πεσίματα στα ΜΑΤ πίσω απ’ το Πολυτεχνείο και στα γραφεία του ΠΑΣΟΚ... ε, αυτό δεν το λες κι απειροπόλεμο!
Κι άφησα το κερασάκι για το τέλος. 
Αν είσαι και Καρπενησιώτης, και μετράς τα πάντα όλα (ύψος, πλάτος, μήκος) με τις γκλίτσες,  ε... τότε δεν τον χάνεις τον πόλεμο!

Πέμπτη 8 Μαρτίου 2018

Τι πρέπει να ξέρουμε για την Κατοχή (ΙΖ’ - Η επέκταση της βουλγαρικής ζώνης Κατοχής)

76) Η συνεχώς εντεινόμενη δράση του ΕΑΜ και η αύξηση της απήχησής του συνιστούσε άμεσο κίνδυνο για όσους επιθυμούσαν ή προσδοκούσαν: α) να παγιώσουν και μεταπολεμικά τα πολιτικά και οικονομικά οφέλη που αποκόμισαν απ’ τη συνεργασία τους με τους κατακτητές και β) να επαναφέρουν την πολιτική διακυβέρνηση της χώρας στο προπολεμικό στάδιο, είτε μεταξικό είτε προ-μεταξικό. Τον Απρίλιο του 1943 αναλαμβάνει την πρωθυπουργία ο Ιωάννης Ράλλης που εξαρχής τονίζει ότι θα επικεντρωθεί στον "εσωτερικό εχθρό". Το καθεστώς σκληραίνει τη στάση του προς κάθε είδους και μορφή πολιτικής ανυπακοής με την αμείλικτη κατάπνιξη απεργιών και διαδηλώσεων.
77) Ενδεικτική της σκληρής στάσης ήταν ο τρόπος που οι γερμανικές δυνάμεις και η Ελληνική Χωροφυλακή αντιμετώπισαν τη μεγάλη διαδήλωση στις 22 Ιούλη 1943 ενάντια στην επέκταση της ζώνης κατοχής του βουλγαρικού στρατού στην Κεντρική Μακεδονία. Στην οδό Πανεπιστημίου και στους γύρω απ’ το Οφθαλμιατρείο δρόμους, σκοτώθηκαν περίπου 15 διαδηλωτές και υπήρξαν δεκάδες τραυματίες.
78) Η συνθηκολόγηση της Ιταλίας και η αποχώρησή της από τον Άξονα σκλήρυνε περαιτέρω τη στάση των γερμανικών δυνάμεων κατοχής. Με ανακοίνωσή τους δήλωσαν πως "τερματίζεται η περίοδος της γενναιοφροσύνης και επιείκειας", υπονοώντας την ως τότε κάπως ανεκτική στάση των ιταλικών δυνάμεων. Ταυτοχρόνως εντείνεται και η δράση των Σωμάτων Ασφαλείας της κατοχικής κυβέρνησης. Δυνάμεις της Ειδικής Ασφάλειας εισβάλουν ένοπλα στο Πανεπιστήμιο (Σεπτ. 1943) και σκοτώνουν τον φοιτητή της Νομικής Δημήτρη Τζέμο. Στις 30-11-43 ταγματασφαλίτες εισβάλουν σε νοσοκομεία της Αθήνας και κακοποιούν αναπήρους του ελληνο-ιταλικού πολέμου που είχαν ενταχθεί στην Αντίσταση.
79) Οι παραπάνω εξελίξεις οδηγούν αναγκαστικά σε αναθεώρηση και αναπροσαρμογή της αντιστασιακής δράσης. Πλέον οι απεργίες και διαδηλώσεις περιορίζονται καθώς στοιχίζουν ανθρώπινες ζωές και η βίαιη καταστολή τους κάμπτει το αγωνιστικό φρόνημα του λαού. Από δω και πέρα το βάρος πέφτει στην ένοπλη πάλη, καθώς ο ΕΛΑΣ Αθήνας έχει αναβαθμιστεί επιχειρησιακά με τον οπλισμό των Ιταλών που συνθηκολόγησαν. Απ’ το Φθινόπωρο του 1943 η αντιστασιακή δράση μετατοπίζεται και τοπικά απ’ το κέντρο της Αθήνας στις ΕΑΜοκρατούμενες συνοικίες, δηλαδή σε ένα σαφώς ευνοϊκότερο περιβάλλον. 
80) Κλείνουμε με μια επισήμανση: το πρώτο εξάμηνο 1943 οι Γερμανοί, για την εξοικονόμηση έμψυχου δυναμικού, συμφώνησαν στη μετατόπιση της βουλγαρικής 7ης Μεραρχίας Πεζικού προς την Κεντρική Μακεδονία, κρατώντας όμως οι ίδιοι (οι Γερμανοί) την πολιτική διοίκηση των περιοχών. Θεωρητικά οι βουλγαρικές δυνάμεις θα χρησιμοποιούνταν μόνο για την τήρηση της τάξης και την αντιμετώπιση της ένοπλης τοπικής αντίστασης. Όμως δημιουργούνταν σίγουρα μια ντε φάκτο κατάσταση βουλγαρικής "ημικυριαρχίας"...

Κυριακή 4 Μαρτίου 2018

Γιατί είμαι (ή δεν είμαι) Μαρξιστής! (ΙΖ’ - Ο Σταλινισμός)

Η "ζωντανή Αριστερά", κι όχι κάποιο "ζόμπι", πρέπει να βρίσκεται διαρκώς σε φάση θαρραλέας αυτοκριτικής και ειλικρινούς αναστοχασμού. 
Έχει συνείδηση των θεωρητικών και ιδεολογικών της ανεπαρκειών, παλεύει για το διανοητικό ανέβασμα των ανθρώπων και αποφεύγει τις ρητορικά αυτάρεσκες διακηρύξεις...
Ο ίδιος ο Μαρξ δεν προσδιόρισε τι ακριβώς είναι "κομμουνισμός", πέρα απ’ τη γενική διατύπωση της κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής". Έτσι, άφησε ανοιχτό το πεδίο για περαιτέρω εξειδίκευση και επικαιροποίησή του. 
Γιατί κομμουνισμός δεν είναι μόνο το θετικό ξεπέρασμα της ιδιωτικής ιδιοκτησίας. Είναι μια συνολική  επιστροφή του ανθρώπου στον εαυτό του. Δεν είναι ένας απλός σκοπός ούτε εξαντλείται στην κατάληψη της εξουσίας. Είναι το μέσο για τη δημιουργία μιας νέας και εξανθρωπισμένης κοινωνίας, ένα νέο σύστημα σχέσεων, ένα, ας το πούμε, "νέο κοινωνικό συμβόλαιο".
Το "βαρύ πυροβολικό" της αστικής αντι-κομμουνιστικής προπαγάνδας είναι ο περιβόητος "σταλινισμός". Πρόκειται για έναν όρο κατά βάση λανθασμένο και παραπλανητικό. Γιατί ο "σταλινισμός", με τα χαρακτηριστικά που τον συνδέει η αστική προπαγάνδα, είναι ένα φαινόμενο γενικευμένο και διαχρονικό. Δεν αφορά αποκλειστικά ούτε μια χώρα, ούτε ένα σύστημα ούτε έναν πολιτικό ηγέτη. 
Ειδικά για τον σοσιαλισμό, ο "σταλινισμός" είναι η απόλυτη άρνηση και καταρράκωσή του. Φαινόμενα όπως η προσωπολατρία, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι διώξεις των πολιτικών αντιπάλων, ο δεσποτισμός, η εσωτερική τρομοκρατία, η θρησκειοποίηση ιδεολογιών κ.λπ. δεν είναι πατέντες του Στάλιν. Τα γκούλαγκ τα καθιέρωσαν οι Τσάροι. Και τι είναι το αμερικάνικο Γκουαντάναμο, αν όχι ένα "σύγχρονο γκούλαγκ"?
Ο σοσιαλισμός είχε την "ατυχία" να πρωτοεφαρμοστεί σε μια "ακατάλληλη" χώρα, τη Ρωσία, και κάτω από ιδιάζουσες ιστορικές συνθήκες. Σε μια κοινωνία υπανάπτυκτη, αμόρφωτη, θρησκόληπτη, αγροτική, που δεν είχε γνωρίσει Αναγέννηση και Διαφωτισμό. 
Αν προσθέσουμε τους δύο παγκόσμιους πολέμους, τον εμφύλιο πόλεμο μέχρι και το 1921, τις ωμές επεμβάσεις δεκάδων ξένων κρατών (μεταξύ των οποίων και της βενιζελικής Ελλάδος), κάπου κατανοούμε, χωρίς να δικαιολογούμε, τις εκτροπές του καθεστώτος.

Πέμπτη 1 Μαρτίου 2018

Οι ξαδέλφες ήταν οι πρώτες γυναίκες της ζωής μας!

Δε νομίζω πως υπάρχει άντρας στον κόσμο που να μην τον ξεπαρθένεψε η ξαδέλφη του! Ακόμα κι αν δεν πηδήχτηκαν, σίγουρα μια πίπα θα του πήρε, μια μαλακία θα του τράβηξε...
Εγώ με τη δική μου ξαδέλφη έπαιζα "τα πιπιά"! Κάτι σαν το γυναικείο πλακομούνι. Ξάπλωνα πάνω της γυμνός και τρίβαμε τα "οργανάκια" μας...
"Ξέρεις να φιλάς;", με ρωτάει κάποια στιγμή.
"Ξέρω!"
"Φίλα με να δω". Της δίνω ένα πεταχτό φιλάκι. "Σαχλαμάρες", μου λέει, "δεν είναι έτσι το φιλί!", και μου ’μαθε το γλωσσόφιλο.
Μια άλλη φορά με ρωτάει: "Δεν μου λες, άρχισες να παίζεις το πουλί σου;"
"Όχι, πώς να το παίξω;"
"Α, είσαι πολύ πίσω ακόμη! Το πιάνεις, το ζουλάς, το χαϊδεύεις και κάτι βγαίνει από μέσα. Το λένε χύσιμο..."
"Τι να σου πω, καμιά φορά όταν ξυπνάω είναι τεντωμένο και δεν ξέρω τι να το κάνω..."
"Έλα να σου δείξω!", Και μου ’δειξε.
Στο χέρι της εμφανίστηκαν κάτι λευκές σταγόνες. "Είδες; Αυτό είναι το χύσιμο που σου ’λεγα!"...
Από τότε μου τον έπαιζε, τον έγλειφε, τον έπαιρνε στα μπουτάκια της κι αργότερα, όταν μεγάλωσε περισσότερο, κι από πίσω.
Αλλά την παρθενιά της δεν την έχασε ίσα με το γάμο της.
Τον κανονικό έρωτα μου τον έμαθε μια άλλη ξαδέλφη.
Ήταν αρκετά μεγαλύτερη και τα καλοκαιρινά απομεσήμερα έπαιρνε το χέρι μου και το ’φερνε ανάμεσα στα μπούτια της. "Μην εκπλήσσεσαι, έτσι είναι το γυναικείο, πάντα μουσκεμένο!"...
Μαζί της πήγα στα πρώτα πάρτι. Πάντα φορούσε φουστάνι με κουμπιά μπροστά. 
Καθώς χορεύαμε στο μισοσκόταδο, ξεκούμπωνε τα δυο κουμπιά στο σωστό σημείο, μου κατέβαζε το φερμουάρ, τον έβγαζε έξω, τον περνούσε από το άνοιγμα των κουμπιών και είτε το κάναμε είτε μαλακιζόμασταν. 
Ένιωθα το κορμί της να τραντάζεται ολόκληρο. Τα δικά της υγρά κυλούσαν στις γάμπες της και τα δικά μου κολλούσαν στο χνουδάκι της.
Γενικά, κάνοντας έναν απολογισμό της σεξουαλικής μου ζωής, καταλήγω στη σοφή παροιμία:
"Τότε που μπορούσαμε δεν ξέραμε, τώρα που ξέρουμε δεν μπορούμε"!